FanFic.nl

Kerstmis [5-shot]

Vijf

Veel te snel ging het allemaal voorbij. Tegen Louis’ zin in verdween al het glanzende inpakpapier in de afvalemmer en de cadeaus werden in een boodschappentas bij elkaar gegooid, zodat hij ze makkelijk mee kon nemen. Hij wilde ze niet. Hij wilde daar blijven, in het cafeetje, de hele dag en voor altijd. Met zijn vrienden. De cadeaus mochten ze houden. Hij wilde nog geen afscheid nemen, maar Kerstmis kwam er weer eens tegenin.
Gelaten volgde hij hun voorbeeld toen ze opstonden. Hij nam zijn jas van Harry aan en liep achter de jongens aan naar buiten. Ze droegen de boodschappentas voor hem.
Voor het cafeetje stond een auto met ronkende motor te wachten. Louis herkende de auto van zijn beste vriend, wist een kleine glimlach tevoorschijn te toveren.
‘Hij brengt ons naar het station,’ legde Liam uit.
‘En mij naar het vliegveld,’ voegde Niall eraan toe. Louis knikte, liet zich omhelzen door Zayn. Liet zich omhelzen door Niall. Liet zich omhelzen door Liam. ‘Is er iets?’ vroeg de jongen, toen hij Louis losliet. ‘Vond je het niet leuk? Neem je het ons kwalijk dat we gisteravond niet geweest zijn?’
Louis schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ wierp hij de vragen weg. ‘Nee,’ en hij haalde zijn schouders op. ‘Ik wil gewoon niet dat jullie weer weggaan.’ Liam glimlachte. Zijn liepen vormden een ‘sorry’ en hij omhelsde Louis nog een keer. Vervolgens stapten ze de auto in. Louis keek ernaar, voelde hoe Harry’s arm zich door de zijne haakte. ‘Moet jij niet gaan?’ vroeg hij, quasi geïrriteerd. Hij haatte afscheid nemen, het kon maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn.
‘Nee,’ zei Harry echter. ‘Wat is dat nou weer voor service? Ik kan je toch niet thuis ophalen zonder je ook weer veilig terug te brengen?’
‘Laat Stan nou maar niet wachten,’ sputterde Louis tegen, maar de auto trok al op een reed weg. Harry stond glimlachend naast hem, trok hem weer terug richting zijn huis. Echte service.
‘Zijn je ouders erg boos?’ vroeg Harry na een lange stilte.
‘Geen idee. Hoezo?’
‘Nou, omdat ik dacht… Omdat… Stan niet wacht.’
‘Wat?’
‘Hij brengt de andere jongens weg, maar mij niet.’
‘Dus je wilt vragen of mijn vader je een lift naar het station wil geven?’ Ze waren bij Louis’ voordeur aangekomen en dus kwamen ze tot stilstand. Dit gaf Louis de kans Harry aan te kijken, maar de jongen keek niet terug, staarde in plaats daarvan naar de grond. ‘Nee…’ zei hij, vrijwel zonder zijn lippen te bewegen. ‘Het is meer… Dat… Alleen als jij het goed vindt natuurlijk, en je ouders, maar - ik. Ik zou mezelf graag uitnodigen om Kerstmis bij jou te vieren.’
Louis glimlachte, maar Harry keek nog steeds niet op. ‘Dat vinden ze vast wel goed,’ dacht hij hardop, maar ook dat haalde Harry’s blik niet los van de straatstenen. ‘Louis…’ fluisterde hij. ‘Louis, ik -’ Hij haalde diep adem. ‘Ik hou van je.’
‘Wat?’
‘Sorry.’
‘Nee, nee, geen sorry, alleen… huh?’
‘Nee, het is stom, ik had het niet moeten zeggen,’ fluisterde Harry zachtjes en hij draaide zich om, begon alweer weg te lopen. Louis wist niet wat hij moest doen, greep de jongen bij de capuchon. Harry wankelde even toen hij voelde dat hij tegen werd gehouden, draaide zich toen weer om. Louis liet de jas los, wist zichzelf geen houding te geven. ‘Blijf,’ zei hij toen, zachtjes, maar niet fluisterend. Harry glimlachte zwakjes. ‘Nee, ik snap het wel. Ik had het niet moeten zeggen.’
‘Dan had het er nooit van gekomen.’
‘Wat?’
‘Ik zou het nooit als eerst gezegd hebben.’
‘Lou -’
Louis schoot in de lach. ‘Jezus, ik kan het niet eens als tweede zeggen. Wacht.’ Hij haalde diep adem, dwong zichzelf Harry aan te kijken. ‘Ik ook van jou,’ zei hij toen. Wat deed hij? Waar was hij mee bezig?
Harry leek niet te merken dat Louis dingen zei die hij zichzelf verboden had te zeggen. Hij merkte niet dat de jongen verbaasd was. Hij merkte niet dat Louis’ knieën trilden en hij merkte niet dat hij Louis zijn beste verjaardagscadeau ooit gaf.
Alles wat hij merkte, was dat Louis zijn hand naar hem uitstak. Dat Louis de voordeur van het slot haalde, hem naar binnen trok en de deur weer sloot. Hij merkte dat het binnen een stuk warmer was dan binnen. Hij merkte dat Louis’ lippen licht bevroren aanvoelden, realiseerden zich dat de zijne waarschijnlijk in dezelfde staat verkeerden. ‘Gefeliciteerd,’ fluisterde hij toen hij heel even de kans kreeg. Als antwoord trok Louis de kerstmuts van Harry’s hoofd af, blij dat hij eindelijk een excuus had gevonden om dat te doen. Kerstmis kon hem niet meer tegenhouden. Zijn verjaardag was zijn verjaardag, en het was de beste ooit.

Reacties: