FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 20. Afraid.

Ik viel in een eindeloze put. Er kwam maar geen grond. Het was pikdonker en alles wat ik kon doen was schreeuwen.
Uiteindelijk raakte ik de grond. Geen pijn, alleen een klap.
Ik stond op en keek bang om me heen, er leek niemand te zijn, alleen ik.
Tot ik 2 ogen zag verschijnen.
Er kwam een vaag licht en ik zag iemand staan. Tot mijn verbazing was het Scott.
'SCOTT! Help me!' zei ik bang. Elk gezelschap zou geweldig zijn.
Ik wou naar hem toe lopen, maar ik zat vast, aan een ketting. Alsof hij uit het niets was gekomen om zich vervolgens zo om me heen te klemmen dat ik geen kant op kon, zonder dat ik het door had.
Er verscheen een grijns op zijn gezicht.
'Natuurlijk wil ik je helpen Tinsley.' zei hij en hij liep langzaam op mij af. Zijn stem galde door de eindeloze ruimte waardoor hij verschrikkelijk eng klonk.
Hij was bij me aangekomen en streelde mijn haren.
'Waarom heb je toch voor zo'n loser als Niall gekozen?' zuchtte hij.
Ik wou zijn hand weg slaan, maar ik zat nog steeds vast.
'Rot op Scott! Ik hou van hem!' zei ik boos. Tranen vormden zich in mijn ogen.
'Waarom heb je toch niet gewoon voor mij gekozen? Dan deed dit niet zoveel pijn.' zei hij met een beetje spijt in zijn stem.
'Waar heb je het over?' vroeg ik boos. Nu stroomden er echt tranen over mijn wangen.
'Sssht. Ik kan je veel meer geven Tinsley. Alles wat je ooit had willen hebben.' zei hij.
'Al zou je me een miljoen geven!' riep ik.
'Ik maak je echt gelukkig.' zei hij en hij kwam gevaarlijk dichtbij.
Langzaam drukte zijn lippen op die van mij. Met tegenzin zoende ik hem terug.
'Niall maakt mij gelukkig! Jij niet sukkel!' zei ik boos toen hij me weer verlieft aan keek.
'Het spijt me zo. Maar je hebt dit zelf veroorzaakt.' zei hij.
Scott haalde een groot slagersmes tevoorschijn. Ik hield bang mijn adem in.
'Wat ga je doen?' vroeg ik bang.
Het was alsof hij me helemaal niet meer hoorde.
Ik voelde dat Scott het mes tegen mijn buik aanlegde, en het enige wat ik daarna voelde was pijn. Ondraaglijke pijn.
'Tinsley?'
Het was de stem van Niall die me een beetje wakker maakte, wat fijn om die stem te horen.
Scott verdween en het enige wat ik nog zag was zwart.
Ik voelde dat ik op iets zachts lag, waarschijnlijk op mijn bed. Maar wat was er gebeurd? Waarom lag ik op mijn bed? Ik had was toch niet in slaap gevallen?
'Tinsley ben je wakker?' vroeg Niall met zijn zachte baby stem.
Ik wou glimlachend mijn ogen open doen en knikken, Maar op een of andere manier lukte het me niet om ze open te krijgen, ze bleven mooi eigenwijs gesloten.
Ik was toch wakker? Waarom kon ik ze dan niet open krijgen? Ik wou mijn hand optillen om voor me uit te tasten,maar dat lukte ook niet, net zo min als mijn benen of mijn hoofd. Ik zat gewoon vastgenageld aan mijn bed en kon niks meer bewegen.
Ik werd heel bang, het was raar om je wakker te voelen en niks te kunnen bewegen.
Ik voelde zachte lippen tegen mijn wang aan. Mooi, voelen kon ik dus nog wel, maar ik wou niet dat Niall weg ging, ik was bang. Ik wou hem bij me, ik wou mijn armen om hem heen slaan en bij hem uithuilen zo bang was ik. Waarom kon ik dat dan niet? Het leek alsof elk spiertje in mijn lichaam verlamt was.
Ik voelde een traan over mijn wang glijden. Huilen kon ik ook. Ik probeerde een geluid te maken, te schreeuwen. Alleen in mijn hoofd lukte dat, maar er kwam geen enkel stemgeluid.
Misschien mocht ik wel nog helemaal niet wakker worden, misschien moest ik wel gewoon doorslapen.
Maar slapen was eng, op zich. Ik dacht terug aan Scott en zijn gemene blik. Was ik bang voor Scott? Maar ik was nog nooit bang voor Scott geweest, dus nu ook niet.
Hij was zielig, en wanhopig. Hij was zelfs zo wanhopig dat hij dacht dat hij mijn dromen kon insluipen om ze te verstoren, maar ik trapte er niet in. Ik was niet bang voor zo'n zielig iemand.
Ik slaakte een zucht -of zoiets- en probeerde weer verder te slapen, in de hoop dat als ik weer wakker werd dat ik uit deze nachtmerrie was.
Gelukkig viel ik weer in slaap, en deze keer was het een droomloze slaap. Gewoon, zwart beeld.
Ik werd met een ''zucht'' weer wakker, en probeerde mijn ogen te openen, wat me alweer niet lukte.
Eigenlijk had ik niet verwacht dat het me gelukt had, maar het zou wel fijn zijn om gewoon weer te zien.
Het voelde niet als mijn eigen kamer, ik lag niet in mijn eigen bed, het matras lag heel anders en mijn kussen was te hard.
Iemand pakte mijn hand vast. Ik herkende hem uit duizenden andere handen.
Niall.
Ik wou hem zoveel vragen stellen. Waar ik was, waarom ik er was, waarom ik me niet meer kon bewegen. Wat er in godsnaam aan de hand was. Maar ik kon nog steeds geen enkel geluid uit mijn keel krijgen.
'Oh Tinsley. Ik ben zo bang. Word alsjeblieft weer wakker.' Het was zijn stem, zijn stem die me wat gerust stelde. Hij was bij me. Het brak me om zijn stem zo snikkend te horen.
Ik wou mijn ogen open doen, naar en glimlachend en hem geruststellen dat alles goed was.
'Ik beloof je, ik breek hem in duizend stukjes.' snikte hij.
Waar had hij het nou weer over?
Hij leunde bij mijn oor.
'Ik beloof het je Tins.' fluisterde hij en hij gaf me een kus op mijn wang.
Ik had nog nooit zo graag mijn ogen geopend.
Zijn hand verliet de mijne en hij liep weg, eigenlijk wou ik hem tegenhouden maar dat kon ik natuurlijk niet.
Zo lag ik uren, of dagen, of maanden. Soms viel ik in slaap, maar elke keer als ik mijn ogen weer open deed was het donker, soms hoorden ik mensen binnen komen, of werden er dingen gezegd tegen mijn moeder of Niall. Een keer waren de jongens langs gekomen.
Ik hoorden Niall of mijn moeder vaak tegen me praten. Moeder was heel verdrietig en zei dat ik moest doorvechten, waarvoor dan ook. En Niall was boos, ik hoorde het in elk woord dat hij zei. Zelf een simpele zin als Ik hou van je kon hij niet zonder die woede in zijn stem zeggen.
Ik vroeg me af waarom hij zo boos was.
Het was weer een nieuwe dag, tenminste. Niall kwam weer, en dat zag ik als een nieuwe dag.
'Dag liefje. Vandaag is een speciale dag.' zei hij zachtjes. Hij kwam naast me zitten en pakte mijn hand vast.
Hij opende het en legde er iets in. Het voelde als een sleutel.
Een sleutel! Het huis! Natuurlijk! Was het nog maar zaterdag? Het voelde alsof ik hier al jaren lag.
'Ik hou van je meisje.' fluisterde hij.
Ik hield ook van hem. Zielsveel.
Ik voelde zoveel woede in me opborrelen. Ik weet niet waar ik boos op was, waarschijnlijk op mijn lichaam, omdat hij maar niet ophield met doelloos liggen. Ik had zoveel kunnen doen de afgelopen dagen, maar het enige wat ik had gedaan was in bed liggen.
Ik wou dit niet meer. Ik wou gewoon met Niall naar ons huisje. Dat was het enige.
Eigenlijk voelde ik me wel wat beter na al die dagen, doordat ik zo eindeloos lang sliep was ik aardig uit gerust.
Misschien was het daarom dat ik mijn lichaam volledig - of bijna volledig - uitgeschakeld was.
Ik voelde me veel sterker ineens. Terwijl Niall mijn hand nog steeds vast had, probeerde ik hem te bewegen. Niet dat er iets zo gebeuren, of dat ik dat verwacht had.
Maar tot mijn verbazing, lukte het me enkel van mijn vinger te bewegen, ik bond mijn vingers om de zijne.
'Tins?' vroeg Niall hoopvol.
Ik winkelde mijn vingers verder om zijn hand. De sleutel viel op mijn schoot.
Niall wist wat ik wou en vouwde zijn vingers in de mijne.
'Tinsley?' vroeg hij nog eens hoopvol.
Als ik mijn hand kon bewegen, waarom mijn ogen niet? Voorzichtig bewogen mijn oogleden omhoog. Het velle licht bracht me terug naar de werkelijkheid.
Ik knipperde een paar keer zodat mijn ogen aan het licht konden wennen, maar eindelijk kon ik weer zien.
'Tins! Je bent wakker!' zei Niall vrolijk en hij gaf een kusje op mijn hand.
Even keek ik dof voor me uit.
'Wat is er gebeurd? Waar ben ik?' zei ik met een schorre stem. Het was raar om deze weer te horen.
'Tinsley, je weet niet half hoe blij....' Niall werd onderbroken door een zuster en mijn moeder die de kamer binnen kwamen lopen.
'Ze is wakker.' zei Niall vrolijk. Zijn woede was eindelijk weg.
Ik wou vragen waarom hij zo boos was geweest.
'Sinds wanneer?' zei mijn moeder die gelijk helemaal geschrokt naar me toe kwam.
'Net, nog niet eens 30 seconden geleden.' antwoordde hij.
Mijn hoofd bonkte en eigenlijk had ik helemaal niet het gevoel dat ik zolang had liggen slapen, ik was volledig uitgeput.
'Tinsley lieverd hoe voel je je?' vroeg ze overbezorgd.
Eigenlijk wou ik bod tegen haar reageren, ik had helemaal geen zin om met haar te praten. Maar ik schoot er toch niet veel mee op.
'Goed, denk ik.' antwoordde ik dus maar.
'Denk je?' vroeg ze bezorgd.
'Mam, alsjeblieft. Vertel me waarom ik hier lig.' zei ik.
'Weet je dat dan niet. Lieverd je hebt 4 dagen in coma gelegen.' zei ze.
'In coma?' herhaalde ik.
Als ik dat zo hoorde dacht ik gelijk aan veel ergere dingen, je lag niet in coma voor maar 4 dagen. Meestal was dat veel langer, blijkbaar kon het dus. Maar het verklaarde wel dat ik wel wakker was, maar niets kon doen. Ik kreeg de rillingen als ik eraan terug denk.
'Mam, wil je mij en Niall alleen laten?' vroeg ik.
Het was dom om dat aan me moeder te vragen, normaal zou ze dat nooit doen. Maar nu stond ze op en knikte ze.
Ze verliet de ruimte. Nu was alleen de zuster er nog ongewenst. Die stelde wat in en liep ook weer weg.
'Niall. Ik heb alles gehoord wat je hebt gezegd tegen mij, op wie ben je zo boos?' vroeg ik gelijk.
Hij keek me even verbaasd aan.
'Ik heb niet gezegd dat ik op iemand boos was Tinsley.' begon hij.
'Ik kon het horen, in je stem. En je zei dat je ''hem'' in duizend stukjes wou breken, wie is hem?' vroeg ik.
Zijn gezicht betrok en hij keek naar onze handen.
'Het is Scott.' zei hij.
Ik wou rechtop gaan zitten van schik.
'Scott? Wat heeft hij nou weer met dit alles te maken?' zei ik verbaasd.
'Weet je nog dat we naar dat feest gingen vorige week zaterdag?' vroeg hij.
'Natuurlijk, dat ben ik echt niet vergeten.' antwoordde ik.
'Nou, Scott heeft blijkbaar dus iemand, ik heb geen idee hoe of wie, ingehuurt om jou te vergiftigen, wat niet helemaal ik gelukt.' legde hij uit,
'Daarom voelde je je ook zo.' voegde hij eraan toe.
Even was ik van slag.
'Maar, hoe is het met...' hij onderbrak me.
'Het de baby is alles perfect.' zei hij glimlachend.
Ik slaakte en zucht van opluchting.
'Wat heb je met Scott gedaan?' vroeg ik.
'Niks. Ik kon hem nergens vinden.' zei hij.
'Lafaard.' murmelde ik.
'Juist. Maar ik denk dat het beter is als je nu gaat slapen. Je bent vast moe.' zei hij.
'Ben je gek? Ik heb 4 dagen niets anders gedaan dan slapen, ik voel me klaarwakker.' zei ik.
Niall glimlachte.
'Ik wil hier zo snel mogelijk weg.' zei ik.
'Ik denk dat dat lastig word Tins. Ze moeten je voorlopig nog hier houden.' zei hij.
'Waarom? Ik wil zo snel mogelijk beginnen met ons huis!' zei ik.
'Tins, is het niet een beetje logisch dat je hier moet blijven? Het huis kan wachten, jou gezondheid is belangrijker.' zei hij.
Met een pruillip keek ik hem aan.
'Trouwens, het huis is al bijna klaar.' zei hij.
Verbaasd keek ik naar hem.
'Ik dacht, leuke verrassing. Het is bijna af.' zei hij.
'Maar we hebben de sleutels net.' zei ik verbaasd.
'Ik heb wat kunnen regelen.' zei hij.
'Maar Niall, dat is geweldig!' zei ik enthousiast.
'Ik weet het.' zei hij half lachend.
'De jongens hebben ook meegeholpen, dus bedank hun ook maar. Eerst waren ze alleen maar aan het klooien maar toen heb ik ze heel lief aangekeken en hebben ze echt vet veel gedaan. Ben echt blij met hun hulp. Zonder hun was ik nog niet eens klaar geweest met de slaapkamer.' zei hij.
'Is het mooi Niall? Je bent toch niet te gek geweest?' vroeg ik bezorgt.
'Nee natuurlijk niet. Alles is gemeubileerd, geverfd, en behangt. Behalve de babykamer, want ik vind dat we die samen moesten doen.' zei hij.
Ik glimlachte en pakte ook zijn andere hand.
'Ik hou van je Niall. Het was trouwens heel lief wat je allemaal zei tegen me.' zei ik. Hij blooste.
'Ik maakte me zo'n zorgen. Laat me nooit meer zo schikken!' maakte hij me duidelijk.
'Ik zal het proberen.' zei ik en glimlachte.
Hij gaf me een kusje en liep toen de kamer uit.
'Rust maar wat uit.' zei hij voor hij de deur achter zich dicht deed.
Uitrusten, dat was ook echt nodig. Daar had ik 4 dagen de tijd voor gehad.
Ik zag de sleutels op het bed liggen en pakte ze.
Het waren er 2, een reserve waarschijnlijk, en Niall had er een sleutelhanger aangehangen.
Plaats hier u foto. Was het enige wat met zwarte letters op de witte achtergrond was afgedrukt. Waarschijnlijk wou hij dat we een foto maakte, voor hij er iets in deed.
Glimlachend legde ik de sleutel op het nachtkastje, waar een bosje bloemen stond en 5 kaartjes. Natuurlijk.
Ik pakte er een. Er stond een geel eendje op die me beterschap wenste. Lachend sloeg ik het open.
Hoop dat je snel weer beter word.
We missen je.
XZayn
Lachend zette ik het terug en pakte ik een nieuwe.
Deze keer was het een beertje dat ziek in bed lag met een termometer in zijn mond.
Ik hoop dat je snel beter word.
XlouisCarrot: )
Typisch Lou.
Ik zette hem weer neer en pakte er eentje met poesjes erop.
Miauww
Ik hoop dat je snel weer beter word.
Miauww:3
Xhazz.
Opnieuw liet ik een glimlach toe.
Ik zette hem neer en pakte de 4e. Er stonden puppy's op. Ik wist dat dit Liam moest zijn, kon niet anders. Ik sloeg hem open en inderdaad was de kaart getekend door Liam. Maar ook alleen dat. Geen beterschap, of mis je of iets anders. Alleen beterschap van wat er zoiezo in de kaart stond en zijn naam eronder. Er moest vast iets zijn.
Ik voelde me ineens heel schuldig. Wat had ik allemaal aan Liam te danken? Zoveel. En eigenlijk had ik hem een beetje links laten liggen, ik was alleen nog maar bezig geweest met Niall, de rest van de jongens vonden dat natuurlijk veel minder erg dan hij, want hij betekende veel meer voor mij al heel mijn leven. Hij was meer dan een vriend. Niet hetzelfde als Niall natuurlijk, maar hij was echt belangrijk.
De laatste kaart was van Niall. Die me kusjes gaf.
Zuchtend zette ik het kaartje terug en zakte ik ver onderuit.~
Ik dacht aan de tijden van vroeger. Een traan liep langs mijn wang. Wat miste ik die tijden. Gewoon weer terug naar vroeger, toen Liam nog gewoon over straat kon lopen zonder bestormd te worden door duizenden meisjes.
Zuchtend sloot ik mijn ogen en viel ik alweer in slaap. Wetend dat als ik nou wakker zou worden, ik me ogen wel zou kunnen openen.

Reacties: