FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 17. News

Knipperend opende ik mijn ogen.
Het velle licht dat door mijn raam scheen maakte me tijdelijk blind, maar na een paar keer knipperen kon ik zien waar ik was.
Alle spullen kwamen met heel bekend voor en langzamerhand kreeg ik door dat ik in mijn eigen kamer was.
Kreunend draaide ik om.
Mijn hart bonkte ik mijn keel en het voelde alsof alles verlamt was.
De deur ging een stukje open en het hoofd van Niall verscheen.
'Tinsley? Ben je wakker?' vroeg hij zacht.
Eerst wou ik niet antwoorden, want ik wou verder slapen. Maar ik had behoefte aan Niall's warme stem en zijn heerlijke lichaamsgeur,
'Ja.' zei ik zachtjes.
De deur ging verder open en werd daarna zachtjes dicht gedaan.
Niall hurkte bij mijn gezicht.
Zijn mooie blauwe ogen keken me bezorgt aan.
'Hoe voel je je?' vroeg hij met redelijk veel onrust in zijn stem.
'Ik voel me prima, hoezo?' vroeg ik.
Ik probeerde rechtop te gaan zitten en al snel werd me duidelijk waarom hij me dit vroeg.
'Voorzichtig!' waarschuwde hij me toen hij me met een pijnlijk gezicht terug zag vallen.
Mijn hele lichaam deed zeer, alsof ik hard gewerkt had en nu overal spierpijn had.
'Weet je dan niet meer wat er is gebeurd gisteravond?' vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd met gesloten ogen.
'Je bent flauwgevallen Tins. Ineens, ik ben heel erg geschrokken.' legde hij me uit.
Het kwam weer een beetje terug
Ik was met Niall en de andere jongens mee geweest nee een feestje van Justin Bieber, waar ik Justin zelf persoonlijk had ontmoet.
Ik voelde me zo speciaal die avond.
Tot dat ik waarschijnlijk flauw viel.
'Ik had je niet mee moeten nemen, het was stom van me.' zei hij en hij keek schuldig naar de grond.
Ik wou weer overeind gaan zitten, maar ik kon mezelf tegen houden.
'Niall dit is niet jouw schuld! Waarschijnlijk werd het muziek en de warmte me gewoon te veel, ik had eerder naar huis moeten gaan!' zei ik streng.
Ik wou dat hij wist dat dit niet zijn schuld was.
'Maar als ik jou niet mee had gevraagd....'
Ik onderbrak hem.
'Niall, het gaat toch goed met me? Ik was alleen moe.' zei ik boos.
'Voel je je echt alleen moe? Je bent wit Tins.'
Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd.
Ik pakte hem en duwde hem naar beneden.
'Er is niks!' zei ik.
Ik gooide de deken van me af en ging rechtop zitten, wat me even liet duizelen.
'Doe alsjeblieft voorzichtig!' waarschuwde hij me nog een keer.
Boos keek ik hem aan en ik stond op om vervolgens naar de andere kant van de kamer te lopen en weer terug.
'Zie je? Niks aan de hand!' zei ik en ik gebaard met mijn handen.
Niall stond op en liep naar me toe.
'Weet je het zeker?' vroeg hij nog een keer onzeker.
Ik knikte glimlachend.
'Oke. Als jij het zegt, ik vertrouw je.' zei hij met een glimlach.
Ik glimlachte terug.
Ik voelde me wel ineens heel misselijk, maar dat kwam vast omdat ik te snel was opgestaan, dat ging wel weer over.
'Heb je zin om met mij naar de studio te gaan? Het management wou wat met ons bespreken.' zei hij.
'Tuurlijk, hoe laat moet je daar zijn?' vroeg ik.
'2 uur.' antwoordde hij.
Ik keek achterom op mijn wekker en zag dat het al half 1 was.
Ik keek terug naar Niall.
'Laat me even douchen en we kunnen gaan.' zei ik glimlachend.
Hij knikte.
'Ik wacht hier.' zei hij.
Ik pakte wat spullen en liep naar de badkamer.
Snel kleedde ik me uit en zette ik de douche aan.
Ik ging voor de spiegel staan en bekeek mezelf.
Mijn haren zaten in een grote klit van die avond daarvoor en mijn gezicht zag er moe uit.
Zuchtend schoof ik mijn handen naar mijn buik.
Het voelde zo goed, dat ik even vergat dat de douche aanstond.
Maar de warme spetter achter op mijn rug maakte me weer wakker.
Ik stapte onder de warme douche en liet het water mijn zorgen met zich meenemen.
Ik genoot van het warme water. Het kalmeerde me en liet me nadenken over wat ik ga doen of wat ik heb gedaan.
Ik had Justin Bieber ontmoet.
Ik had iets meegemaakt waar andere meisjes een moord voor zouden doen.
Maar ja, hoeveel meisjes zouden een moord doen voor mijn vriendje?
Ik schatte zo'n 60 miljoen. Misschien wel meer.
Het was best eng, ik had me nooit beseft hoe ver de fans konden gaan. Misschien was een moord een beetje overdreven, maar fans deden de gekste dingen.
Ik had ze alleen maar gewaardeerd, nooit eng gevonden.
Het was raar toen we in de studio zaten, al die fans...
Ik draaide de kraan weer uit en stapte onder de douche weg.
Zorgvuldig droogde ik me af.
Ik vond het nog steeds raar dat mijn beste vrienden in een boyband zat dat iedereen wel kende, ze hadden zoveel records gebroken en stonden nu ongeveer 5 keer in het World Record Book.
Ik zuchtte en begon me aan te kleden.
Ze waren echt niet meer dan vrienden voor me, behalve Niall natuurlijk, Niall was van mij, en van niemand anders.
Alleen van mij.
Terwijl er duizenden andere meisjes stonden te kwijlen.
Ik grinnikte in de spiegel.
Ik had nooit een moment getwijfeld dat hij me zou bedriegen, dat hij er met een fan vandoor ging, het idee alleen al lied me dood gaan van het lachen.
Ik deed de badkamerdeur open en Niall kwam naar binnen.
'Klaar?' vroeg hij.
'Bijna.' antwoordde ik.
Ik pakte mijn make-up en begon me op te maken.
'Meisjes en hun make-up. Je bent ook mooi zonder make-up hoor Tins.'
Hij ging achter me staan en sloeg zijn armen om me heen. Hij liet ze op mijn buik rusten en keek mee hoe ik mijn oogpotlood op deed.
'Jullie gaan toch ook niet het podium op zonder make-up?' vroeg ik hem.
'Dat is niet om er mooier uit te zien, dat is omdat we dan niet super bleek zijn voor de mensen die naar ons kijken. Dat weet je best Tins.' grinnikte hij.
'Ja, en ik wil niet het enige meisje in Engeland zijn die geen Make-up draagt.' grinnikte ik en ik gooide Niall zijn handen weg om naar mijn kamer terug te lopen.
Niall liep lachend achter me aan.
'Ach, ik denk niet dat ik je er van af kan krijgen.' lachte hij.
Ik keek hem aan en deed alsof ik nadacht.
'Nee ik denk het ook niet.' zei ik ten slotte.
Ik deed mijn schoenen aan en pakte mijn tas.
'Zullen we gaan?' vroeg ik.
'ja.' zei hij vrolijk en we liepen samen naar beneden.
'Mam?'
Ik deed voorzichtig de deur open. Ik moest moeder overtuigen dat ik mee kon gaan met Niall, en dat ik me weer beter voelde, al was dat niet helemaal zo.
'Lieverd!Je bent wakker.' zei ze.
Ze kwam op me af en omhelsde me stevig.
'Mam, alsjeblieft.' zuchtte ik.
Ze liet me weer los.
'Hoe voel je je?' vroeg ze bezorgt terwijl ze haar hand onrustig op mijn voorhoofd heen draaide.
'Goed, ik was net van plan om met Niall mee naar de studio te gaan.' het klonk niet als een vraag, maar ik zocht wel bevestiging.
'Wat? Denk je dat ik je nu naar buiten laat? Je bent flauw gevallen Tins! Jij gaat voorlopig nergens meer heen!' waarschuwde ze me.
Ik keek zuchtend naar Niall die zijn wenkbrauwen ophaalde alsof hij wou zeggen ''Jammer''.
Ik wendde me weer tot mijn moeder en keek haar met een smekende blik aan.
'De frisse buitenlucht zal me goed doen mam! Alsjeblieft?' smeekte ik haar.
Ze zuchtte en keek me even hoofdschuddend aan.
'Goed dan, maar ik wil dat je voor het donker terug bent begrepen?' zei ze streng.
Ik voelde me net een klein kind, voor het donker thuis zijn...
Ach, het maakte me ook niet uit, ik mocht mee.
Ik knikte dus gehoorzaam.
'Zal ik doen mam, bedankt.'
Ik knuffelde haar en gaf haar een kus op haar wang.
Vrolijk liep ik samen met Niall het huis aan.
Niall haalde een zonnebril uit zijn broekzak en deed hem op. Het was een heel gek gezicht vooral omdat het een slechte lentedag was.
De grijze wolken dreigde elk moment tot een bui uit te vallen.
'We moeten opschieten, straks missen we de bus.' zei ik.
Niall knikte en snel liepen we door naar de bus.
Ik voelde mijn hoofd wat duizelen, maar zei niks, het was niks ernstigs.
'Tins gaat het wel?' vroeg Niall toen de bus arriveerde en ik een beetje wankel de bus in stapte.
Ik glimlachte naar hem en knikte.
'Een 5 euro kaartje graag.' zei ik vriendelijk.
'Je moet echt eens beginnen aan een OV.' lachte Niall terwijl hij incheckte en naar achteren liep.
Ik bedankte de buschauffeur en gaf hem het geld.
Boos liep ik naar Niall en ging ik naast hem zitten.
'Een OV is alleen maar gedoe, je moet inchecken, en niet vergeten weer uit te checken en je moet letten dat je hem niet kwijt raakt.' zei ik met een schuddend hoofd.
'Dat moet je toch ook als je een pinpas hebt?' lachte hij.
'Je hoeft toch niet in en uit te checken met een pinpas?' lachte ik.
'Nee, maar je moet hem toch ook bij je houden en niet verliezen? Dat moet je met heel veel spullen Tins.' legde hij lachend uit.
'Ik vind het toch maar onhandig. Maar heb ik een keus? De strippenkaart is weg, de maandkaart, en dadelijk gaan die eurokaartjes ook nog weg.' zuchtte ik.
'Ik denk niet dat de eurokaartjes ook weg gaan, ik bedoel. Niet iedereen gaat elke dag met de bus, en als je dan een keer met de bus moet gaan hoef je geen OV aan te schaffen, dat zou alleen maar een gedoe opleveren.' zei Niall.
Ik moest lachen om hem. Hij was serieus. Dat kwam niet elke dag voor.
Serieuze Niall Horan.
Ik keek grijnzend naar hem.
'Je bent lief als je iets serieus wilt uitleggen.' lachte ik.
Hij keek blozend naar zijn OV kaartje.
'Het is schattig. Zoals ik al zei, niet dom.' ik gaf hem een speels duwtje.
Hij grijnsde weer.
We kwamen aan bij onze halten en stapte uit.
'Vergeet niet uit te checken met u chipkaart.' zei ik zo neutraal mogelijk terwijl Niall het pasje voor het chipautomaat hield.
Hij stapte lachend de bus uit na een bevestigende piep.
'Plaag me niet zo.' lachte hij.
We liepen samen naar de studio, dat iets verder was dan het 1D house.
We stapten naar binnen, de andere jongens waren er al.
'Hee daar heb je het liefdeskoppel, jullie zijn laat.' zei Harry enthousiast.
'Hoi jongens.' begroette ik hun vrolijk.
'Waarom ben je meegekomen?' vroeg Liam.
'Omdat Niall het me vroeg.' zei ik verbaasd en ik ging op een van de tafels naast Harry zitten.
'Voel je je dan al weer beter?' vroeg Harry.
'Nee, daarom ben ik hier.' zei ik met een sarcastische stem.
'Jongens! En Tinsley...'
Paul kwam de kamer ingelopen. Ik zwaaide naar hem,
Hij keek even naar mijn hand en gaf er een High Five op.
De rest van het management kwam er ook aan.
'Wij dachten aan een tweede album.' zei Paul opgewekt.
Ik keek samen met de andere jongens met open mond naar Paul en de rest van het management.
'Een tweede album?' herhaalde Niall.
'Ja, wat dachten jullie er van?' vroeg iemand van het management.
'COOL!' riepen de jongens bijna allemaal tegelijk.
Ik zag de jongens helemaal glinsteren.
Een tweede album, hoe geweldig zal dat zijn?
Ze hadden zoveel lol beleeft met het eerst album, het word alleen maar beter met een 2e.
De rest van de middag bespraken we van alles over het album.
En we kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat ze volgende week mochten beginnen, ze bleven voorlopig toch nog in Londen.
Ik voelde me de hele middag al duizelig en misselijk, misschien was het niet zo'n goed idee geweest om mee te gaan.
Zuchtend sprong ik van de tafel.
'Ik ga maar eens naar huis.' zei ik vrolijk.
'Kom, ik breng je wel naar huis.' zei Niall.
'Ook goed.' lachte ik.
'Dag jongens!' zei ik de andere jongens gedag.
'Blijf je niet voor het feestje?' vroeg Louis.
Ik schudde glimlachend mijn hoofd.
'Ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed.' zuchtte ik.
'Welterusten.' zei Zayn vrolijk.
Ik grinnikte.
'Jullie veel feestplezier, ofzo.' zei ik met een glimlach.
Ik zwaaide nog even tot Niall me weg had getrokken.
We liepen samen naar het 1D house, want daar stond zijn auto.
'Dus, een tweede album.' zei ik vrolijk terwijl ik onze handen heen en weer slingerde.
'Vind je het niet geweldig? Ik heb er zo'n zin in!' zei hij vrolijk.
Ik vond het fijn om hem zo enthousiast te zien.
'Iets te enthousiast?' vroeg hij bij het zien van mijn grijzende gezicht.
'Ben je gek? Helemaal niet! Ik vind het megatop dat jullie nog een album mogen maken!' zei ik geschokt.
'Oh Tins ik ben zo blij.' zei hij en hij omhelsde me stevig.
Glimlachend liet hij me los en gaf hij me een kusje op mijn neus.
Eenmaal bij zijn auto stapte ik in.
'Veel rijplezier.' lachte ik.
Niall stapte ook in en startte de auto.
'Misschien word het tijd dat jij ook eens rijexamen doet.' zei Niall.
'Waarom?' vroeg ik lacherig.
'Ik kan helemaal geen autorijden.' zei ik speels.
Ik had het 1 keer geprobeerd en was gezakt, omdat ik te zenuwachtig was en alles vergat. Wat een ramp was dat.
'En ik vind het wel prima om met de bus te gaan.' zei ik.
'Toch vind ik dat je het nog een eens moet proberen.' zei Niall terwijl hij weg reed.
'En weer zakken zeker? Vergeet het, ik vind het prima zo.' zei ik.
Niall lachte.
Gedurende de reis voelde ik me steeds slechter, tot ik uiteindelijk met mijn hoofd naar achteren en mijn ogen dicht rustig probeerde adem te blijven halen.
'Tins gaat het?' vroeg Niall bezorgt.
Ik knikte. Al was dat niet helemaal waar.
Mijn hoofd werd een beetje leeg en ik had het gevoel alsof ik droomde.
Zweet brak me uit, ik wist niet precies waarom.
Het werd heel warm en ik deed mijn jas uit.
'Tins, weet je dat zeker?' Niall legde een hand op mijn been.
'Ja, ik heb het alleen wat warm.' loog ik.
Het was niet de bedoeling om Niall ongerust te maken waardoor hij zich niet meer kon concentreren op de weg.
Hij kek nog steeds van de weg, naar mij, de weg, mij.
'Niall, let gewoon op de weg, met mij is alles wel oke.'
Ik kon een klein lachje op mijn gezicht krijgen.
Hij haalde zijn hand weer van mijn been en keek nog een paar keer bezorgt naar mij, maar uiteindelijk keek ik gericht op de weg.
We waren bijna thuis toen ik opeens krampen kreeg, wat echt zeer deed.
'Tins? Wat is er?' vroeg Niall gelijk bezorgt.
'Niks, rij nou maar gewoon door.' zei ik licht geïrriteerd.
Niall trok zich niks aan van wat ik zei en reed de parkeerplaats van een benzinestation op, al was het niet ver meer.
'Wat doe je?' vroeg ik.
'Ik ben nu van de weg af.' hij deed de handrem op de auto en richtte zich op mij.
'Dus nu nog eens, wat is er?' vroeg hij.
Bezorgt legde hij zijn hand op mijn voorhoofd.
'Je bent snikheet lieverd.' zei hij bang.
'Ik ben gewoon ziek.' zei ik.
'Niet gewoon ziek. Ik denk dat ik je even naar het ziekenhuis rij.' zei hij twijfelend.
'Waarom?' vroeg ik geschokt.
'Omdat dat niet kwaad kan, vooral omdat je gister zomaar flauw viel.'
Hij startte de auto opnieuw en we reden door de stad.
'Niall, het is echt niet nodig om me naar het ziekenhuis te rijden!' waarschuwde ik hem.
'Ik vind van wel.' zei hij beslist en hij reed de snelweg op.
De pijn ging weer een beetje weg en ik liet me zuchtend achterover vallen.
'Ik krijg je niet op andere gedachten he?' zuchtte ik.
'Nee.' zei Niall beslist.
Ik zuchtte nogmaals.
We reden het parkeerterrein van het ziekenhuis op.
Niall stapte uit en liep om de auto heen om mij er uit te laten.
'Kom.' beval hij.
Zuchtend stapte ik de auto uit.
'Er is niks Niall!' probeerde ik hem duidelijk te maken.
De koude wind deed me goed. Het koelde mijn lichaam af.
'Kom nou maar gewoon, als er niks is dan maakt het toch niet uit. Het is gewoon even voor de zekerheid.' zei hij.
Ik pakte zijn hand vast en liep met tegenzin mee.
Een paar keer snoof ik diep in en uit.
We liepen het ziekenhuis binnen.
'Hallo.' begroette de vrouw achter de toonbank -of hoe dat ook mocht heten- ons vriendelijk.
'Hoi. We hebben geen afspraak, maar ik wil mijn vriendin laten nakijken.'
Hij bracht het heel stom. Laten nakijken.
'Ik snap het. Komt u maar even mij.' zei ze na een blik op mijn buik.
Ik pakte Niall's hand stevig vast. Straks was er wel iets.
Achteraf was het best een goed idee geweest op even naar het ziekenhuis te gaan.
'Zo, mevrouw Hankin, ga maar even op het bed liggen.' zei mijn dokter, die niet verrast leek te zijn van mijn komst.
Ik deed wat er gevraagd werd.
De dokter smeerde een soort gel op mijn buik en begon op het schermpje te kijken. Niall keek verlieft mee.
'Alles lijkt prima.' zei de dokter.
Hij ruimde het materiaal weer op.
Voorzichtig ging ik weer zitten.
'Als je echt vaker last heb is het misschien verstandig om bloed te prikken.' adviseerde hij.
'Maar ik denk eerlijk dat het gewoon een griepje is.'
Ik keek naar Niall en haalde mijn wenkbrauwen op.
Hij zuchtte.
'Bedankt voor uw tijd.' zei hij mopperend.
'Altijd.' glimlachte de dokter.
Ik stond op en liep samen met Niall naar de auto.
'Ik zei het toch.' zei ik.
'Sorry.' zuchtte hij.
Lachend ging ik in de auto zitten.
'Ik schok gewoon.' zei hij terwijl hij ook ging zitten.
Hij starte de auto.
Ik gaf hem een kusje.
'Je bent lief Nialler.' zei ik glimlachend.
'Ben ik nog steeds lief als ik zeg dat ik vind dat je moet bloedprikken?' zei hij.
Ik knikte.
'Misschien is het ook beter dat ik even mijn bloed laat onderzoeken.' zuchtte ik.
Niall glimlachte. Hij kreeg zijn zin.
We reden terug naar mijn huis.
'Morgen oke?' zei ik toen ik uitstapte en naar mijn deur liep.
Niall stapte ook uit en pakte mijn handen vast voor ik de sleutel in het slot kon steken.
'Morgen.' herhaalde hij.
Zijn lippen raakte zacht de mijne.
Wat was ik toch gelukkig met hem.

Reacties: