FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 20. Lost.

Ik liep door de straten van Londen. Niall begeleidde me, want ik zag niks. Deze keer zag ik niks omdat Niall erop stond om een blinddoek te dragen. En zo begeleidde hij me naar ons nieuwe huis in Londen. Die volgens hem dus al af was. Behalve de babykamer, die wou hij samen met mij doen.
'We zijn er bijna.' zei hij lachend.
'Eindelijk.' zuchtte ik van opluchting.
'Zo.' zei Niall en hij stopte.
'Nogmaals, eindelijk!' zuchtte ik alweer.
'Ben je er klaar voor?' vroeg hij enthousiast.
Ik stak mijn duim op als teken dat hij de blinddoek mocht verwijderen. Wat hij daarna enthousiast deed.
De voortuin stond vol met vrolijk plantjes, die de zomer extra benadrukten.
'Wouw. Niall. Het is geweldig.' zei ik enthousiast.
Elke kleur die je maar kon bedenken zag je terug in de voortuin.
'Vind je het mooi?' vroeg hij.
'Echt geweldig Niall het is zo vrolijk.' zei ik. Eigenlijk had ik geen zin meer om naar de voortuin te staren, ik was veel te nieuwsgierig van wat er binnen te zien was.
'Kunnen we nu naar binnen?' vroeg ik ongeduldig.
Niall grinnikte.
'Nieuwsgierig?' vroeg hij.
Ik begon te blozen.
'Misschien een beetje.' gaf ik toe.
Grinnikend liep trok hij me mee naar de deur. Hij stak de sleutel in het slot en deed de deur open.
'Dames voor.' zei hij beleefd.
Glimlachend liep ik naar binnen. De oude grijze muren waren veranderd in beige muren, er hing een schilderij van de 5 jongens aan de muur.
'natuurlijk.' zei ik grinnikend.
Onder het schilderij stond een gangtafeltje, met een bloemetje aan elke kant.
'Dit is nog niks, wacht maar.'
Niall ging achter me staan en vouwde zijn handen voor mijn ogen.
'Meer verrassingen?' vroeg ik.
Hij antwoordde niet. Hij dwong me naar de woonkamer te lopen.
'Je hebt toch geen voortuin uitgegeven aan dit he?' vroeg ik terwijl hij zijn handen weer voor mijn ogen weg halen.
'Misschien.' antwoordde hij.
Ik opende mijn ogen. De woonkamer was licht groen van kleur, wat perfect bij de gang paste. De tv stond op een eikenhouten kast die licht van kleur was. Links en rechts van de tv stonden lampen. Onder de tv een DVD speler.
Tegenover de tv stond een witte bank.
Voor de bank stond een witte salon tafel op een licht groen kleedje. De grond was belegd met wit laminaat.
'Woow.' zei ik ongelovig.
'Vind je het wat?' vroeg hij bang.
'Vind ik het wat? Niall dit is geweldig!' zei ik enthousiast. En ik viel hem in de armen.
'Wil je de rest nog zien?' vroeg hij.
'Ja.' zei ik smeekend.
Glimlachend trok hij zichzelf uit mijn greep en trok hij me mee naar de keuken.
'Woow.' zei ik ongelovig terwijl ik naar binnen liep.
De keukenvloer was hetzelfde witte laminaat als de woonkamer. Tegen het raam aan stond een witte eettafel, dezelfde als die in de woonkamer maar dan veel groter natuurlijk.
De muren waren ook licht groen, wat weer perfect paste bij de witte glimmende keukenkastjes en het aanrecht.
'Dit is zo geweldig Niall. Wie heeft dit allemaal gemaakt?' vroeg ik.
'Ik, en de jongens.' antwoordde hij.
Ik sloeg mijn handen over elkaar en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Wie hebben er geholpen?' vroeg ik.
Verlegen keek hij naar de grond.
'Eleanor, Perrie en Danielle.' antwoordde hij.
Ik glimlachte tevreden.
'Wil je de slaapkamer gezien?' vroeg hij om een ander onderwerp aan te gaan.
Ik grijnsde.
'Graag.' zei ik met een glimlach.
Niall leidde naar de trap op en liet me de badkamer en slaapkamer zien. Het zag er allemaal zo prachtig uit, dat ik nauwelijks kon geloven dat het mijn huis was.
'Lieverd? Wat is er?' vroeg Niall bezorgt toen hij een traan over mijn wang zag vallen.
Ik veegde en weg en begon Niall te knuffelen.
'Niall, het is allemaal zo mooi.' zei ik. Meer tranen rolden over mijn wangen.
'Ik kan het gewoon niet geloven. En het gaat allemaal zo snel.' snikte ik.
Niall duwde me van zich af, zodat hij naar me keek.
Hij veegde de tranen weg. Hij gaf me een kusje op mijn neus.
'Ik ben blij dat je het mooi vind.' zei hij.
Ik glimlachte naar hem en gaf hem opnieuw een knuffel.
'Ik wil niet dat je weer weg gaat Niall.' zei ik.
Hij legde zijn hand op mijn rug.
'Ik moet weg.' zei hij.
'Ik weet het' zuchtte ik.
'Ik ga je alleen zo missen.' zei ik.
'Het spijt me zo Tins.' zei hij.
'Is niet erg. Ik red me wel. En de tijd vliegt toch al zo voorbij, dus volgensmij ben je zo weer terug.' zei ik en ik schonk hem een glimlach.
'Niall, kun je me naar het direction huis brengen?' vroeg ik terwijl mijn wangen rood aanliepen.
Hij keek even verbaasd naar me.
'Waarom wil je daarheen?' vroeg hij.
'Nou, ik wil Liam even spreken.' zei ik.
Niall begreep duidelijk niet waarom, maar gelukkig maakte hij zich er niet druk om.
'Tuurlijk.' zei hij met een glimlach en hij nam me mee naar buiten.
Het was niet ver lopen vanaf ons huis naar het huis waar mijn beste vriend zich bevond. Ik voelde me best schuldig. In het ziekenhuis had ik vaak gedacht hoe ik hem mijn verontschuldigingen aan zou bieden. Wat best dom klonk. Ik had zoveel met hem meegemaakt, als ik hem niet had gekend had ik Niall nooit leren kennen, was ik nooit zo gelukkig. Als hij er niet was geweest zat ik nu waarschijnlijk doelloos aan mijn bureautafel, mijn huiswerk te maken.
Niet dat ik dat nu niet meer deed, elke keer had ik braaf mijn huiswerk af voor de lessen begonnen.
We liepen het huis binnen.
'Hee! Wat doen jullie nou hier?' Louis kwam de gang in lopen.
'Niks.' zei ik kortaf en ik liep langs hem.
Verbaasd keek hij me na. Ik liep de woonkamer binnen. Mijn blik viel gelijk op Liam.
Ik liep naar hem toe, verbaasd keek hij me aan.
'Ik wil met je praten.' zei ik, om maar met de deur in huis te vallen. Verbaasd keek hij me om.
'Waarom?' vroeg hij nonchalant. Tranen kwamen in mijn ogen, wat was ik ook stom geweest.
'Alsjeblieft.' vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op en liep achter me aan, naar boven, naar mijn kamer, waar ik nooit was.
'Wat doen we hier?' vroeg hij.
Mijn tranen vochten een weg naar buiten. Nadat ik hem een tijdje aankeken had viel ik hem snikkend in zijn armen.
'Liam, het spijt me zo.' snikte ik.
'Voor wat?' vroeg hij bezorgt.
'Voor alles. Jij hebt zoveel voor mij gedaan. En, en, en...' snikte ik.
Liam dwong me aan te kijken.
'Ik weet niet precies waar je het over hebt Tinsley,' zei hij. Zij bezorgde blik keek me ijzig aan.
'Ik bedoel dat ik je eigenlijk heb laten vallen Liam.' zei ik en ik haalde mijn armen om hem weg. Spijtig keek ik naar de grond.
'Nee, nee! Helemaal niet!' zei hij geschrokt.
'Hoe kom je daar nou weer bij?' vroeg hij.
'Nou, de laatste tijd ben ik de hele tijd met Niall bezig en..' ik mocht mijn zin niet afmaken.
'Dat is toch logisch?' vroeg hij.
'Ja maar,' probeerde ik tegen te stribbelen.
'Niks maar. Ik snap het heus wel. Toen ik het druk had met X-factor bleef jij me toch ook alleen maar steunen?' vroeg hij.
'Dat is anders.' zei ik.
'Niet waar. Ik was toch ook druk bezig?' vroeg hij.
Ik gaf geen antwoord. Alweer vulde tranen mijn ogen.
'Ach meisje, kom eens hier.' troostte Liam me en hij knuffelde me.
'Ik wil gewoon niet dat je denkt dat ik je links laat liggen, want je bent me beste vriend Liam.' zei ik.
'Dat denk ik ook helemaal niet Tinsley, ik weet niet hoe je daarbij komt.' zei hij.
Even twijfelde ik, zou ik het hem vertellen?
'Toen ik jouw kaartje las, was jij de enige die er niks op had gezet. Behalve je naam dan. Dus ik was bang dat je boos op me was.' gaf ik toe.
'Dat?' vroeg hij verbaasd.
'Ja.' antwoordde ik.
'Weetje, ik wist niet wat ik je moest zeggen Tins. Ik vind het allemaal zo erg wat er met je is gebeurd. En dat alles met Scott...' zei hij.
Ik hoorde zijn hart in zijn borstkast tekeer gaan.
'Ik wist altijd dat hij zo gemeen was, maar dat hij tot dit toe in staat is...' zei hij.
'Eigenlijk ben ik gewoon heel bang.' gaf hij toe.
'Je moet niet bang zijn voor Scott. Hij wil dat we bang zijn.' zei ik en ik keek hem aan.
'Weet ik, en toch ben ik bang, ik ben bang dat jou iets overkomt.' zei hij.
Ik lachte.
'Awh, lief.' zei ik.
'Ik hoop dat hij ons niet meer lastig valt.' zei hij.
Ik glimlachte.
'Dankje Liam.' Ik knuffelde hem nogmaals.
'Hoe vind je je nieuwe huis eigenlijk?' vroeg hij.
Ik liet hem los.
'Geweldig! Jullie hebben jullie echt uitgesloofd! Echt geweldig!' zei ik vrolijk.
'Ben blij dat je het mooi vind, want we hebben ons inderdaad erg uitgesloofd.' gaf hij toe.
Ik glimlachte.
'Zullen we terug gaan? Niall vraagt zich vast af waar je blijft.' zei hij.
Ik glimlachte en knikte en we liepen terug naar beneden.
'Gepraat?' vroeg Niall, die nog steeds wachtte in de gang.
Ik knikte.
'Kunnen we naar huis?' vroeg hij. Verbaasd keek ik hem aan.
'Waarom? We kunnen toch ook hier blijven?' zei ik vrolijk.
'Ik heb nog een verrassing voor je.' zei hij.
'Nog een verrassing? Niall...' Hij onderbrak me.
'Shh! Kom nou maar gewoon mee.' zei hij en hij pakte mijn hand alweer vast. Voor ik Liam of een van de andere jongens gedag had kunnen zeggen had hij me alweer naar buiten gesleurd.
'Je hebt toch geen grote verrassing?' vroeg ik zenuwachtig.
'Nee hoor.' zei hij.
'Ik ken jou wel.' zuchtte ik.
'Rustig maar, dit ga je echt leuk vinden.' zei hij.
'Ja, maar ik wil niet dat je een fortuin voor me uitgeeft.' zei ik en ik trok mijn hand weg.
'Dat doe ik niet.' zei hij.
Ik wist dat hij loog. Dus ik keek hem waarschuwend aan.
'Ik kan het je ook niet geven.' zei hij.
'Inderdaad. En je kan stoppen met me zo te verwennen.' zei ik.
'Wat is er?' vroeg Niall verbaasd op mijn boze reactie.
'Ik vind niet dat je al jouw geld in mij moet besteden.' zei ik geïrriteerd.
'Maar, Tinsley...' stribbelde hij tegen, hij klonk van slag.
'Ik meen het Niall, dat doe je nu al veel te lang.' zei ik.
'Ik wil je gewoon alles geven Tinsley. Ik wil dat je weet dat ik van je hou.' zei hij en liep naar me toe en pakte mijn handen vast.
Even keek ik hem in zijn blauwe ogen aan.
'Ik meen het Niall. Geen dure cadeau's meer.' liet ik hem weten.
'Geen dure cadeau's meer.' herhaalde hij.
'Beloofd?' vroeg ik.
Hij keek me twijfelend aan.
'Niall!' waarschuwde ik hem.
'Mag ik je dan nog 1 ding geven?' vroeg hij.
Ik keek hem boos aan.
'Alsjeblieft, een laatste dingetje?' vroeg hij.
Ik zuchtte en draaide met mijn ogen.
'Een laatste dingetje.' gaf ik hem zijn zin.
'Wil je dan eens meekomen?' vroeg hij.
Verbaasd liep ik achter hem aan.
'Waar gaan we heen?' vroeg ik.
'Naar een hele mooie plek.' zei hij. Ik liep maar braaf achter hem aan.
We liepen door het park.
'Niall. Waar heb jij dat cadeau verstopt?' vroeg ik lachend.
'Ergens.' antwoordde hij.
We liepen naar het mooiste gedeelte van het park. Wat nu vol stond met mooie rozen en roze bloesems.
'Wouw.' zei ik terwijl ik rond keek.
'Blijf hier, ik ben zo terug.' zei hij en hij zette me op een plek neer.
'Juist. Ik blijf hier.' zei ik en ik glimlachte.
Niall liep gespannen weg. Ik weet niet wat hij van plan was. Maar ik besloot maar te genieten van het mooie park. Het was best stil.
Waarom was er niemand?
Na een tijdje braaf op mijn plek te hebben blijven staan. Duurde het me te lang.
'Niall? Waar blijf je?' riep ik door het park. Ik kreeg geen antwoord.
'Niall?' vroeg ik nog eens.
Ik wou niet van mijn plek afkomen, bang dat hij terug zou komen.
'Niall?' riep ik nu, wanhopig.
Ik liep de richtig op die Niall ook op was gelopen.
Ik zag niks, ik liep weer terug naar mijn plek, waar ook niemand was.
'NIAALL?' schreeuwde ik bang.
'Dit is niet grappig!' schreeuwde ik.
'Ik meen het!'
Ik kon zoveel roepen als ik wou, maar ik zou hem waarschijnlijk toch niet vinden.
Uiteindelijk vond ik een briefje.
Ik was nog nooit zo erg van iets geschrokken...

Reacties: