FanFic.nl

I miss my old daddy

Hoofdstuk 3

Daar aangekomen zag ik de trailer waar de auto instond al staan.
Mijn auto parkeerde ik ernaast en liep naar de tent van ons.
"Heey Babe waar is je vader?" riep Timo die mijn auto stond te keuren.
"Ja mijn vader was de wedstrijd vergeten dus had hij vandaag een signeer sessie geplant met de jongens. En het ergste van alles is nog dat hij dacht dat ik een F1 racer was, en toen ik hem zei dat ik een Rally racer was dat hij me het ook nog wou gaan verbieden dat ik vandaag reed. En toen hij hoorde dat ik dit al 3 haar doe keek hij me geschrokken aan." Ik had niet eens gemerkt dat ik was begonnen met huilen.
Timo nam me in stevige knuffel beet en zei allemaal sussende woordjes.
"Je moet als vijfde dus het is nog effen wachten." ik knikte.
Ineens begon mijn mobiel te trillen. Timo keek me vragend aan, normaal beldt niemand mij voor een wedstrijd.
Toch nam ik op.
"Met Dox?"
"Met Gustav."
"O hey Gustav waarom bel je?" Timo begreep dat ik dit telefoontje alleen wilde plegen en ging weer verder met de auto te controleren.
"Nou de jongens en ik voelen ons erg schuldig voor vandaag en ...." ik kapte Gustav af.
"Gus jullie kunnen er niks aan doen dus het boeit niet, het is mijn vader."
"Ja maar toch door ons heeft hij nauwelijks tijd voor jou."
"Dat is niet jullie schuld echt niet." Ik hoorde dat de telefoon bij Gustav uit de handen werd genomen.
"Dox waag het je om in die auto te stappen en te racen. Ik heb gecheckt waar die race is en het is een van de gevaarlijkste dus waag het." hoorde ik mijn vader trippen.
"Nou als je wat eerder zoveel intresse toonde in het racen van mij was je er eerder achtergekomen en mischien dat het dan nog wel lukte om me tegen te houden, maar nu is het te laat." riep ik terug aan de mobiel.
"Ik waarschuw je niet meer ik kom je halen!" riep hij boos.
"Ik ga vadaag racen je hoor het wel als ik in het ziekenhuis lig anders ben in vanavond nog thuis." ik klapte mijn mobiel dicht en liep de kantine binnen.
Van alle kanten kreeg ik te horen 'veel suces ' en al die dingen.
Er keken veel mensen me ook vreemd aan en ik wist presies wat die dachten 'Een meisje????!!' iets in die zin.
Toen de derde van start ging liep ik met de crew naar de auto om hem warm te rijden.
Mijn bijrijder Luuk stapte ook in.
Eindelijk na wat een eeuw duurde wat eigenlijk maar zon anderhalf uur was moesten we naar de startlijn.
Door mijn oortje kreeg ik nog veel geluk gewenst van Timo en nog andere van de crew.
"Dankjewel" zei Luuk en ik tegelijk terug.
Ze begonnen met aftellen en bij 3 duwde ik het gaspendaal al in maar hield de rem nog vast.
De eerste 100 meter van het circuit was asvalt daarna ging het over tot een modderweg.
Overal stonden mensen behalven op de gevaarlijke stukken waar het flink mis kan gaan daar hadden ze het afgezet.
"3"
"2"
"1" Meteen liet ik de rem los en duwde ik het gaspendaal ver in.
"over zon 500 meter een middel bocht naar links!" hoorde ik Luuk zeggen door het microfoontje. Ik knikte ter bevestiging.
En inderdaat na zon 500 meter ging de weg in een bocht naar links.
"Pas op hier komt een scherpe bocht naar rechts daarna is een brug waar je overheen moet!" weer knikte ik.
De bocht ging makkelijk, bij de bfug slipte ik een beetje maar dat was maar iets kleins.
Luuk zou alle gevaarlijke punten zeggen. Al ken ik het circuit uit mijn hoofd maar onder een race is hetvtoch anders en zetten ze er extra opstakels bij.
Op de een of andere manier was Luuk niet op het letten en vergat dus een gevaarlijk punt te zeggen met een opstakel waardoor ik het dus niet zag aankomen.
Het was een smale en scherpe bocht naar rechte en meteen weer naar links, maar ze hadden net buiten de laatste bocht een gigantische steen/rotsblok neergezet die ik dus niet zag aankomen.
Ik hoorde Luuk nog schelden op zichzelf en roepen om uit te kijken maar doordat we een hendige hoge snelheid hadden kon ik niet snel geboeg meer reageeren en knalde finaal met rond de 200km/h op de rotsblok.
De auto rolde een paar keer over de kop en vatte vlam.
Door het over de kop rollen was de auto helemaal ingedeukt en zaten Luuk en ik klem.
Mijn rechter been deed een helse pijn net zoals mijn rug, nek, ribben en met linker arm.
Toen ik naast me keek zag ik hoe de hulpverleners Luuk die bewusteloos was uit de auto trokken.
Inmiddels hadden ze mijn deur ook al open gekregen en ikzelf drukte de riem af.
Toen ik buiten was werd ik meteen op een brancard gelegt en mee de ziekenwagen ingetilt.
De sirenes gingen aan en de wagen reed weg.
Twee hulpverleners zaten aan elke zeiden van me.
"Waar heb je pijn?" zei een al wat oudere uitziende vrouw tegrn me.
"Rug, nek, rechter been, ribben, linker arm." kreeg ik er met moeite uit alles deed zon fucking pijn.
Toen ik had vertelt dat mijn nek en rug pijn deden kwam de andere broeder meteen bij mijn hoofd zitten en hield mijn nek vast zodat ik niet kon bewegen.
Mijn helm hadden ze al afgedaan.
De wagen stopte en de deuren vlogen letterlijk en figuurlijk open.
Meteen werd ik eruit gehaald en naar de spoed gereden.
Daar werd ik op een ziekenhuis bed neergetilt en kreeg ik een kraag om voor als mijn nek gebroken zou zijn.
Mijn racepak werd door verschillende zusters kapot geknipt om hem uitt doen.
Gelukkig draagde ik nog altijd een spagettie topje eronder aan en een sport shortje.
Er werd meteen een infuus in mijn arm gezet met pijnstillers.
De ambulance zuster had doorgegeven waar ik allemaal pijn had.
Meteen werd ik weer naareen andere kamer geduwd om foto's te maken van mijn
nek, rug, been, en arm.
Toen ik de kamer uit werd gereden zag ik Timo en nog meer mensen van de crew in de gang staan.
Timo liep meteen naar me toe en zei voordat hij weg werd gehaalt door de zusters.
"Je vader komt er zo aan." Yeey mijn vader, dus niet.
Veel tijd om daarover na te denken had ik niet wand meteen ging er een steek door mijn been heen toen er per ongrluk iemand er tegen aan stoote.
Het bleek dat mijn been en mijn arm gebroken waren e ook nog een paar ribben
Mijn nek en mijn rug hadden gewoon een hellse klap gekregen en mijn schouder lag uit de kom.
Toen ik de kamer alweer uit werd geduwd zag ik mijn vader staan met de jongens.
Meteen kwamen ze op me af maar werden meteen weer tegengehouden door een aantal broeders.
Veel meer dan dat heb ik niet echt mee gekregen.
Ik hoorde nog hoe een aantal artsen me nog bij bewustzijn probeerde te houden maar toch zakte ik weg en werd alles zwart voor mijn ogen.

Reacties:

Rebella zei op 9 dec 2012 - 18:30:
Meestal ben ik niet zo van de auto's maar dit heeft me gegrepen.
Ik wil het graag verder lezen.
Als ik je tips mag geven, probeer een beetje op de spaties, komma's en punten te letten.
En ik weet niet of het bij je verhaal hoort, maar het komt op mij vluchtig over.
Mag ik een melding als je verder bent?
R.