FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

O9: The Note

We waren bij Zayn’s huis aangekomen en ik wilde richting zijn voordeur lopen, toen Zayn me aan mijn pols terug trok. Ik keek hem verbaasd aan, maar algauw werd duidelijk waar hij naar toe wilde.
‘’Lopen.’’ Fluisterde hij gebiedend, iets wat Zayn alleen deed als het echt belangrijk was. Ik wierp een blik van Zayn naar mijn fiets en weer terug, maar hij schudde zijn hoofd. Ik keerde mijn fiets de rug toe en voelde even in mijn jaszak of de sleutel daarin zat, wat gelukkig het geval was. Ik was nog compleet in de war door wat er gebeurd was deze avond en waarom Zayn terug was. Wat hij bedoelde met ‘’de verkeerde’’ en het ergste nog:
Wat hadden ze met hem gedaan?
Ik wist niet waar hij heen wilde, maar ik volgde blindelings zijn pas. Ik zag hoe hij zijn blik gefocust op de straat richtte, iets wat me zorgen baadde. Waar was de oude, relaxede Zayn gebleven?
Duizenden vragen met duizenden antwoorden spookten door mijn hoofd, maar ik kon niets aan elkaar binden. Het briefje had ik opgevouwen in mijn broekzak laten glijden en ik wist dat ik het aan Zayn moest laten lezen. We staken de straat over en Zayn liep in zo’n ruig tempo door, dat ik af en toe uitgleed terwijl ik hem bij probeerde te houden. Ik begroef mijn gezicht in mijn sjaal, deed mijn handen in de zakken van mijn jeans en volgde Zayn zonder iets te zeggen. Ik voelde me eenzaam, alleen met mijn gedachten, hoewel ik wist dat dat onzin was. Zayn was er, ook al was hij anders dan anders. Ik kon alleen maar hopen dat wat hij te vertellen had, niks ernstigs was. Al zei mijn voorgevoel het tegenovergestelde.

Toen we twee straten uit waren gelopen, wist ik waar Zayn heen wilde: Het openlucht zwembad. We hadden een openlucht zwembad in de buurt, die gesloten was van september tot en met april. Ik volgde hem een zijsteegje in, die na een paar bochten toegang gaf tot de parkeerplaats van het zwembad. Zayn liep stug door en keek niet op of om, terwijl ik er maar een beetje achteraan liep.
We liepen het parkeerterrein over, langs de ingang van het zwembad, naar een groepje bosjes helemaal links achter van het terrein. Een mossig, bruin picknick bankje werd zichtbaar en Zayn ging er zwijgend aan zitten. Ik bleef even wat onwennig en totaal niet op mijn gemak bij het bankje staan, niet wetend of hij wilde dat ik voor of naast hem kwam zitten. Toen hij niets deed en voor zich uit bleef staren, maakte ik aanstalten om voor hem te gaan zitten, maar direct daarna klopte Zayn op het bankje, rechts van waar hij zat. Ik glimlachte onbewust en ging naast hem zitten, waarna hij een arm om me heen sloeg en me op de eerste plaats al een veilig gevoel gaf.
Hij draaide zijn hoofd naar me toe en gaf me een tedere kus op mijn lippen, waarna zijn blik veranderde in serieus. Ik keek hem afwachtend aan en hij trok me nog wat dichter naar zich toe. Zijn lippen en mijn lippen waren zo’n twee centimeter van elkaar verwijderd, zodat elke keer als één van ons praatte, ze elkaar zachtjes streelden.
‘’Harry, laat me dat eens zien.’’ Begon hij, waarna ik hem stomverbaasd aankeek. ‘’Sorry, wat?’’ Vroeg ik een beetje van mijn stuk gebracht.
‘’Dat dreigbriefje.’’

Hoe wist Zayn van dat briefje af? Dacht ik bij mezelf, terwijl ik onhandig het briefje uit mijn broekzak wist te halen. Ik vouwde het open en legde het voor ons op tafel. Ik keek naar Zayn’s gezicht en zag dat zijn pupillen wat groter werden. Zijn lip begon te trillen en voordat ik iets kon doen viel de eerste traan op zijn donkere jeans. Ik wurmde me onder zijn omhelsing vandaan en sloeg mijn eigen arm om zijn schouder.
‘’Zayn, ik weet dat het moeilijk is, maar je bent er weer.. Ik heb je bij me.’’ Zayn schudde langzaam zijn hoofd en tilde mijn arm heel voorzichtig van zich af, zodat hij naar me toe kon draaien.
‘’Harry...’’ Fluisterde hij, waarna hij even de andere kant op keek en ik kon zien hoe er meer tranen in zijn ogen blonken, die hij onopvallend probeerde weg te knipperen. Ik bleef geduldig naar hem kijken en voelde hoe mijn binnenste ineenkromp bij het zien van een tweede traan. Ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien, zo kwetsbaar en gebroken. Als er iemand het niet verdiende om pijn gedaan te worden, was dat Zayn wel. Natuurlijk wilde ik weten wat hij te zeggen had, maar als hij de tijd nodig had, dan gaf ik hem die. Ik wilde hem net vertellen dat ik het niet erg vond om te moeten wachten op een ander moment, een moment waarin hij meer in staat was het te vertellen, toen hij zonder adem te halen begon te praten.
‘’Dat briefje was voor mij bedoeld. Jij had degene moeten zijn met de pijl in zijn been, degene die in het busje getild werd en degene die vastgehouden zou worden. Ik had degene moeten zijn die de opdrachten uit zou voeren, de gene die de ambulance moest bellen en degene die in angst moest leven om jou. Ze hebben het helemaal verkeerd gedaan..’’ Hij snoof en keek vuil naar het briefje.
‘’Vroeg of laat komen ze om jou te halen.’’ Iets in Zayn’s ogen brak, zijn blik werd doffer en pure wanhoop straalde van zijn gezicht af. Ik kon niets uitbrengen, niet nu, niet na de informatie. Het enige wat ik kon doen was mijn armen om Zayn heen slaan en hem zo dicht mogelijk bij me houden. Ik voelde hoe hij onder mijn greep schokschouderde en hoe hij mijn shirt nat huilde. Ik voelde mezelf kwaad en verdrietig tegelijk worden. Duizenden emoties borrelden op. Waarom? Waarom moest dit in hemelsnaam gebeuren? Ik wilde het uitschreeuwen van frustratie, ik wilde mijn haren uit mijn kop trekken van angst en het aller liefste wilde ik dat busje die Zayn mee had genomen en spoedig voor mij zou komen, opblazen. Ik voelde hoe Zayn wat rustiger werd en ik verminderde mijn grip. Hij hief zijn betraande hoofd en een zwak lachje werd me toegeworpen.
‘’Wat er ook gebeurd, we moeten het met de jongens bespreken. Dit.. Dit kunnen we niet voor onszelf houden, het is té gevaarlijk voor jou.’’ Zei Zayn, terwijl hij me gevangen hield in zijn hazelnoot bruine ogen. Ik knikte langzaam, maar besefte me één ding heel goed. Ik was me hier al vanaf het moment dat de jongens me hadden gevonden van bewust.
‘’Ons geheim moet een geheim blijven.’’ Zei ik definitief, waarop Zayn direct knikte. Hij veegde met de zoom van zijn mouw zijn gezicht schoon en begon toen uit het niets te grijnzen.
‘’De avond is nog niet voorbij.. De nacht moet nog komen.’’ Zei hij speels, waarna hij me een wenkbrauwwiebel toewierp. De vlam die hij in me aan wist te wakkeren, doofde alle andere gevoelens en zorgde ervoor dat ik enkel die gevoelens toeliet die ik écht nodig had.
Liefde, vriendschap en hoop. En daar droegen mijn hormonen die in overtollige aantallen werden geproduceert ook nog eens hun steentje bij. Ik grijnzde terug naar Zayn en likte symbolisch langs mijn lippen. Daarna stonden we samen op, pakte hij mij bij mijn pols en snelden we via dezelfde weg terug naar zijn huis. Ik keek snel even op mijn horloge, het was bijna half twaalf. Ik dacht aan mijn moeder, die zich vast afvroeg waar ik bleef.
Warme lippen die in mijn nek werden geplant en sterke handen die me de voordeur door trokken naar het warme halletje, wierpen mijn zorgen uit de weg en maakten plaats voor een heel ander soort gevoel. Een stiekem gevoel, een spannend gevoel en een krachtig gevoel. Met mijn lippen aan die van Zayn vastgesmolten en onze lichamen tegen elkaar aangeplakt, strompelden we samen de trap op. Ik kreeg niets van de omgeving mee, had enkel aandacht voor de jongen die mij dingen liet voelen die ik in mijn wildste dromen niet had gevoeld. Hij bracht me naar plekken waar zelfs Pamela Anderson niet van af wist. En hij deed het goed.

Reacties: