FanFic.nl

Trespassing

[7] Better Than I Know Myself

De tweede keer dat Jean voor Robbies huis stond was hij opgelucht dat de jongen net verhuisd was, omdat hij anders niet geweten had waar de jongen überhaupt woonde. De eerste keer was dan ook bij de verhuizing geweest.
Robbie was blijven herhalen dat zijn appartement het goedkoopste krot was dat hij had kunnen vinden en dat hij er daar zo min mogelijk tijd door wilde brengen, vandaar dat hij er nooit eerder geweest was. Jean had inderdaad moeten toegeven dat zijn appartement een heel stuk ruimer en luxer was (ook al was dat slechts een simpele studentenkamer), maar dat maakte niet uit. Robbie was er geweest, dat was wat telde.
Het was prachtig weer: geen vuiltje aan de lucht en zo’n 27 graden Celsius. Het voelde bijna alsof de strakblauwe hemel weer hem uitlachte: zo tegengesteld waren zijn gevoelens met het weer.
Jean staarde naar de muur met daarop de naambordjes van de bewoners en een bel. Robbie Lloyd stond er op het plaatje dat het meest glom en duidelijk het nieuwste was. Hij wist dat hij op de bel moest drukken, maar durfde niet, te bang voor een afwijzing. Wat wil je dan? Vroeg hij aan zichzelf. Een scène uit een serie schoot door zijn hoofd, waarin het hoofdpersonage iemands appartement was binnengekomen door aan de nieuwe onderbuurvrouw van de bewonder te vragen of hij hem het gebouw in wilde laten - hij was namelijk, zo vertelde hij, zijn sleutel vergeten.
Robbie was vrij nieuw, hij zou het kunnen proberen, maar besloot dit toch niet te doen, omdat zelfs als hij het gebouw binnenkwam hij Robbie alsnog onder ogen zou moeten komen. Als de afwijzing zou komen, dan zou dat sowieso gebeuren en de snelste manier om er vanaf te zijn was op de knop te drukken en te vragen of hij binnen mocht komen.
Toch bleef het eng.
Waarom moest je dat dan ook doen? Vroeg hij weer aan zichzelf. Die vraag had hem al dagen lastiggevallen, al meteen nadat de andere jongen boos weg was gerend. Hoe kun je in godsnaam zo stom zijn?
Ineens kwam Jean op een idee: als Robbie hem buiten liet staan kon hij hem altijd nog schrijven, hem in een brief uitleggen dat hij wist dat hij fout zat. Jean begreep het als de jongen niet naar hem wilde luisteren, hij dacht zelf dat hij het niet anders had gedaan.
Hij drukte.
“Hallo, met Robbie,”� kwam er uit de krakerige intercom.
“Het spijt me, het spijt me echt heel erg. Mag ik alsjeblieft binnenkomen?”�
Een stilte volgde en Jean voelde de moed weer in zijn schoenen zakken. “Ja, kom maar binnen.”� Er klonk een gezoem en Jean kon de deur openen.
Robbie stond al in de deuropening toen Jean bij zijn appartement aankwam. Een kort moment stonden de jongens tegenover elkaar, een moment waarin ze zich beiden moesten inhouden om niet in een spraakwaterval uit te barsten of in elkaars armen te vallen. Zodra Robbie weer enigszins helder kon denken trok hij Jean naar binnen, waar hij de jongen vervolgens aankeek.
“Robbie, het spijt me zo. Ik begrijp het als je niets meer van me wilt horen, maar luister alsjeblieft. Ik ben heel erg stom geweest en heb me echt als een klootzak gedragen, maar het spijt me. Het spijt me echt. Ik wil je niet kwijt, ik ga nog liever dood. En, en…”�
“Shh,”� onderbrak Robbie hem, terwijl hij naar voren stapte en de jongen stevig in zijn armen sloot. “Het is al goed, geen zorgen.”�
Jean wist niet wat hij moest doen en hete tranen rolden al over zijn wangen. “Maar ik was zo’n klootzak, sorry, sorry!”�
“Ssh, het is goed, zeg maar niks meer.”�
Jean legde ook zijn armen om de andere jongen en zo stonden ze daar, beiden huilend en zich beiden vastklampend aan de persoon die ze het meest nodig hadden.
Uiteindelijk lieten ze elkaar los en liepen naar de woonkamer, waar ze op de bank gingen zitten.
“Je weet toch dat ik jou niet in de steek zou laten, idioot,”� zei Robbie zodra hij zijn gezicht enigszins droog had gewreven. “Ik was boos, ja, maar je weet toch dat ik niet zonder jou kan?”�
Jean, die nog steeds zijn tranen aan het drogen was keek de andere jongen lang aan het hem lukte te antwoorden. “Maar Robbie, het kwam er zo rot uit, en ik weet hoe graag je wilt studeren, en hoe belangrijk dat voor je is, en hoe pijnlijk het moet zijn om te zien dat er mensen zijn die dat kunnen maar er niks voor doen.”� Een korte snik-pauze. “Ik realiseerde het me veel te laat, en ik was zo bang dat ik je kwijt was doordat ik zo ondoordacht en stom was en…”�
Robbie pakte zijn vriend weer vast. “Ssh, weet ik, ik weet het allemaal. Rustig.”� Hij wachtte af tot de andere jongen weer rustig was. “Jean, je raakt me echt niet zomaar kwijt. Dat kan niet eens, ik kan jou niet zomaar loslaten. Daarvoor ben ik te veel van je gaan houden.”�
“Echt?”�
“Ja, echt waar. Onthoud dat alsjeblieft.”�
“Robbie…”�
“Ja?”�
“Ik hou van je.”� De woorden kwamen er als een fluistering uit. “Echt heel veel van je.”�
Het antwoord was een kus.

De jongen drukte op de bel van de intercom.
“Met Robbie.”�
“Hoi, mag ik binnenkomen?”�
“Natuurlijk.”�
Het zoemende geluid dat aangaf dat de deur open was klonk en hij stapte naar binnen, klaar om naar zijn vriendje te gaan. Die deed de deur toen hij klopte open nog voordat hij zijn hand goed en wel van het hout af had. De deur ging achter hem dicht en ze begroetten elkaar met een zoen.
Het plastic tasje kraakte achter de rug van de jongen en hij verbrak de kus. “Wat is dat?”�
“Ssh,”� antwoordde de ander voor hij aan een nieuwe kus begon. Handig bewoog hij de andere jongen naar de woonkamer zonder de kus te verbreken. Ze kwamen op de bank terecht en de jongen met het tasje gooide die onder het zitmeubel.
“Oh,”� lachte de jongen die onderop lag, “en nu moet ik zeker kiezen tussen verder gaan met jou of nu zien wat er in dat tasje zit?”�
“Ja, eigenlijk wel.”�
“Kreng. Wat wil ik liever?”�
“Geen idee, ik kan geen gedachten lezen. “
“Wat wil jij?”�
“Het gaat om jou, choose wisely.”�
“Sluit het één het ander uit?”�
“Natuurlijk niet.”�
“Oké dan, doe het tasje maar.”�
“Aye, captain.”� De jongen ging weer overeind zitten en trok de ander mee. “En nu, niet kijken, beloofd?”�
“Beloofd,”� antwoordde de ander terwijl hij zijn handen voor zijn ogen hield.
Jean leunde naar voren, vermoedelijk om te checken of de ander echt niets kon zien, en drukte een kus op diens lippen. “Nee, dat was niet de verassing.”�
Geritsel klonk en Robbie voelde een gewicht op zijn schoot terechtkomen.
“Oké, kijk maar.”�
De jongen opende zijn ogen en keek naar zijn schoot, waar nu een dik pak lag, verpakt in simpel bruin papier. Hij pakte het op en bekeek het van alle kanten.
“Maak het nou open!”� riep Jean ongeduldig.
Robbie deed het. Het papier werd er zo voorzichtig mogelijk af gehaald en belandde op de grond. Het cadeau zelf ook bijna, zodra hij zag wat het was.
“Maar Jean, dat kan echt niet, dat is veel te duur en o mijn god.”�
“Shh, je verdient het.”�
Hij deed het dikke, medische handboek open en bladerde er doorheen. Het leek niet alleen uitgebreid te zijn, maar had ook prachtige kleurenillustraties. “Mijn god, Jean. Dit kan niet, weet je hoeveel dit kost?”�
“Ik heb ervaring, ja.”� Jeans ogen twinkelden.
Robbie streek over een bladzijde met een illustratie van de zenuwen in de hand en legde het boek toen op de salontafel. Hij omhelsde zijn vriend terwijl hij voelde hoe tranen van geluk in zijn ogen opkwamen. “Dank je, dank je, dank je, zo erg bedankt.”�

Reacties: