Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Back for you. » Één.
Back for you.
Één.
Ellis’s POV
Ik zuchtte, drukte mijn wekker uit en zwaaide mijn benen over het bed. Mijn voeten raakte de vloer, ik wreef in mijn ogen en rekte me uit.
Ik had geen zin vandaag, gewoon niet.
Grommend strompelde ik naar de keuken, het zonlicht viel naar binnen en ik zette de balkondeur open. Gelukkig was het mooi weer, het was al november namelijk.
Ik glimlachte bij de gedachte dat het mijn laatste stageweek was, laat ik het even verduidelijken.
Ik was in Barcelona, voor mijn stage. Eigenlijk was ik 4e jaars student aan de NHTV in Breda. Ik liep stage in een hotel, gelegen aan de Ramblas, en ik was hier nu bijna 5 maanden. Ik woonde in een zijstraatje van de Ramblas, een appartementje en het beviel me hier eigenlijk wel.
Ik ben Ellis trouwens. Een doodgewoon meisje, of vrouw, van 21. En student, met een MBO diploma op zak. Ik woonde in Breda, kom oorspronkelijk uit Zeeland. Ik moet zeggen dat ik de leukste vrienden én familie van de hele wereld heb. En daarbij had ik het allerleukste en liefste vriendje van de hele wereld.
Jammer genoeg moest ik hem dan ook delen met de hele wereld, mijn vriendje was namelijk één vijfde van een boyband. Sterker nog, van dé boyband van dit moment.
Ik liep terug naar mijn slaapkamer, viste een broek en een shirt uit de kast en trok het aan. Snel liep ik naar de badkamer, deed mijn haar en wat mascara op mijn wimpers. De klanten moesten het er maar mee doen vandaag, ik was al laat.
Ik propte mijn blackberry in mijn broekzak, viste mijn iPhone uit de oplader en gooide die in mijn tas. Ik controleerde of ik mijn sleutels had, graaide naar mijn portemonnee en liep het appartement uit.
‘Fuck, balkondeur moet dicht’ Ik mompelde het tegen mezelf en stormde weer naar binnen, trok met een klap de deuren dicht en liep weer naar buiten.
Binnen 15 minuten was ik langs het bakkertje gelopen waar ik broodjes haalde, als ik geen tijd had om te ontbijten bij het barretje, en naar het hotel gelopen.
Het was een vrij eenvoudig hotel, de receptie was te klein om met 3 personen achter te werken en daarom deden we dat ook nooit. De mensen waren gezellig en mijn Spaans was aanzienlijk verbeterd in de maanden dat ik hier was. Eerlijk gezegd was de tijd hier voorbij gevlogen, Barcelona was een stad waar ik vroeger al verliefd op was geworden en dit was meer een droom die werkelijkheid was geworden.
‘Hola guapa!’ Klonk het van achter de receptie.
Ramon was aan het werk, een typische Spanjaard van 26 jaar. Een van mijn beste vrienden hier.
Ik glimlachte. ‘Hola Ramon’
Langzaam liep ik langs hem heen, achter de bar langs naar het kamertje voor het personeel. Niet dat hier ooit iemand zat, maar we dumpten onze spullen in de lockers die er stonden. En ik kleedde me er soms om, als ik te weinig tijd had gehad.
Omkleden zat er vandaag niet in, wel dumpte ik mijn tas in locker 2 en deed hem op slot. Het was 10 uur, de ontbijtzaal liep langzaam leeg en mijn shift was tot 8 uur. Ik liep het hotel weer in en bad dat het snel 8 uur was.
Om 10 over 8 stond ik weer buiten, de dag was snel gegaan vandaag. Er waren veel mensen ingecheckt, voornamelijk Nederlanders. Kwade klanten had ik vandaag gelukkig niet aan mijn balie gehad, dus het viel allemaal wel mee.
‘Wat doe je vanavond?’
Ramon stond naast me, hij peuterde een sigaret uit het pakje Marlboro. Mij bood hij ze niet meer aan, nadat ik 2 weken lang aan hem had duidelijk moeten maken dat ik écht niet rookte.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik moet nog boodschappen doen, verder heb ik geen flauw idee’
Ik zag hoe hij een hijs van zijn sigaret nam. ‘Samen eten?’
Ramon kon heerlijk koken, dus zo’n aanbod sloeg ik eigenlijk nooit af. Hij wist het ook en daarom aten we zeker 2 dagen per week samen. En het beste aan onze vriendschap, Ramon was homo. Al jaren en hij kwam er meteen voor uit. Het fijnste van onze vriendschap was dat hij wel wist van de jongens maar er geen aandacht aan besteedde.
‘Oké, samen eten. Maar dan moet jij koken’ Ik grijnsde, ik was namelijk van mening dat ik zojuist de beste deal van heel de avond had gesloten.
‘Chantage. Maar oké, ik kook. Wel op voorwaarde dat jij dan de boodschappen haalt mevrouw’
Ramon schoot zijn sigaret weg en sloeg zijn arm om me heen. ‘Kom schat, we gaan’
Arm in arm liepen we naar de supermarkt om de hoek, de man van de Spar begroette ons. Ik pakte een mandje van de stapel en liep naar de schappen. Ik gooide het mandje vol met eten en liep naar de kassa, waar Ramon stond te praten met de eigenaar.
5 Minuten later stonden we buiten, met plastic tassen vol met etenswaren en drinken.
‘Bij jou of bij mij?’
Ramon grijnsde en ik wist dat hij bij mij wilde eten. Hij woonde in een flat, 4 hoog op ongeveer 20 minuten vanaf het hotel. En daar kwam ook nog eens bij dat hij dol was op mijn appartementje.
‘Ja, we eten bij mij schat.’ Ik duwde hem de straat in en viste de sleutel uit mijn tas.
‘Wil je dit alsjeblieft alvast boven zetten? Ik moet nog even bellen en je weet de weg. Ik zal op tijd terug zijn, beloofd. En dan staat er een heerlijke maaltijd op tafel’
Ramon grijnsde, pakte de plastic tassen aan die ik hem voorhield en liep het appartement in. Ik blies hem een kushand toe, riep nog dat ik hem voor altijd dankbaar zou zijn en pakte mijn iPhone.
Ik had het ding gehad van de jongens, voordat ik naar Barcelona ging. Zodat ze me makkelijk overal, en gratis, konden bereiken. Vooral dat gratis was een voordeel voor mij.
Ik probeerde Louis te bellen, maar hij nam niet op. Alweer niet, sinds gisteravond al niet.
Ik zuchtte, probeerde Zayn te bellen en toen die ook niet opnam gaf ik het op.
‘Dan niet’ mompelde ik en liep het appartement in.
‘Kijk eens wat vrolijker, het eten is klaar en ik ben bij je. Wat heb jij nou voor reden zo zielig te kijken?’
Ik haalde mijn schouders op, ik had geen zin erover te praten. ‘Laat maar’
Ramon schudde zijn hoofd, begon in de pan te roeren en gaf me de opdracht de tafel te dekken.
Ik liep naar de kast toe, pakte er borden en placemats uit en liep naar buiten. Het was niet koud voor november, vooral niet in vergelijking met Nederland.
Binnen 5 minuten was het eten klaar, Ramon schepte het op en plofte op zijn stoel zitten.
‘Jij wast af’
Ik keek verontwaardigd. ‘Nee. Ik ben zielig’
Hij schoot in de lach en knuffelde me. ‘Het komt wel goed met je’
Ik glimlachte en viel mijn eten aan, ik had zo’n honger gekregen van het werken. Ik had niet eens tijd gehad om te eten ’s middags.
Een uur later was het eten op en was alles afgewassen. We hadden het uiteindelijk maar samen gedaan. Ramon was het bij nader inzien, en een kieteldood, toch wel eens met het feit dat ik te zielig was om alleen af te wassen.
‘Wil je nog uit?’
Ik schudde mijn hoofd en geeuwde. Het was pas half 10, maar ik was kapot. En ik wist ook dat als ik niet voor 11 uur ging slapen ik morgen ochtend nooit om 8 uur in het hotel zou kunnen zijn.
Ramon knikte begrijpend toen ik het hem allemaal had uitgelegd en verdween om kwart over 10 naar huis.
Ik had hem uitgezwaaid, ruimde de glazen op en pakte mijn laptop vanuit de slaapkamer. Ik opende facebook, chatte wat met Rosa en keek ondertussen GTST terug. Een half uur later probeerde ik nog een keer te bellen en weer werd er niet opgenomen. Nu begon het toch vrij vervelend te worden. Ik klapte de laptop dicht, zette mijn wekker en viel na een half uur eindelijk in slaap.
Reacties:
Ik weet al welke boyband je bedoeld
Maar wie het vriendje is weet ik eigenlijk nog niet.
Ook al was het maar een inleiding, het was nog steeds super goed!
Kusje
MUHAHAHAHAHA het zou funny zijn als het the wanted was en louis en zayn gewoon jongens zijn die toevallig zo heten