FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

14: Des Styles

Des Styles P.O.V.

Licht schokkend kwam de bus tot stilstand. Ik keek even opzij naar Mark, wie al sinds vier jaar een goede kameraad van me was. Hij had beloofd me bij te staan en was die belofte tot nu toe nog altijd na gekomen. En dat te bedenken dat hij dat vier jaar geleden al deed.
Het was kwart over twaalf in de avond en enkele sneeuwvlokken dwarrelden rustgevend naar beneden. We waren een kwartier te vroeg, wat eigenlijk wel goed uitkwam. Nu konden we het plan nog even doornemen. ‘’Laat het zo echt mogelijk lijken.’’ Zei ik monotoon. Ik zag in mijn ooghoek hoe Mark kort knikte, zijn blik op de weg gericht. ‘’Bij echt hoort pijn.’’ Hij keek me vragend aan en tot mijn spijt knikte ik. ‘’Natuurlijk.’’
Het liefst had ik Mark opgedragen de bus te starten en was ik naar Harry’s huis gereden. Ik had aangebeld, gewacht tot hij in de deuropening verscheen en hem gevraagd met me mee te komen. We hadden eindeloos gereden, tot dat we op veilige afstand waren. Helaas was het daar te laat voor. Als de bende - die zichzelf de Black Panthers noemen en bestaat uit vier genadeloze mannen - daar eerder was dan wij, hadden we een groot probleem. Dan was het met mijn enige, dierbare zoon gedaan. Een steek van verdriet schoot door mijn lichaam bij de gedachte aan mijn zoon. Ik had hem en zijn moeder zo veel pijn gedaan, om maar niet te zwijgen over mijn lieve dochtertje. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hun dacht. Elke avond zat ik op de bank, alleen, met enkel hun foto in mijn handen. Tranen kon ik al niet meer laten, het verdriet zat als een tatoeage op mijn hart gebrand. Een deel van me was blij met de toekomst, ik zou mijn zoon terug krijgen. Ik zou hem vast kunnen houden, hem kussen, met hem praten. Een ander deel - het overgrote deel - was bang. Bang dat ik hem opnieuw zou verliezen. Dit keer voor goed.
Vanavond moest goed gaan. Perfect, eigenlijk. En daarbij zou Mark me helpen. Hij zou Harry pijn moeten doen, hem vast moeten binden en hem laten lijden. Hij zou hem onder dwang moeten zetten, ervoor zorgen dat hij doodsbang werd. De reden daarvoor was, dat de Panthers anders door zouden hebben dat wij meededen aan hun spel. Ze zouden direct weten dat wij Harry beschermden, wat als gevolg zou hebben dat ze ons zo zouden vinden. Ik was op de hoogte van de technische snufjes die de Panthers tot hun beschikking hadden en die waren niet mis.
Van gps-coödinatie tot ontploffende pennen, ze hadden werkelijk waar bijna alles. Het enige wat ze niet hadden was een gezond verstand en een ziel. En juist daar moesten we misbruik van maken.
De Panthers waren er heilig van overtuigd dat ik Harry zou komen halen. Dat ik hem in bescherming zou nemen. Wat ze niet wisten, was dat ik Mark had om me te helpen. En als ze zouden merken dat Mark op een hardhandige, barbaarse en ziekelijke manier Harry zou ontvoeren, zouden ze nooit aan mij denken. Puur omdat ze weten hoe erg ik hem mis.
Het was ziek, maar waar. Al twee jaar zaten Mark en ik achter de Panthers aan, nog altijd zonder groot succes. We hebben één ding nodig, een groter team. Met zijn tweeën tegen vier bende leden is een onmogelijke opgave. En juist daarom ging ik Harry en zijn vrienden vragen ons te helpen. Nog zoiets ziekelijks, wie vraagt nou aan een stel tieners om te helpen bij het pakken van een levensgevaarlijke bende? En dat terwijl ze zelf al in groot gevaar verkeren. Een zucht ontsnapte uit mijn mond en ik zag Mark vanuit mijn ooghoek bezorgd naar me kijken. Ik richtte mijn blik op de hoek van de straat en zette mijn gedachten op scherp. We hadden één kans en die moesten we kostte wat het kost pakken. Het was een kwestie van leven of dood.

De klok sloeg half één en het was wat minder hard gaan sneeuwen. Nu kon het niet lang meer duren tot we op actie over moesten gaan. Ik zei tegen Mark dat hij de bus weer moest starten. Het zachte geronk van de motor zorgde voor een adrenalinestoot, die zich door mijn hele lichaam voltrok. Ik wist dat bij Mark hetzelfde gebeurde, misschien wel twee keer zo erg. Hij was tenslotte degene die het werk moest verrichten. Het enige wat ik moest doen, was mezelf verbergen door voor de passagiersstoel op mijn knieën te gaan zitten. Zodra Mark weer naast me zat, kon ik tevoorschijn komen. Harry zou buiten bewustzijn in de laadruimte liggen, vastgebonden en al. Ik rilde bij de gedachte en keek nog één laatste keer opzij naar Mark. Hij knikte goedkeurend en ik liet me van de stoel afglijden, ging op mijn hurken zitten, onder het dashboard. Het enige wat ik nu nog kon doen was door blijven ademen en hopen dat alles goed ging. Ik hoorde hoe Mark de bus naar voren liet rijden en hoe hij met één ruk aan de handrem trok. Ik moest moeite doen mezelf overeind te houden toen de bus met een klap tot stilstand kwam en voelde hoe mijn hart tegen mijn borstkas aan ramde toen Mark het portier dichtsloeg. Ik slaakte een diepe zucht en kruiste symbolisch mijn vingers.

Laat het goed gaan, laat het goed gaan. Laat het alsjeblieft goed gaan.

Minuten streken voorbij en het voelde alsof ik hier al uren zat. Al mijn spieren waren gespannen en angst omklemde mijn hart. Kippenvel stond op mijn armen en rillingen trokken over mijn rug, als glibberige gifslangen. Het kon nu niet lang meer duren. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om mijn zicht helder te houden, ondanks de duisternis. Ik voelde me als een vos in het nauw gedreven, klaar om verslonden te worden door een hyena.
Mijn hart begon nog harder te bonzen en ik hield mijn adem in toen de laadklep dicht geslagen werd. Niet veel later ging het portier aan Mark’s kant open en één dodelijke seconde meende ik dat het één van de Panthers was, tot dat ik zag hoe het licht van de straatlantaarn weerspiegelde op zijn kale hoofd. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond en ik liet mijn lichaam ontspannen. Het moeilijkste deel voor Mark zat er op. Nu kon ik me druk gaan maken over de eerste ontmoeting in vier jaar met Harry. En ik moest ervoor zorgen dat zijn vrienden me belden. Nou kon dat haast niet anders, Mark had een briefje aan Harry’s fiets gebonden met daarop mijn telefoonnummer. Als iemand anders de fiets eerder zou zien, zouden ze waarschijnlijk stug doorlopen of naar het nummer bellen. Ze zouden zeggen dat ze mijn fiets gevonden hadden en ik zou ze bedanken. Het was een kwestie van tijd dat één van de jongens me zou bellen.
En dan zou de grootste oorlog beginnen, die tegen de Black Panthers.

Reacties: