FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 63: Sudden Phone Call

Na het fiasco met de Blitzle had het niet lang geduurd voor het groepje weer besloot verder te gaan. De rede dat ze nu absoluut geen pokévoer meer op zak hadden, versterkte alleen maar de drang om eindelijk weer in de beschaafde wereld uit te komen. De spanning van daarnet was echter niet verdwenen, aangezien geen van beide trainers elkaar niet aanspraken. Bailey omdat hij waarschijnlijk te koppig was en flink op zijn tenen was getrapt en Chiara omdat ze de jongen niet meer recht aan durfde te kijken. Het was duidelijk dat ze spijt had van haar woorden en acties, maar dat was voor de mannelijke trainer niet genoeg. Als ze daadwerkelijk spijt had, wilde hij haar die woorden horen zeggen. Pas na vijf minuten durfde Chiara een beweging in die richting te maken. Ze verhoogde haar tempo ietsjes en greep toen de mouw van Bailey’s vest vast, waarna ze meteen stopte met lopen en Bailey forceerde dat ook te doen. De blondine deed hetzelfde, maar bleef op een afstandje staan. Ondanks alles was ze nog altijd slim genoeg om te weten zich hierbuiten te houden, want dit waren immers haar zaken niet. Het was iets tussen die twee. “… Bailey, ik… Ik..”� begon Chiara twijfelend, niet wetend hoe ze het gevoel moest verwoorden in haar eigen woorden. Een normaal persoon zou makkelijk ‘het spijt me’ kunnen uitspreken, maar dit was verder gegaan dan dat die drie simpele woorden konden goedpraten. Het was niet zozeer dat Chiara’s trots zou beschadigen als ze haar excuus aanbood. Zo’n persoon was ze nou ook weer niet. “.. Ik weet niet wat me bezielde..”� piepte ze, waarbij ze Bailey’s mouw nog strakker vastpakte en vocht tegen de tranen die zich in haar ogen vormden. “Zo denk ik helemaal niet over jou of Sora of Roxas of Bianca… Het… Het spijt me,”� besloot ze toen in één keer eruit te gooien. Ondertussen had ze de blondine ook even aangekeken, om ook haar een excuus aan te bieden, voor zowel het meemaken van deze uitbarstingen als het commentaar dat ze geen blok aan haar been had gewild.

Bang dat de tranen uit haar ogen zouden ontsnappen, sloot ze haar ogen voor een paar tellen, maar opende ze zo snel mogelijk weer toen ze iets warms op haar hoofd voelde. Vragend keek ze omhoog en wist te achterhalen dat het Bailey’s hand was. De jongen gaf haar een geruststellende glimlach. “Het spijt mij ook. Ik moet niet zoveel aan mezelf denken,”� reageerde hij. Chiara keek hem niet-begrijpend aan, maar ook bij haar verscheen een kleine glimlach zich voorzichtig rond haar lippen. Bailey richtte zich vervolgens op Bianca. “En het spijt ons dat je dit had moeten zien,”� vervolgde hij. De blondine knikte, maar er was nergens een glimlach te bekennen op haar gezicht. Haar handen waren langzaam naar de onderkant van haar rok gegleden terwijl die andere twee het goed probeerden te maken met elkaar en de rand had ze nu stevig vastgepakt in haar handen, terwijl ze twijfelachtig op haar onderlip beet en haar groene ogen op de grond richtte. Het was duidelijk dat ze in tweestrijd was met iets, maar Chiara noch Bailey begrepen niet wat. “Wat is er?”� vroeg de jongen meteen. Hij keek Chiara kort aan en ving haar blik, waarna beide zich weer op Bianca richtten. “Euhm…”� begon de blondine voorzichtig. “.. Eigenlijk moet ik jullie… Ook iets vertellen…”� mompelde ze zacht, maar verstaanbaar genoeg voor de andere twee trainers om te kunnen horen. “.. Wat dan?”� vroeg dit keer Chiara, die nu ook best nieuwsgierig was naar dit ‘nieuws’ van Bianca. Het was even stil, maar uiteindelijk verbrak de stem van de blondine diezelfde stilte. “Ik vroeg laatst toch of jullie nog trainers waren tegengekomen?”� begon ze, dit keer vastberadener dan net, maar het was alsnog zachter dan een normaal spreekvolume. De twee knikten. “Eigenlijk reisde ik ook met twee andere trainers samen… We raakten elkaar kwijt in een zandstorm en sindsdien ben ik op zoek naar ze…”� ging ze verder. Zowel Bailey’s als Chiara’s ogen sperden wijd open van verbazing.

“Waarom heb je niks gezegd?”� weerklonk Bailey’s vraag. Een vraag die op het puntje van Chiara’s tong lag, maar die ze in had gehouden, omdat ze precies hetzelfde had gedaan en nog steeds deed. “Ik.. Ik weet het niet,”� piepte Bianca opnieuw, terwijl ze ietsje in elkaar dook, alsof ze een klein kind was die een tik op haar hoofd verwachtte. Ze greep de rand van haar rok nog wat steviger vast. “Al die tijd dat ik samen reisde, kon ik alleen maar op die twee vertrouwen. Ik maakte er altijd een potje van en zij moesten het opknappen…”� ging ze verder, terwijl haar stem begon te trillen. “Ik dacht dat ik nu eindelijk kon laten zien dat ik iets kon… Als ik Nimbasa haalde, dan kwam ik ze vast weer tegen en dan kon ik aantonen dat ik ook sterk ben, dat mensen niet achter mij aan te hoeven lopen om mijn vergissingen goed te maken.. Maar ik.. Ik..”� De blondine klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen voor dezelfde rede als Chiara daarnet. Het leek er niet op dat ze haar zin af ging maken. Chiara, die tot nu toe Bailey’s mouw nog vast had gehad, liet die los en liep op het meisje af. Bailey deed precies hetzelfde. “Gek, je klinkt bijna als Chiara,”� grinnikte hij, waarna hij een klap tegen zijn bovenarm kreeg. “Wat? Ik zei toch bijna!”� verdedigde hij zich. Het zwartharige meisje negeerde hem en opende haar armen, om ze daarna om de blondine heen te sluiten. “Bianca, wie heeft je dat wijsgemaakt? Natuurlijk ben je sterk,”� sprak ze, terwijl er weer een kleine glimlach rond haar lippen verscheen. “Hey, niet eerlijk,”� mompelde Bailey erdoorheen en propte zich er ook tussen. “Niet alle glorie voor jezelf houden, Chiaar,”� vervolgde hij, terwijl ook hij zijn armen om zowel Bianca als Chiara heen sloot. Op dat moment was een sniffend geluid hoorbaar, die afkomstig was van het meisje in het midden. Dit zorgde er alleen maar voor dat ze steviger werd omhelsd.

Geen van alle drie wist hoelang ze daar zo hadden gestaan, maar hun intieme moment werd afgekapt door een hard geklap dat uit het niets leek te verschijnen. “Heel ontroerend hoor,”� weerklonk een onbekende mannenstem. Chiara en Bailey keken vragend op, waarna hun vragende blik in een kwade frons veranderde. De onbekende man droeg het welbekende uniform van Team Plasma en had nog drie andere ‘vrienden’ achter zich staan. Bianca keek nu ook op, maar had alles behalve een kwade blik in haar ogen. De tranen die te zien waren in haar ooghoeken, maakten dat wel duidelijk. “Wat moet je?”� gromde Chiara. Haar stem zat vol woede en haat. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het Team Plasma wel en dat liet ze goed merken ook. “We hebben geen tijd voor jullie spelletjes,”� sprak Bailey erachteraan. Zijn stem had ongeveer dezelfde toon als die van Chiara, maar klonk een stuk lager. De man begon te lachen, waardoor de twee hun humeur alleen maar erger werd. Bianca werd losgelaten en werd achtergehouden, terwijl ze beide hun vuisten hadden gebald en knarsetandend naar het groepje keken. “Dit is geen spelletje,”� sprak de man, nog nagrinnikend, maar zijn blik veranderde opeens na het uitspreken van die zin. “Dit is doodserieus,”� vervolgde hij en trok eenzelfde gezicht. Vervolgens graaide hij naar iets in zijn broekzak en liet het de drie trainers zien toen hij het gevonden had. “… Een Xtransceiver?”� mompelde Bailey. Chiara keek hem vragend aan. “Een wat?”� Bianca besloot zich toen in het kleine gesprek te mengen. “Dat is een apparaatje waarmee je anderen kan videobellen,”� beantwoordde ze zachtjes Chiara’s vraag. Oké, fijn. En wat had het apparaatje dan nu voor een nut? De mannen kwamen een stuk dichterbij, wat het groepje alarmeerde, maar een redelijke afstand werd nog tussen hen ingehouden. Vervolgens duwde de man op een knopje die op de Xtransceiver zat en kwam een icoontje op het scherm tevoorschijn die aan moest geven dat er gebeld werd. Het ging echter niet zozeer om het icoontje, maar de naam die eronder stond. Chiara’s ogen werden groot. Op het scherm was de naam ‘Sora Hikari’ af te lezen.

“Hallo?”� Hoe graag Chiara het toen ook had gewild, ze kon absoluut niet meer bewegen. Het misselijke gevoel die ze daarstraks had, was teruggekeerd, maar voelde tien keer zo erg aan. Een hele mix aan emoties ontstond binnen in haar en ze wist niet zeker of ze nu blij moest zijn of dat ze moest gaan huilen. Ze zag Sora. Sora en Roxas waren op het scherm te zien. Sora had een blauw oog. Haar hele lichaam begon spontaan te trillen, maar de enige die dat mee konden krijgen waren Bailey en Bianca. “… Wie is dat?”� vroeg de jongen verward, maar Chiara scheen geen antwoord te kunnen geven. “Dat zijn Sora en Roxas,”� fluisterde de blondine toen ze de twee had herkend. Het was weer even stil, totdat de blonde jongen op het kleine schermpje in beweging kwam. Het was niet zichtbaar wat hij deed, maar het was wel duidelijk wat zijn bedoeling was. “Zeg nou eens wat,”� siste hij tegen zijn eigen broer. Dit had echter ook effect op Chiara, die weer terug op planeet aarde was gekomen. “Laat dat nou eens,”� gromde de bruinharige jongen nijdig, maar zijn broertje had zijn mond alweer geopend. “Niet als jij nu wat gaat zeggen,”� reageerde hij. De drie keken met een droog hoofd toe hoe de twee broertjes met elkaar aan het kibbelen waren. Dit bracht echter een glimlach teweeg bij Chiara. “Nog steeds geen steek veranderd, zie ik?”� lachte ze. Ze had al haar zorgen opzij gezet, aangezien Sora noch Roxas het erg leken te vinden haar te zien. Het scherm van de Xtransceiver werd echter opeens zwart. “Barst. Mislukt,”� werd er toen kwaad gegromd. Het was afkomstig van de Plasmaleden…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.