FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 65: Turn The Tables

Een stilte viel over de twee heen, maar in Chiara’s hoofd was het alles behalve stil. Haar woede zou het zo meteen van haar overnemen en het voor haar verpesten, dat wist ze zeker, maar dat zou ze momenteel niet eens erg vinden. Ze wilde niets liever dan de man een flinke klap in zijn gezicht geven, want dat was wat hij verdiende. Niet alleen om de dingen die hij had gezegd verachtte ze hem. Hoe hij haar momenteel bekeek stond haar ook niet aan. Hij bespotte haar met enkel zijn blik en dat pikte ze niet. Voor ze er erg in had, liep ze zo snel als ze kon met haar verstuikte enkel op de man af. Chiara had beide vuisten nog altijd gebald. De ene hing vlak langs haar middel af, waarbij haar arm teruggetrokken aan haar zijde hing en de ander was klaar om de man overal te raken, zolang het maar ergens was dat hem flink pijn zou doen. Terwijl ze op hem afrende, had ze haar mond onbewust geopend. “Haaaaaaa!”� De man ontweek haar vuist net op het laatste moment, greep haar arm vast en plaatste zijn voet vlak voor de hare, waarna hij haar naar voren trok en ze werd gedwongen voorover op de grond gevallen. Chiara verzette vlug haar voet, zodat ze nog net haar evenwicht kon bewaren, maar de man had hier al op gerekend en duwde haar vervolgens naar achteren, waardoor ze alsnog tegen de grond aanviel. “Hmm, ik had ook gehoord dat je vrij kalm en gereserveerd was. Blijkt het toch allemaal roddels te zijn,”� grijnsde hij. Vervolgens klikte hij een pokéball van zijn riem af en gooide hem omhoog, waarna deze openklapte en een witte straal naar de grond toe viel. Niet veel later stond een enorme vliegende bol voor haar, die meerdere uitsteeksels bevatte en wiens lijf onder de versieringen zat. Nieuwsgierig haalde ze haar pokédex tevoorschijn en richtte hem op de pokémon.

“Sigilyph, de avianoid pokémon. Sigilyph zijn bewakers van een oeroude stad en gebruiken hun psychische aanvallen om die te beschermen van vijanden die hun territorium proberen te infiltreren. Ze vliegen altijd dezelfde route, omdat de herinneringen aan hun taak erin zijn geprent.”�

“Indrukwekkend, niet? Ik waarschuw je, mijn Sigilyph is absoluut niet van dezelfde klasse als die nietige pokémon van de vorige Plasmaleden die je tegen het lijf bent gelopen,”� sprak de man vol trots. Chiara beet op haar onderlip. Er was geen twijfel mogelijk dat haar pokémon zouden verliezen als ze die nu tevoorschijn haalde. Niet omdat de pokémon voor haar er zo sterk uitzag, maar omdat ze uitgeput waren. Als ze die training niet hadden gehad, dan was ze zeker van het feit dat of Taiki of Nagareboshi haar belagers wel een lesje hadden geleerd. Toch mocht ze niet opgeven. Niet na wat Bailey en Bianca voor haar hadden gedaan daarnet. Niet nadat ze Sora en Roxas zo vrolijk had gezien. Ze zou de tweeling terugvinden en weer aan hun zijde vechten, of het lot het nou wilde of niet. Chiara was niet van plan om hier al op te geven. Langzaam maar zeker kwam ze recht, maar ze weerhield de man ervan om haar gezicht te zien. “Wat? Ga je weer rennen? We halen je toch wel in,”� lachte hij. Chiara schudde haar hoofd en richtte nu haar blik op van de grond. Een brede grijns was van haar gezicht te lezen, terwijl haar ogen een vastberaden blik aantoonden. De man hief zijn wenkbrauw op. “Je bent toch niet van plan om het tegen mijn pokémon en mij op te nemen, of wel?”� vroeg hij verbaasd. Ze zei niets, maar haar gezichtsuitdrukking sprak voor zich. “D-Dat kun je niet menen! Ben je gek? Dat zal je nooit winnen!”� schreeuwde de man zowel verbaasd als verward. Ze maakte een grapje, toch? Chiara snoof en opende haar mond. “Watch me.”�

Het Plasmalid kon niks anders doen dan toekijken hoe het zwartharige meisje naar hem toe kwam gerend. Zijn pokémon kwam echter tussen beide om zijn trainer te beschermen en stuurde Chiara een paar meter terug naar achteren. Toch bleef ze rechtop staan, aangezien ze enkel over de grond naar achteren schoof, haar armen kruislings beschermend voor haar, terwijl haar bovenlichaam ietwat in elkaar gedoken daarachter zat. Toen ze halt hield, rende ze weer terug naar voren. Het kon haar niet schelen dat ze hier niks mee zou bereiken. Wat de man dacht kon haar nog minder schelen. Zelfs al zou ze haar been breken door dit te doen, ze moest en zou laten zien wat ze waard was. Dat ze zich niet meer achter mensen en smoesjes ging verschuilen. Als mens was ze ook sterk, met of zonder haar pokémon aan haar zijde. “Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat je die woorden terugneemt, lafbek! Je rent maar terug naar die idiote organisatie met die vrienden van je en zegt ze dat ik nog niet van plan ben om te sterven!”� schreeuwde ze tussen haar roekeloze pogingen door, alleen maar om weer terug tegen de vlakte te belanden en weer op te staan. “Dit kind is gestoord… Sigilyph, Hypnose!”� Chiara staakte meteen haar bewegingen toen ze de woorden van de man hoorde. Nee. Nee, ze mocht niet in slaap vallen. Dan zou hij haar waarschijnlijk meenemen… Angst was opnieuw van haar gezicht te lezen toen de pokémon in beweging kwam en de aanval klaarstoomde om hem af te vuren. Sigilyph kreeg echter de kans niet om zijn aanval op het meisje af te sturen, aangezien hij bot aan de kant werd gebeukt. Chiara’s ogen werden groot van verbazing toen ze de vorm van het wezen zag die haar zojuist had gered. Het was een Blitzle, die ze wist te herkennen als de Blitzle van vanmiddag. De zebra-achtige pokémon landde op de grond en keek haar voor een aantal tellen aan, voordat hij zich terugdraaide naar zijn tegenstander en agressief snoof. Keek hij nou net naar haar om te checken of ze verder in orde was? Afgezien van de paar schrammen, haar verstuikte enkel en haar vervuilde kleren was ze nog intact, wonderbaarlijk genoeg.

“Wat? Is dit jouw pokémon?”� vroeg het Plasmalid verbaasd toen hij naar de Blitzle staarde. Die keek hem vuil aan en schudde wild zijn hoofd, alsof hij zich beledigd voelde dat er werd aangenomen dat hij bezit was van een mens. Een grom verliet uiteindelijk zijn keel, terwijl hij elektriciteit leek op te laden en hij zijn ogen weer op de Sigilyph richtte. Deze deed zijn best om de bliksemstralen te ontwijken en zelf een aanval af te vuren, die in alle paniek zonder te richten werd uitgevoerd. De Blitzle werd een paar keer geraakt, maar was verre van onder de indruk van Sigilyph’s Psychic. De pokémon ontlaadde zich uiteindelijk van alle elektrische energie die hij om zijn lijf had laten ontstaan en stuurde het op de vliegende bol af, die het niet kon ontwijken en de volle laag kreeg. Vervolgens viel deze bewusteloos op de grond. Het was toen dat de Blitzle wit op begon te lichten, vlak voor hij zijn overwinning kon vieren. Zowel Chiara als de onbekende man wisten wat dit betekende. Hij evolueerde. Zijn benen werden langer en ook zijn lijf begon tegelijkertijd te groeien. Zijn manen kreeg een andere vorm en ook zijn staart veranderde langzaam van lengte. Toen hij uitgegroeid was, verdween het witte licht en waren zijn ware kleuren weer zichtbaar. De pokémon leek absoluut niet onder de indruk te zijn van zijn transformatie, aangezien hij het negeerde en woest zijn blik op de man richtte. Deze riep zijn pokémon terug en draaide zich vlug om, waarna hij zich van de grond afzette en angstig wegrende. De Zebstrika snoof, wachtte een paar tellen en draaide zich toen om naar Chiara, die de pokémon nauwlettend in de gaten hield.

Het had even geduurd voor beide om eraan toe te geven, maar de Zebstrika had uiteindelijk al zijn moed bij elkaar geschraapt en gebaarde het meisje om op zijn rug te klimmen, aangezien ze niet in staat was om een heel eind te lopen. Chiara zelf moest zich er ook van overtuigen om achterop zijn rug te zitten, want hij had nog altijd niet bepaald een vriendelijk gezicht. Ze besloot het uiteindelijk wel te doen en liet zich gewoon ergens naartoe brengen, omdat ze niks tegen het wezen durfde te zeggen, bang voor zijn reactie. Hij leek haar echter naar een groepje mensen te brengen, waarvan ze twee trainers wist te herkennen. Bailey en Bianca. Een opgeluchte zucht verliet haar keel toen ze zag dat die twee veilig waren, maar ze zagen er niet al te best uit. “Chiara!”� Bailey was de eerste die haar op de rug van de Zebstrika zag zitten. De onbekende jongen en Bianca keken nu ook op. “Alles goed met je?”� vroeg Bailey bezorgd. Chiara keek naar de drie trainers en knikte, waarna ze zuchtte en haar mond open deed. “We moeten Nimbasa zo snel mogelijk bereiken. Ik heb zo het vermoeden dat we hier niet meer veilig zullen zijn.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.