FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

11: Be Careful

We stonden in het halletje van Zayn’s huis onze jassen aan te trekken. Zayn stond erop me naar huis te brengen, maar ik had hem duidelijk gemaakt dat ik niet verwachtte dat de mensen die het op ons hadden voorzien nu weer in actie zouden komen. Dat was niet logisch. Totaal onverwacht, maar niet logisch. De avond had een vreemde wending gekregen en nog steeds kon ik niet geloven wat er zojuist was gebeurd. Ook kon ik niet geloven wat er boven was gebeurd en hoe. Als ik er alleen al aan terug dacht, voelde ik kriebels door mijn hele lichaam glijden.
Zayn’s handen overal, net zoals zijn lippen en warmte.

Zwijgend opende Zayn de deur en waagden we ons weer in de koude winternacht. Het waaide lichtelijk, waardoor mijn haar nog meer in de war raakte. Ik verbaasde me erover hoe Zayn zijn look wist te behouden, na alles wat er was gebeurd. Hoe graag ik ook wilde weten wat er was gebeurd sinds hij mee was genomen door het busje en hoe hij was ontsnapt - of vrijgelaten - ik vroeg er niet naar. Ik voelde me eindelijk weer rustig en had mijn gedachten op orde, al die dingen kwamen morgen wel aan bod. Natuurlijk was tijd iets wat we niet veel hadden, maar ik verwachte niet dat deze paar uur echt veel uit zouden maken. Terwijl ik mijn fiets van het slot haalde en Zayn de deur op slot deed, was ik me van één ding bewust: Ik moest de ontvoerders niet onderschatten. Ze hadden Zayn erg veel pijn gedaan en ik wist dat ze dat zo weer zouden doen. Diep van binnen bekroop angst me, maar ik probeerde het gevoel van me af te zetten, daar had ik nu geen tijd voor.
Zayn en ik liepen over het besneeuwde voetpad, terwijl nieuwe vlokjes uit de lucht dwarrelden. Ik begroef mijn gezicht in mijn witte sjaal en keek even opzij naar Zayn, die me toelachte.
‘’Wat een avond.’’ Zei hij en ik knikte. Zeg dat wel. ‘’Ik heb hun gezichten niet kunnen zien.’’ Zei Zayn zacht. Hij wekte meer nieuwsgierigheid in me op en ik verminderde mijn pas.
‘’Hoe bedoel je?’’ Ik keek even om me heen, maar er was niemand te zien, gelukkig.
‘’In dat busje zaten nog twee andere mannen. Zodra de deuren dicht waren drukten ze iets op mijn gezicht en vanaf daar is alles een groot zwart gat. Het eerste wat ik weer weet is dat ik op straat stond en jullie weg zag fietsen.’’ Hij schudde zijn hoofd en een diepe frons verscheen net boven zijn wenkbrauwen. ‘’Ik kan er maar niet achter komen wat er gebeurd is.’’ Hoofdschuddend leek het alsof hij het zichzelf kwalijk nam.
‘’Dat is niet jouw schuld.’’ Ik vervloekte mezelf dat ik niet meer uit kon brengen. Zayn knikte. ‘’Weet ik. Maar één ding is me wel bijgebleven.’’ Hij keek even om zich heen en wenkte me dichterbij. Ik liep even om mijn fiets heen, terwijl ik het zadel vasthield, zodat ik naast hem kwam te staan. We stopten op de hoek van de straat, die compleet verlaten was.
Logisch, het was laat en koud.
Ik keek Zayn aan en liet me gevangennemen door zijn prachtige, hazelnootbruine ogen die perfect bij zijn getinte huid pasten. Kriebels speelden in mijn buik, maar ik negeerde ze. Dit was belangrijk.
‘’Ik weet niet hoe, maar tijdens het stuk dat ik niet meer weet, hoorde ik wel stemmen. Zware mannenstemmen. Ik weet niet alles meer, maar wel dat ze het over jou hadden. Toen kwamen ze er dus achter dat ze de verkeerde hadden. Dat ze jou moesten hebben, in plaats van .. mij.’’ Hij snoof en keek even de andere kant op.
‘’Daarna stond ik dus op straat en zag ik jullie. Ik heb nog steeds geen idee wat er nog meer is gebeurd, maar blijkbaar hebben ze me niet verder toegetakeld dan dit.’’ Hij gebaarde naar zijn been, waar de wond van het pijltje nog lichtelijk zichtbaar was. Ik probeerde deze informatie tot me te nemen, maar slaagde er niet helemaal in. Er klopte iets niet. Waarom moesten ze mij hebben en waarom niet Zayn? God allemachtig, wat was ik blij dat dat zo was, maar waarom?
‘’Ik zit dus met het feit dat ik niet weet wat het verschil is.’’ Sprak Zayn mijn gedachten uit. Ik trok even snel mijn wenkbrauw op en schudde vervolgens mijn hoofd.
‘’Ik ook niet, maar ik ben er blij om..’’ Gaf ik toe, waarna ik mijn armen op zijn heupen legde en hem zachtjes naar me toetrok. Onze lippen vonden elkaar en warmte gierde door mijn lijf. Na enkele seconden lieten we elkaar weer los en glimlachte ik naar hem.
‘’We kunnen morgen wel bij mij alles bespreken. Ik ben alleen thuis en het is het dichtste bij voor iedereen.’’ Zei ik. Zayn beet even op zijn lip en stemde daarna in. ‘’Voorzichtig zijn.’’ Zijn diepe stem drong tot mijn hart en ziel door en een vreemd soort kippenvel speelde op in mijn lichaam, gevolgd door een koude rilling. Ik drukte mijn sjaal iets verder tegen mijn keel aan en knikte.
‘’Tot morgen.’’ Ik gaf hem een laatste kus en hij draaide zich om, waarna hij zwaaiend wegliep. Ik keek hem net zo lang na tot dat hij bij zijn huis was en keerde me toen weer om. Ik deed één stap mijn straat in, toen een plotselinge, felle pijn zich voltrok door mijn hoofd. Ik verloor de grip op mijn fiets en hij kletterde op de grond. Ik greep naar mijn voorhoofd, terwijl ik voelde hoe een plotseling zwaar gewicht tegen me aan smakte. Schreeuwend werd ik tegen de muur gesmakt, waarbij een steek door mijn rug schoot. Ik opende mijn ogen en zag een grote gedaante recht voor mijn neus staan, grijnzend. De man was kaal en dik en droeg enkel zwarte kleding. Al mijn spieren spanden zich aan, adrenaline gierde in volle toeren door mijn hele lijf en angst nam bezit van me, beklemde mijn hart. Ik zag hoe de man zijn arm hief en rolde opzij, waarbij hij me net miste. Zo snel als ik kon krabbelde ik overeind en zette ik het op een lopen. Ik keek niet achterom, maar wist dat hij me achterna kwam. De kans was groot dat hij me inhaalde, maar zo mocht ik niet denken. Ik rende zo hard als mijn voeten me konden dragen, terwijl ik mijn best deed niet uit te glijden. Ik was bijna bij mijn huis, ik zou de deur opengooien en op slot draaien, de man buiten sluiten. Nog twintig meter, nog tien meter.. Een plotselinge knal weerklonk tussen de huizen en ik voelde hoe mijn lichaam tegen de grond werd gesmakt. Kreunend van de pijn rolde ik op mijn rug, mijn ogen wijd opengesperd. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf, hopend dat er ook maar iemand wakker was. Ik hoorde een voertuig piepend tot stilstand komen. Zwarte vlekken deinsden voor mijn ogen, terwijl de pijn vanuit mijn rug bezit nam over mijn hele lichaam. Ik wilde opstaan, maar kon me amper bewegen. De zwarte vlekken werden groter en groter en piepend haalde ik adem, terwijl ik voelde hoe een paar handen me beetpakten en optilden. Ik spartelde lichtjes, te zwak om nog iets te doen. Het was te laat. De vlekken werden groter en groter en mijn beeld werd wazig. Ik kon nog net de deuren van een donkerblauw busje herkennen, voordat ik erin gesmeten werd en alles zwart werd.


Een donkere tunnel strekte zich voor me uit. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes tegen het felle licht dat erdoor heen scheen. Aan het einde was een lichtpunt, de uitgang. Ik wilde er naar toe lopen, maar mijn benen wilden niet bewegen. Ik stond als aan de grond genageld, terwijl ik wanhopig zuurstof naar binnen zoog. In, uit. In, uit. Het ritmische geluid van mijn ademhaling was het enige waar ik me op concentreerde. In, uit.
Ik zoog mijn longen vol lucht en opende mijn mond. Een langgerekte schreeuw vulde de tunnel en echode na in mijn hoofd. Ik probeerde mijn armen te bewegen, tevergeefs. Vervolgens probeerde ik mijn hoofd om te draaien, zodat ik kon kijken waar ik was, maar niets lukte. Het was alsof ik bevroren was, vastgevroren aan het koude, donkere beton. Ik bleef recht voor me uit kijken en schreeuwde opnieuw. Geen effect.
Opeens begon het licht te veranderen. Het flikkerde door te tunnel heen en deed mijn hoofd gonzen. Het werd feller en feller, begon sneller te flikkeren en uiteindelijk kon ik een gedaante onderscheiden. Het flikkerende licht wierp schaduwen op de muren en een lange gedaante kwam op me af. Langzaam, als een leeuw die zijn prooi besluipt. Langzamerhand kon ik zijn voetstappen horen, die na galmden in de tunnel. Tok, tok, tok. Ik schreeuwde opnieuw en opnieuw, maar de gedaante bleef in hetzelfde tempo op me af komen.
‘’Help! Help me, verdomme!’’ Schreeuwde ik naar hem, maar hij schudde enkel zijn hoofd. Hij was nu twee meter van me verwijderd en ik herkende hem als de man die me had aangevallen. Hij grijnsde, hief zijn arm en met één beweging werd ik achteruit gesmakt, met mijn rug tegen het koude beton. ‘’Ga weg! Laat me met rust!’’ Riep ik, maar mijn woorden barstten uit elkaar als ze de man bereikten. Het was met me gedaan.

Reacties: