Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Until Death Do Us Apart » O8: They've Got the Wrong Person
Until Death Do Us Apart
O8: They've Got the Wrong Person
‘’Jongens! Hier is ie!’’ Gekraak van verschillende fietsen die zich een weg door de sneeuw baanden kwam dichter en dichter bij.
‘’Jezus man!’’ Armen om mijn nek. Een lichaam tegen mijn benen aangedrukt.
‘’Harry! Harry! Oh, shit!’’ Nog meer armen en stemmen, stemmen die ik herkende als de jongens. Langzaam opende ik mijn ogen en ik zag drie jongens bezorgd naar me kijken.
‘’Wat is er in jezusnaam gebeurd! We..’’ Ik legde Louis het zwijgen op door enkel te doen wat ik al de hele avond deed sinds Zayn mee was genomen.. Ik liet mijn verdriet vloeien, te zwak om iets te zeggen.
‘’Jezus, Har!’’ Ze gaven me alledrie een knuffel en ik kon mezelf niet meer inhouden. Met diepe ademhalingen en duizende tranen gaf ik me over aan de steun die ik nu had. Ik moest niet vergeten dat ik niet alleen was, al was ik zonder Zayn nooit meer compleet. Ze drukten me nog wat steviger tegen hun aan en Liam vouwde zijn handen om mijn gezicht, dwong me hem aan te kijken, terwijl zijn handen al snel doorweekt werden van mijn tranen.
‘’Wat is er gebeurd?’’
Ik keek Liam in zijn ogen aan, waarna ik naar de andere jongens keek. Ze zagen er allemaal stuk voor stuk geschrokken, opgelucht en bang tegelijk uit. ‘’Ik.. Zayn.. Hij..’’ Mijn ogen werden plotseling groot en ik slikte een brok diep weg in mijn keel. Hoe moest ik het ze vertellen dan? Ik kon niet zeggen dat ik bij hem had gegeten, dat riep teveel vragen op. Hoe moest ik verklaren waarom ik er zó kapot van was. Of.. Met een schok besefte ik dat als dit gebeurd was met één van hun, dat ik er waarschijnlijk minder kapot van was geweest. Die gedachte schudde ik snel van me af. Dat zal dan komen omdat ik in die situatie Zayn had gehad me te steunen en hij mij uiteraard. Maar nu was hij er niet .. Jezus, wat bezielde me? We zijn er gister verdomme net achtergekomen dat we van elkaar houden en nu.. nu ..
‘’Harry?’’ Vroeg Liam bezorgd en voorzichtig. Ik zuchtte en wilde mijn blik op de grond richten, wat belemmerd werd door Liam’s handen die zich nog steeds om mijn gezicht hadden gevouwen. ‘’Zayn is ontvoerd.’’ Alle drie de jongens waren op slag van streek. Hun ogen werden groot, maar niet vochtig.
‘’Jezus, wat? Hoe.. Hoe..’’
Met een schok dacht ik terug aan het briefje.
En als je de politie erbij haalt, is hij er geweest.
Shit! Ik kon hun niets vertellen! Ze zouden de politie erbij halen, zeker weten. En dan was Zayn.. Kon ik hun het briefje laten lezen? Was dat zelfs maar mogelijk? Ik keek ze alle drie recht in hun ogen aan. Ik deed mijn mond open om het te zeggen, maar sloot hem daarna zwijgend.
Ik kón het niet, het was te gevaarlijk. ‘’Harry! Zeg het!’’ Zei Louis een beetje ongeduldig, waarna ik op mijn lip beet en zo snel mogelijk een leugen bedacht. Ik loog nooit en al helemaal niet tegen mijn vrienden, maar dit was leven of dood. En leven zonder Zayn was voor mij hetzelfde als dood. Ik besefte dat ik nog liever dood zou zijn dat zonder hem verder te moeten, met de achterliggende gedachte dat dat mijn schuld is. Omdat ik mijn woord niet na gekomen zou zijn.
‘’Hij.. Eh.. Ja. Ontvoerd. Door mode-ontwerpers.’’ Ik glimlachte zwakjes en wist dat ze het niet zouden geloven. Ook wist ik dat ze wel zouden zoen alsof, om mij de tijd te geven hen de waarheid te vertellen. Tenminsten, dat hoopte ik met heel mijn hart. Liam had mijn gezicht losgelaten en ik haalde mijn hand door mijn warrige krullen, toen ik besefte hoe koud ik het eigenlijk had.
‘’Mode..? Maar. Ho eens even. Hij is niet echt ontvoerd?’’ Vroeg Niall, en ik schudde mijn hoofd.
‘’Nee.’’ Nu keken ze me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘’Maar.. Waarom zit je dan hier?’’ Vroeg Liam twijfelend, te angstig om te vragen waarom ik niet reageerde en hier een hele avond heb zitten janken in plaats van te feesten. ‘’Manuel is opgenomen vanmiddag..’’ Zei ik daarom, waar ik meteen spijt van had. Ik had beter iemand kunnen zeggen die ze vaag kenden. Niet iemand die niet bestond. Om mijn leugen tot mijn grootste spijt aan te dikken, begroef ik mijn gezicht in mijn handen en liet ik mijn tranen weer vloeien, zoals ik de hele avond al had gedaan. En ze waren écht, echt van verdriet en pijn en liefde. Echt van gevoel, emoties, recht vanuit mijn ziel. Liam legde zijn armen om mijn nek en gaf me een knuffel, gevolgd door de andere jongens. Ik wist dat ze niet wisten wie hij was, maar ook dat ze alle drie waarschijnlijk dachten dat ze dat wel hoorden te weten. Ik had geluk bij een ongeluk, heel ontoepasselijk. Het briefje had ik nog steeds opgepropt in mijn hand zitten en ik bedacht me dat ik die zo snel mogelijk weg moest moffelen. Ik wilde niet denken aan het feit dat ik hun aan het bedriegen was, mijn beste vrienden.
‘’Ik breng je naar huis, jongen.’’ Zei Louis, terwijl hij van naast me op stond en me een hand toerijkte. Ik pakte die aan en stond op, toen ik opeens besefte dat mijn fiets nog bij Zayn stond.. Waardoor tranen weer begonnen te prikken en ik heftig op mijn lip beed. Ik nam mezelf voor die morgen op te halen. ‘’We horen nog wel wat van Zayn zeker?’’ Ik haalde diep adem en knikte overtuigend. ‘’Ben benieuwd of hij het ha-alt.’’ Ik sloeg weer over, wat me een bezorgde blik van Niall opleverde, die links van me liep. Louis liep rechts, mij met zijn arm ondersteunend en Liam liep achter ons.
‘’Ik moet even mijn fiets pakken, spring je achterop?’’ Ik knikte en zodra we op de weg kwamen, sprong ik bij Louis op de bagagedrager. De wind sneed pijnlijk langs mijn gezicht, maar ik trok me er niets van aan. De pijn in mijn hart had me compleet verdoofd en met het papiertje nog steeds in mijn hand geklemt hoopte ik dat die opdrachten zo snel mogelijk voorbij zouden zijn. Dat ik mijn Zayn weer terug zou hebben. Dat alles weer was zoals het was.
‘’Harry? Wil je me iets beloven?’’ Vroeg Niall, die links van ons fietste. Ik keek hem aan en hij keek als een bange puppy terug.
‘’Doe jezelf alsjeblieft niets aan. Je kon nog wel onderkoelt raken de hele avond in de kou op dat bankje.’’ Hij keek verlegen weer voor zich uit en een gevoel van genegenheid overspoelde me opnieuw.
‘’Jongens! Guys! Hee!’’ Geschreeuw deed ons allemaal omkijken en mijn hart begon woest te bonzen. Het was onmogelijk en toch was het waar. Een onbeschrijfbaar gevoel drong mijn lichaam binnen tot in de kleinste cellen en ik sprong van Louis’ fiets af, waardoor ik haast uitgleed en op de grond viel. Het was Zayn! Ongedeerd! ‘’Zayn!’’ schreeuwde ik en ik wilde met open armen op hem afrennen, toen ik me net op tijd bedacht dat hoewel ik wist wat er zojuist was gebeurd - tenminsten ik dacht dat ik het wist - de jongens wisten dat niet. En niet wat er tussen ons speelde. En dat moesten we zo houden. Voorzichtig wierp ik een blik op Zayn’s been, waar nog enkel een rode vlek en een klein gat in de stof te zien was. Hij stopte vlak voor mijn neus en lachend omhelsde ik hem. Voordat iemand ook maar iets kon zeggen, zei ik: ‘’Wat zeiden de ontwerpers?’’
Hij trok zijn wenkbrauw op en opende zijn mond om te antwoorden, toen Louis hem voor was.
‘’Ja, Harry vertelde ons alles! Over het busje en zo. En dat..’’ Ik keek om naar Louis, die me vragend aankeek, als of hij wilde vragen of hij het mocht vertellen van Manuel, die for Gods sake niet eens bestond. ‘’Weet je wat? We praten morgen wel, ben dood op. Ik loop wel even met Harry mee naar mijn huis zijn fiets ophalen. En ehm, sorry dat ik de party avond heb verpest. Anders kunnen we misschien morgenavond..’’ Liam wuifde Zayn’s excuses weg met een lach op zijn gezicht.
‘’Morgenavond, afgesproken. Maakt niet uit, Zayn!’’ De rest zei ook gedag en terwijl wij verder liepen, fietsten hun ook knerspend door de sneeuw weg. Ik voelde me zo rot, omdat ik wist dat ze me niet geloofden, maar vooral om het feit dat ik leugens had zitten te vertellen. Leugens, leugens, allemaal leugens. Waarom was ik zo stom geweest? Een zucht ontsnapte uit mijn mond toen ze de straat uit waren en ik draaide me om en liet me in Zayn’s armen nemen. Tranen stroomden voor de zoveelste keer deze avond over mijn wangen en ik begroep mijn gezicht in Zayn’s hals.
‘’Ik dacht je dood zou zijn! Ik dacht.. Dat ik..’’ Met horten en storten haalde ik gorchelend adem en Zayn pakte me bij mijn schouders, waarna hij me zachtjes achteruit duwde en mijn gezicht vlak voor dat van hem hield. Hij plantte een warme kus op mijn lippen, die me opnieuw van alles liet voelen. Verdriet, liefde, hoop, geluk en zelfs met die ene kus maakte hij me al opgewonden. Dat was aan alles in mijn lichaam te voelen, vooral op dat speciale plekje in mijn boxershort.
‘’Ik leg je thuis alles uit. Ze hadden de verkeerde. Harry, de band is in gevaar. Jij bent in gevaar... - hij haalde zuchtend adem en streelde met zijn vingers langs mijn betraande wangen - Het probleem is dat we het aan niemand mogen vertellen.’’ Na dat gezegd te hebben nam hij me in zijn armen en plantte hij zijn lippen op de mijne. Ik opende mijn mond en hij liet gewillig zijn tong naar binnen glijden. Zijn handen gleden vanaf mijn rug naar mijn heupen, die hij krachtig omsloot. Hij trok me dichter tegen zich aan en onze kruizen schuurden intensief langs elkaar, onze erecties tegen elkaar aan gedrukt. Warmte gierde door mijn hele lijf, samen met duizenden hormonen die niets anders in me opwekten dan verlangen. Verlangen naar zijn liefde, zijn lichaam, naar hem. Ik liet mijn handen naar zijn onderrug glijden en hij haalde even zijn lippen van de mijne, waarna hij me verliefd aankeek en vertwijfeld op zijn lip beet. ‘’Je maakt me gek.’’ Fluisterde hij, terwijl hij naar me toeboog en een kus in mijn nek gaf. Mijn hart bonsde harder dan ooit tevoren en ik wilde op dit moment niets liever dan hem, maar toen hij zijn hoofd hief en me aankeek, wist ik dat er eerst andere dingen te doen waren. Belangrijkere dingen. Hij zou me uitleggen wat er was gebeurd. Met tegenzin lieten we elkaar los, vlochten onze vingers en mekaar en liepen nahijgend verder Zayn’s straat in, ons bewust van het feit dat ons verlangen nog wel eens in de weg zou kunnen staan.
Reacties:
idk maar meissiee ! Jij beschrijft dit allemaal zo goed en mooi and omg i love itttt.
Ik vind deze chapter echt mega cute ! Ondanks alles wat erin gebeurde was het super ! Zo mooi en realistisch en ik zie ze gewoon door de straat lopen met winterkleding en 3532kilometer sneeuw awh.
Just a perfect picture !
loveitt <3]
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!! Ik vertrouw het helemaal niet.
Alhoewel je verhaal gewoon weer super geschreven is!
Kusje
omfg... snel verder!!!!!!!!!!!!!!!!
... is dat de echte zayn? O.o snel verder! wil weten wat er gaat gebeuren
Ik vind dit een moeilijk hoofdstuk, ik snap het niet helemaal.
Maar ik weet cker dat als ik verder lees dat het wel duidelijk word
En omg het laatste stuk toen zayn terugkwam!!!
Ik denk dat ze harrymoeten hebben...
Super spannend!!!
X tamara