FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 66: Missing my mom.

Na een korte wandeling kwam Sora bij Driftveil Drawbridge, hij liep echter langs de brug af en ging aan de oever van de rivier zitten met Sparky aan zijn zijde.. hij had even verderop Kio en Shiro terug laten keren, dus nu had hij alleen zijn Pikachu nog bij hem. die overigens de hele weg hier naartoe had gezwegen. De Pikachu keek zijn trainer met zijn donkerblauwe kraaloogjes aan en sloot zijn ogen toen Sora hem een aai over zijn hoofdje gaf. Gelukkig was de jongen al snel weer gekalmeerd maar zijn ogen stonden echter niet vrolijk, hij dacht terug aan het moment toen zijn moeder stierf.. een herinnering die hij het liefst uit zijn hoofd wilde hebben maar zo makkelijk was dat niet, zeker niet toen hij geconfronteerd werd met zijn situatie thuis toen Mamoru en zijn opa ruzie hadden staan maken.
…“Mam? ”� zei Sora met een stem waar veel emotie in verborgen zat en keek haar aan met zijn heldere blauwe ogen. “Sora lieverd, ik ben zo blij je te zien..”� sprak ze met een glimlach toen hij haar kamer was binnen gestapt, zonder Sparky. “i-ik.. “stamelde Sora terwijl de tranen over zijn wangen gleden maar zijn moeder ging met haar hand langs zijn wang om de tranen bij haar zoon weg te vegen. “ik wil je iets geven,”� sprak Aerith toen zachtjes en wenkte naar Roxas, die gaf haar een houder waar een ei in zat aan zijn moeder vervolgens reek ze de bruinharige jongen de koker met het ei toe. Sora nam de koker met trillende handen aan, “ik hoef geen ei, ik wil dat je weer beter word en dat we samen..”� zei Sora verdrietig maar zijn stem stierf langzaam weg omdat er een overweldigende golf van verdriet over hem heen spoelde.. “Ik wil ook niet dat je gaat, mam..“ mompelde Roxas die erbij was komen staan, hun moeder had nu ook tranen over haar wangen heen lopen.. “Sora, ik wil dat je hem aanneemt er zit een bijzondere Pokémon in dat ei..”� zei Aerith met een waterige glimlach en keek hem in zijn blauwe ogen aan. Sora pakte haar hand vast waarna hij de Eierhouder op de grond neer zette, zijn moeder sloot langzaam haar ogen. ”�ik zal altijd over jullie blijven waken, wat er ook gebeurt… Jullie zijn mijn twee kanjers.. ik hou heel veel van jullie, vergeet dat nooit..”� voegde ze er zachtjes aan toe met nog steeds haar ogen gesloten, langzaam stierf haar stem weg terwijl haar grip op Sora’s hand langzaam verslapte. De bruinharige jongen beet op zijn onderlip terwijl de tranen geluidloos over zijn wangen stroomde..


Sora slaakte een diepe zucht en keek met een droevige blik naar de opkomende zon. Hij had haar nog zoveel willen zeggen maar dat was er nooit van gekomen.. eigenlijk vroeg hij zich af of hij deze reis wel had moeten doorzetten want een leven die overhoop was gegooid en vrolijk opnieuw beginnen in een andere regio terwijl je pas iemand had verloren was een harde klap. Hij werd constant geconfronteerd met kinderen die nog wel een moeder en een vader hadden maar dat had hij van te voren ook kunnen weten maar hij moest er zo nodig tussen uit knijpen. Als hij dat niet had gedaan.. was hij waarschijnlijk Chiara nooit tegen het lijf gelopen dus was deze pijn het wel waard.. het was dankzij haar dat hij zijn zorgen van thuis kon vergeten en niet te vergeten zijn broer en Pikachu, die stonden ook vierentwintig uur per dag klaar voor hem. Uiteindelijk kwam het erop neer, dat als hij niet had doorgezet zijn vrienden nooit had ontmoet en op zijn beurt maakte dat hem gelukkig. “Het leven is net als een vallende ster..”� mompelde Sora na een lange stilte, het waren de woorden van zijn moeder, toen ze hem en Roxas vertelde dat ze niet lang meer te leven had.. en eigenlijk begon hij nu pas te begrijpen wat die woorden betekende.. of toch niet? Het leven kan soms zo verschrikkelijk in de weg liggen dat het lijkt alsof er geen uitweg mogelijk is.. het enige wat je dan kan doen is dan hopen dat je er weer uitkomt… net als een vallende ster, je valt naar beneden en de vraag is of je ooit ergens goed terecht komt. Was dat de rede waarom zijn moeder hem dat had verteld of had ze iets anders bedoeld? Hij had die woorden nooit kunnen plaatsen of begrijpen maar het waren wel de woorden van zijn moeder.. “Pikapi?”� Sora keek op bij het horen van zijn Pikachu, die keek hem bezorgd aanstaarde maar de jongen had echter een vrolijke glimlach op zijn gezicht. “Sparky..”� begon de bruinharige jongen langzaam maar zijn stem stierf weg toen hij twee stemmen hoorde. Sora schraapte langzaam zijn keel en kwam overeind waarna hij zich omdraaide.. daar zag hij Mamoru en Roxas staan. De kleine jongen keek hem schuldig aan en het huilen stond hem nader dan het lachen. “Het spijt me dat ik zo bot deed..”� mompelde Mamoru schuldig, Sora knikte enkel als antwoord, “Het spijt mij dat ik zo tegen je uitviel.”� De bruinharige jongen stak zijn hand uit met een lichte grijns op zijn gezicht, Mamoru reageerde door zijn hand in die van Sora te slaan. “Vrienden?”� vroeg Mamoru toen lichtelijk verlegen en keek nerveus de andere kant op maar de bruinharige jongen grijnsde enkel, “Vrienden…”�

“Wat waren jullie van plan om te doen? Mijn opa vroeg of jullie zin hadden om te helpen met de opbouw van het Festival.”� Mamoru had de twee jongens naast hem aangekeken terwijl ze langzaam richting het huis van Clay gingen om de kleine jongen naar huis te brengen, “Ik wilde gaan trainen voor de Gym..”� begon Sora maar zijn stem stierf weg omdat Mamoru hem even doordringend aankeek maar zijn blik veranderde al snel een lichte grijns. “Ik ga Clay wel helpen.. maak jij je maar druk om jezelf, oké broertje?”� mengde Roxas zich in het gesprek, de bruinharige jongen richtte zich vervolgens tot zijn Pikachu die hem op zijn beurt zelfverzekerd toeknikte. “Mag ik dan met je mee?”� vroeg Mamoru toen plots waardoor Sora hem licht verbijsterd aankeek maar toen toestemde, “Lijkt me een prima plan, toch Sparky?”�

Reacties: