FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 64: No Escape

“Barst. Mislukt.”� Chiara en Bailey keken beide achterdochtig op naar degene die dit gezegd leek te hebben. Het was de persoon die in eerste instantie de Xtransceiver voor hun neus hield. “Wat is mislukt?”� gromde de jongen op dezelfde manier terug. De man stopte het apparaatje geïrriteerd terug en richtte zijn blik op Bailey. “We hadden gehoopt dat we nog even konden rotzooien met haar, voor we d’r uit de weg gingen ruimen,”� legde hij nonchalant uit. Chiara’s ogen werden groot van verbazing en ze moest haar best doen haar adem onder controle te houden. Uit de weg ruimen? Ze wist dat Plasma gevaarlijk was, maar dat ze zover zouden gaan… “Over mijn lijk!”� Bailey duwde het zwartharige meisje met een simpele zwiep van zijn arm achter zich en ging beschermend voor de twee meiden staan. “Dat kan geregeld worden,”� grijnsde een ander lid en haalde toen een pokéball tevoorschijn. Bailey deed hetzelfde, maar realiseerde zich toen dat alle pokémon nog uitgeput waren van de training van daarnet. “Doe geen moeite, knul. We weten dat jullie al jullie pokémon hebben lopen trainen. Daar hebben we op gewacht,”� grinnikte een Plasmalid. De jongen gromde, maar ging niet aan de kant. Dan moest hij het maar zelf opknappen, maar ze raakten met geen enkele vinger noch Bianca noch Chiara aan. “Als je denkt dat ik uit de weg ga en Chiara overhandig, omdat ik geen pokémon meer over heb,”� begon hij serieus, maar hij kreeg al snel een vastberaden grijns op zijn gezicht,”�dan heb je het mooi mis.”� De vier plasmaleden leken niet blij te zijn met de jongen zijn woorden, maar dat deerde Bailey niet. Hij liet het niet meer gebeuren dat ze iemand pijn deden in zijn buurt. Zeker niet degene waar hij mee op doortrek was.

“Tch, dan moet je het zelf maar weten,”� gromde de ‘leider’ van het groepje, die de Xtransceiver daarnet had laten zien. Hij deed een stap naar achteren en liet de andere drie naar voren lopen. Die haalden op hun beurt een pokéball tevoorschijn en wierpen die naar voren, zodat deze konden open klappen en één voor één een pokémon konden aantonen. Ieder keek bedreigend richting het groepje trainers, maar Bailey was nog steeds niet van plan om Chiara af te geven, die nog altijd in shock was van het nieuws. “Carracosta!”� De pokémon kwam in beweging toen zijn trainer zijn naam riep en stormde regelrecht op het groepje af. Bailey opende zijn armen en wachtte de klap af, die hij niet veel later in zijn maag voelde. Toen de schildpadachtige pokémon van hem wegsprong, kon hij nog net de neiging om door zijn knieën te zakken weerstaan. “Bailey!”� riep Bianca bezorgd van achter Chiara vandaan, waardoor het zwartharige meisje nu ook doorkreeg wat er daarnet gebeurde. “I-Idioot!”� riep nu zij. “W-Wat denk je dat je aan het doen bent?!”� voegde ze er verward aan toe. Wilde hij nou werkelijk waar zijn leven geven voor iemand zoals zij? Dat stond ze niet toe. “Is… Is dat niet duidelijk dan?”� hijgde hij. Het was duidelijk dat hij pijn had, maar dat probeerde hij te maskeren. Iets waar hij echter in faalde. “Je hebt mij proberen te beschermen door niet met me te willen reizen, je hebt me geholpen toen we in Castelia waren en ik een smoes nodig had voor mijn ouders… Nu is het mijn beurt om jou te beschermen.”� Chiara geloofde haar oren niet toen ze de jongen hoorde praten. Ze was juist enkel een lastpost geweest en was net nog tegen hem uitgeflipt. Hoe kon hij het dan voor elkaar krijgen dit nog voor haar te doen? Ze wilde hem tegenhouden. Ze wilde tegen hem schreeuwen dat hij een nog ergere idioot was dan ze had gedacht en dat hij moest stoppen met waar hij mee bezig was. Nog voor ze dat kon doen, besloot Bianca in te springen. Ze stond echter niet aan Chiara’s kant in deze discussie, maar aan die van Bailey, want ze liep langs het zwartharige meisje af en ging vlak naast de jongen staan.

“Chiara,”� begon het meisje. Haar stem trilde nog altijd, maar ze slikte en ademde eens diep in en uit. “Maak dat je wegkomt. Wij houden ze wel bezig,”� vervolgde ze. Haar gezicht was versierd met een brede grijns, terwijl haar ogen een vastberaden blik in zich droegen. De persoon in kwestie deed haar mond open om iets te zeggen, om tegen Bianca in te gaan, maar de blondine schudde haar hoofd toen ze dit opmerkte. “Wij redden ons wel. We halen je wel in. Bailey heeft gelijk. Je laat vrienden niet aan hun lot over,”� ging ze opnieuw verder. Chiara beet op haar onderlip. Ze kon natuurlijk zeggen dat dat juist de rede was dat ze niet weg moest gaan, maar er zou alleen maar een meningsverschil uit voort komen. Ze wist dat ze zowel Bianca als Bailey niet op andere gedachten kon brengen. Daarom draaide ze zich met pijn en moeite om en duwde zich van de grond af, om vervolgens van het groepje weg te sprinten. “Hmpf. Captain, ze gaat ervandoor,”� mompelde één van de plasmaleden tegen hun ‘leider’. Deze haalde zijn schouders op en keek naar de twee overige trainers. “Jullie blijven hier, dan ga ik wel achter haar aan. Time to have a little fun,”� grinnikte hij. Bailey hoorde dit en deed een stap richting de ‘Captain’, maar werd opnieuw onderschept door de schildpadachtige pokémon en belandde met een harde klap tegen de vlakte. “Wat willen jullie van d’r?”� gromde de jongen op de grond, proberend de pijn te negeren. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat Bianca de pokémon nog net kon ontwijken, maar die verloor haar evenwicht en viel ook tegen de harde ondergrond aan. “Dat hebben we toch al gezegd? We hebben de opdracht gekregen haar uit de weg te ruimen,”� sprak de eigenaar van de Carracosta. “Waarom interesseert ons niet. Zolang we onze opdracht maar kunnen voltooien.”� Bailey snoof en duwde zich van de grond af, zodat hij op zijn knieën kon zitten en recht naar de Plasmaleden kon kijken. Wat het ook was dat Chiara had gedaan, het was vast meer dan slechts een paar keer voor hun voeten te hebben gelopen. Dat was echter zorg voor later. Nu moest hij zichzelf en Bianca in veiligheid brengen en hopen dat Chiara ook een schuilplaats had gevonden.

Chiara vloekte binnensmonds toen ze merkte waar ze heen rende. In plaats van dat ze naar de bewoonde wereld ging, liep ze er juist van weg. Omdraaien en terugrennen leek haar geen goed idee, waarschijnlijk zou ze dan één van die engerds tegen het lijf lopen. Natuurlijk was ze zich bewust van het feit dat Bailey en Bianca ze niet alle vier bezig zouden kunnen houden. Team Plasma beschikte over vele leden en velen van hen waren te koppig voor woorden. Niet dat ze zelf daar iets over mocht zeggen, natuurlijk, maar het was wel de waarheid. Haar vader was ook een koppig iemand… Chiara schudde vlug haar hoofd. Dat was wel het laatste waar ze nu aan moest denken. Haar vader had er momenteel niks mee te maken, Plasmalid of niet. Alhoewel… Zou hij weten van deze ‘missie’? Zou hij weten dat zijn dochter een beruchte ‘crimineel’ was voor de organisatie waar hij zich in bevond? En nog belangrijker, zou hij er wel wat om geven als hij wist dat ze in gevaar was? Talloze vragen spookten door haar hoofd, waardoor ze haar omgeving niet meer in de gaten hield en achter een uitstekend stuk steen bleef hangen met haar rechtervoet. Het resultaat was te verwachten, ze verloor namelijk haar evenwicht en viel voorover op de grond. Een stekende pijn trok door haar voet heen, die begon bij haar enkel en rond die omgeving bleef hangen. Chiara greep er meteen na toen ze rechtop ging zitten en klemde haar kaken woedend op elkaar. Stik, had ze nu ook nog eens haar enkel verstuikt? Waarom moesten haar gedachten dan ook zo nodig afdwalen? Haar vader verdiende die aandacht niet eens van haar en nu lag ze door hem ook nog eens op de grond. “Ho, wat cliché.”� Shit. Ze was nu alweer ingehaald. Chiara keek op en ving de blik van haar achtervolger. Hij keek haar grijnzend vanonder zijn hoodie aan, wat haar alleen maar meer irriteerde. De woede die daarnet langzaam was komen opborrelen door de gedachte aan haar vader en haar val, was nu tien malen erger geworden door de gezichtsuitdrukking op die idioot zijn gezicht.

Chiara kwam langzaam recht, zonder oogcontact te verbreken, en keek haar belager nijdig aan. In eerste instantie negeerde ze de steken in haar enkel, maar uiteindelijk besloot ze niet al teveel gewicht op haar rechtervoet te laten rusten, hopend dat het de pijn zou minderen. Gelukkig voor haar bleek dit wel het geval te zijn, maar het klaarde haar humeur alles behalve op. “Weet je, ik had gehoopt dat dit veel moeilijker zou zijn. Je naam is al berucht binnen Team Plasma en het is ook bekend dat je best talent hebt in het vechten, maar ik ben nu eigenlijk best teleurgesteld. Na al die saaie missies kreeg ik eindelijk de opdracht om jou op te sporen en er een eind aan te maken, maar hier sta je dan eindelijk voor mijn neus en je kan niet eens iets doen,”� sprak de man verveeld en kruiste zijn armen over elkaar heen. “Je hebt je vrienden zomaar achter gelaten, omdat ze ernaar vroegen. Je pokémon zijn verzwakt door de training en je doet niet eens een poging om ze nog te laten vechten. Ik dacht juist dat je een koppig persoon was, aangezien Nobu dezelfde karaktereigenschap heeft, maar dit is echt meelijwekkend,”� vervolgde hij. Ieder woord die hij uitsprak, zorgde er alleen maar voor dat ze nog meer woede in zich op voelde komen. Hoe durfde hij… Hoe durfde hij zo over haar en haar vader te spreken? Hij kende haar noch haar vader, maar hij sprak over ze alsof hij ze al jaren kende. Chiara balde haar vuisten en overwoog haar kansen. Wegrennen had geen zin meer, de man zou haar toch inhalen. Vluchten met een waarschijnlijk verstuikte enkel was sowieso al geen goed plan. Wat moest ze dan doen..?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.