FanFic.nl

Kerstmis [5-shot]

Eén

De regen tikte zachtjes tegen de ramen, verstoorde het ritme van de muziek die op de achtergrond speelde. Fijne verjaardag voor jou, maar dan in de vorm van ik wens je een prettig kerstfeest.
Hij stond voor het beslagen raam en keek naar buiten, naar de kerstbomen en de kerstverlichting en de kunststoffen sneeuwpoppen. De regen was mooier, opspattend in de diepe plassen die er op de straat lagen. Geen witte kerst, een beregende kerst. En een beregende verjaardag, om de kerstsfeer een beetje te dempen.
Met zijn vinger trok hij een streep over het raam, een regendruppel achterna jagend. Het water was sneller, verstopte zich in alle andere druppels en liet de jongen eenzaam achter. In zijn eentje, door een raam gescheiden van de koude buitenwereld, luisterend naar de kerstmuziek die uit de radio schalde. Hij haatte de kerstmuziek. Hij haatte Kerstmis. Het was zijn verjaardag, niet die van het Heilige Kind. Ook wel, maar ook die van hem en voor één keer, gewoon voor één keer wilde hij zijn eigen verjaardag vieren. Alleen hij. Niet zoals alle regendruppels op het raam. Niet verworven met de verjaardag van iemand die al tweeduizend verjaardagsfeestjes had gehad. Gewoon één keer wilde hij een privéverjaardag. Alleen van hem.
Een auto reed de oprit op. De lichten priemden door de regendruppels heen de ramen door, zijn netvlies op. Daarna gingen ze uit, maar hij bleef staan. Het was zijn raam, eventjes. Met zijn streep. Zijn regendruppels. Zijn kerstmuziek. Zijn verjaardag. Dat vooral.
De deurbel ging en zijn naam werd geroepen, maar hij maakte geen aanstalten om open te doen. Hij wilde zo graag protesteren. Gillen en schreeuwen dat hij geen Kerstmis wilde vieren, zijn kersttrui over zijn hoofd trekken, de kerstboom omver trappen en de kerstmuziek het raam uitgooien, maar hij deed het niet. Hij was geen klein kind meer, werd nota bene negentien. Zijn kansen waren allang vergooid. De tijd was aangebroken waarin hij zich moest gedragen, dus dat deed hij. Zoveel mogelijk. Een beetje.
Getik van hakken voerde zijn richting uit en hij hoorde zijn naam roepen, uitnodigend dit keer. Daar was de grens die hij niet mocht overschrijden, dus draaide hij zich om en omhelsde zijn oma. ‘Hallo,’ begroette hij haar en hij toverde een glimlach tevoorschijn. Ze lachte terug: ‘Hoe gaat het nou met je?’
‘Prima,’ antwoordde hij, waarop zijn oma ongestoord verder praatte: ‘Je bent groot geworden, echt volwassen. De meiden staan zeker voor je in de rij?’
‘Ja,’ beaamde Louis. ‘U moet eigenlijk ook een nummertje trekken, maar omdat u mijn oma bent, maak ik graag een uitzondering.’
De oude vrouw grinnikte en begeleidde haar kleinzoon richting de bank, waar ze plaatsnamen terwijl zij doorpraatte. Louis knikte op de nodige momenten, luisterde niet echt. Zijn ogen volgden zijn opa, die de meegenomen kerststol op tafel klaarzette. De kaarsjes erin. De verjaardagstaart. Louis hield niet van kerststol. Hij hield niet van Kerstmis.
‘Gefeliciteerd,’ sprak zijn opa, terwijl hij zijn hand naar zijn kleinzoon uitstak. Louis pakte de hand aan, schudde haar en bedankte zijn grootvader.
‘Negentien jaar alweer,’ zei de man, alsof iemand eraan herinnerd moest worden. Negentien? Oh, ik dacht tweeduizend tien. Is dat iemand anders? Oh, mijn excuses. Ik haal even een nieuw verjaardagskaartje. Mijn fout, mijn fout. Louis glimlachte.
De deurbel ging opnieuw en er voerden wederom voetstappen naar de voordeur. Louis hoefde niet meer open te doen. Hij moest zijn grootouders gezelschap houden, want ze waren speciaal voor hem naar Doncaster gekomen. Speciaal voor hem, en daarom bleven ze meteen voor Kerstmis. Wel zo makkelijk.
Het feit dat de deurbel ging, vrolijkte Louis wel enigszins op. Hij wist wie er kwamen. Het was elk jaar hetzelfde. Alleen opa en oma, en het gezin, en soms één of twee vrienden van hem. Stemmen voerden richting de woonkamer en werden vergezeld door gelach. Louis keek over zijn schouder naar de deur van de hal, wachtte tot die openging. Het duurde niet lang, hooguit een minuut.
‘Hallo,’ kwam er van een glimlachend gezicht af en Louis glimlachte terug, zonder iets te zeggen. Zijn grootouders reageerden wel, groetten de jongen. ‘Gefeliciteerd,’ zeiden ze ook, doelend op de jongen die op de bank zat. De felicitatie werd teruggezonden en Louis deed zijn uiterste moeite een geërgerde zucht te onderdrukken. Hij werd gered door zijn moeder, die vanuit de keuken kwam aangelopen, compleet met keukenschort voorgebonden. ‘We kunnen aan tafel!’ deelde ze opgewekt mede.

Reacties: