FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 18. Fairy tales

Ik zat zenuwachtig in de wachtkamer van de huisarts. Niall zat naast me en ik had zijn hand vast, alsof ik tegen de mensen die tegenover mij wou zeggen dat hij van mij was.
Deze nacht was droomloos geweest, geen enkel beeld was voor mijn ogen verschenen, het was zwart geweest.
Toen ik vanochtend wakker werd stond het zweet me op mijn voorhoofd en was ik aan het hijgen om maar een beetje zuurstof binnen te krijgen.
Ik had me misselijk en duizelig gevoelt, dus misschien was het ook wel goed dat ik hier nu zat.
Dat Niall met me mee was gegaan maakte alles alleen maar gemakkelijker.
Hij zou het de komende maanden toch alleen maar druk hebben.
'Mevrouw Hankin?'
Een man met een lange witte jas aan en een bril op vroeg ons mee te komen.
Hij zag er echt uit als een doktor.
We liepen mee en ik moest in een stoel gaan zitten.
De man maakte een spuit klaar en angstig greep ik weer naar Niall's hand.
'Help me.' fluisterde ik hopeloos.
De mijn lachte even.
'Het doet geen pijn hoor.' zei hij.
Hij deed een band om mijn arm heen.
Langzaam ging de naald in mijn elleboog.
Bang keek ik toe hoe mijn bloed het buisje vulde en ik kneep mijn ogen vervolgens stevig dicht om niet flauw te vallen.
Niall pakte mijn kin en draaide mijn hoofd naar hem toe.
Ik keek hem in zijn mooie blauwe ogen aan en vergat de naald in mijn arm.
'Dat is dat.' zei de man uiteindelijk en ik voelde de naald mijn arm weer verlaten.
Ik wendde mijn blik weer af en keek toe hoe de band weer van mijn arm gehaald werd.
Opgelucht haalde ik adem.
'Ik denk dat je de uitslag op vrijdag kan verwachten.' zei de man.
Ik knikte glimlachend en was eigenlijk teleurgesteld, omdat het pas zondag was.
Ik sprong weer uit de stoel en liep samen met Niall het gebouw uit.
'Vrijdag pas.' zuchtte ik.
'Zo lang is dat toch niet?' zei Niall.
Ik zuchtte nogmaals een schudde mijn hoofd.
'Nee, maar ik denk dat ik deze week wel thuis blijf.' zei ik.
Niall keek gelijk bang naar me.
Ik keek hem aan en rolde met mijn ogen.
'Er is niks bijzonders Nialler, het is alleen, ik ben moe, en misselijk, en duizelig.' zei ik twijfelend.
'Dan is het misschien ook beter als je thuis blijft.' stemde hij in.
We liepen samen naar mijn huis.
Ik deed de deur open en liep de woonkamer binnen.
'Mam?' vroeg ik.
Ik kreeg geen antwoord.
Ik schopte mijn schoenen uit en ging mijn jas op en liep vervolgens de kamer verder binnen, mijn moeder was nergens te bekennen.
'Is ze er niet?' vroeg Niall, die ook zijn jas en schoenen uit deed.
'Ik denk het niet.' antwoordde ik.
Zuchtend liet ik me op de bank vallen.
Niall ging naast me zitten en legde een arm om me heen.
Ik zette de tv aan.
'Voel je je goed?' vroeg hij.
'Duizelig, maar dat is het enige.' zei ik.
'Je moet niet zo overbezorgd doen Nialler. Er is niks aan de hand.' zei ik.
'Toch maak ik me zorgen,' zuchtte hij.
'Niallie! Niet doen.' lachtte ik.
'Niallie? Is dat een nieuwe bijnaam?' vroeg hij lachend.
'Ja.' zuchtte ik verlieft en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
Ik sloot mijn ogen.
Niall streelde me zachtjes door mijn haren.
'Ik hou zoveel van jou Tins. Ik kan bijna nog steeds niet geloven dat we samen een kindje krijgen.' zei hij zachtjes.
Ik haalde eens diep adem, waardoor de heerlijke geur tot me door drong.
'Ik ook niet.' zuchtte ik.
'Zeg Tinsley. Ik zat te denken..'
Hij klonk me iets te onzeker.
Ik haalde mijn hoofd van zijn schouder en keek hem vragend aan.
'Wat is er Nialler?' vroeg ik.
'Ik dacht dat we misschien konden kijken voor een eigen huisje.' zei hij blozend.
Ik keek verbaasd naar hem.
'Meen je dat?' vroeg ik.
Hij keek weg.
'Sorry, ik weet dat het een dom idee is.' zuchtte hij.
'Nee! Nee Niall! Dat is een geweldig idee!' zei ik enthousiast.
'Alleen met jou, in ons eigen huisje.'
Ik droomde ver weg terwijl ik mijn hoofd weer op zijn schouder legde en mijn ogen sloot.
Ik voelde dat Niall glimlachte naar me.
'Ik wil meteen een huis uitzoeken.' zei ik.
'Ik denk dat je beter eerst kan gaan liggen Tins, je zei dat je je duizelig voelde.' zei hij onzeker.
Ik keek op.
'Awh toe nou Nialler.' zei ik met puppyogen.
'Nee Tins, je kan beter even gaan slapen.'
Hij gaf me een kusje op mijn neus.
Ik zuchtte.
'Morgen kunnen we gaan kijken.' zei hij om me een beetje op te vrolijken.
'Morgen he?' zuchtte ik.
'Beloof het!' zei ik.
Zijn lippen raakte zachtjes de mijne.
'Ik zweer het.' fluisterde hij.
'Maar nu moet ik terug naar de jongens, of eigenlijk naar de studio.' zei hij.
'Ik dacht dat jullie zaterdag pas begonnen.' zei ik verbaasd terwijl hij op stond en zijn schoenen weer aantrok.
'Ja, maar we beginnen vandaag alvast, met besprekingen enzo, wil jij toch niet bijzijn.' lachtte hij terwijl hij zijn jas aandeed.
'Doei lieverd.' zei hij en hij gaf me nog een kusje.
'Veel plezier.' zei ik.
Hij glimlachte nog een keer en liep toen de kamer uit.
Zuchtend liep ik naar de keuken.
Ik vroeg me af waar mijn moeder was.
Ik schonk wat te drinken in en smeerde een broodje, ik moest toch iets eten.
Opnieuw zuchtend liep ik weer terug naar de bank en begon ik mijn broodje op te eten.
Het leek alsof ik in een sprookje leefde, en Niall was mijn prins op het witte paard.
Al was paardrijden het laatste wat hij ooit in zijn leven zou doen.
Ik werd alleen maar misselijker door dat broodje en zelfs water hielp niet. Er was zeker wat met me aan de hand, maar ik kreeg het pas vrijdag te weten, dat was veel te lang.
Ik legde het bord weg, deed de tv uit en trok de denken die op de bank lag over me heen.
Langzaam dommelde ik weg naar mijn eigen sprookjes wereld.

Reacties: