FanFic.nl

Schaakspel

Niall

Het gebeurde allemaal in toptempo en Harry kon alleen maar toekijken. Louis lag op de grond en Ina had haar handen om zijn haren geklemd, vastberaden niet los te laten. Louis had hetzelfde bij haar gedaan, had meer grip en trok succesvol een pluk haar los van de hoofdhuid. Harry had nooit begrepen hoe dat kon, haren waren toch veel te sterk? Geen tijd.
Deborah trok uit alle macht aan Louis’ handen om hem van Ina los te krijgen. Veel succes had ze in de eerste instantie niet, dus zette ze haar nagels in zijn armen en haalde uit, waardoor er diepe krassen ontstonden. Naast de krassen van het andere, nog altijd naamloze meisje. Dit keer zou het verkeerd gaan. Het mocht niet verkeerd gaan. Nee, maar Harry was niet in staat zich te bewegen, verlamd van angst en paniek en ook nog de nasleep van de avond ervoor. Het ging allemaal veel te snel en hij had eigenlijk alleen maar de behoefte om zich huilend door zijn knieën te laten zakken, maar dat kon hij niet maken. Wel bedankte hij Zayn stilletjes voor het risico dat hij eerder had genomen. Zonder hem zou het heel anders afgelopen zijn.
Hoewel Harry nog steeds niet in staat leek om zich te bewegen, was bij Niall een knop omgegaan. De jongen rende naar voren en stortte zich bovenop de twee meiden die zijn vriend tegen de grond drukten. Zonder al teveel moeite te doen, kreeg hij het voor elkaar om Deborah los te trekken. Hij gaf haar met zijn volle gewicht een zet, waardoor ze op de betonnen vloer klapte. Toen ze zich oprichtte bloedde ze, rondom haar mond, maar het was onmogelijk te vertellen waar het vandaan kwam. Daarbij waren er interessanter dingen te zien: Niall had zich aan Ina gewaagd. Zij was sterker verstrengeld met Louis, dus het kostte hem meer moeite. Terwijl hij de vingers lospeuterde wierp Deborah zich bovenop hem, waardoor ze samen met volle vaart tegen de grond sloegen. Nialls hoofd bonkte tegen de vloer met een huiveringwekkend geluid. Waarom hielp niemand hem? Waarom hielp niemand? Iemand moest toch in staat zijn iets te doen, maar niemand deed iets en het frustreerde Harry en hij wist niet wat hij moest doen, en op de één of andere manier was hij niet in staat zich te bewegen. Verlamd was hij, en het leek erop dat hij niet de enige was.
Alle ogen waren nog wel in staat te bewegen en ze volgden Niall en Deborah bij elke beweging die ze maakten. Zij hield hem tegen de grond gedrukt, heel even, maar hij was sterker en duwde haar weer van zich af. Ze gromde naar hem, iets wat het midden hield tussen woorden en loze klanken, maar hij reageerde niet. Zijn blonde haren kleurden rood, heel langzaam. Een hoofdwond, dacht Harry. Een hoofdwond. Help hem verdomme, zei hij tegen zichzelf, schreeuwde hij vanbinnen, maar er gebeurde niets. Nul. Hij kon het niet.
Niall richtte zich op, greep om zich heen om zijn evenwicht te kunnen bewaren. Het poefje dat de foto van de tweeling had gewaarborgd bood zich aan en hij wist zich staande te houden. Zijn ogen stonden glazig en hij keek naar Deborah, die eveneens overeind kwam. Hij volgde haar met zijn ogen, zag hoe ze in elkaar zakte, tegen de grond, haar armen tegen haar onderbuik duwend alsof ze pijn had. In die fractie van een seconde, waarin Niall gewonnen leek te hebben, draaiden alle ogen zich enkele graden om naar Louis en Ina te kijken. Louis had haar overwonnen - of, beter gezegd, was goed opweg naar de overwinning. Hij zat bovenop haar, had zijn handen tegen haar keel gedrukt.
Harry vroeg zich af of iemand haar te hulp zou schieten, want dan was Louis verloren. Toen pas bleek hij weer in staat zich te bewegen en hij snelde op Louis af en trok hem van Ina los. Zijn leven was belangrijker dan het hare. Het was beter om het zijne te redden dan om het hare te doen eindigen. Terwijl hij Louis tegen zich aangedrukt hield in een soort van houdgreep, en de jongen probeerde zich los te worstelen omdat hij zijn frustratie nog steeds niet kwijt was, stond Deborah op en hij zag het te laat. Niall zag het te laat. Josh zag het nog wel en slaakte een kreet en probeerde zich nog tussen de twee te werpen, maar ook hij was niet op tijd. De rest merkte het pas toen Deborahs hand aan Nialls buik vastgeklonken leek te zijn. Het lemmet dat nog een klein stukje uitstak. Het glom in het kunstlicht en Deborah glimlachte.
‘Nee!’ gilde Josh nog toen Deborah haar hand terugtrok, maar het was te laat en het mes was er al uit en Niall zakte in elkaar. Tegen de grond, nogmaals met zijn hoofd op de vloer. Hard. Zijn ogen draaiden weg en Harry durfde niet meer te kijken, dwong zichzelf te kijken, zag het bloed en keek weer weg. Nee, dacht hij alleen maar, terwijl hij Zayn vanuit zijn ooghoeken zag bewegen en hij hoorde hem murmelen: ‘Ze heeft er meerdere,’ terwijl hij op Deborah afstormde en haar zo hard duwde dat ook zij haar evenwicht verloor. Ze ving zichzelf op met haar handen, waarbij haar mes over de grond schoof. Het kwam voor Jades voeten neer, die het oppakte en in haar broekzak stopte.
‘Maak je maar geen zorgen,’ verzekerde Deborah haar met een krankzinnige grijns op haar gezicht. ‘Zayn heeft er ook al één, hoewel hij denkt dat ik het niet weet. Maar ik heb er nog meer, nog veel meer. Geen zorgen, geen zorgen.’ Zayn staarde haar aan, ongelovig, de situatie schattend. Harry volgde zijn bewegingen, alsof het een geldig excuus was om niet naar Niall te kijken. Omdat hij Zayn te hulp zou schieten, mocht Deborah weer uithalen. Hij zou Zayn te hulp schieten, zoals hij Niall niet had geholpen.
Schuldgevoel overspoelde hem en hij kreeg de neiging om weg te rennen. Weg van Deborah, weg van Zayn en van Jade en van Louis en van Niall. Vooral van Niall. Weg van Niall. Hij hoefde niet weg van Niall. Niall ging weg van hem. Van hen.
Uiteindelijk verloor Harry van zichzelf en baande hij zich een weg het woonvertrek uit. Voetstappen volgden hem. Hij hoopte op Louis, maar wist dat die het niet was, omdat hij nog op Ina gefocust was. Je bent laf, zei hij tegen zichzelf. Je bent verschrikkelijk laf dat je hem in de steek laat, hen in de steek laat. Met een harde knal sloeg hij de deur achter zich dicht. Het huis trilde maar niet echt, want onder de grond trilde het niet. Niet echt, nooit echt. Niets was echt. Stoppen met denken. Vergeten. Spelen. Tik, tik, tik.
‘Cynthia,’ hoorde hij een stem zeggen. Floor, herkende hij en hij wilde zich omdraaien en schreeuwen en huilen en haar omhelzen maar haar ook slaan, want ook zij had Niall niet geholpen. Uiteindelijk deed hij niets. Niets was beter dan iets. Vergeten was beter dan onthouden en doen alsof was beter dan eraan toegeven.
‘Hij overleeft,’ beweerde Harry.
‘Nee,’ fluisterde Floor. ‘Je bent niet zomaar weggerend.’
‘Het is niet alsof hij het anders overleefd had!’ snauwde Harry met stemverheffing.
‘Nee, maar ik bedoel alleen maar -’
‘Hou op.’
‘Ze heette Cynthia.’
‘Hij heet Niall.’
‘Ja, hij heet Niall. Ik heb het over gisteravond. Jullie tweede slachtoffer. Ze heet Cynthia.’
‘Heette.’
‘Ja, ze heette Cynthia.’
‘Oké.’
‘Harry, ik snap -’
‘Nee, Floor, je snapt niets,’ zei hij, zachtjes, fluisterend. Angstaanjagend. Hij had beter kunnen schreeuwen. ‘Je snapt het niet. Hij was jouw vriend niet, je kende hem niet. Jouw familie is nog in leven en je hebt niet zojuist gezien hoe je broer neergestoken werd. Je hebt niet hulpeloos toegekeken terwijl zowel je vriend als een broer in gevecht waren. Het is mijn schuld, Floor. Het is allemaal mijn schuld.’
‘Het is niet jouw schuld.’
‘Het is wel mijn schuld!’ Intussen schreeuwde hij wel. ‘Het is verdomme allemaal mijn schuld! Zoals ze al zeiden, gisteren, of eergisteren, of wanneer het ook was. Ik heb hen hierheen gehaald. Als ik de ballen had gehad om te zeggen: nee, stik er maar in, dan waren we hier niet geweest. Wij alle vijf niet. Josh niet, Danielle niet. Ze zouden de tweeling nooit aanraken en -’
‘Ze raken de tweeling niet aan. Die zijn minderjarig, dat doen ze niet.’
‘Hoe weet je dat?’
Ze haalde haar schouders op.
‘Daar gí¡í¡t het verdomme ook niet om! Het gaat erom dat het mijn schuld is. Nee, dat we hier zijn. En het is mijn schuld dat we hier zijn. Wij althans. Het is mijn schuld als Niall het niet haalt en…’ Zijn stem brak en hij trapte met zijn laatste beetje kracht tegen de kamerdeur. Kathryns kamerdeur, of die van iemand anders. Hij wist het niet en het deerde niet. Verslagen liet hij zich tegen de muur in elkaar zakken en liet zijn tranen lopen. Rood werden zijn wangen en hij had er geen recht toe, want hij leefde nog en het was zijn schuld. Hij moest verantwoordelijkheid nemen, niet zielig doen.
Hij keek pas weer op toen de deur weer openging. Louis kwam naar buiten, zijn ogen ook vochtig en rood, zijn wangen nog nat van de vergeefs weggeveegde tranen. Hij schudde slechts zijn hoofd, daarmee alles zeggend wat Harry niet wilde horen.
Ik offer mezelf op, besloot hij. Het is mijn schuld, dus ik ben de enige die dit weer ongedaan kan maken. Mijn lichaam voor hun lichamen. Eerlijk is eerlijk. Met die gedachte in zijn hoofd liep hij naar boven, Floor en Louis achterlatend met het idee dat hij zijn tranen wilde verstoppen. Dat wilde hij ook, dat wilde hij zeker. En hij wilde nog veel meer. Het was mooi geweest.

Reacties: