Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Vampires of Salem » Friday: Schoolparty
The Vampires of Salem
Friday: Schoolparty
De vloer van Zora en Pilou vibreren door de heftige bass. Het feest is net van start gegaan en Lola is na de eye opener snikkend de deur uitgerend. De brunette voelt een stevige schuld steken in haar hart en wilt het meisje achterna gaan, is het niet dat Pilou haar bij de pols heeft gegrepen.
“Laat haar maar gaan, die draait wel weer bij. En ik denk niet dat ze je nu wilt zien.”¯ Ongelukkig kijkt haar kamergenoot nog een laatste keer naar de deur die dicht is gesmeten en laat zich dan zuchtend op bed vallen.
“Dit is jouw schuld, weet je dat?”¯ Een gefrustreerde frons vormt op Zora’s gezicht.
“Mijn? Volgens mij waren het jouw woorden die haar de deur heeft uitgejaagd.”¯
“Ja..maar ze heeft die woorden verkeerd begrepen. Ze is een blok aan mijn been, geen ontkenning aan mogelijk, maar dat betekent niet dat ik haar niet mag. Dat weet je.”¯ Dat weet Pilou inderdaad, en dat geeft haar geen fijn gevoel. De blondine reageert bezitterig over de ander wanneer Lola er omheen dartelt. Ze oogt misschien als een onschuldige, maar er een huist een heks in haar die alles afpakt van haar. Dit laat ze niet nog een keer gebeuren, Zora is haar vriendin.
“Best. Ik ga mijn setje aantrekken zodat we naar het feest kunnen.”¯ Pilou loopt de badkamer in, laat de deur op een kier en legt haar kleding op de wastafel. Terwijl ze zich klaarmaakt kan ze Zora in de weerspiegeling zien. Deze zit er nog wat ongelukkig bij op haar bed. Het meisje is ver in haar gedachte en lijkt op het oog totaal geen zin te hebben in het feestje beneden hen. Pilou voelt zowaar een kleine schuld, maar is te diep verstopt om al haar gevoelens te overheersen. Ze is in een party mood en daar gaat ze Zora in meetrekken.
“En?”¯ Enthousiast draait de blondine een rondje om haar as wanneer ze net uit de badkamer komt lopen. Er komt alleen een goedkeurende duim er vanaf, wat voor een opkomende storm boven haar hoofd zorgt. “Je vindt het niets.. Zeg het maar!”¯
“Sorry, het staat je prachtig, ik ben er niet helemaal met mijn gedachte bij.”¯ Dat doet Pilou al iets meer goed, maar toch nog niet geheel tevreden. Ze neemt naast haar kamergenootje plaats en legt haar hand op diens knie.
“Kop op, ze draait wel weer bij. We gaan nu eerst feesten en dan kan je het morgen goedmaken. Oké?”¯
“Misschien heb je gelijk. Dan ga ik mij maar omkleden.”¯ Zora staat op, de hand glijdt van haar knie, en trekt haar kast open. Eindelijk kan ze haar eigen kleding aantrekken. Begerend glijden haar vingertoppen over verscheidende stukken stof. Haar oog valt op de blazer die ze laatst heeft afgewerkt. Bij het tekenen van het ontwerp voelde ze al dat het een favoriet ging worden, het nu zien, voelen en straks dragen bevestigt het allemaal. De schouders zijn geïnspireerd door een ridders harnas; het heeft meerdere lagen en eindigen in een scherpe punt, en het stof lijkt op de vleugels van een vleermuis. Ze trekt er onder een lang, wijd en wit topje waar haar kleine, zwarte behaatje bovenuit piept. Een zwart leren legging wat vanaf haar bovenbenen tot haar knieën uit scheuren bestaat. Grote laarzen eronder met spikes en een heftige ketting om haar hals maakt haar outfit compleet.
“Niet bepaald ball-like, hm?”¯ Pilou houdt haar grijns in toom en bekijkt haar kamergenootje van top tot teen.
“Heb ik ook nooit gezegd. En c’mon, ben ik daar het type voor?”¯
“… Daar heb je gelijk in. Kom, het feest is allang begonnen!”¯
Beneden krijgt Zora beeld bij de woorden die Pilou eerder heeft gezegd: “Er zal veel gedronken worden en je kan er op rekenen dat vanaf maandag allemaal roddels tussen de lesuren ontstaan over wie met wie de lakens heeft gedeeld.”¯ Voor haar ogen gebeuren dingen waarvan ze heeft gedacht dit nooit mee te maken. Overal ziet ze meisjes hoeren en jongens playen. Op de harde muziek wordt er tegen kruizen gereden en te korte rokjes worden opgelift. Enkele gezichten herkent ze van de lessen die ze samen hebben gevolgd, en ze vraagt zich af deze nog normaal aan te kunnen kijken na al dit.
“Moet ik echt blijven?”¯ komt er jammerend uit de mond van de brunette. Met haar punch in de hand trekt Zora een vies gezicht naar haar kamergenoot.
“We zijn hier welgeteld vijf minuten! Niet zo zeuren en gooi die alcohol level in je bloed omhoog, dan zal alles meteen minder erg zijn.”¯ Pilou geeft haar nog een drankje zodat er geen hand over is en duwt haar dan met haar schouder de menigte in. Houterig staat Zora in het gedans en probeert aan de blonde duidelijk te maken dat ze niet kan dansen, maar deze hoort het niet door het hoge volume. Hopeloos staart het meisje naar de sensuele bewegingen die de heupen voor haar maken. Ongemakkelijk probeert ze dit na te doen, maar voelt zich hierdoor alleen maar stommer. Haar twee drankjes gooit ze achter elkaar achterover, hopend dat Pilou gelijk heeft en zo haar controle los kan laten.
Zora’s hoofd raakt lichter door de tijd heen. De tijd heeft ook voor meer kartonnen bekertjes op de grond gezorgd, die iedereen achteloos weg heeft gegooid, en schopt deze tijdens het dansen alle kanten op. Pilou geniet van het aanzicht, beweegt meer haar kant op om in gehoorafstand te raken.
“Ga je lekker?”¯ Het is een retorische vraag, maar Zora voelt zich gedwongen om te antwoorden.
“Buiten dat ik vanavond meer alcohol op heb dan het moment dat ik legaal mocht drinken tot nu, gaat het prima. Ik moet toegeven dat ik het zelfs leuk begin te vinden. Schaamteloos je gang gaan, niemand die er op let.”¯ De blondine schenkt haar bekende lach aan het meisje, die op het randje van aangeschoten naar dronken balanceert. Ze pakt haar heupen en trekt Zora naar zich toe zodat ze schuren. De nog schuwe emotie, vreugde, verschijnt nu ook op het gezicht van de brunette en gaat mee in haar partners dans.
Na enkele nummers ziet Zora in een snelle, wat gedesoriënteerde blik, over de schouder van Pilou Lola die de kantinedeur uitloopt. Haar danspartner trekt ze van zich af en maakt duidelijk met haar vingers dat ze gaat roken, maar Pilou niet mee hoeft te lopen. De blondine heeft het begrepen en vergt zichzelf weer naar de dranktafel.
Buiten, op de rand van een fontein, zit Lola met een gebogen hoofd. Haar handen trekken krampachtig aan de stof van haar jurkje om het minder koud te krijgen, het lijkt alleen niet te helpen.
“Je vat straks nog kou.”¯ In het licht van de tuinlantaarn staat Zora voor het bibberende meisje. Deze houdt stug vol om niet op te kijken bij het herkennen van haar stem.
Een warme stof wordt over haar schouders gelegd waardoor ze nu wel moet opkijken. Zora heeft haar blazer uitgedaan om de blauwe kleur op Lola’s lippen terug te werken. Nu zit zelfs in enkel een dun, wit topje waar haar zwarte beha doorheen schijnt. Een zachte ‘dankje’ komt er vanaf.
“Wat doe je hier alleen in de kou?”¯
“-Kan je niet gewoon zeggen waarvoor je hier kwam?”¯ De onverwachte sneer laat de ogen van de brunette vergroten, maar herstelt snel.
“Ja.. Ik wil mijn excuses aanbieden. De woorden die je in mijn kamer hebt gehoord zijn niet zo bedoeld.”¯
“Nou, het was voor mij aardig duidelijk!”¯ Lola bolt haar wangen op, kijkt weg naar rechts en zucht dan diep uit. Van binnen weet het aangevallen meisje dat ze aardig ‘aanwezig’ is, terwijl ze zo normaal helemaal niet is. Het is alleen bij Zora dat ze zo graag bij haar wil zijn. Ze is anders dan de andere, maar Lola kan het niet benamen. Misschien komt het omdat ze totaal niet geïnteresseerd overkomt naar de rest, en De Zeven Leerlingen, en wel naar haar -en Pilou. Wat heeft ze haar aangedaan? In het begin van haar schooljaren op deze school kon ze goed opschieten met de blondine. Lola durfde haar toentertijd zelfs een vriendin te noemen. Maar tijdens een feestje zoals deze is het totaal omgeslagen. Ze werd behandeld als vuil en niet meer. De blikken die Pilou nu zendt, zendt ze al jaren. Lola heeft gedacht dat het haar uiteindelijk niet meer zou raken, ze heeft verkeerd gedacht. En nu Zora. Normaal had het haar nooit zoveel pijn gedaan, was het niet dat Pilou die blik achter de schouders van Zora vandaan gaf wanneer deze die pijnlijke woorden uitsprak . Het steekt.
“..dat je het weet.”¯
“Huh?”¯
“Heb je helemaal niets gehoord van wat ik heb gezegd?”¯ Beschaamd kijkt Lola vanaf Zora’s vingers, die om de stenen rand van de fontein zijn gekruld, naar haar onblote arm bekleed met kippenvel. “Never mind. Weet gewoon dat het mij spijt en dat ik je graag heb als vriendin.”¯ Een dieprode kleur stijgt naar Lola’s oren. In een opwelling van vreugde en opluchting gooit ze haar armen om de nek van haar vriendin, die ze nu eindelijk en officieel haar vriendin mag noemen, en trekt haar in een stevige knuffel.
Achter het schoolraam staat Pilou met een zoveelste drankje en een licht hoofd naar het tafereel te kijken. Zora en Lola in een innige omhelzing zien doet haar lichaam in brand steken. Woede vermorzeld haar halfvolle beker met punch, wat een meisje van schrik opzij laat deinzen. Bij het zien van de blondine’s blik rent ze er geschrokken vandoor.
Reacties:
Amaaaaayzing! Dit is echt een staaltje kunst wat je hier neer zet!
Weet je wat ik zo gaaf vind aan jouw schrijfstijl? Je wisselt vrij veel
van perspectief, waardoor je nog meer meeleeft in de personages.
Dat - en de verhaallijn zelf - vind ik nog wel het allerl eukst ^^
En natuurlijk moet dit haast wel fout gaan, ben benieuwd wat
Pilou gaat doen, vooral omdat zij en Zora kamergenootjes zijn!
Gauw verder dus! <3
Ieeee. Ik vind Pilou een beeeetje eng worden. (:
But I like it. <3
Snel verder!