FanFic.nl

I want you back (GESTOPT WEGENS GEBREK AAN INSPIRATIE)

There he is

Nadat we de thee op hebben lopen we het restaurantje uit. Eenmaal buiten aangekomen voel ik de wind met mijn haar spelen.
''Waar wil je nu heen?'' vraagt Ariana. Blijkbaar probeert ze me een beetje op te vrolijken.
''Ik ga naar huis, denk ik.'' mompel ik.
Ariana legt een hand op mijn schouder. ''Oke, denk maar gewoon niet te veel aan... jeweetwel.'' zegt ze. ''Als er iets is moet je me gewoon bellen. Bij mij kan je je hart luchten.''
''Oke dank.'' zeg ik een beetje kortaf. ''Dan ga ik maar. Doei.''
Zonder naar Ariana's antwoord te luisteren, draai ik me om en loop ik naar de bushalte. Daar aangekomen ga ik op het bankje zitten en staar ik wat voor me uit.
Misschien heeft Ariana wel gelijk; ik moet hem gewoon uit mijn hoofd zetten. Hij bestaat niet meer in mijn leven. Klaar.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, vooral nu hij beroemd was. Overal was zijn gezicht te zien: in winkels, op straat, op tv etc.
''Snel schat! Ik zie de bus al komen!''
Verschrikt staar ik in het niks. Ik hoorde een hele bekende stem. Bibberend kijk ik opzij en kan ik mijn ogen niet geloven: Daar komt Louis aanrennen met Eleanor achter zich aan. Op dat moment snak ik naar lucht en begint alles te draaien. Daarna word plotseling alles zwart voor mijn ogen...

Ik word wakker in een vreemde kamer. Het doet me een beetje denken aan zo'n ziekenhuis-kamer. Ik lig op een bed met een raar ruikend dekbed. Ik heb knallende koppijn. Aan mijn voeteinde zit tot mijn allergrootste schrik Louis, met Eleanor natuurlijk. Louis kijkt omlaag, terwijl Eleanor naar me zit te staren. Opeens herriner ik me weer wat er hiervoor was gebeurd bij de bushalte.Weer krijg ik het gevoel alsof alles begint te draaien, maar deze keer houd ik me sterk.
''Valerie is wakker.'' hoor ik Eleanor fluisteren. Pff... hoe durft ze mijn naam uit te spreken? Ik heb zo'n zin om haar uit het raam te smijten, maar daar heb ik op het moment geen kracht voor.
Louis kijkt op en glimlacht. Oh my God... hij glimlacht gewoon, omdat ik wakker ben.
''Gaat het een beetje?'' vraagt Eleanor, terwijl ze iets dichterbij komt.
''Waar ben ik?'' ik deed alsof ik helemaal niet wist waarom ik hier was.
''In het ziekenhuis,'' zegt Louis. ''Je bent flauwgevallen bij de bushalte, terwijl wij net kwamen aanlopen.''
''Toen hebben wij de ambulance gebeld en zij brachten je hier naartoe.'' vult Eleanor aan.
Ik knik. Mijn ogen beginnen te prikken. Louis praatte gewoon tegen mij! Na alles wat er was gebeurd! En sterker nog: hij en Eleanor hebben mij ''gered''. Naja, zoiets dan.
''Ik ga even naar de zuster toe om te zeggen dat het weer beter gaat met je.'' zegt Eleanor en ze loopt de kamer uit.
Louis en ik zaten nu helemaal alleen in deze kamer. We keken elkaar zwijgend aan. Totdat ik het niet meer hield:
''Louis...'' snik ik.
Louis keek me geschrokken en vol medelijden aan.
''Waarom heb je me dit aan gedaan?'' ga ik verder. Ik begin steeds harder te snikken.
''Wat bedoel je?'' zegt hij, alsof hij van niks weet.
''Waarom heb je me in de steek gelaten? Mij bedrogen? Mijn hart gebroken?''
Louis kijkt me met een strak gezicht aan en kijkt dan omlaag.
''Sinds de dag dat jij me de waarheid hebt verteld heb ik elke avond nachtmerries en flashbacks. Als ik ook maar iets over One Direction zie of hoor krijg ik het gevoel alsof ik stik.'' huil ik. ''Door jou heb ik een trauma voor geliefd zijn. Door jou voel ik me onzeker...''
Ik laat de rode krassen op mijn polsen zien. "Dit doe ik mezelf iedere nacht aan, nadat ik wakker schrik door een nachtmerrie.''
Louis kijkt me droevig aan. "Ik wist niet dat-''
''Wat wist je niet?'' zeg ik snikkend? ''Hè?''
''Dat ik je zoveel pijn heb gedaan...'' zegt Louis.
''Toen ik jou vanmiddag naar de bushalte zag rennen, werd alles me gewoon een beetje te veel. Ik heb je zolang niet gezien. En dat is maar goed ook!''
Louis kijkt me met grote ogen aan. "Was dat de reden dat je daar bewusteloos op de grond lag?''
''Ja, Louis.'' knik ik. ''Waarom heb jij mij dit aangedaan?''
Ik begin steeds harder te huilen. Dit moest ik gewoon kwijt. Hij moest weten hoeveel hij mij heeft aangedaan.
Ik zie dat Louis' ogen langzamerhand rood worden. Zo te zien zit hij er dus wel mee. Hij is helemaal niet iemand die het niets zou boeien. Ik dacht eerst dus van wel.
''Louis, ik houd nog steeds-''
En dan stormt Eleanor de kamer binnen met een zuster achter zich aan. Net nu ik Louis wilde zeggen dat ik nog steeds van hem hield. Bitch die ze is...

Reacties: