FanFic.nl

Schaakspel

Eliza

Stuiterend denderde hij naar beneden, zo dicht mogelijk tegen het hout aandrukkend om niet los te komen. Het lukte hem om zonder met zijn hoofd ergens tegenaan te slaan, beneden te komen. Zijn linkerarm had een flinke klap gehad en tintelde, maar hij kon hem nog bewegen. Zodra hij beneden was, sprong hij op en keek om zich heen. Tot zijn opluchting zag hij Liam de trap afrennen, wat betekende dat hij niet gevallen was. De andere jongens bleven bovenaan de trap staan, onzeker of het veilig was naar beneden te gaan. En Harry stond daar, onbehagelijk, alsof hij elk moment besprongen kon worden. Door één van de meiden, want dat lichaam moest er komen, van wie het dan ook was. Hij bood zich praktisch aan. Toen er niemand op hem afkwam, nam hij zijn omgeving beter in zich op. Er lag bloed op de trap en niet zo’n beetje ook, en onderaan, half onder de spaanplaat, lag een lichaam. Hij herkende een uitstekende pluk haar als die van Eliza, bleef als gehypnotiseerd naar haar staren. ‘Leeft ze nog?’ vroeg Louis vanaf boven, maar niemand maakte aanstalten een antwoord te halen. Toen pas drong de glasharde waarheid tot Harry binnen: de meiden waren geen vrienden, kenden geen genade en geen medelijden. Als Eliza dood was, was dat mooi, want dan zou de rest misschien een dag langer gespaard worden. Zij vreesden evenzeer voor hun leven als de jongens. Harry zuchtte en liep naar Eliza toe, trok de plaat van haar af en legde zijn middelvinger in haar nek, daar waar de slagader zat. Hij voelde niets, probeerde haar pols, voelde ook daar niets. Hij schudde zijn hoofd, fluisterde een geluidloze ‘nee’. Dat was ook wel een beetje te verwachten, gezien de hoeveelheid bloed die er uit haar hoofdwond stroomde. Het leek niet op te houden en voor zover Harry kon zien was het nog flink diep ook. ‘Ze stond voor de versperring, om jullie tegen te houden. We hadden niet verwacht dat jullie het risico zouden nemen van de trap te vallen. Ze sloeg voorover met haar hoofd op één van de treden. Waarschijnlijk was het toen al afgelopen, maar toen jij er ook nog eens overheen bumpte, was het helemaal gedaan.’ Harry draaide zich om en herkende Jade, wier stem hij vanwege de overweldigende omstandigheden geen naam had kunnen geven. Hij knikte, keek om zich heen, zag in sommige blikken toch wel een lichte ondertoon van emotie. Niet van verdriet. Van medelijden, misschien, maar toch vooral van angst. Het kwam steeds dichterbij. Zij konden allemaal de volgende zijn. Hij wilde weten hoe zij hier gekomen waren, wat zij hier precies deden. Het was niet voor de lol, daar ging hij althans niet vanuit.
Hij stond op en sprintte richting de woonkamer, omdat hij de kans groot achtte Danielle en, belangrijker nog, Liam aan te treffen. De deur stond nog open en Harry deed een stap over de drempel - zodat hij uit het schotveld van de meiden was, gewoon voor het geval dat - om Liam Danielles handen te zien ontbinden. Rond haar mond was de geïrriteerde huid roodgekleurd en de tranen stonden nog steeds in haar ogen, maar ze deed zichtbaar moeite zichzelf onder controle te krijgen. Naast haar, eveneens aan een stoel gebonden, zat Jade. Ze keek Harry aan met een blik die niets verried. Geen hoop, geen verraad, niet eens angst. Toch liep hij op haar af en trok de tape van haar mond, ontbond vervolgens haar handen en was ongeveer tegelijkertijd met Liam klaar met alle touwen losmaken, ondanks de pijnlijke splinters in zijn vingers. Hij ging er vanuit dat Liam teveel trilde. Het was zijn vriendin die hij losmaakte, Jade was gewoon een meisje. Hoewel hij wel om haar gaf - maar dat zou hij nooit toegeven. Niet zolang ze onder de grond zaten. ‘Waar is Floor?’ vroeg hij, toen hij zich realiseerde dat hij die nog niet gezien had.
‘Boven,’ prevelde Jade. ‘Ik ging naar beneden en toen besloot zij dat ze even naar de afgesloten deuren wilde kijken.’
‘Alleen?’ vroeg Harry vermanend. Jade knikte. Verwijten maken was overbodig, besloot Harry. Ze was al wel genoeg gestraft. Toch rende hij onmiddellijk naar boven, het stuk gang in waar hij nog niet geweest was. Het meisje was nergens te bekennen. Zijn hart sprong een klein stukje omhoog. Zou ze een uitweg hebben gevonden? Met lood in zijn schoenen draaide hij zich om en opende deur na deur, hopend haar te vinden. Hopend haar niet te vinden. Hopend haar te vinden met het bericht dat ze een uitgang had ontdekt.
Eerst de eetzaal, omdat dat een logische locatie was. Logischer dan het zwembad althans, en de spelkamer en de boekenkamer had hij al bezocht en daar was ze niet.
Ze bevond zich inderdaad in de eetzaal, zittend op de tafel, het apparaatje dat Liam had achtergelaten in haar hand. ‘Realiseer je je dat Jade vastgebonden zit, alleen omdat jij zo nodig alleen die gang moest onderzoeken?’ Ze knikte afwezig, draaide het apparaatje rond in haar handen alsof ze iets verwachtte wat ze niet kon vinden. ‘Floor?’ vroeg Harry, meer bezorgd dan verwijtend. ‘Er moet een motief zijn,’ prevelde het meisje. ‘Ze moeten een reden hebben gehad om Danielle niet te vermoorden. Ze hadden haar vastgebonden, het was zo makkelijk geweest en dan was Liam helemaal gek geworden. Ze leeft en dat heeft een reden.’
‘Dat staat heus daar niet op, want die was voor Liam bedoeld. Daarbij: realiseer je je dat ze Jade ook vastgebonden hadden?’
‘Er moet een motief zijn,’ herhaalde Floor, zonder Harry aan te kijken. Hij liep naar haar toe en ging naast haar op de tafel zitten, gebiologeerd naar het apparaatje starend. Alsof het een antwoord bevatte, een uitgang. Een soort van Viavia, maar hij kon niet toveren dus daar had hij niets aan. Er moest iets opstaan, een bericht, een opdracht, iets anders dan alleen Danielles geschreeuw. Het moest iets bevatten. Hij haalde het voorwerp uit Floors handen, zachtjes, rustig, hield het toen zelf vast alsof hij iets heel kostbaars in zijn handen had en drukte opnieuw op afspelen. Weer geschreeuw, stemmen. Er werd exact hetzelfde gezegd als eerder. Exact. Natuurlijk, dacht hij bij zichzelf. Dat was zo met opnames. Die veranderden niet zomaar, die bleven hetzelfde. Altijd hetzelfde. Tot ze vernietigd werden. Of bewerkt, met speciale apparatuur. Verminkt. Vermoord of verminkt. Kordaat zette hij het audioapparaatje terug op de tafel en stond op. ‘Er is geen motief,’ zei hij tegen Floor, en hij maakte aanstalten de kamer te verlaten. ‘Waarom niet?’ vroeg ze hem. Hij haalde zijn schouders op. Hij wist het ook niet, waarom hij er ineens zo zeker van was. Maar zeker was hij: er was geen motief. Niet echt. Ze moest leven om Liam bang te maken. Daar hield het bij op. En Jade moest leven om hem bang te maken, omdat hij haar nodig had om een uitgang te vinden. Omdat hij zich pas realiseerde hoeveel hij om haar gaf, toen hij op het punt stond haar kwijt te raken. Dat klonk dan wel weer heel erg dramatisch, maar daar kwam het op neer. Of misschien gewoon omdat ze een makkelijk slachtoffer geweest was, zo alleen in de gangen en de andere meiden konden haar onmogelijk aardig vinden. Ze heulde met de vijand en wond er geen doekjes om. Hij zuchtte en liep de deur uit, zonder ook maar één van zijn gedachten uit te spreken richting Floor. Ze bleef achter, alleen, op de eettafel, en iets vertelde Harry dat haar niets zou overkomen. Dan was ze al dood geweest. Niemand zou het gemerkt hebben terwijl er moeite gedaan werd om de trap vrij te krijgen. Niemand zou omhoog schieten, want de tijdelijke barrière had bij iedereen de zintuigen op scherp gesteld. Zeer scherp. Hij had nagedacht. Nagedacht terwijl hij Floor zocht, terwijl hij de houten planken lospeuterde, nagedacht in tijd die hij eigenlijk helemaal niet gehad had. En hij had een plan opgesteld. Niets drastisch, geen uitgang, maar een begin. Speel. Hij ging spelen, hij was aan het spelen, vanaf dat moment die dag. Het spel was officieel begonnen en het eerste slachtoffer was gevallen. Onbewust, maar het was gebeurd en stiekem was hij er blij mee. Toch was één niet genoeg en hij had er nog één nodig. Ze hadden er allemaal nog één nodig. De tijd begon te tikken en dus rende hij naar beneden, de woonkamer in.
Enkele blikken richtten zich op hem, zich afvragend waar hij geweest was of, in Jades geval, waarom Floor niet bij hem was. ‘Harry!’ riep Louis opgelucht uit, waarop hij een glimlach toegeworpen kreeg, maar daar bleef het bij. Harry kwam niet naar hem toe, zei niets. Hij bleef in het midden van het vertrek staan, zijn ogen gevestigd op een jongen die op de houten bank zat en zijn nagels bestudeerde. ‘Zayn,’ sprak Harry, wat de jongen op deed kijken. ‘Jij hebt niets te doen, kun je me helpen Eliza naar de eetkamer te brengen?’ Hij kreeg een verwonderde blik als reactie, maar Zayn stond wel op dus maakte Harry zich er niet zoveel zorgen over. Hij had de jongen apart gekregen en dat was het belangrijkste. Niemand bood aan te helpen - teveel bloed en een onaangename confrontatie. Samen liepen ze dus de gang door naar het lijk toe, terwijl Harry zijn woorden koos. Hij moest het zo spelen dat Zayn instemde. Het was stap één naar het volgende lijk, en dat terwijl dat van Eliza nog niet eens opgeruimd was. Hij glimlachte. Laat het spel beginnen, dacht hij bij zichzelf. Laat het spel beginnen.

Reacties: