FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

O7: Capture

‘’Zou je even mee naar buiten willen? Ik heb echt zin in een sigaret.’’ Vroeg Zayn toen we onze spaghetti opgegeten hadden en de borden naar de keuken brachten. Ik keek even naar buiten en een ondergaande zon begroette me, samen met de glinsterende, witte wereld. ‘’Prima.’’

We liepen naar het parkje dat aan het einde van Zayn’s straat te vinden was. Het was er ruim en aardig mooi, met in de zomer felgroen gras en een stromende fontein in de vorm van een Cupido, in het midden van een klein pleintje die weer in het midden van het gras lag. Om het park heen stonden kleine dennebomen, nu compleet ondergesneeuwd. Er was niemand te zien, iets wat vrij nieuw was voor het park, het was er normaal altijd druk. Zelfs in de winter. We liepen naar één van de vier bankjes die om de Cupido heen stonden en gingen naast elkaar zitten. Zayn stak een sigaret op en blaasde de rook in kringetjes naar buiten. ‘’Moet je ook één?’’ Hij rijkte me een pakje Marlboro aan, maar ik schudde mijn hoofd. Ik rookte eigenlijk alleen op feestjes en zelfs dan af en toe. Over feestjes gesproken..
‘’Ik heb wel zin om vanavond te gaan feesten. Wat jij?’’ Vroeg ik Zayn, die opnieuw een rook walm de kou inblies. Hij knikte.
‘’Lijkt me echt een goed idee.’’ Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak en besloot de anderen even te SMS’en. Voordat ik dat deed, moest ik even snel checken of Zayn dat wel wilde. ‘’De rest vraag ik ook mee, allright?’’ Zayn zweeg maar stak glimlachend zijn duim op, waarna ik naar Louis, Niall en Liam stuurde:

Vanavond party-time?

Het was eigenlijk nog niet eens zo koud, bedacht ik me toen ik mijn telefoon wegstopte en een stukje dichter naar Zayn toe schoof. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en keek hoe mijn ademwolkjes langzaam uit elkaar dreven.

Opeens klonk er uit het niets een knal, waarna Zayn schreeuwend van de pijn voorover van de bank afviel, en mij net niet meesleurde. Kreunend greep hij naar zijn kuit, terwijl hij op de stenen lag te rollen van de pijn. Ik zat als versteend naar hem te kijken, wat was hier in jezusnaam aan de hand? Zayn’s hele gezicht voltrok van de pijn en mijn hart werd aan duizend stukken gescheurd. Ik haatte mezelf meteen dat ik nog niets had ondernomen en zonder er nog bij na te denken knielde ik naast hem neer en pakte ik zijn hoofd vast, waarop nu enkele zweetdruppeltjes te zien waren.
‘’Zayn! Wat is er?!’’ Vroeg ik, waarbij mijn stem oversloeg van de angst. Ik voelde hoe paniek langzaam toenam en bleef Zayn in zijn ineengekrompen gezicht aankijken.
‘’Been.. Steek..’’ Kreunde hij, nog steeds zijn been verkrampt vasthoudend. Ik liet Zayn’s gezicht los en draaide me een kwartslag naar zijn been, die half omhoog door zijn handen vast gehouden werd. Voorzichtig maar op een snel tempo rukte ik aan zijn vingers, zodat ik ernaar kon kijken. Een bloederige wond kwam tevoorschijn en ik proefde direct gal.

Ik kon er niet lang naar kijken, want na drie seconden was ik walgend weggekropen en kotste ik mijn hele maaginhoud tegen de Cupido fontein aan. Ik keek achterom naar Zayn, die hopeloos van de pijn daar lag. Daarna keek ik schichtig om me heen, maar er was niemand te zien. Snel krabbelde ik overeind en greep ik mijn mobiel, waarna ik het alarmnummer belde.
‘’Help, ik heb een ambulance nodig bij Nature Park 3!’’ Schreeuwde ik wanhopig, Zayn in de gaten houdend. De persoon aan de andere kant van de lijn zei dat er zo snel mogelijk iemand aankwam en ik negeerde de berichtjes die in mijn display opdoemden. Ik snelde weer naar Zayn toe en boog me over hem heen. ‘’Kun je.. Moet je..’’ Tranen welmden op in mijn ogen, waarna ik ze tevergeefs probeerde weg te slikken. ‘’H-harry..’’ Kreunde Zayn van de pijn, terwijl hij me probeerde aan te kijken. De eerste traan drupte langs mijn wang op zijn prachtige jack en zo volgde er een tweede, een derde.. Ik kon ze niet stoppen, ik was zo bang dat ik Zayn kwijt zou raken. Nog steeds durfde ik niet naar die verschrikkelijke plek op zijn been te kijken, die helemaal doordrengt was met bloed, afkomstig van een klein pijltje met een reusachtige naald. Ik streelde Zayn’s wang en bleef fluisteren dat het goed kwam. Ik kon hem niet verliezen, niet nu.
Zwaailichten draaiden het pleintje op en een loeiende sirene stopte op zo’n twee meter afstand van ons. Twee mannelijke ambulancebroeders stapten uit de wagen en snelden op ons af, waarna één mij meenam en de ander Zayn aansprak.
‘’Wat is er gebeurd?’’ Het feit dat ik beroemd was, leek hem niets te deren. Of hij wist gewoon niet wie ik was. Hoe dan ook, ik was er blij mee. Een beetje beschaamd veegde ik mijn tranen weg en legde ik hem hortend en stortend uit wat er zojuist gebeurd was.. Wist ik dat eigenlijk wel?
‘’Dus die pijl is vanuit het niets gekomen?’’ Ik knikte, terwijl ik staarde hoe de ambulancebroeder Zayn op een brancard legde en hem een spuitje tegen de pijn gaf. ‘’Ik ga mee.’’ Zei ik vastbesloten, terwijl ik achter de brancard aanliep. Ik versnelde mijn pas en ging naast Zayn’s gezicht lopen, die vol pijn en verdriet stond. ‘’Ik hou van je, Harry’’ fluisterde hij kreunend, waarbij opnieuw tranen over mijn wang rolden. Ik kon geen woord over mijn lippen verkrijgen. Mijn hart was doorboord met een mes en als ik de oude, gezonde Zayn niet terug zou krijgen, zou ik voor altijd een litteken houden. De man duwde de brancard de ambulance in en smeet de klep voor mijn neus dicht. ‘’Hee!’’ Schreeuwde ik, terwijl ik met mijn vuisten op de achterklep bonsde. Snel draaide ik me om en liep ik rondom de wagen naar de plek van de passagier, waar de andere ambulance broerder ook net instapte. Ik liep achter hem aan, maar hij knalde het portier al dicht.
‘’Heee! Ik ga mee!’’ Schreeuwde ik in paniek met overslaande stem. De ambulancebroeder draaide het raampje open en gooide een propje papier op de grond, waarna hij plankgas gaf en met gierende banden wegreed.
‘’Nee! Zayn! Zaaaaayn!’’ Schreeuwde ik terwijl ik achter de ambulance aanrende. Hijgend schreeuwde ik zijn naam, waarna ik bleef haken met mijn voet en voorover op de tegels smakte. Een felle pijn school door mijn lichaam, maar ik negeerde het. Ik krabbelde overeind, maar toen hij de weg opdraaide, nadat hij door de poortjes van het park was gereden, gaf ik het op. Ik keek hoede wagen met plankgas de straat uitreed. Een leeg gevoel bleef me bij.
Ik liep terug naar de plek waar Zayn was gevallen en plofte neer op het bankje. Tranen stroomden, ik had me nog nooit zo rot gevoeld. Het zien van de pijn van Zayn was.. ondragelijk. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en liet het verdriet wegspoelen. Even keek ik op bij het horen van een knisperend geluid, toen mijn oog viel op het papiertje. Ik sloeg er geen acht op, tot dat ik zag dat er wat op gekrabbeld stond. Wat voor de..?
Ik stond op en liep ernaartoe, waarna ik het oppakte en het uitvouwde toen ik weer op de bank was gaan zitten. Bij het lezen van de tekst knapte er iets in me.

Als je hem ooit nog terug wilt zien, moet je mijn opdrachten uitvoeren.
Er zijn vier opdrachten, die je doorgaans doorgegeven krijgt.
Als je het verpest, krijgt je vriendje een behandeling waarbij de pijn van
zijn been nog maar een tikje op zijn vingers is. Als je het verpest, gaat er bloed vloeien.
En als je de politie erbij haalt, is hij er geweest.

W.S.

De inkt liep een klein beetje uit door al mijn glinsterende tranen. Of ik verloor mijn leven, of ik verloor Zayn.
Ik zal dus altijd verliezen.

Reacties: