FanFic.nl

Schaakspel

Louis

Toen hij zijn ogen opende, was hij lichtelijk gedesoriënteerd. Het donker wende niet. Niet na twee dagen. Even bleef hij liggen, luisterde naar de ademhaling van de rest van de aanwezigen. Hij probeerde zo min mogelijk te bewegen, omdat hij zowel Zayns als Louis’ borst regelmatig op en neer voelde gaan. Het zou zonde zijn om hen wakker te maken.
Aan de ene kant wist hij wel waar hij was, maar hij realiseerde het zich niet. Er was ook vaag het besef dat er iets gebeurd was, dat er iets veranderd was, maar hij wist niet precies wat. Langzaam drong het tot hem door, terwijl hij daar zo lag in het donker. Het begon met hem en Louis in de douche, waarop hij lichtjes glimlachte. Vervolgens hoorde hij de stemmen van Jade en Zayn door zijn hoofd. Is het gelukt? Ja, twee. En toen voelde hij het warme bloed weer over zijn handen stromen. Het was zo echt dat hij naar zijn polsen greep, bang dat ze werkelijk vochtig aan zouden voelen, maar dat was niet het geval.
Kathryn. En het andere meisje, wier naam hij nog steeds niet kende. De paniek overviel hem weer, heel even, toen hij in zijn herinnering weer het lichaam weggesleept hoorde worden. Gevangen in het moment draaide hij zich om, sloeg zijn armen om Louis heen en legde zijn hoofd op diens borstkas, zodat hij de hartslag kon horen. Die was er nog, regelmatig en onverstoord alsof er niets gebeurd was. Alsof hij sliep. Maar hij sliep niet meer, want zijn handen omklemden die van Harry en dat deed hij niet in zijn slaap. ‘Goede morgen,’ fluisterde hij, en Harry glimlachte heel eventjes. Hij leeft, vertelde hij zichzelf. Hij leeft.
‘Sorry,’ fluisterde hij omdat hij de jongen wakker had gemaakt, maar Louis antwoordde zachtjes: ‘Het geeft niet.’
Het stonk in de kamer en Harry had de neiging op te staan. Hij moest iets eten en zich aankleden. Hij wilde beneden zijn voordat er een wraakactie beraamd kon worden. De eerste nacht hadden ze Lily opgehangen, de tweede nacht Danielle binnengehaald. De derde nacht… waren zij zelf de boosdoeners geweest. Zouden ze erachter komen? Zouden de meiden elkaar wakker maken, of zouden ze gewoon denken dat de twee meiden uitsliepen? ‘Floor?’ vroeg Harry zachtjes, zich vaag herinnerend dat zij de wacht zou houden.
‘Floor slaapt,’ kreeg hij te horen van het bed boven hem. Danielle, realiseerde hij zich tot zijn grote verbazing.
‘Ze zou de wacht houden,’ zei Harry bitter.
‘Jawel,’ antwoordde Danielle, ‘maar aan een oververmoeide bewaakster heb je niet zoveel. Ze stond op het punt om compleet in te storten van vermoeidheid, dus toen heb ik het van haar overgenomen.’
‘Wanneer?’
‘Vannacht.’
‘Hoelang geleden?’
‘Ongeveer vier uur, volgens mij.’
‘Heb jij nog gevoel van tijd, dan?’ vroeg Louis verbaasd.
‘Nee, dat is in het donker onmogelijk, maar mijn telefoon heeft nog een paar streepjes batterij.’ Oh ja, dacht Harry, die hebben we ook nog. ‘Heb je bereik?’ vroeg hij, zonder een positief antwoord te verwachten.
‘Nee,’ reageerde Danielle. ‘Ze hebben mijn simkaart eruit gehaald. Die zullen ze wel vernietigd hebben.’
‘Of gebruiken om berichtjes naar je familie te sturen,’ opperde Louis.
‘Waarschijnlijk niet, want ze kunnen die dingen toch traceren?’
Ze is slim, realiseerde Harry zich. Ze was slim. Misschien hadden ze wel - nee, zo mocht hij niet over hen denken. Zou Kathryn al weg zijn? Hij moest het aan Floor vragen, of aan Jade, want zij zouden het weten. Zij waren de enigen die beneden hadden overnacht. Nee, dat waren ze niet. ‘Danielle?’
‘Ja?’
‘Hoelang heb jij gisteren beneden gezeten?’
‘Uren.’
‘Dus je was er al voor zij wakker werden?’
‘Ja, inderdaad. Toen ze binnenkwamen wist ik niet meer wat ik moest denken. Of ze aan mijn kant stonden of niet. Wat ik hier deed. Niets. Ze hadden wel iets over Liam gezegd, maar die was ook nergens te bekennen.’
‘Kwamen ze allemaal tegelijkertijd binnen, of één voor één?’
‘In groepjes.’
‘In groepjes?’
‘Ja, steeds per drie of vier. Ze hadden geen idee wat ze met me aanmoesten, maar ze weigerden me los te maken. Ik hoorde Liams naam vallen af en toe, en iets over Josh, maar ik werd er nauwelijks wijzer van. Op een gegeven moment begonnen ze te bespreken of ze me wel moesten laten leven, omdat ‘zij’ anders in de meerderheid zouden kunnen geraken en dat zou een nadeel zijn. Uiteindelijk besloten ze dat mij uit de weg ruimen inderdaad het slimste was en er was iets met een versperring - wat Liam me later heeft uitgelegd - en ze moesten jullie tegenhouden, zodat ze genoeg tijd hadden.’ Haar stem klonk onvast, verscheurd door de herinnering. Harry probeerde het zich voor te stellen: vastgebonden zitten en omgeven zijn door tien meiden, die van plan leken te zijn hem te vermoorden.
‘Onderling gooiden ze het erop dat het zelfverdediging was en zo, dat ‘ze’ - ik neem aan dat ze jullie bedoelden - te sterk zouden worden met mij erbij. Toen besloten ze jullie ook meteen bang te maken, en mij flink toe te takelen. Daar waren er dan weer een paar op tegen en gelukkig waren ze nog niet uitgekibbeld toen er een gigantische klap in de gang klonk en iedereen die hier was, rende die kant op.’ Haar manier van praten verried dat ze zich weer vastgebonden waande, in het woonvertrek. Harry overwoog haar af te kappen, besloot toen dat ze ook iemand nodig had om haar verhaal aan te vertellen en liet haar haar gang gaan.
‘Niet veel later kwam Liam binnenstormen. Een beetje gehavend, maar hij was in orde en hij maakte me los.’ Ze haalde even adem. ‘Oh, en Jade,’ leek ze zich toen te herinneren, ‘die kwam er halverwege bij. Ze bonden haar gewoon zomaar vast daar, en ze liet het gewoon gebeuren.’ Ze liet het gewoon gebeuren. Ze liet - Harry snapte het niet.
‘Laten we gaan,’ hoorde hij Jade toen zelf voorstellen. Even was hij in de war, omdat hij was vergeten dat ze er ook nog was. Hij was geheel opgegaan in Danielles verhaal.
‘Waarheen?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Even snel kijken of er ontbijt is, en dan naar beneden. Ik wil weten wie het is, voor zij erachter komen. Hoe laat is het?’
‘Een uur of zes,’ antwoordde Danielle.
‘Goed, maak iedereen maar wakker. We gaan ervandoor.’
‘Het wordt een lange dag,’ mompelde Louis.
‘Je mag hopen dat je de avond haalt,’ sprak Jade op ijskoude toon en Harry voelde een lichte rilling langs zijn ruggengraat lopen, gaf Zayn toen een lichte zet. Nog één. Nog één. ‘Wakker worden,’ fluisterde hij de jongen in zijn oor.
Jade had een effectiever manier gevonden: zij knipte simpelweg het licht aan. Harry kneep overdonderd zijn ogen dicht. Het was veel te fel, véél te fel. Naast zich hoorde hij Zayn protesterend kreunen, ervan getuigend dat het zowel een effectieve als onprettige methode was, die Jade had gevonden.
Onhandig stonden ze allemaal op, trokken hun inmiddels flink geurende kleding aan en begaven zich met zijn allen in stilte naar de eetkamer. Zayn ging voorop en Harry durfde bijna niet te kijken toen hij het licht aanknipte. Niet vanwege het felle licht - zijn ogen waren het nog wel gewend van enkele tellen geleden - maar vanwege de mogelijkheid dat er weer een lichaam op tafel lag.
Dat lag er niet. Er was alleen eten. Niet heel veel, maar genoeg. Zonder een woord te zeggen pakten ze allemaal een aantal boterhammen, smeerden er wat beleg op en verlieten de eetzaal toen weer. Zodra het licht uitging waren ze weer in complete duisternis gehuld, maar dat was noodzakelijk. Op de gang geen licht, anders zouden de meiden misschien wakker worden. Ze moesten eerst weten wie er in de kamer lag. Vol goede moed en etende van de boterhammen ging de hele stoet richting de trap. De badkamer liepen ze pal voorbij. Ze stonken allemaal, er was geen redden meer aan. Het lichaam was belangrijker.
Tot Harry’s afschuw brandde op de benedenverdieping al licht. Ze waren te laat. De slaapkamer ingaan was nu geen optie meer, ze konden niet achterhalen wie het tweede slachtoffer was. In één keer door naar het woonvertrek, met zijn allen, kijkend wat hen te wachten stond.
‘Hebben ze wapens?’ vroeg Harry Floor, toen ze er bijna waren.
‘Sommigen,’ luidde het antwoord.
‘Vuurwapens?’
‘Nee, gewoon messen en zo.’
Gewoon messen en zo. Gewoon. Opnieuw liep er een koude rilling langs Harry’s rug, maar het was een opluchting om te weten dat er geen geweer was. Niet voor zover Floor wist, verbeterde hij zichzelf. Niets was onmogelijk. Niets behalve het vinden van de uitgang.
Onzeker opende hij de deur en wierp een blik het vertrek in. Er stonden tien meiden die hem dreigend aanstaarden. Tien stuks, klaar om aan te vallen, maar ze vielen niet aan, ze keken alleen maar toe. Terwijl Harry de deur verder opende, terwijl iedereen naar voren kwam. Ze hadden twee rijen gevormd langs één van de poefs, waar iets oplag. Het was wederom een stukje papier, net als de foto van Danielle.
In een rij liepen ze richting het poefje, hijzelf voorop. Twee hoofden werden zichtbaar, twee gezichten omgeven door blonde haren. Brede glimlachjes om de mondjes heen. Jonge meisjes, twee jonge meisjes en Harry kreeg de behoefte om Louis tegen te houden, op wat voor manier ook. Hij moest zorgen dat de jongen de foto niet te zien kreeg, maar het was te laat en Louis had het al gezien. Hij wist het omdat de jongen zijn adem inhield. Het was zo stil in het vertrek dat het opviel - althans voor hem, omdat Louis vlak achter hem liep. Onzeker draaide hij zich om en nam de jongen in zich op. Zijn ogen waren uitdrukkingsloos op de foto gefocust en hij liep eropaf en pakte het op. Toen pas kon Harry echt goed lezen wat erop ston: Ga door. Hij huiverde en zag de foto trillen in Louis’ handen, omdat Louis zelf trilde. Over zijn hele lichaam. Elke spiertje, elke ader werd overgenomen door de overweldigende emoties. Niet Eleanor, die misschien nog enigszins voor zichzelf op zou komen. Zijn zusjes. De tweeling. Die hadden ze geen van allen aan zien komen.
Wat ze ook niet aan hadden zien komen, was dat Louis plotseling bovenop het dichtstbijzijnde meisje sprong. Harry herkende haar als Ina, die hem nog geholpen had met Lily. Louis leek dat vergeten te zijn, of het maakte hem niet meer uit. Hij was bovenop haar gesprongen, waarna ze beiden tegen de grond geklapt waren - zij onderop en hij daarna en ze waren verwikkeld in een wirwar van slagen en schoppen en haren en kleerscheuren. Harry stond versteend toe te kijken, wist niet wat hij moest doen. Deborah was sneller van begrip en schoot haar vriendin te hulp. Nee, dacht Harry alleen maar. Nee. Niet Louis.

Reacties: