FanFic.nl

Obscurus

-Audax-

“Jean, sacrebleu!”� Moeder sloeg meteen weer aan toen de knapste zoon van het gezin met vieze laarzen door haar net gekuiste kamer heen kwam stormen. Hij maakte een wegwerpgebaar en liet haar tierend achter. Kennelijk had hij iets op zijn hart dat hij zo graag aan ons wilde vertellen, dat hij er zelfs zijn diner voor wilde riskeren.
Glimlachend ontvingen we hem in onze klaagcirkel.
“Nou Jean, vertel het ons eens. Is er soms iets dat je kwijt wilt?”�
Hij wrong zich tussen Louise en mij in. Er viel wat water op zijn schoot toen de emmer met vuile was weer van Georgette naar mij werd doorgegeven. Meer aanmoediging dan dat zinnetje had hij niet nodig en hij barstte los:
“Weet je wie zojuist met me aan het sjansen was?”� Hij gaf ons geen gelegenheid om te antwoorden en ratelde zonder lucht te happen meteen door.
“Hedwige duPont! Ik was op de markt op zoek naar goede zeep waar mee ik maman misschien gunstig zou kunnen stemmen -tot nu toe zonder veel succes- toen opeens een blozende Hedwige met een giechelende groep vriendinnen voor mijn neus stond. Ze zei met zachte stem tegen me dat ik haar de laatste tijd was opgevallen, dat ik haar wel beviel en of ik misschien vanavond zin had om een wandeling met haar te maken, uiteraard met chaperonne, maar toch. Oh mes frères et soeurs, wat moet ik doen?!”�
“Hedwige? Dat stupide gansje met de blonde pijpenkrullen?”� Louise trippelde karikaturaal met een domme grijns op haar gezicht langs haar broers en zussen. Ik moest om haar toneelstukje lachen.
“Nee broer, neem dat nu maar van je kleine zusje Louise aan, dat meisje mag wel een mooi snoetje hebben, ze gaat je qua verstand flink tegenvallen.”�
Jean knikte bedenkelijk.
Louise had gelijk. Alleen Jean was onderhand achttien en hij mocht wel eens aan een gezin gaan denken. Hedwige was van adel en een goede partij voor hem want haar familie bezat veel geld. Haar bruidsschat kon maman eigenlijk best goed gebruiken want we hadden het de laatste tijd niet meer zo breed ondanks de goede inzet van Albéric en Pierre om bij te verdienen voor de familie Bartmacre.
“Maar aan de andere kant is het ook een mooie kans voor je om uit de armoede te ontsnappen,”� bracht ik ertegenin. Louise gaf me een gekke blik en Georgette nam de emmer weer zwijgend over van mij. Ik zou nog wel even bezig zijn met kletsen.
“Ik wil niemand beledigen, hein, maar volgens mij is Jean de enige die waarschijnlijk omhoog zal trouwen. Hoe denk je dat we het gaan redden als ieder van ons met een boerenknecht of een dienstmeid trouwt? Dit zal alleen maar geld kosten voor het verstrekken van bruidsschatten en...”�
Louise onderbrak me : “Ik ga niet trouwen. Ik wil niet onderworpen worden door een man. “
Ik glimlachte naar haar. “Ach lieve Louise, hoe ver denk jij met die mentaliteit te komen in het leven. Iedereen vindt het très drí´le om je zo losbandig te zien doen nu je nog redelijk in je kinderjaren bent. Nu is een meisje dat liever met de boerenknechten uit jagen gaat dan thuis gaat helpen met het huishouden nog leuk om te zijn, maar over een paar jaar zul je toch moeten bijdraaien, Lou. Het is nu eenmaal zo dat vrouwen lagere wezens zijn dan mannen. Daar kun je niets aan doen.”�
Louise keek me aan alsof ze water zag branden.
“Maar.. Iudith! Daar mag je toch niet aan toegeven! Papa zei altijd dat ik mijn dromen moest achternajagen en dat ik mijn vrouw-zijn niet in de weg moest laten staan.”�
Ik zuchtte diep. Albéric staarde ongemakkelijk naar zijn tenen. Louise ging onverstoord verder.
“Ik wil niet een dienstbode of huisvrouw worden zoals waar Georgette en jij je kennelijk al bij hebben neergelegd. Doe niet zo laf! Ik wil een ridder worden en papa achterna gaan op kruistocht.”�
“Louise Bartmacre, nu moet je dit gewoon even van je zuster aannemen: Je kunt geen ridder worden! Sacre bleu Lou, je bent een vrouw! Snap dat dan. Zonder een trouwe man aan je zijde zal je op straat rondzwerven en als een oude vrijster zonder kinderen sterven. Is dat wat je wil? Wil je tegen het woord van de Bijbel ingaan en beweren dat vrouwen net zo goed in staat zijn om het werk van mannen op te knappen als mannen zelf? Oorlog is een mannenzaak! Ze zullen je vervolgen. Oh lief zusje, alsjeblieft, stel je idealen bij.”�
Louise keek me gekwetst aan.
“Alsof jij al zo’n hele vrouw bent, Iudith. We schelen maar twee jaren en toch wil je graag de baas over me spelen. Dat kun je niet. Daar ben je niet sterk genoeg voor. Als maman het al niet kan, kan jij het zeker niet. Alleen papa kan me vertellen wat de doen, maar als je het nog niet is opgevallen.... DIE IS ER NIET!”�
Zacht snikkend brak mijn sterke zusje. Wat bewonderde ik haar toch voor haar vechtlust, haar strijdkracht, haar onvermoeibare overmoed. Maar nu moest ze reëel worden. Op aarde kom je als vrouw nu eenmaal niet verder op die manier. Hoofd naar beneden en de lasten dragen. Dat is ons lot. Het is tragisch, triest en laf inderdaad, maar wat moesten we anders? Ik dacht terug aan toen ik in het bos wandelde. Waarom had God ons zo'n achtergestelde plaats gegeven? Het was zo oneerlijk, maar ik had mezelf beloofd niet meer aan Zijn woord te twijfelen. Een belofte die ik waarschijnlijk snel al zou breken maar ik moest hem zo lang in stand houden als ik kon.
Ik ging weer naast Lou zitten en schoof dichter naar haar toe. Ik sloeg een arm om het snikkende kind. Zachtjes schommelde ik haar heen en weer. Stil nu maar. Met rode, betraande ogen keek ze weer op. En hoewel ze knikte alsof ze zich erbij neer had gelegd, kon ik aan haar zien dat ze nimmer haar ogen voor een man zou neerslaan. Ow Lou. Zwijgend pakte ik de tobbe weer van Georgette terug. Beduusd wist ze niets te zeggen.
Ik ving ook de blik van een geschrokken Jean op. Dankzij hem waren de oudste dochters tot uitbarsting gekomen. Nu moesten wij het ook weer terugdraaien.
“Excusez-moi mon frère, continue s’il te plaí®t.”� *
Hakkelend kwam de knappe achttienjarige op gang.
“Nou...”�
Hij wierp ongerust een blik op Louise die zich had herpakt en ondertussen aan een ketting van madeliefjes was begonnen.
“Iudith heeft wel ergens gelijk. Ik denk dat ik de stap ga wagen. Vanavond ga ik erheen.”�
Pierre glimlachte opgelucht. Hij kon niet tegen ruzies.
“Maman zal trots op je zijn,”� schamperde Albéric.
Om deze woorden kracht bij te zetten leek het alsof de moeder in kwestie had gewacht op dit moment. Ze stak haar hoofd buiten de deur en schreeuwde driftig naar ons.
“Merde! ** Komen jullie nu eens eindelijk eten, of hebben jullie liever dat ik het aan de varkens voer.”�
Moeder kennende zou ze niet schromen om dit daadwerkelijk te doen en dus haastten we ons lachend naar binnen. Weer had de afkeer tegen maman ons samengebracht. Wat hielden we toch van haar.

*Pardon beste broer, ga verder alsjeblieft
**Verdomme

Reacties: