FanFic.nl

killer or boyfriend?

1

(johannes)


de eerste dag van school, zeg ik tegen mezelf en sta voor de grote ijzeneren schuifdeuren van de school, wat trouwens meer op een gevangenis lijkt. max doet de kleine deur ernaast open en loopt naar de grote binnenplaats.. er zijn al zoveel mensen! en dit zijn aleen maar de mensen die hier vandaag voor het eerst zijn, net als ik. ik ben voor 3 jaar moorden, drugsdealen en wapenhandel op nummer drie van wereldwijde meestgezochte mensen gekomen. en iedereen wist wel dat ik het was, maar ze hebben me nooit kunnen vangen. en nu heb ik mezelf maar angegeven, maar met een reden. op deze school zittn ongeveer 12000 mensen, als ik nou een goed plannetje maak, kan ik mijn record verbreken! maar eerst, ga ik met zoveel mogelijk mensn kennis maken, observeren en wachten. wel jammer is, ik moet een kamer delen. je krijgt een papiertje met een nummer erop, en dat nummer is het nummer van je kamer, en er loopt hier dus ook nog iemand rond met hetzelfde nummer als mij: 15038.



het is er een behoorlijke herrie, zelfs na tien minuten nog. ik kijk in alle rust rond, en zie een groepje jongens staan (het is een school voor alleen jongens) tegenover een jongen met..een staart? en oren. ze praten vrij luid en ik kan zo verstaan.: zo, dus jij deelt een kamer met mij? jij, wat je ook zijn mag, dan heb je pecht, denk maar niet dat ik ook maar iets van je heel laat! en, louis, welk nummer heb jij? 15038, zegt een donker getinte jongen. dat is dus mijn kamer genoot. oke, ik zit blijkbaar met deze rat opgescheept, waarom zoek jij jouw kamergenoot niet op? misschien is dat wel net zo'n halve rat! johannes staat op en is van plan om eropaf te lopen. ik ben geen aardig persoon, maar ik heb het gevoel dat die kat jongen niet iets misdaan heeft, dat hij hier niet zit om zijn eigen schuld. johannes loop er nu daadwerkelijk heen. zijn plateauschoenen rinkelen door het ijzer, zijn cape wappert heen en weer, zijn haar, omhooggehouden door een soort koker swiept met zijn cape van ijzeren ringetjes mee. zijn leren broek schijnt in het velle blauwe licht van de lampen en door het gefrons van zijn wenkbrauwen kan hij zijn piercings zien, en de spin in zijn septum (neuspiercing) tikt regelmatig tegen de huid onder zijn neus. vlak achter de katjongen zijn kamer genoot staat hij stil. laat zijn kaartje op de tafel vallen, grits het kaatje uit zijn hand, beent weer weg, en jat nog snel de plattegrond van een van zijn vrienden, die hebben ze niet nodig, ik wel, ik ben te laat, zegt hij inwendig tegen zichzelf. een ding scheelt, ik heb een hele versamelijk messen en swaarden, ongebeer in de 3000. het verschilt van slachtmessen tot kapmessen, van samuraiswaaden tot de kleine dolken.



dus als die mij denken lastig te vallen, of dat jong, dan hebben ze pech. of, ik kan ze ook vergiftigen, dat heb ik ook al een tijdje niet gedaan, iemand vergiftigt. ach, ik zie wel, en misschien vallen ze me ook wel niet lastig. en als ze dat doen, waarschuw ik wel eerst met een kranten artiekel over mijzelf dat ze wel weten met wie ze te doen staan. het uitzoeken van je bagage is al een tijdje aan de gang. ze doen het op alfabet met je eerste naam, johannes dus, dat duurt nog even. een ding scheelt, ik kan djoda al zien. djoda is dde oehoe, een van mijn drie vogels. gelukkig mochten er dieren mee, wel in beperkt aantallen en het lag er ook aan hoe groot het dier was. eigenlijk had ik ook nog een haan, maar die maakt altijd zoveel lawaai, die word hier binnen de kortste keren afgeslacht, dus die laat ik maar beter thuis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.