FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

O25

De celdeur sloeg met een zacht klikje achter me dicht en ik keek nerveus van de ene agent naar de anderen.
“Wegens onvoldoende bewijs bent u vrij.”�
Verward keek ik naar de beide mannen terwijl ik mijn adem inhield, wachtend op de ‘maar’ die nog moest volgen.
“Maar u zult een enkelband moeten dragen tot dat de resultaten van het DNA onderzoek binnen zijn en we u ouders hebben kunnen contacteren gezien het feit dat u minderjarig bent.”�
Ik knikte en liet de ingehouden adem ontsnappen en volgde de twee agenten richting de meer verlichte lobby. Ik kreeg een stapel papieren in mijn hand die ik zo snel, maar grondig, mogelijk doorlas terwijl ik mijn handtekening op de juiste plaatst zette.
“Hier.”� Ik gaf de stapel terug en stond twijfelend op, de agent knikte en stak de stapel in het daarvoor bestemde mapje.
“Oh en gewoon zodat je het weet, ik geloof niet dat je hebt gedaan wat anderen zeggen dat je deed.”� De man keek me vriendelijk aan en aarzelend glimlachte ik terug, blij dat er toch één iemand achter me stond.

Het was vreemd hoe veel er kon veranderen terwijl de tijd op sommige plaatsen toch leek stil te staan. Ik liet mijn rugzak van mijn schouders zakken en wandelde naar de keuken van mijn appartement en staarde even naar de plek waar Zayn had gezeten toen ik hem ontbijt had gemaakt. Even keek ik richting de telefoon, twijfelend of ik het ziekenhuis zou bellen of niet en besefte toen dat hij degene was die ervoor had gezorgd dat ik werd meegenomen en dat hij zou moeten checken of ik oké was en niet andersom.
Ik werd uit mijn mijmerende gedachten gehaald door een zacht geklop op de deur. Ik wist dat de agenten nog zouden komen om een paar laatste papieren te brengen, maar ik had ze niet zo snel verwacht. Zuchtend wandelde ik terug naar de deur en versnelde mijn pas toen er een tweede en luidere keer werd geklopt.
“Jaja.”� Mompelde ik en ik draaide de deur uit zijn slot en deed open.
Even staarde ik in de felblauwe ogen van Manon voor ik ruw achteruit werd geduwd. Ik schudde mijn hoofd en greep haar pols vast toen ze de deur achter zich wilde sluiten. Ik had geen zin om haar in mijn appartement te hebben, zeker niet omdat ik wist waartoe ze in staat was.
“Rot op.”� Mijn nagels drukten in haar pols en ik zag hoe de tranen in haar ogen sprongen en dwong haar enkele stappen naar achteren te doen zodat ze in de deuropening stond.
“Laat los.”� Haar stem was laag en klonk ziedend en ik liet haar pols los en wilde de deur snel dichtslaan maar was net te laat. Terwijl ik tegen de deur duwde om hem dicht te krijgen en Manon hem net wilde openhouden voelde ik mijn voeten wegslippen. Ik was nooit sterk geweest en de emotionele dagen begonnen hun tol te eisen en al snel was ik buitenadem en ging de deur langzaamaan, maar zeker, verder open.
“Laat me binnen bitch.”� Vloekend zette Manon al de kracht tegen de deur en slipte mijn voeten onder me weg zodat ik op mijn knieën viel en de deur openvloog. Een zuchtje wind streelde mijn neus toen de deur rakelings voorbijvloog.
Veel tijd om recht te krabbelen had ik niet. Ik hoorde hoe iemand mijn haren vastnam en me zo zachtjes rechttrok. Jammerend probeerde ik Manon’s grip los te krijgen, maar het lukte niet. Ze deed de deur met haar voet soepel dicht en ik gilde wanneer er een vuist in mijn maag werd geplant en hapte naar adem.
De hand uit mijn haren verdween, maar een tweede vuist kwam op mijn af en ik draaide geschrokken een halve draai om hem te kunnen ontwijken. Manon probeerde mijn armen vast te krijgen, maar ik weigerde mee te werken en terwijl ze me langzaamaan naar achteren trok probeerde ik iets te zoeken waarmee ik haar kon afleiden.
“W-wat doe je hier ?”� vroeg ik vermoeid terwijl ik kreunde wanneer haar hand mijn pols vastkreeg en ze me ruw tegen de muur pinde.
“Wraak.”� Haar stem klonk zoet en ze kreeg ook mijn andere pols te pakken.
“Je had je nooit met onze zaken moeten bemoeien Abigail.”�
Ik spuugde in haar gezicht, woedend omdat de toon waarop ze het zei leek alsof ik een klein kind was dat iets verkeerd had gedaan.
“Foute zet.”� Manon trok me weg van de muur en duwde me zodat ik op de grond viel en net mijn handen kon zetten. Ze had een glimlach op haar gezicht toen ze een klein mesje uit haar broekzak hield en het tussen haar vingers liet draaien.
Mijn hart klopte in mijn keel en angstig kroop ik achteruit, mijn ogen op het gevaarlijk scherpe wapen voor me gericht.
“Jou vriendje heeft je duidelijk niet genoeg ingelicht over wat ik kan en ging doen als hij ooit zou ontsnappen.”�
Manon stapte dichterbij terwijl ik verder weg kroop. “H-hij is mijn v-vriendje niet.”� Mompelde ik en ik probeerde recht te kruipen, maar Manon trok aan mijn voet waardoor ik terug languit neerviel.
Ze lachte zachtjes bij het zien van mijn onhandigheid en knielde naast me neer.
“Je gelooft toch niet dat hij je echt wilde beschuldigen ?”�
Ik staarde haar aan.
“Hij wilde je alleen maar beschermen, de sukkel.”�
Manon trok me naar haar toe en ik hapte naar adem wanneer ik het koude metaal doorheen mijn lichte shirt voelde.
“Ik ga het langzaam doen en ervan genieten.”� Haar stem klonk spinnend en ik rilde wanneer ze het mes over mijn wang liet gaan, een diepe snee nalatend.
Ik zat nog steeds op mijn knieën en wilde rechtstaan maar Manon duwde me neer. Ik beet op mijn lip en toen ze het mes een tweede keer tegen mijn wang zette duwde ik tegen haar knieën, hopend dat ze haar evenwicht zou verliezen en achterover zou vallen.
Een gil vulde de ruimte wanneer mijn plan lukte en ik krabbelde haastig over haar heen terwijl ik het mes probeerde te pakken te krijgen, maar Manon was sneller en voordat ik het wist lag ik onder haar terwijl ze grijnzend op me ging zitten en het puntje van het mesje op mijn kloppend hart zette.
Ze hield haar hoofd wat schuin en kreeg een nog grotere grijns op haar gezicht wanneer ik gilde toen ze de punt zachtjes doordrukte en mijn shirt rood begon te kleuren.
Ik nam haar pols vast en probeerde hem uit alle macht weg te krijgen en voelde tot mijn opluchting hoe de druk van de punt tegen mijn huid minder werd.
Ik had geen idee waar deze vernieuwde kracht vandaan kwam, maar ik probeerde hopeloos om mezelf te redden terwijl ik bleef schreeuwen om hulp.
Ik kreeg Manon zover dat het mes ver genoeg van me verwijderd was en probeerde om de rollen om te draaien, haar onder me te krijgen zodat ik het mes in handen kon krijgen, maar haar weerstand was te sterk.
Toen de deur openvloog voelde ik hoe Manon van me werd afgesleurd en hapte naar adem toen iemand me in een vloeiende beweging rechttrok en tegen zich aandrukte.
“Het is oké.”� Zayns stem klonk ik mijn oor en ik probeerde me uit zijn omhelzing te wringen, Manon nog niet vergetend.
“Zayn!”�
Ik duwde hem weg en kon nog net Manon’s pols vastnemen, waardoor ze haar haar doel net miste. Zayn rende richting de telefoon om de politie te bellen en ik probeerde Manon van me af te houden terwijl ik voelde hoe ze me tegen de zijkant van de zetel duwde.
Het mes was gevaarlijk dicht tegen mijn maagstreek en ik voelde hoe ik mijn evenwicht begon te verliezen wanneer ze meer kracht achter haar pogingen zette.
Ik wist niet hoe het gebeurde maar onze beide gillen vulde de ruimte wanneer we achteruit over de zetel tuimelden, beide het mes dat tussen ons in hing ontwijkend.
Ik krabbelde recht, terwijl ik kreunde en probeerde om niet al te diep adem te halen door de pijn in mijn borstkas. Mijn handen waren vol bloed en ik keek angstig naar mijn buik, maar zag niets.
“Nee!”� Ik draaide me half om en zag hoe Manon probeerde recht te krabbelen terwijl ze met haar andere hand het mes uit haar buik trok. Ze viel terug naar en ik ving haar net op terwijl ik schreeuwde naar Zayn dat hij de hulpdiensten moest bellen.
Ik wilde niet dat ze stierf. Ik had haar nooit willen doden, alleen maar het mes afnemen.
Manon’s ademhaling vertraagde en ik wist dat ze niet lang meer ging volhouden, zeker niet als het mes enkele belangrijke dingen had geraakt. Ik wilde het bloeden stoppen, maar wist niet hoe en de tranen stroomden over mijn wangen toen ik haar grip voelde verslappen.
“Nog even, nog even.”� Jammerde ik en ik hoorde hoe Zayn haastig naar me toe kwam gelopen en zijn shirt uitdeed zodat ik het op de wonde kon leggen. Ik drukte zachtjes maar desondanks kreunde en jankte Manon van de pijn.

“Abigail.”� Wat uren leek was meer enkele seconden en ik liet me snikkend tegen Zayn vallen wanneer ik merkte dat Manon’s hartslag te langzaam ging om het nog langer dan enkele slagen vol te houden.
“I-ik wilde haar niet d-d-doden.”� Ik snotterde zachtjes en greep Zayn vast en voelde hoe hij zijn armen beschermend om me heen legde en zachtjes wegschoof van Manon.
“Ssssh. Het komt goed. Ik beloof het.”� Hij drukte zijn lippen tegen mijn voorhoofd en ik drukte mijn gezicht huilend tegen hem aan terwijl ik de sirenes van de hulpdiensten hoorde naderen.
Zayn wilde rechstaan en de hulpdiensten in de gang opwachten, maar ik trok hem terug naar me toe. Al wat ik wilde was zijn armen om me heen en dat hij zei dat alles oké ging komen en hij me nooit meer zou laten gaan.
Hoezeer ik hem ook wilde beschermen en helpen, ik wist dat uiteindelijk hij degene zou zijn die mij zou moeten helpen en beschermen.
Heel even flitste het beeld van Zayn die vastlag op het bed weer voor me. Ik vond het ergens ironisch dat ik me nu voelde zoals hij zich toen moest hebben gevoeld.
Gebroken en alleen en al wat ik nodig had was iemand die de kleine stukjes van mijn hart weer aan elkaar zou lijmen en me langzaam terug zou laten vertrouwen.
Wanneer Zayn mijn hoofd voorzichtig optilde en zijn voorhoofd tegen het mijne drukte staarde ik in zijn bruine ogen die gevuld stonden met tranen.
"Het spijt me zo. Ik hou van je." fluisterde hij.
Ik drukte mijn lippen teder op de zijne. "Ik van jou."
De eerste stukjes van mijn hart begonnen langzaamaan weer te helen.

The end


Dit is waarschijnlijk het langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven, maar ik vond niet echt een perfect moment waar ik het kon opsplitsen dus ik hoop dat ondanks de lengte het toch nog een goed einde is.

Reacties: