FanFic.nl

Die young.[End]

~003

Ik at zwijgend mijn spinazie op. De helft van het bord was leeg, en het was al een heel klein bord.
Mijn maag moest even wennen aan het feit dat ik veel minder te eten kreeg.
Ik had geen keus, het was dit of niks.
Daarna deelde het keuken meisje iedereen nof een piepkleine gehaktbal uit en verdween weer.
Zuchtend at ik het op.
Ik had zo'n zin om June weer te zien, en haar zusje.
Zelfs haar irritante gillende zusje miste ik. Vanavond zou het me lukken, het moest me lukken.
Geirriteerd wierp ik een blik op de klik. Zes uur al, ik zou me nog moeten klaarmaken en dan nog moeten ontsnappen.
'Go to your room.' beval miss Wuterson nadat we allemaal onze bord hadden leeg gegeten.
Ik stond op en liep zo rustig mogelijk naar boven. Eenmaal daar begon ik me snel om te kleden.
'Do you you think you can escape?' vroeg Trina die de kamer binnen kwam lopen.
'I hope so.' antwoordde ik zuchtend.
Ik bekeek mezelf in de spiegel.
'What do you think?' vroeg ik terwijl ik naar het rode topje en de strech broek keek.
'I think you look greaat. But please be carefull!' smeekte ze.
'Chill. It's gonna be alright.' stelde ik haar gerust terwijl ik mijn mascara opdeed.
'I think it's to dangerous Hailey. Can't you stay over here?' ze probeerde me over te halen, wat haar niet ging lukken.
'You can't stop me Trina, I go okey?' maakte ik haar duidelijk.
Ik stopte mijn make-up in een tasje samen met mijn mobiel en een flesje water. Meer had ik niet nodig.
Trina keek me teleurgesteld aan.
'Well, I wish you luck, and fun.' zei ze.
Ik glimlachte naar haar en gaf haar een knuffel.
Snel pakte ik een soort mantel en deed hem over me heen.
'See you!' zei ik zachtjes voor ik de deur open deed.
Ik glimlachte en liep de kamer uit.
Het was stil. Je hoorde alleen het getik van Miss Wuterson haar schoenen over de schone vloer.
Ik verschuilde me achter de leuning, dat uitliep als een soort van hek. Zodat ze me niet kon zien,
Ze deed de deur op slot en keek nog eens even om zich heen.
Even dacht ik dat ze me zag, maar ter opluchting keek ze weg van de plek waar ik zat en liep weer terug naar haar griezelige kantoortje.
'Shit.' vloekte ik zachtjes
Ik keek op de grote klok in de hal.
Bijna half 7.
Ik liep bijna geruisloos naar het raam.
Ik zat immers op de 2e verdieping, dus springen was waarschijnlijk wat ver.
Misschien moest ik het maar opgeven, al was dat geen oplossing voor mij.
Ik haalde diep adem, haalde mijn mobiel uit de tas en gooide voorzichtig de tas naar beneden.
Daarna ging ik voorzichtig op de rand staan, keek ik nog een keer achterom en sprong ik.
De grond voelde als een harde stoot tegen mijn lichaam.
Maar ik had niks gebroken, gelukkig.
Voorzichtig en langzaam stond ik weer op, even duizelde het me maar na even zag ik alles weer scherp.
Zachtjes liep ik weg van het tehuis, toen ik dacht dat het veilig was deed ik de kap van de capuchon af.
Ik liep naar het concert gebouw, wat indrukwekkend genoeg helemaal niet ver weg lag van het tehuis.
Buiten stond June ongeduldig om zich heen te kijken, er stonden nog een paar groepjes buiten, maar ik dacht dat de helft toch echt wel binnen was.
'Junie!' riep ik grijnzend.
Verward draaide June zich om en toen ze zag wie haar geroepen had klaarde haar gezicht op.
'Je bent gekomen!' zei ze vrolijk terwijl ze op me af rende en met knuffelde.
'Tuurlijk ben ik gekomen, ik ben een master, ik kan alles.' grijnsde ik.
Ze liet me weer los.
'Mijn moeder en Quinty zijn al binnen, maarum, je hebt er toch niet al te veel problemen mee gekregen he?' vroeg ze ongerust.
'Als het hoofd erachter komt vermoord ze me waarschijnlijk, maar dat is het ook wel.' zei ik lachend.
'Oh, dat valt wel mee.' lachte June met me mee.
We liepen naar binnen en gingen op zoek naar June's moeder en Quinty, die we net op tijd bij de beveiliging vonden.
Hij scheurde de kaartjes als en gaf ze terug.
'Good evening.' zei de man met een zware stem.
Ik keek hem bang na.
'Nou die heeft ook een make-over nodig zeg.' fluisterde ik in June's oor terwijl we de grote zaal binnen liepen.
Ze giechelde.
We gingen op onze plaatsen zitten, wat bijna helemaal vooraan was, en wachtte gespannen af tot het begon.
'Zo Hailey, dus hoe bevalt Engeland als thuis?' vroeg de moeder van June me ineens.
'Oh wel goed. Het is niet vreselijk, maar ik mis Nederland wel een beetje.' gaf ik toe.
'Dat is ook logisch, maar je moet het hier natuurlijk ook naar je zin hebben.' ze glimlachte naar me.
Ik knikte instemmend en op dat moment dempte de lichten en begon er muziek te spelen. De hele zaal begon te gillen en borden werden ver boven hoofden heen gestoken zodat de band het zou zien.
Vijf jongens renden en sprongen vrolijk het podium op en begonnen de nummers te zingen die ze altijd zongen.
Ik was geen superfan van One Direction, maar ik vond het wel leuke muziek.
De avond was leuk, June en ik deden overdreven na hoe Quinty stond te gieren voor ons en zongen lachend mee.
Maar er kwam een eind aan het concert.
Quinty sprintte als een gek de zaal uit om een handtekening te bemachtigen, maar door de drukte was ze ineens zo snel niet meer.
Lachend liepen we rustig achter haar aan.
'Zeg hoe ga je eigenlijk naar huis?' vroeg June ineens.
'Gewoon lopend, zo ver is het niet.' antwoordde ik.
'Moet mijn moeder je anders brengen?' vroeg ze.
Ik keek haar met grote ogen aan.
'Doe maar niet, dan weet ik zeker dat ik in de problemen kom!' zei ik geschrokt.
'Ohja! Dat is ook zo.' ze bloosde.
Speels gaf ik haar een duwtje.
'Sorry Guys. But we must go now. Thank you for all your support and we love you!' zei Liam na een tijdje.
'Denk je dat je zusje een handtekening heeft?' vroeg ik terwijl we naar de mensen keken die teleurgesteld weg liepen.
Quinty kwam met een gezicht op de grond gericht aanlopen.
'Nee, ik weet zeker van niet.' lachte June.
'Lach niet!' zei Quinty boos terwijl ze met het boek op haar arm sloeg.
June grinnikte.
'Nou, volgende keer beter Quinty, het spijt me.' trooste haar moeder haar.
'Komt er een volgende keer dan?' vroeg Quinty met hoop.
Moeder zuchtte geirriteerd, waardoor June en ik onze lach in moesten houden.
'We gaan naar huis.' was haar antwoord en ze liep weg, met Quinty achter haar aan.
'Dan spreek ik je wel weer.' zei June die tegenover me ging staan.
'Reken er maar op dat mijn mobiel over een paar dagen is ingenomen, je kan me alleen maar 's avonds tussen 7 en 10 berijken meisje.' zuchtte ik.
'Nou, dan bellen we dan.' ze knipoogte naar me.
'Veel plezier daar nog.' zei ze terwijl ze me een afscheids knuffel gaf.
'Doe je de groeten aan Emma en Kyle?' vroeg ik.
June liet me weer los.
'Tuurlijk.' zei ze met een geheimzinnige glimlach.
Ik sloeg mijn armen over elkaar heen.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Kyle vind je leuk Hailey, en hij vind het heel jammer dat je weg bent. Hij praat over niks anders meer.' lachte ze.
'Serieus?' vroeg ik geschrokt.
'Ja, maar nu moet ik gaan.' zei ze speels.
'Bitch! Vertel me meer!' riep ik achter haar aan terwijl ze zelfvoldaan weg huppelde.
Zuchtend schudde ik mijn hoofd.
Kyle vond me leuk. Ik vond hem ook leuk, hij was een van de knapste jongens van de school en al een vriend sinds de peuterklas.
Sinds de brugklas had ik ineens een oogje op hem, hij veranderde, werd cooler, leuker.
Sindsdien had ik alleen maar raar tegen hem gedaan.
In gedachten probeerde ik een uitweg naar buiten te vinden, maar door mijn diepe gedachten stond ik ineens in een lege gang.
Verbaasd keek ik om me heen.
'Hello?' vroeg ik hulpeloos, omdat verder lopen alleen maar voor meer problemen zou zorgen.
Ik keek om me heen en draaide me uiteindelijk om, in de hoop dat ik zo de uitweg wel zou vinden.
Plotseling botste ik op iemand.
'Oh sorry!' zei ik geschokt.
Ik keek in 2 groene ogen. Dat was het eerste wat me opviel.
'Doesn't matter. But, how do you get here?' vroeg de jongen.
Ik keek verder, en het gezicht kwam me aardig bekend voor. Mijn ogen werden groot.
Ik was opgebotst tegen de Louis Tomlinson.
'I get lost, here.' stotterde ik.
Louis begon te lachen.
'Well you must be smart. Ore the guards are stupid.' lachte hij.
Ik keek blozend naar de grond.
'I'll get you back.' zei hij.
'Thank you.' bedankte ik hem.
'Are you alone here?' vroeg hij terwijl we verder de gang inliepen.
'Well, no I wasn't. But my friend and her mother are back to home, and I can walk home.' legde ik hem uit.
'Walk to home? You live in Londen?' vroeg hij verbaasd.
'Well, something like that.' grinnikte ik.
'Why you so suprised?' vroeg ik verbaasd.
'You speak different.' zei hij blozend.
'I come from Holland. But I moved to England.' legde ik hem opnieuw uit.
'Holland? You speak good Englisch!' zei hij verrast.
'Thanks.' zei ik vrolijk.
'You must go to Holland, they miss you there.' grinnikte ik.
'But they miss us everywere, we can't go to everywere!' lachte hij.
'Yea I know.' lachte ik met hem mee.
'But I'll do my best to persuade the management.'
Hij glimlachte lieflijk naar mij. Iets in zijn ogen liet me smelten van binnen, hij was leuk, al kenden ik hem niet eens.
'Well. Here is the door. be carefull outside, Londen isn't so safely as Holland I think.' waarschuwde hij me.
'No, I know that.'
Ik glimlachte naar hem.
Het was een tijdje stil terwijl we in elkaars ogen keken.
Het gebeurde zomaar, ineens.
Louis boog naar voren en zijn lippen raakte zachtjes de mijne. Even was ik verbaasd, maar ik wou het moment niet verpesten, want hij was best leuk.
Voorzichtig duwde hij me tegen een andere deur, die ik nu pas opmerkte.
Terwijl we steeds ruwer begonnen te zoenen deed Louis de deur open, zodat we naar binnen vielen.
De koude grond maakte me een beetje bewuster van wat er gebeurde.
Ik gooide mijn tas ergens achter me.
Louis schopte de deur dicht.
Het was donker, maar ik zag hem haarscherp.
Langzaam begonnen we elkaar uit te kleden.
Als miss Wuterson eens wist wat ik nu aan het doen was, ik zou het tehuis uitgezet worden. Maar ze zou er nooit achter komen, dit bleef ons kleine geheimpje.
Heel veel meisjes waren stik jaloers op mij, dat wist ik zeker, maar ze kwamen het toch nooit te weten, wat maar beter was. Want als ik me niet vergiste had Louis een vriendin. Waarom deed hij dit dan?
Ik had eigenlijk ook helemaal geen zin om erover na te denken, dit was gewoon eenmalig, en zo zou het blijven.
Na iets wat veel te kort leek te zijn kwam Louis hijgend naast me liggen.
Genietend van de koude grond keek ik om me heen.
Tuurlijk, we lagen in een bezemkast, iets wat in films zo vaak gebeurde.
Louis stond op en begon zich aan te kleden.
'I think I can beter go now.' zei hij, ik zag dat hij bloosde.
Ik ging rechtop zitten en pakte hem bij zijn arm voor hij de deur kon open doen.
'Can I see you agian?' vroeg ik smeekend.
Hij trok zijn hand los.
'I think... No.' antwoordde hij. Dat waren zijn laatste woorden voor hij de deur achter zich dicht smeet.
Zuchtend ging ik weer liggen en sloot ik mijn ogen.

Reacties: