FanFic.nl

Mama en Bill komen het politiebureau binnengestormd. Ze lopen meteen naar me toe. “Tom, gaat het? Wat is er allemaal gebeurd?”� Bill slaat zijn arm rond mij. Ik open mijn mond, maar er komt niet meteen geluid uit. Uiteindelijk begin ik toch te vertellen. “Het was langs een donkere weg. Het leek op zo'n verlaten weg in een horrorfilm, maar dat doet er nu niet echt toe. Er stonden geen lichten langs de kant, dus ik kon niet echt goed zien. Plots zag ik een fietser. Waar die zo ineens vandaan kwam, weet ik niet, maar ze was wel héél dichtbij. Ik kon haar niet meer ontwijken... Ik weet niet eens of ik in fout was of zij. Het ging allemaal zo snel. Maar ik voel me wel héél schuldig. Ik hoop dat ze het haalt...”� Mijn zinnen komen er met kleine snikjes uit. “Maar jongen, toch”�, zegt mama. Bill pakt me stevig vast. “Het komt wel goed”�, sust hij mij. “Ik hoop het, ik hoop het.”� “Kom”�, zegt mama, “we gaan naar huis.”� Ik laat me rechttrekken door Bill en slenter achter hen aan. De politieman kijkt ons na. In de auto zeg ik geen woord. Mijn gedachten zijn heel de tijd bij het meisje. Steeds weer zie ik die stroompjes bloed voor me. Wat heb ik haar aangedaan?! Als ze het niet haalt, zal ik me heel mijn leven schuldig voelen. En haar familie, die zullen mij wel haten. Groot gelijk hebben ze. Ik ben gewoon slecht. Door en door slecht.