FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 66: Nice To Meet You, I Will Beat You I

Chiara staarde doelloos naar de lichtgekleurde vloer en negeerde de zuster die haar enkel aan het verbinden was. Blijkbaar had ze hem alleen verzwikt en zou ze er binnen een paar dagen gewoon weer op kunnen lopen, mits ze het rustig aan deed met haar voet. Ach, wie hield ze nou voor de gek? Als Team Plasma echt achter haar aan zat, was ze zelfs hier niet meer veilig. Ze zou echt geen tijd krijgen gegund voor haar voet. Een zucht verliet haar keel, maar ze negeerde de vragende blik in de zuster haar ogen. De vrouw erin betrekken had toch geen nut, die zou slechts de politie kunnen bellen om de boel in de gaten te houden of zo. Dat zou niet eens in haar voordeel werken… Toch moest ze toegeven dat ze opgelucht was Nimbasa eindelijk te hebben bereikt. Het had even geduurd en waarschijnlijk had het nog langer kunnen duren, maar op de één of andere manier hadden ze het gered zonder verder oponthoud. Als je hun verwondingen dan niet meetelde. Chiara mocht van geluk spreken dat die Blitzle was geëvolueerd en dat ze op zijn rug mocht zitten. Het enige probleem was; waarom had die pokémon haar geholpen? Hij was niet van de jongen die plots bij Bianca en Bailey stond. Hij had zich voorgesteld als Touya en had de twee met zijn pokémon gered. Blijkbaar was hij één van de reisgenoten waar Bianca het over had. Een grinnik verliet haar lippen toen ze terugdacht aan het moment waarbij de blondine hem praktisch had besprongen. “Zo, helemaal klaar.”� Chiara schrok op uit haar gedachte en keek de knielende zuster aan, die alweer rechtkwam en haar met een glimlach aankeek. Vervolgens wees ze met een priemende vinger naar Chiara’s verbonden voet, die op een behandeltafel was gaan zitten en de randen stevig in haar handen had vastgeknepen, alsof ze er ieder moment vanaf had kunnen vallen. “Bedankt,”� sprak Chiara toen, terwijl ook bij haar een kleine glimlach verscheen. De vrouw knikte en draaide zich om. Het feit dat Bailey aan de deur stond en wilde aankloppen, negeerde ze blijkbaar, aangezien ze vlak langs hem door de deur liep en verdween.

“Alles oké?”� vroeg de jongen, terwijl hij zijn handen in zijn zakken propte en naar binnen kwam gelopen. Het meisje keek hem verbaasd aan vanaf de tafel. “Dat kan ik beter aan jou vragen,”� sprak ze zacht, terwijl een schuldgevoel haar bekroop. Op zijn wang was gaasverband te zien, dat op zijn plek werd gehouden met kleine stukjes plakband. Zijn hand zat inmiddels ook in het verband, maar dat probeerde hij te verbergen door zijn hand zo diep mogelijk in zijn zak te duwen. Chiara durfde te wedden dat hij ook een hele hoop blauwe plekken had. Bailey reageerde echter door zijn schouders op te halen. “Bianca staat in de hal met Touya. Hij is hier blijkbaar al geweest en wilt ons best een tour geven door de stad morgen… Mits je voet het aankan,”� sprak hij erachter aan. Dit keer was het Chiara die haar schouders ophaalde en van de tafel afsprong, erop lettend dat ze niet al te hard op haar verkeerde voet terechtkwam. “Mijn voet moet er maar mee leven. Ik zie het niet zitten om binnen te blijven,”� mompelde ze koppig. De jongen grinnikte en reek naar haar hoofd, waarna hij zijn hand op haar zwarte haren legde en het door de war maaide. Chiara sloeg zijn hand weg en keek hem kwaad aan, waarna ze haar haren weer in hun normale positie probeerde te krijgen. Het gevoel dat het grandioos mislukte ontbrak er niet aan. Zeker niet nu ze Bailey zo zag grijnzen. “Zullen we maar naar bed gaan? Ik ben bek af…”� mompelde hij vervolgens en geeuwde. Chiara zuchtte, onderdrukte zelf een geeuw en knikte. “Loop. Ik volg.”�

“Slaap lekker!”� riep Bianca vrolijk door de gang heen en zwaaide naar de twee jongens die van hun deur wegliepen. De blondine deelde een kamer met Chiara, terwijl de twee mannelijke trainers een andere kamer was toegewezen. De zuster liet er blijkbaar geen gras over groeien, maar dat vond Chiara ook niet erg. Als ze heel eerlijk was, voelde het best ongemakkelijk om met een jongen van haar leeftijd in één kamer te moeten slapen. Natuurlijk zou ze er zo aan gewend zijn, maar ze had het liever niet. Met Sora en Roxas was dat een ander verhaal. Ze zou het zelfs met Touya hebben aangedurfd, maar hij was dan ook van dezelfde leeftijd als de tweeling. Bianca en Touya hadden besloten om hun reünie morgen voort te zetten. Zelfs de blondine was uitgeput en had nog weinig energie over, zelfs al zou je dat nu niet zeggen. Chiara vroeg zich af hoe het kwam dat het meisje zo opgewekt en vrolijk kon zijn op elk moment van de dag… Misschien was ze inderdaad in een enorme pot suiker gevallen toen ze nog klein was. De blondine kwam de kamer ingelopen en deed de deur dicht, waarna ze haar groene hoed van haar hoofd haalde en hem richting haar bed gooide. Toen hij op de plek landde waar ze hem ongeveer had gewild, juichte ze zachtjes. Chiara besteedde hier amper aandacht aan en maakte zich klaar om naar bed te gaan, terwijl haar pokémon al zachtjes lagen te snurken op of naast haar bed. Kioko had het plekje naast haar kussen ingepikt en lag al vredig te slapen. “… Hoe komt het dat die Zebstrika Touya overal naartoe volgt?”� vroeg ze plots aan de blondine. De vraag had zich amper in haar hoofd genesteld of ze had hem al gesteld aan Bianca. Die keek, op haar beurt, bedachtzaam naar Chiara. “Geen idee. Hij zei dat hij de pokémon ergens tegen was gekomen en dat ze sindsdien elkaar volgen. Touya wilt een goede trainer voor hem vinden,”� legde ze uit met een glimlach. “Wilt hij hem zelf dan niet houden?”� vroeg het zwartharige meisje opnieuw, fronsend. Bianca schudde haar hoofd en klom de ladder van het stapelbed op, aangezien ze dat bed had geclaimd voor ze de kamer zelfs nog hadden gezien. Er leek verder geen antwoord te komen, dus kroop ook Chiara haar bed in, erop lettend dat ze haar pokémon niet in hun slaap stoorde. “Slaap lekker,”� mompelde ze, waarna ze aan het touwtje trok om het licht uit te doen en zelf in een diepe slaap viel.

Zacht geduw en getrek wist Chiara wakker te maken uit haar slaap. Langzaam maar zeker opende ze grommend har ogen. Het eerste wat ze zag was een wazige vlek die in het licht scheen te staan. Na een paar keer te knipperen, wist ze het figuur als Bianca te herkennen. Haar groene ogen stonden bezorgd. “Alles oké? Ik denk dat je een nachtmerrie had…”� Het zwartharige meisje kwam langzaam recht en wreef met haar handpalm in één van haar ogen. “Huh?”� mompelde deze versuft. “Oh, dat zou best kunnen,”� voegde ze eraan toe toen ze de woorden had laten bezinken. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar drie pokémon naast het bed staan, die ieder ook een bezorgd gezicht leken te trekken. Ze keek nogmaals naar Bianca en zag dat deze al half omgekleed was. Was het dan al zo laat? Chiara stapte meteen uit bed, waarbij ze vergat dat ze haar enkel had verzwikt en er met haar volle gewicht op ging staan. Meteen zakte ze naar de grond van de pijn en gromde opnieuw. “Chiara!”� Bianca kwam nogmaals naar haar toegesneld en hurkte paniekerig naast het meisje neer. Deze wuifde de blondines bezorgde poging om haar omhoog te helpen af en kwam zelf al recht. “Sorry… Even vergeten,”� verontschuldigde ze zich en forceerde een kleine glimlach op haar gezicht. Bianca schudde haar hoofd en begon ook te glimlachen, waarna deze haar vorige opdracht weer hervatte en zich verder omkleedde. Ook Chiara deed dit keer een poging hiertoe. Taiki, Kioko en Nagareboshi probeerden haar zo goed mogelijk te helpen, door Chiara haar kleren aan te geven als die te ver weg van haar lagen. Toen ze klaar was, bedankte ze de pokémon individueel en liet ze terugkeren in hun pokéball, waarna ze haar aandacht weer op Bianca richtte. Die stond al bij de deur en deed hem open toen ze zag dat het zwartharige meisje haar schoudertas omdeed en naar haar toeliep.

De twee liepen op hun gemak naar de uitgang van het center, aangezien ze daar op de twee jongens moesten wachten. Dit was niet verbaal afgesproken, maar ze wisten allemaal dat dit het meest logische was. De meiden stonden er echter als eerste en moesten lang wachten voordat Bailey, Touya en Zebstrika verschenen. Chiara had haar armen over elkaar heen gelegd en keek ongeduldig naar de twee aansjokkende trainers, terwijl Bianca haar handen in haar zijden porde en met een strenge blik voor zich uitkeek. Dit was, natuurlijk, voor de grap. “Ik dacht dat meiden juist langer over hun vertrek hoorde te doen,”� mompelde Chiara op dezelfde toon als hoe ze keek. Er was echter die kleine speelse toon in haar stem te horen. Bianca deed precies hetzelfde. “Weet je wel niet hoe lang we hier hebben gestaan?”� Touya haalde onschuldig zijn schouders op en begon breed te grijnzen, terwijl Bailey moeite had zijn lach in te houden. Hij wist zich echter snel te herpakken en besloot het spelletje mee te spelen. “Hey, wij dachten dat we het rustig aan konden doen, precies om die rede. Toch, Touya?”� sprak hij, waarna hij zich bij de laatste woorden tot de bruinharige jongen richtte en naar hem knipoogde. Touya wilde zijn mond open doen om wat te zeggen, maar werd de mond gesnoerd vanwege een andere, veel zwaardere stem. “Bianca!”� De blondine in kwestie schrok op en kroop meteen ineen. Touya keek wild om zich heen en spotte de eigenaar van de stem uiteindelijk. Het was een volwassen man die vrij stevig gebouwd was en een net pak aanhad. Zijn gezicht stond op onweer. Bianca en Touya keken de man angstig aan. Ze wisten maar al te goed wie dit was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.