FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

The struggle for sleep

Met mijn ogen gericht op mijn voeten die omstebeurt zich omhoog hezen, liep ik de trap op. Normaal zou ik na een luchtje geschept te hebben vele malen beter voelen. Maar nu? Nu voelde ik me alleen maar rotter. Ik wist niet of het kwam door die donkere gestalte of om het feit dat zelfs nu, wanneer er toch écht niemand was, ik me zo bekeken voelde?
Met de gedachte dat ik het weer eens zag vliegen, schudde ik mijn hoofd en kwam op mijn verdieping aan. ‘Lorraine Bonouvrie’ verwelkomde mij. Het stond met sierlijke letters op mijn witte deur geschreven. Een moment van verveling.
Op de ouderwetse manier opende ik mijn deur met een sleutel. Ik riep vrolijk ‘Silver’ bij het zien van een wolfshond die kwispelend mijn kant opkwam. Met een veel beter humeur dan een paar seconde geleden sloot ik de deur achter me en knielde neer voor de reu. Hij drukte zijn grote kop tegen mijn wang als begroeting. Zachtjes krasten mijn nagels achter zijn witte oor.
Na genoeg vertroetelingen klapte ik in mijn handen zodat de hond voor mijn voeten verdween. Ik stond op en trapte mijn ballerina’s grof ergens in de hoek uit. Neuriënd liep ik naar de badkamer en bekeek mezelf in de spiegel. Voor me stond een meisje met nog steeds een wit mutsje op, zelfs wanneer ze binnen was. Ze lachte en haar ogen vormde zich tot halve maantjes en lachrimpels verschenen rond haar mond en ogen. Met diezelfde lach haalde ik het mutsje van mijn hoofd en trok zo mijn rode lokken als gordijnen voor mijn ogen. Ik tuitte mijn lippen tot een rondje en blies de lok weer netjes langs mijn gezicht.
De tandenborstel was weer eens verdwenen. Een of andere manier was ik die altijd kwijt. Een mysterie, dat was het. Zou het weer een van Silvers spelletjes zijn? Als ik iets kwijt was, kon ik het beste bij zijn mand kijken, vaak scheelde dit stress en tijd.
Zoekend kwam ik er uiteindelijk achter dat ik vanochtend tijdens het douche hem gebruikt had en het waarschijnlijk daar nog steeds lag. Ik trok het douchegordijn open en zag mijn verloren tandenborstel inderdaad liggen, weliswaar half in het putje. Natuurlijk, dat moest ik weer hebben.
Met een vies gezicht haalde ik het eruit en overspoelde het gelijk onder met stromend water en ging met mijn duim er nog eens extra overheen, mezelf het idee geven dat het zo wel schoon wordt. De tandpasta was gelukkig wel vindbaar en deed het op mijn tandenborstel en stopte het vervolgen in mijn mond.
Controlerend keek ik in de spiegel door even op mijn tenen te staan zodat mijn neus net niet mijn spiegelbeeld raakte. Met het puntje van mijn tong ging ik langs mijn tanden en knikte dan goedkeurend. Die waren mooi schoon.
Snel zette ik de kraan open en gooi het vloeiende water met mijn handen in mijn gezicht. Tastend greep ik naar een handdoek en veegde alles weer droog. Tevreden verliet ik de witte kamer en ging met mijn hand nog langs een schakelaar zodat het licht uitging.
Silver lag al op het voeteneinde van mijn bed en keek een enkele keer op bij het horen van geluid, maar ging dan weer liggen wanneer hij zag dat ik het was. Ik stopte voor een stoel en ging met mijn handen langs mijn heupen. Ik pakte de uiteindes van mijn witte jurkje en stroopte die dan omhoog over mijn hoofd heen. Het jurkje drapeerde ik over de stoel zoals die, voordat ik ging wandelen, lag.
Met alleen een katoenen laken lag ik in bed met mijn hond tegen mijn kuiten aangedrukt. Het straatlicht scheen zwak door de lamellen heen, zorgde voor de verticalen strepen die op me getekend waren. Ik zuchtte diep uit en staarde wat naar de plooien van mijn deken die voor een klein deel naast mij lag. Over enkele uren zou het een zware dag worden. Waarschijnlijk was dat een van de grote oorzaken dat ik maar niet inslaap kon vallen. Dat voorval van net op straat was alweer deels gewist uit mijn geheugen. Zo vreemd was het niet. Als je leefde zoals ik leefde, dan was niks meer raar, dat was wat ik ervan dacht.
Mijn vingertoppen gleden over de plooien van mijn deken. Om half tien in de ochtend had ik met Jader afgesproken bij het oude stoplicht, daar zou ik instructies krijgen. Hoe de dag was ingepland, wie wat deed en waar er uiteindelijk werd afgesproken aan het eind van de dag. Dit moest gedaan worden om te overleven. Berlijn was een chaos. De overheid keek niet om naar de mensen, zwaren alleen maar druk bezig met geld en geheimen zaken, kwamen met dure machines aanzetten waar de meerderheid van de bewoners geen geld voor hadden. Zo waren er dus opstanden ontstaan.
Alleen niet iedereen had dezelfde idealen. Zo waren er twee groepen. Het bestond vooral uit jongeren van veertien tot dertig jaar oud. Zo had je ‘Der Intuition’ en ‘Der Taifun’. Der Intuition streefden naar gerechtigheid, wilden behandeld worden zoals de mensen werden behandeld met iets meer in hun buidel. En hun grootste ideaal was: De landen terug verenigen met elkaar.
Dan had je nog Der Taifun. Zij wilden vrij veel hetzelfde als wat Der Intuition wilden, maar waren het totaal niet eens met het terug verenigen van de landen. Zij wilden juist dat de overheid van Berlijn zich nog meer afsloot van de buitenwereld. Alles proberen opnieuw op te bouwen met de mensen die er woonden. Streven naar zoals het vroeger was, een vroeger die ze nog nooit gekend hadden. Maar de woorden die er over werden gesproken klonken nog steeds mooi in de oren.
Ik zat bij Der Intuition. Ik wilde graag meer weten over de andere landen. Hoe hun wederopbouw ging, die al sinds 2020 bezig was. Of ze meer wisten over ‘toen’ dan dat ze hier wisten. Ik wilde zo graag wijzer worden, dat ik er alles voor deed en dus Der Intuition meehielp om hun idealen na te streven.
Maar al dit waren zorgen voor later. Nu moest ik toch echt eens proberen te slapen. Fit zijn was toch wel van groot belang. Jader had het me nog zo gezegd: ‘Ga vroeg slapen, morgen zal niet makkelijk voor je worden, voor ons allen niet!’ En nu lag ik hier, wakker, kon totaal niet de slaap te pakken krijgen en had me al meerder keren gekeerd, tot grote ergernis van de hond, Silver.
Voor de laatste keer draaide ik me op mijn zij en staarde naar de lamellen, waar ik een beetje doorheen kon kijken. Veel zag ik niet. Het was nog steeds donker, alleen een grote tak van een boom die naast het winkeltje stond, zwaaide soms even.
Opnieuw verliet er een zucht mijn mond. Dit keer uit vermoeidheid. Langzaam sloot ik mijn ogen en vormde er zich een lichte glimlach op mijn lippen.

Reacties: