FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 62: Breaking The Habit

“Oké, laten we even een kleine pauze nemen en dan onze weg naar Nimbasa volgen. Als het goed is, zijn we in de buurt,”� sprak een bruinharige jongen met een kalme, doch serieuze toon in zijn stem. Zijn twee metgezellen vestigden hun aandacht op de jongen en knikten instemmend. Ze hadden net een korte stop gemaakt in hun reis, zodat ze hun pokémon nog wat konden trainen, op verzoek van Chiara. Ondanks alles dat zich de afgelopen dag had afgespeeld, was er nog altijd plek voor perfectie. En daar streefden alle drie de trainers naar, even als hun pokémon. “Dus,”� vervolgde Bailey, terwijl hij zichzelf op de grond liet neerploffen. Bianca zakte ook voorzichtig naar de grond, proberend te vermijden dat haar rok een vreemde kijkhoek liet zien. Chiara was de laatste van de drie die contact maakte met de harde ondergrond. Godzijdank dat ze het woestijngedeelte eindelijk voorbij zijn… Op haar beurt keek ze de jongen vragend aan, maar die scheen niet echt iets in het bijzonder te willen zeggen. Waarschijnlijk probeerde hij een gesprek op te starten. “Dus…”� herhaalde de blondine zijn woord, maar deed dit wat langzamer. Haar gezicht klaarde meteen op toen ze een onderwerp wist. “Wat zijn jullie eigenlijk van plan te doen in Nimbasa? Ik weet dat Bailey de gym wilt uitdagen, maar er is zoveel meer te beleven!”� sprak ze opgewekt en keek van de jongen naar het meisje. Die keken haar zowel vragend als afwachtend aan, hopend dat de blondine de hint zou begrijpen en wat meer zou uitleggen. “We kunnen naar de kermis gaan? Of naar de musical hall!”� ging ze vrolijk verder. Ze riep enthousiast nog een paar andere dingen die ze in Nimbasa konden doen, maar Chiara’s gezicht betrok bij het horen van al die verschillende dingen. Natuurlijk had ze zich voorgenomen om plezier te hebben tijdens haar reis, maar ze mocht haar doel niet vergeten. Bianca stopte langzaam met praten toen ze het humeur van Chiara opmerkte, waardoor Bailey zijn aandacht ook op haar vestigde.

“Wat is er?”� vroeg hij voorzichtig, wetend dat hij op zijn tellen moest passen nu ze er zo bij zat. Chiara hield zich echter stil en keek naar de grond. Ze was overduidelijk niet aanwezig. “Chiara?”� probeerde Bailey opnieuw. Dit keer keek ze op en kreeg het zo voor elkaar om zijn blik te vangen. De twee vragende ogen staarden haar doordringend aan. “… Ik heb daar geen tijd voor,”� antwoordde ze kortaf en kwam weer recht, waarna ze haar broek afklopte en de andere twee afwachtend aankeek. Ze besefte zich nog niet dat er niet meer dan drie minuten waren verstreken sinds ze een kleine pauze hadden ingelast. Bianca staarde haar enkel niet begrijpend terug aan, maar Bailey’s gezichtsuitdrukking veranderde al snel in een kwade frons. “Waarom niet? Ontspanning is goed voor je, weet je? En we zijn net pas gaan zitten, ik wil nog niet vertrekken,”� sprak hij gespannen, maar had meteen spijt van zijn woorden. Dat zou haar absoluut niet gaan bevallen. “Oh, het spijt me. Ik wist niet dat plezier zo belangrijk voor je was. Afgezien van sommige mensen, heb ik wel nog een doel,”� viel ze meteen uit. De jongen hield zich stil, maar de blondine was overduidelijk geschrokken. “Ik had je toch gewaarschuwd? Ik heb een doel voor ogen en dat doel moet ik koste wat het kost bereiken! Ik had je gezegd dat ik veel wilde trainen, zodat ik sterker kon worden. Dat doe ik niet vanwege de Gym Challenge, maar voor iets veel belangrijker dan zoiets onbenulligs!”� vervolgde ze. Bailey bewoog nog steeds niet en maakte ook geen aanstalten om iets te zeggen. Zijn bruine lokken verborgen zijn ogen, maar dat scheen Chiara helemaal niet op te merken. “Ik had je ook gezegd dat ik alleen wilde reizen, maar meneer wilde per sé met me mee. Dit is precies waarom ik op de eerste plaats alleen ging! Ik wil geen blok aan mijn been die me constant tegen houdt!”� Beseffend wat ze zojuist had gezegd, stopte ze abrupt met haar uitbarsting en beet op haar onderlip. Ze balde haar vuisten en kneep er hard in, hopend dat het de tranen tegen zouden werken. Wat had ze er zojuist uitgefloept? Dat was niet eens de rede dat ze Sora en Roxas verliet. Hoe kon ze zo achterlijk zijn dat te durven zeggen? Nee, zelfs zoiets denken zou te laag voor woorden zijn. Alsof Bailey gedachten kon lezen en doorhad dat ze zou stoppen, sprong hij meteen recht net nadat ze was uitgesproken. Hij greep haar kraag stevig vast en keek haar verwoed aan.

“Ik ben een blok aan je been? Dacht je ook zo over Sora en Roxas? Weet je, Chiara, ik ging niet met je mee om uiteindelijk afgeblaft te worden. Ik zag in Castelia al dat er veel gebeurd was en dat je verdriet had. Ik ging mee, omdat ik je wilde opvrolijken. Ik ging mee met een wildvreemde, omdat deze wel een lach kon gebruiken! En wat krijg ik?!”� Hoe meer woorden hij uitsprak, hoe hoger het volume werd. Het was overduidelijk dat hij net zo pissig was als Chiara daarnet. Bianca zat nog steeds op de grond, niet wetend wat ze in alle paniek moest doen, terwijl haar ogen wijd opengesperd naar het schouwspel voor zich keken. “Je hield je verhaal stil. Ik wilde je helpen, maar je zei niks. Je vroeg fysiek niet om hulp. Je deed compleet niks. Je houd je nu wel stoer voor, maar diep van binnen wil je niets liever dan dat iemand hun handen naar je toe reek om je recht te trekken, want in werkelijkheid ben je in een put gevallen waar je niet meer uitkomt,”� ging hij verder op dezelfde toon en met dezelfde blik. “Ook ik stak mijn hoofd over de rand van die put en riep naar je, maar je reageerde niet. Waarom ben je zo koppig Chiara? Waarom kan je niet gewoon inzien dat we hier voor je klaarstaan?”� Bailey’s stem verzachtte en zijn greep op Chiara’s kraag werd ook steeds slapper. Zijn stem trilde, wat een teken was dat hij op het randje zat en tegen zijn tranen vocht. “… Waarom… Waarom wil je alles alleen doen…? Je weet toch dat ik er nog voor je ben?”� Bailey liet haar uiteindelijk los en meed oogcontact. Chiara richtte haar donkerblauwe ogen op de grond. Als ze er nu doorheen kon zakken, dan had ze dat vast en zeker gedaan. Ze wilde niets liever dan verdwijnen, want ze had het flink verpest en dat wist ze. Haar blik ging vervolgens naar de blondine, die nog altijd geschokt op de grond zat. Arme Bianca. Die had hier niets mee te maken, maar moest wel de gevolgen ervan ervaren. Dat had ze het meisje niet aan willen doen.

Het duurde niet lang voor er een golf van spijt haar compleet opslokte. Ze voelde zich opeens misselijk worden, terwijl ze terugdacht aan alles wat er daarnet gebeurde en wat er voorheen was gebeurd met Sora. Chiara haalde eens diep adem en zuchtte, hopend dat het vreselijke gevoel dat aan haar knaagde snel weg zou ebben als ze dit deed. Ze was weer eens lekker bezig. Eerst negeerde ze Sora, die haar overduidelijk wilde helpen en 24/7 klaar voor haar stond en enige tijd later deed ze precies hetzelfde met Bailey. Haar linkerhand gleed trillend over haar rechterarm heen, waarna ze het stof van haar mouw stevig tussen haar vingers vastgreep. Ze wilde geen herhaling van toen. Ze wilde niet eens meer denken aan wat ze zojuist gezegd had over Bailey en een andere bruinharige jongen. Geen van beiden hadden die vreselijke woorden verdiend. “… Bailey… Ik-”� begon ze aarzelend, maar stopte abrupt met praten toen ze een figuur richting hen zag komen rennen. Het leek op een… Paard? Ook Bailey en Bianca richtten hun volledige aandacht op het wezen, die op een afstandje zodanig afremde, dat je haast het gepiep van autobanden automatisch afspeelde in je hoofd. Niet veel later was een laag gegrom hoorbaar, maar die kwam niet zozeer uit het beest zijn mond. “Ah! Een Blitzle!”� gilde Bianca uit het niets, alsof er daarnet niks had plaatsgevonden. Ze hupte vrolijk recht en wilde het dier knuffelen, maar ze stopte halverwege toen er dit keer wel een grom uit zijn keelgat weerklonk. “Het zal wel een wilde pokémon zijn,”� mompelde Bailey waarschuwend, maar ook ongeïnteresseerd. “Maar hij heeft honger. Heeft één van jullie nog wat voer?”� jammerde de blondine. Bailey snoof. “No way dat ik in de buurt van dat beest kom, zelfs al had ik het. Hij eet vast mijn hele hand mee op ofzo. Hij kijkt me in ieder geval als een roofdier aan,”� reageerde hij. Bailey en Bianca raakten toen in een kleine discussie over het arme dier, terwijl Chiara haar donkerblauwe ogen alert op de pokémon richtte. Het was een Blitzle volgens Bianca en ze had hem willen knuffelen, maar hij zag er alles behalve knuffelbaar uit. Agressief was meer het goede woord. Hij leek sterk en het zag ernaar uit dat hij op ze neerkeek, maar het effect werd teniet gedaan door zijn rommelende maag. Chiara zuchtte voor de tweede keer en zocht vlug in haar schoudertas naar wat pokévoer. Helaas had ze niet veel meer, maar ze waren toch bijna in Nimbasa. Het laatste beetje kon ze net zo goed aan de Blitzle geven.

Zonder te aarzelen liep ze op de pokémon af en strooide langzaam het voer op haar geopende hand. De Blitzle keek haar op een woeste manier aan en stampte met één van zijn voorbenen op de grond. Dit trok de twee bekvechtende trainers hun aandacht. “Chiara, wat doe je?! Ga weg daar!”� weerklonk de jongensstem, maar ze negeerde zijn paniekerige waarschuwing. “Je hebt honger, of niet?”� sprak ze zacht, hopend de pokémon te kalmeren. Ze bleef een paar meter van de pokémon af staan en knielde op de grond, waarbij ze haar handen laag hield en de Blitzle van onder af aanstaarde. Het duurde even, maar hij nam voorzichtig een pas richting het meisje. En nog één. En nog één. Vervolgens boog hij zijn nek ietwat, zodat hij het voer van haar hand kon schrapen en zijn maag kon vullen. Dit deed hij allemaal, terwijl hij zijn blik niet van haar wegbrak. Toen hij klaar was, gaf hij slechts een kleine knik en rende toen weer weg. “…. Dat was vreemd,”� mompelde Bailey plots na een korte stilte, maar werd onderbroken door de blondine, die vrolijk uit het niets claimde dat Chiara een pokémonfluisteraar was… Of iets in die term.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.