FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

O22

Abigail
Ik opende mijn ogen en knipperde even terwijl ik aan het zonlicht wende. Ik duwde mezelf op mijn ellebogen recht en merkte dat Zayn niet meer naast me lag. De digitale klok naast me gaf aan dat het 10 uur was wat betekende dat we nog twee uur hadden voor we moesten uitchecken.
Ik gooide het laken van me af en bevroor toen de gedachten van gisteren weer door mijn hoofd flitsten. Ik verschoof een beetje een gooide mijn benen over de rand van het bed en keek toen naar de lakens en de plek waar ik gelegen had, maar er was geen druppel bloed te bekennen.
Opgelucht stond ik op en wandelde richting de badkamer terwijl ik mijn gsm nakeek op gemiste oproepen. Ik gooide hem weer op de zetel en sloot de badkamerdeur zorgvuldig achter me terwijl ik mijn pyjama uitdeed en het water van de douche liet lopen.
Mijn spieren voelden stijf en gespannen en ik snakte naar een douche om het opgedroogde zweet van mijn lichaam te wassen.

“Zayn ?”� Ik trok handdoek wat strakker aan en legde de borstel neer terwijl ik de voetstappen in het slaapgedeelte van de kamer hoorde stoppen. Toen er geen reactie kwam wandelde ik fronsend richting de deur en deed hem open. De kamer was leeg en verward stapte ik de ruimte in en hoorde plots iemand achter me bewegen. Ik wilde me omdraaien maar voelde een hand op mijn mond en iemand die me stevig vastnam zodat ik niet kon bewegen of gillen.
“Ssh, Abigail.”� Ik stopte met spartelen toen ik Zayns stem herkende en voelde hoe mijn hartslag langzaamaan weer normaal werd.
Zayns hand verdween van mijn mond en ik draaide me om zodat ik hem kon aankijken.
“Zayn wa-“
“Ze zijn hier en opzoek naar ons dus kleed je aan, we moeten weg.”�
Zonder nog verder iets uit te leggen duwde Zayn me de badkamer in en gooide enkele kleren naar me toe die ik snel opving. Ik sloot de deur zorgvuldig achter me en kleedde me zo snel ik kon aan.

“Hebben we alles wel mee ?”�
“We hebben geen tijd om te controleren.”�
Ik zuchtte en keek snel de kamer rond voordat ik Zayn de gang op volgde. Zayns hand vond de mijne en ik voelde hoe hij geruststellend in mijn hand kneep terwijl hij me naar buiten nam. Ik voelde me lichtjes schuldig omdat ik wist dat ik degene zou moeten zijn die hem geruststelde en niet andersom.
Ongeduldig drukte ik enkele keren op het knopje van de lift tot dat Zayn mijn hand wegsloeg en me geïrriteerd aankeek.
“Sorry.”� Mompelde ik en ik beet op de binnenkant van mijn wang om zo de neiging om op mij nagels te bijten te onderdrukken. Het voelde zo surrealistisch om te denken dat enkele uren geleden Zayn en ik boven in bed lagen en dat we hier nu beide stonden, hopend dat we de uitgang van de kleine B&B ongezien zouden halen.
Na eindeloos lang wachten gingen de deuren van de lift eindelijk open en opgelucht stapte ik in en drukte al op het knopje met het cijfertje 0 naast terwijl Zayn ook instapte en snel checkte of dat er niet net iemand de hoek om kwam lopen.
Ik had Zayns hand nog steeds vast en wreef met mijn duim over de rug van zijn hand terwijl ik gespannen keek naar het lichtje dat steeds van plaats versprong terwijl de lift twee verdiepingen naar beneden ging.
De deuren gingen langzaam open en ik speurde in snel tempo de lobby af terwijl ik voorzichtig uit de lift stapte. Er was niemand bekends te bespeuren en opgelucht wandelden Zayn en ik verder richting de dubbele deuren.
De koele ochtendlucht zorgde er vreemd genoeg voor dat ik me kalmer begon te voelen en ik keek Zayn glimlachend aan en wandelde richting het treinstation dat enkele straten verder lag.
Zayn had mijn hand nog steeds vast en ik voelde hoe mijn gelukzalige gevoel steeds groter werd. De straten lagen er nog steeds erg verlaten bij en ik besefte dat het zondag moest zijn.
“Denk je dat we een trein vinden ?”�
“Er moet er één zijn.”�
“Als we er geen vinden breng ik je naar de politie Zayn.”�
Zayn aarzelde even, maar besefte toen dat dat misschien de beste optie was gezien het feit dat we nog steeds achtervolgd werden.
Ik hoorde hoe iemand haastig achter ons aan het lopen was en draaide me geschrokken om, maar kende de persoon niet en deed een stap opzij om hem of haar te laten passeren. Zayn liet mijn hand net op tijd los en de persoon rende snel langs waarbij Zayn een duw kreeg en bijna omviel. Fronsend keek ik de persoon na en wilde roepen dat hij of zij moest oppassen, maar de persoon was al om de hoek verdwenen.
“Wel dat was brut-“ Ik draaide mijn hoofd tijdens het spreken en verstarde bij het zien van Zayns gepijnigde blik en zijn witte shirt dat langzaamaan roder en roder werd terwijl alle kleur uit Zayns gezicht leek weg te trekken. Ik kon hem nog net opvangen voordat hij volledig instortte en zocht mijn gsm terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te stromen.
Het duurde langer dan zou moeten om het noodnummer in te toetsen en ik moest mijn woorden enkele keren herhalen voordat degene aan de andere kant van de lijn me verstond.
“Stuur gewoon een ambulance!”�
“Rustig, wat is er net gebeurd ?”�
Ik ratelde alles af terwijl ik Zayns hand vastnam en er bemoedigend in kneep. Alles kwam wel goed. Alles moest goedkomen.

Reacties: