FanFic.nl

Schaakspel

Cynthia

Schoorvoetend liep hij de gang door. De boodschap herhaalde zich eindeloos in zijn hoofd. Ga door. Spelen, ga door. En wat deed hij? Hij hield op. Bijna zou hij zichzelf uitgelachen hebben. Bijna, maar niet helemaal. Hij wist dat Louis en Floor nog binnen gehoorafstand waren. De hoek ging hij om, uit het zicht en hij liet zijn rug tegen de muur zakken. Het was nog vroeg op de dag en hij had het nou al verpest. Ophouden was geen optie en al helemaal geen oplossing. Tenzij hij het egoïstisch wilde spelen, maar dat wilde hij niet. Eerlijk dan maar. Nee, dat ook niet. Samenspelen. Dat was het. Dat deed hij en dat zou hij blijven doen. Rustig wachtte hij af tot Louis en Floor weggingen, terug het woonvertrek in. Te laat bedacht hij dat zij misschien wel wachtten op zijn voetstappen op de trap. Alhoewel - waarom zouden ze verwachten dat hij naar boven ging? Nee.
‘Kom,’ hoorde Harry Floor uiteindelijk zeggen. Louis gaf geen antwoord, maar twee paar voeten liepen, voor zover Harry kon horen, richting de deur en erdoorheen en toen sloot de deur zich en was hij alleen. Heel even zat hij nog, toen nam hij opnieuw een beslissing en stond hij weer op. Derde deur van rechts, zei hij tegen zichzelf en hij ging er naar binnen. Het was heel onwerkelijk. Anders dan Niall. Kathryn en Cynthia had hij nauwelijks gekend.
Hij liep op het blonde meisje af, wier bruine ogen levenloos naar het plafond staarden. Een enkele verdwaalde pluk haar krulde over haar gezicht heen. Haar armen en benen lagen in onnatuurlijke hoeken: Louis had duidelijk niet de moeite genomen haar netjes neer te leggen.
Deed er niet toe.
Resoluut stapte Harry op haar af en pakte haar vast bij haar witte shirt. Uit alle macht trok hij aan haar lichaam, totdat het omhoog kwam en hij zijn armen onder haar oksels wist te werken. Toen hij haar eenmaal in die positie had, begon hij haar te verplaatsen. De kamer uit, de gang door. De trap op. Ze was zwaar, zwaarder dan ze eruitzag. Dat kwam natuurlijk omdat ze niet meewerkte. Omdat ze dood was. Harry zuchtte, gunde zichzelf bovenaan de trap een moment rust. Het was doodstil op de bovenverdieping en half om half verwachtte hij dat Cynthia weer tot leven zou komen, zoals in een horrorfilm. Of dat iemand vanuit één van de vertrekken naar hem toe zou komen. Hij wist dat het niet zou gebeuren, en toch maakte hij haast met het doorkruisen van de gangen op de boven verdieping. Naar de eetkamer.
Daar aangekomen zette hij haar neer, met haar rug tegen de muur. Haar hoofd zakte naar voren, waardoor haar haar voor de striemen in haar nek viel. Ze slaapt, vertelde hij zichzelf. ‘Slaap lekker,’ zei hij tegen haar. Ik word krankzinnig, dacht hij meteen erachteraan. Ach, deed er niet toe. Stoppen met denken. Ze was te jong. Hoe oud was ze? En Jade, en Floor? En hij. Alles was relatief, alles was onzin. Niets deed er nog toe.
Cynthia zat daar, tegen de muur. Als ze plotseling zou bewegen, zou opstaan, zou praten of zelfs zou ademen, zou het hem niets verbazen. Hij wachtte erop. Hij was gaan zitten op een stoel aan de lange eettafel, zijn rug tegen de rand steunend, keek naar haar. Nam haar in zich op. Bestudeerde haar. Ze deed niets. Haar haren bewogen zelfs niet in de wind, want er was geen wind onder de grond. Niets. Nooit. Hij zuchtte, produceerde zijn eigen luchtstroom, maar het bereikte Cynthia niet en ze bleef nog steeds doodstil zitten. Er liep een rilling over Harry’s rug toen hij zich realiseerde dat Niall naast haar plaats zou moeten nemen. Tegen de muur, op de eettafel. In de eetkamer, helemaal alleen.
Wat deden ze met de lichamen? Ze konden ze moeilijk aan de familie uitleveren. Hallo, hier is het lichaam van uw zoon. Sorry dat hij niet meer ademt. Nee, dat werd hem niet. Wat deden ze dan? Begraven? Verbranden? In stukken hakken en in de zee dumpen? Harry werd misselijk bij het idee. Dat ze dat met Lily deden was één ding, met haar had hij nooit een woord gewisseld. Dat ze het met Eliza deden was tot daar aan toe, maar van Niall moesten ze afblijven. Cynthia konden ze nog krijgen, en Kathryn ook, een eventuele verdere slachtoffers, maar Niall niet. Niall niet. Hij was zijn vriend, zijn broer. Ze waren familie geweest en familie leverde je niet over aan kale mannen die je bedreigden met geweren. Nee, dacht hij bitter, familie leverde je over aan krankzinnige meisjes van rond de twintig, die een mes in je buik klonken.
Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en verloor Cynthia uit het zicht. Ze mocht opstaan. Ze mocht een mes tevoorschijn halen of haar kaak lostrekken en hem wurgen of hem de keel doorsnijden of wat ze dan ook met hem van plan was. Zij was zijn schuld en hij zou haar schuld zijn. Ze ging haar gang maar. Op dat moment geloofde Harry toch niet meer dat hij er nog levend uit zou komen. Hij geloofde niets meer. Hij wist niets meer. Alleen nog wat hij zag, en wat hij zag was niets, want hij had zijn ogen gesloten. Als hij ze opende zou hij Cynthia zien, slapend tegen de eetkamermuur. Hij rook nog vaag de geur van versgebakken brood, voelde opnieuw een vlaag misselijkheid omhoogkomen. Het was niet eerlijk. Het was niet normaal. Het was niet waar. Dat bovenal. Het was niet waar.
Net toen hij zich dat realiseerde, hoorde hij voetstappen. Voetstappen die zijn richting opkwamen. Cynthia? Misschien was ze opgestaan. Hij keek niet op. Niet omdat hij bang was voor wat hij zou zien, maar omdat hij wist dat er toch geen ontkomen meer aan was. Zij zou doen wat ze wilde, hij moest eraan geloven. Het was zijn schuld. Hij hoorde de deur opengaan en dacht heel even dat ze weg was gegaan, toen kwam ze op hem af. Waarschijnlijk had ze alleen even gekeken of er niemand aan kwam - voor het geval dat. Ze liep op hem af en kwam steeds dichterbij. Schoenen waren het die ze aanhad. Had ze die gisteravond ook al aangehad? Vanochtend? Deed er niet toe. Het was niet echt.
Ze ging naast hem zitten. Hij voelde de lucht bewegen, hoorde het. Rook het. De geur van zweet en andere geurtjes die onprettig in zijn neus prikten. Ze legde een hand op zijn schouder. ‘Het spijt me,’ zei hij. Niet om om genade te smeken, niet zodat ze hem zou sparen, maar omdat hij het meende.
Ze gaf geen antwoord.
Hij rook haar adem, voelde haar adem, haar hand. Ze zaten daar. Ze was te jong. ‘Sorry,’ fluisterde hij, en daarna: ‘Ga je gang maar.’ Gedempt en er was nauwelijks geluid, maar hij wist dat ze het hoorde. Haar hand bewoog zachtjes over zijn schouder, een soort van schouderklopje of een aanmoedigend kneepje. Succes met doodgaan, verstond hij. Succes.
‘Dank je,’ zei hij, wel duidelijk hoorbaar. Ze zei nog steeds niets. Ze sprak zonder woorden. Ze leefde zonder in leven te zijn. Ze was er zonder er daadwerkelijk te zijn. Hij bleef zijn ogen stijf dichtgeknepen houden. Zou ze hem sparen? Zou ze hem gewoon wurgen, zoals Louis bij haar had gedaan? Hij zou haar zelfs de krassen op haar armen besparen. Hij zou niet tegenstribbelen, helemaal niet. Daar had hij geen zin in, zag hij geen reden toe. Het was toch al verloren. Hij hoopte alleen maar dat ze het snel zou doen en zo pijnloos mogelijk. Ze kon hem natuurlijk ook vastbinden op tafel, eerst al zijn botten breken en daarna pas zijn slagaderen doorsnijden, zodat hij langzaam en pijnlijk dood zou bloeden. Hopelijk niet. Alsjeblieft niet. ‘Alsjeblieft,’ fluisterde hij. Hij wist dat ze hem begreep, want ze was een bovennatuurlijke vorm van energie.
‘Harry?’ hoorde hij, nauwelijks meer dan een verplaatsing van lucht. Zonder stembanden te gebruiken. Fluisteren zonder stembanden te gebruiken. Leven zonder in leven te zijn. Zij kon dat. Hij kon dat niet. Hij knikte. Harry. Hij was Harry. Zij was Cynthia. Haar hand omklemde zijn schouder iets steviger. Heel langzaam. Alsof ze hem eraan herinnerde dat het einde eraan kwam, maar er nog niet was.
‘Harry.’ Nog een keer, nog steeds zonder stembanden. Hij herkende het niet. Herkende geen stem. Hij zou niet weten hoe haar stem klonk. Cynthia was het meisje zonder stem. Het meisje zonder leven. De bovennatuurlijke energie en hij zou haar onthouden. Hij zou Niall over haar vertellen en hij zou aan haar denken. Als ze maar opschoot. Als ze alsjeblieft maar opschoot. Tik, tik, tik. Hij wilde gaan tellen, wist dat het hem alleen maar op zou fokken. Deed het niet.
Uit alle macht probeerde hij zijn ademhaling regelmatig te houden. Hij was niet bang. Er was niets om bang voor te zijn. Het was alleen maar het onontkoombare einde. Zijn einde, hun einde, het einde. ‘Harry,’ zei ze opnieuw, iets harder en ze kneep nog harder en hij kon de verleiding niet langer weerstaan, moest weten hoe ze eruit zag, welke gezichtsuitdrukking ze had bij het idee dat ze zijn einde in haar macht had. Zij was verantwoordelijk voor hem. Hij keek haar aan. Haar bruine ogen. Ze stonden niet koud, niet moordlustig. Niets. Bezorgd eerder. Ze had een bezorgde twinkeling in haar ogen en hij keek haar aan, recht in haar bruine ogen.
Haar bruine ogen.
Cynthia’s bruine ogen.
Zayns bruine ogen.

Reacties: