FanFic.nl

Schaakspel

Deborah

Ze zeiden niets, keken elkaar slechts aan en zonder een woord te zeggen omhelsden ze elkaar. Harry verborg zijn hoofd in Zayns nek en stond zichzelf toe zachtjes te snikken. Zayn probeerde hem gerust te stellen, door hem simpelweg vast te houden en er het zwijgen toe te doen. Hij kon Harry niet helpen met het bevechten van zijn innerlijke demonen. Dat moest de jongen zelf doen en Zayns omhelzing steunde hem daarbij. Hij merkte niet dat die ook huilde. Voor een moment glipte het zelfs zijn bewustzijn uit dat Niall er niet meer was. Het was te onwerkelijk. Natuurlijk was Niall er. Het was niet waar.
Uiteindelijk liet Zayn hem los en liet hij Zayn los. Hij keek om zich heen, nam het vertrek in zich op, bekeek Cynthia. Ze zat nog steeds waar ze gezeten had toen hij zijn ogen sloot. Ze was niet veranderd. Niets was veranderd, zelfs geen haarlok. Ze sliep nog steeds en ze zou nooit wakker worden. Niet zolang Zayn bij hem was, en Zayn zou bij hem blijven. ‘Harry,’ zei hij en Harry realiseerde zich toen pas, dat het Zayns stem was geweest die zijn naam eerder genoemd had. Niet Cynthia, dat nooit. ‘Ja?’ antwoordde hij.
‘Hoorde je wat ze zei?’
‘Ze zei niets.’
‘Jawel.’
‘Nee.’
‘Jawel.’
‘Nee.’
‘Wie?’
‘Cynthia.’
‘Dat zou ik niet weten, daar was ik niet bij. Ik bedoel daarnet, Deborah.’
‘Oh.’
‘Hoorde je wat ze zei?’
‘Nee.’
‘Ze heeft er meer.’
‘Wat?’
‘Messen.’
‘Hoeveel?’
‘Weet ik niet.’
‘Waar?’
‘Weet ik niet.’
‘Daar hebben we dus niets aan.’
‘Tenzij we ze vinden.’
‘Hoe?’
‘Weet ik niet.’
Harry zuchtte, keek vanuit zijn ooghoek of er al een haarlok bewoog bij het slapende meisje, maar dat was niet zo. Doodstil onder de grond. ‘Laten we Kathryn maar gaan halen,’ opperde hij uiteindelijk. ‘Ze zal toch een keer naar boven moeten, en het liefst voor ze gaat ontbinden.’
‘Zo snel gaat dat niet.’
‘Wie weet hoelang we hier nog zitten.’
‘Gezien de situatie,’ sprak Zayn, een blik op Cynthia werpend, ‘schat ik niet heel lang, maar als jij haar weg wilt halen, help ik wel.’
‘We kunnen meteen kijken of er in Deborahs kamer iets te halen valt.’
‘Behalve dan, dat we niet weten welke kamer van haar is.’
‘Je bent er nota bene geweest! Ik had niet verwacht dat je zo in je rol op zou gaan,’ verweet Harry hem glimlachend.
‘Ze is slimmer dan we dachten. Ik denk niet dat ze me naar haar eigen kamer heeft gebracht en zoveel tijd hebben we nou ook weer niet.’ Harry knikte, stond op en verliet de eetkamer. Zayn kwam zonder vragen achter hem aan, hoogstwaarschijnlijk in de veronderstelling dat ze naar Kathryn gingen. Dat gingen ze ook, uiteindelijk. Maar nog niet.
Toen Harry bij hun slaapkamer halt hield om de deur te openen, botste Zayn nagenoeg tegen hem op. ‘Wat doe je?’ vroeg hij. ‘We hebben geen tijd te verliezen.’
‘Nee,’ stemde Harry in, ‘dus kunnen we beter met zekerheid weten welke kamer van haar is, dan dat we moeten zoeken.’
‘Wat?’ vroeg Zayn niet-begrijpend. Harry reageerde niet, trok zijn matras omhoog en haalde de kaart eronder vandaan. Zesde kamer van links, constateerde hij, en met die informatie in zijn achterhoofd stopte hij de kaart terug, onder het matras, bekeek het resultaat. Het was alsof er nooit iets van zijn plaats geweest was. Het was allemaal niet waar.
‘Kun je ze werkelijk in zoverre vertrouwen?’ vroeg Zayn. Harry reageerde niet, in de eerste instantie. Hij dacht na.
‘Ja,’ zei hij uiteindelijk. ‘Nee, ik weet het niet, maar het is alles wat we hebben, denk je ook niet?’
Zayn knikte.
‘De zesde kamer van links,’ zei Harry toen ze eenmaal beneden aangekomen waren. Hij overhandigde Zayn het mes dat hij voor Kathryn gebruikt had. Kathryn hield een oneindige winterslaap, evenals het blonde meisje in de eetkamer. Zayn kon het wapen beter gebruiken en ietwat onzeker liep Harry ongewapend de derde kamer van rechts in. Kathryn lag nog steeds op het bed, in exact dezelfde houding als waarin hij haar achter had gelaten. Niemand was bij haar komen kijken. Niemand had afscheid van haar genomen.
Terwijl Harry naar het bed toeliep, kreeg hij de neiging om eerst onder het bed te controleren. Misschien wilde iemand wel met hem uithalen, wat hij met Kathryn uitgehaald had. Wraak. Zoete wraak, niet eens wegens Kathryn als persoon, maar wegens - gewoon omdat het kon. Hij verbande de gedachte uit zijn hoofd. Stoppen met denken. Spelen.
Hij werkte zijn handen onder Kathryns oksels, trok haar overeind, tegen zich aan, begon haar de kamer uit te dragen. Terwijl hij daarmee bezig was, hoorde hij een deur opengaan. Had Zayn met dichte deur Deborahs kamer onder de loep genomen? Nee, zei hij tegen zichzelf. Het was de woonkamerdeur. Hij wist het, maar hij weigerde het te geloven. Hij wist niet eens waarom. Ze waren niets illegaals aan het doen. Hij niet. Zayn wel, maar alleen Deborah kon hem kwaad doen. Of Ina. Of - bijna iedereen, eigenlijk.
Zo snel hij kon, trok Harry Kathryn met zich mee de gang op en zag daar waar hij al bang voor was: Deborah. Ze liep richting haar eigen kamer, de kamer waar Zayn was en Harry wist niet wat hij moest doen, riep toen heel hard Zayns naam door de gang en dumpte Kathryn tegen de muur. ‘Sorry,’ fluisterde hij, toen hij zag hoe ze slap onderuitzakte, tot ze op de grond lag. De wond in haar nek gaapte hem aan, maar hij had geen tijd om ernaar te kijken. Geen tijd om erbij stil te staan. Stoppen met denken en spelen. Tik, tik, tik. Moest hij op Deborahs rug springen? Hij overwoog het wel, maar als ze nog een mes bij zich had, zou hij verloren zijn.
‘Zayn?’ riep hij nog een keer, ditmaal meer vragend dan waarschuwend. Er was toch zeker niets gebeurd? Nee, nee.
Net voordat Deborah bij haar slaapkamerdeur aankwam, zag hij Zayn naar buiten komen. Een krankzinnige grijns sierde zijn gezicht, alsof hij net een belangrijke missie volbracht had. Een grijns zoals alleen Zayn die kon hebben. Ontdeugend, twinkelend, trots. Hij hield zijn handen achter zijn rug, wat het geheel er nog stouter uit deed zien.
‘Ik dacht al dat je zou gaan zoeken,’ zei Deborah, ‘maar vinden doe je niet.’
‘Oh nee?’ vroeg Zayn.
‘Nee. Niet echt.’
‘Waarom niet?’
‘Je hebt er niets aan.’ Harry schopte zijn schoenen uit, wetend dat de beiden hem eventjes niet in de gaten hielden. Vervolgens sloop hij zo stil mogelijk dichterbij. Deborah was geheel op Zayn gefocust en hoorde hem niet. Wilde hem niet horen. Hij zag haar, haar handen en wat ze vasthield en hij zag Zayn en schatte de afstand in. Zayn zou Niall niet achterna gaan. Kosten wat kost. Eén broer verliezen was genoeg.
‘Waarom niet?’ vroeg Zayn opnieuw.
‘Lijken kunnen geen messen hanteren.’
‘Ik ben geen lijk.’
‘Nog niet, nee,’ zei Deborah en Harry kon haar gewoon horen glimlachen, hoewel hij het niet kon zien. Ze genoot ervan. Was ze hier vrijwillig heen gekomen? Misschien was ze wel een soort van huurmoordenares en werd ze hiervoor betaald, of deed ze het zelfs vrijwillig. Misschien vond ze het leuk. Misschien was ze hiervoor getraind. Misschien niet. Deed er niet toe. Stoppen met denken, spelen. Hij hield haar in de gaten, volgde elke beweging. Ze sloop langzaam dichter naar Zayn toe, het mes in haar hand. Harry seinde naar Zayn, dat hij weg moest duiken maar zijn eigen mes niet moest trekken, zodat Harry haar kon bespringen.
Uiteindelijk ging het allemaal heel snel, hoewel het zich voor Harry in slow motion af leek te spelen. Zij hief haar arm en Zayn dook weg, precies op het goede moment. Harry greep haar arm, van achteren, zodat hij buiten het bereik van het mes was. Vliegensvlug pakte Deborah het over met haar andere hand en voor Harry die goed en wel in bedwang had, was het mes al richting Zayn bewogen. De jongen dook nog net weg, werd slechts in zijn schouder geraakt en slaakte een pijnkreet. Harry dwong zichzelf niet te kijken, wist dat hij Deborah geen seconde uit het oog mocht verliezen. Het ging om zijn leven en om het leven van Zayn. Hij moest het doen. Voor hem, voor zichzelf en voor Niall. Om hem te wreken. Omdat het niet voor niets mocht zijn geweest. Omdat de wereld Nialls verhaal moest kennen. Niall zou gewild hebben, dat ze het overleefden. En overleven zouden ze, voor Niall.
Toen Harry zich besefte dat zijn armen niet lang genoeg waren om het mes uit haar handen te trekken, bewoog hij haar lichaam razendsnel in zo’n hoek dat haar elleboog met volle kracht tegen de muur knalde. Heel even verslapte haar greep en omdat hij achter haar stond, kon hij makkelijk zijn knieën in haar knieholten duwen. Zelf ging hij met een gecontroleerde beweging door zijn knieën. Deborah werd overvallen en verslapte opnieuw, een fractie van een seconde, waarin Zayn haar rechterhand, die op dat moment het mes vasthield, beetpakte. Zo snel hij kon, wrikte hij het wapen uit haar hand en hij knikte naar Harry. Op dit teken trok de jongen haar beide armen naar achteren, zodat ze geen kant meer op kon en Zayn glimlachte naar haar. Harry was blij dat hij de blik in haar ogen niet hoefde te zien, want hij kon zich Deborah niet anders voorstellen dan arrogant en zelfverzekerd. Ze hadden haar echter zo in het nauw gedreven, dat ze die emoties waarschijnlijk achter zich had gelaten.
Harry hield het meisje stevig vast en Zayn hief zijn pas veroverde mes. ‘Lijken kunnen geen messen hanteren,’ fluisterde hij haar toe, een wraakzuchtige glimlach rond zijn lippen.

Reacties: