FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 22. Luck.

Ik was nog nooit zo snel naar het Direction huis gelopen. Ik had het briefje de hele tijd gelezen, totdat het niet meer kon, omdat mijn ogen te vochtig waren.
De deur was open. Luid snikkend duwde ik er tegenaan zodat hij open vloog.
Ik liep de woonkamer binnen.
'Tinsley?' vroeg Louis verbaasd, die blijkbaar net wou kijken wie de deur had open gedaan.
'Wat is er?' vroeg Liam bezorgt, die achter hem ging staan.
Harry en Zayn stopten hun game, wat waarschijnlijk voetbal was. En kwamen er ook bij staan.
'Niall.. is weg..' snotterde ik.
'WEG?' vroegen al de 4 de jongens tergelijk.
Ik knikte en gaf Louis -die voor mij het dichtsbij stond- het briefje dat ik gevonden had.
Zayn, Liam en Harry lazen over Louis' schouder heen.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Liam die als eerste de brief had uitgelezen.
'Nou, Niall nam me mee naar het park, en toen zei hij dat ik moest wachten op hem, en toen ging hij weg, en toen duurde het me te lang, en toen ging ik hem zoeken, en toen vond ik dat.' somde ik op. Misschien had ik wat te vaak ''en toen'' opgenoemd, maar dat boeide me even niet.
'Wie zou zoiets doen?' vroeg Louis.
'Degene die me al de hele tijd lastig valt.' zei ik wanhopig.
'Scott...' maakte Liam wijs uit mijn opmerking.
'Denk je echt dat Scott zoiets kan doen?' vroeg Zayn.
'Ja.' zeiden Liam en ik gelijk. Daar kenden we hem nu al lang genoeg voor.
Hij was altijd een pestkop geweest, vanaf de kleuterschool al. Alles was van hem. Elk legosteentje, elk blokje, elk snoepje. Het was van hem.
Op de basisschool had het ook niet anders geweest. In de klas was hij altijd heel braaf, hij had altijd het beetje huiswerk dat we al opkregen af, en probeerde altijd ruzies te vermijden. Maar als we op het schoolplein waren, net iets uit het zicht van de pleinwacht, moest je oppassen.
Op de middelbare was het alleen maar erger geworden. Scott was niet meer dat lievelingetje van de leraren. In zo'n beetje elke les werd hij er wel uitgestuurd, sommige leraren waren zelfs bang voor hem. Waaronder mijn mentor. Daarom had ik er nooit veel aan als ik naar haar toe ging, ze zei toch alleen maar dat Scott gewoon wat problemen had.
En zelfs nu, op de universiteit ging hij gewoon vrolijk door.
Het ergste was dat hij ook nog mooie cijfers haalden op de vakken waar ik juist slecht in was. Hij was in alles goed. Behalve in sport, daar haalde hij altijd dikke onvoldoendes op.
'Ik vind het raar, Niall is helemaal niet het typ om zomaar meegenomen te worden.' zei Liam.
'Nee, daar zie ik hem inderdaad niet echt voor aan, hij kan zichzelf prima verdedigen.' zei Harry.
Zuchtend liep ik langs de jongens en ging ik op de bank zitten.
'Gaat het?' vroeg Louis die naast me kwam zitten en een arm om me heen sloeg.
Ik schudde mijn hoofd.
'Ga anders even boven liggen, dat zal je goed doen. Wij zoeken Niall wel.' stelde Liam voor.
Ik knikte en stond op, ik wou weg lopen maar Liam pakte me vast.
'Ik beloof dat we hem vinden.' zei hij.
Die blik die hij in zijn ogen had ik vaker gezien. Als hij iets beloofde kwam hij het toch wel na.
'Ja, en trouwens, wij hebben Niall ook nodig, zonder hem is er geen tour meer.' zei Harry.
Ik glimlachte.
'Dankje jongens.' zei ik.
'Ik zou niet weten wat ik zonder jullie moest.' zei ik.
'Komt goed, ga maar slapen.' zei Zayn en hij wreef over mijn haar. Ik schonk hem een glimlach en liep naar boven.
Ik maakte me zo'n zorgen om Niall. Wat als er iets gebeurd was? Zou Scott dat doen? Niall echt iets aandoen?
Ik realiseerde me dat ik morgen al weer naar school moest. Misschien was haar daar, waarschijnlijk niet. Want als hij zich nu durfde te laten zien...
Ik was eigenlijk van plan op in het logeerbed te gaan liggen, maar toen ik langs Niall zijn kamer liep kon ik het niet weerstaan.
Ik wist dat ik het moeilijker zou maken, omdat dan alles om me heen me aan hem zou herinneren, maar ik kreeg hem nu toch niet meer uit mijn hoofd, dus waarom ook niet.
Ik deed zijn kamerdeur open en weer dicht.
Overal lag troep.
Zuchtend vocht ik me een weg door de spullen -zodat ik niks kapot zou maken- en ik liet me op zijn bed vallen. Ik snoof de heerlijke kleur van Niall op, waardoor er meer tranen in mijn ogen prikkelden.
'Waar ben je Niall?' snikte ik.
Ik wist echt niet hoe ik zonder hem zou verder moeten.
Ik besloot maar om te gaan slapen, misschien zou het dan allemaal wat sneller zou gaan.

Ik liep de school binnen, mijn rugzak hangend aan een schouder. Bijna al mijn boeken lagen nog op school, dus er zat niet veel in.
Toen ik op school kwam keek iedereen me aan, wat me niet verbaasde.
Niall was nog steeds niet terug, en waarschijnlijk kon ik me toch niet concentreren. Maar ik was wel op school.
Toen ik de kantine binnenliep ging mijn blik automatisch naar de tafel waar Scott altijd zat met zijn vrienden.
Tot mijn verbazing zat hij er ook echt.
Zou hij Niall dan toch niet hebben ontvoert?
Ik schudde mijn hoofd, natuurlijk had hij dat gedaan.
Zuchtend liep ik naar de tafel bij het raam, waar ik alleen ging zitten. Ik pakte mijn Economie boek uit mijn tas en begon de laatste opdrachten te maken.
Ik zou hem wel pakken, had hij zich maar niet op school moeten laten zien, zijn eigen schuld.
De eerste lesuren vlogen voorbij, en ik wist al precies hoe ik hem zou aanpakken.
Als hij bij zijn vrienden zou zijn zou ik hem nooit aankunnen, dus had ik een -misschien niet zo perfect- plan om hem een op een te krijgen.
Daarom liep ik in de grote pauze expres langs de tafel van Scott en liet ik ''per ongeluk'' een briefje vallen.
Gespannen ging ik aan tafel zitten en keek ik toe hoe Scott het briefje oppakte. Hij had het opgepakt! Stap 1 was voltooid.
Verbaasd las hij het en hij keek naar mij, waardoor ik hem een glimlach schonk. Grinnikend vouwde hij het op en deed hij het in zijn broekzak. Nu wist ik nog steeds niet of mijn plan geslaagd was of niet. Maar ik zou er snel achter komen.
De laatste 2 uur was ik alleen maar gespannen. Natuurlijk, ik had aantekeningen gemaakt, die zouden me wel helpen met mijn huiswerk. Maar als iemand me zou vragen waar de les precies over ging zou ik geen antwoord kunnen geven.
Eindelijk was ik dan vrij.
Zuchtend pakte ik de juiste boeken uit mijn kluisje en liep ik naar buiten.
Ik zou gelijk naar de afgesproken plaats toe gaan, want ik had immers gelijk nar school op het papiertje geschreven, dus dan zou hij nu ook moeten komen.
Ik had in het bos afgesproken, ookal zo'n stomme plek, maar dan wist ik dat hij alleen was. In de stad waren er veel te veel mensen.
Eigenlijk wou ik dat niemand het wist van Niall. Al zouden Directioners best wel met me mee wouden zoeken, vermoedde ik. Maar toch was het beter als het zo bleef want anders ontstonden er toch weer roddels.
Ik liep het donkere bos in. Scott stond nonchalant tegen een boom.
'Je wou me spreken?' vroeg hij en hij keek met een fliterige blik naar me.
Door zijn stem werd het me eindelijk duidelijk dat ik echt boos was. Niet zomaar boos, hij had me al zoveel geflikt, en ik zou hem eens laten merken dat ik dit niet langer pikte.
Boos gooide ik mijn tas tegen een boom aan.
'Inderdaad.' zei ik. Ik probeerde mijn woede zo goed mogelijk te verbergen.
'Vertel. Wat wou je me zeggen?' vroeg hij.
'Niall is weg.' zei ik.
Hij probeerde verbaasd te kijken, wat hem niet echt lukte.
'Sinds wanneer?' vroeg hij.
Boos liep ik naar hem toe.
'Luister jij, als jij niet gauw kapt met al die klote spelletjes die je aan het spelen bent met me...' begon ik. Maar Scott begon al snel heel hard te lachen.
'Ik speel spelletjes met jou? Wanneer dan?' vroeg hij.
'Oh kom op Scott denk je dat ik achterlijk ben?' vroeg ik boos.
'Moet ik daar antwoord op geven?' vroeg hij lachend.
Voor ik het zelf ook maar door had gaf ik Scott een bitchklep. Even moest ik moeite doen ik niet verbaasd te zijn over mezelf.
'Ik ben zo klaar met jou!' maakte ik hem duidelijk.
'Ik voel hij.' zei hij boos terwijl hij over zijn wang wreef.
'Waar is Niall?' vroeg ik boos aan hem.
'Weet ik veel.' antwoordde hij.
'Prima, dan doen we het anders.' zei ik geïrriteerd.
'Wat nou dan doen we het anders? Ik weet niet waar hij is!' zei Scott.
Ik haalde Scott zonder dat hij het doorhad onderuit. Ineens was ik heel blij dat Liam me dat had geleerd. Ik ging met een voet op zijn buik staan.
'Waar, is Niall?' vroeg ik nog eens.
'Ik weet het echt niet Tinsley!' zei hij wanhopig.
'JE WEET HET WEL!' schreeuwde ik naar hem.
'Ik meen het!' schreeuwde ik boos.
'Ik weet het echt niet! Ik zweer het!' zei hij bang.
'Dan vind je het vast ook niet erg dat ik de politie heb gebeld.' zei ik en ik zette mijn handen in mijn zei.
Scott keek me met grote ogen.
'Dat heb je niet?' vroeg hij ongelovig.
'Dat heb ik zeker wel gedaan. Maar je hebt natuurlijk niks te verbergen, dus waarom zou je bang zij he?' zei ik nonchalant.
'Nee! Tinsley als ik nog een keer naar het bureau moet vermoord me moeder me.' stribbelde hij.
'Vertel me dan waar Niall is!' zei ik boos.
Boos keek hij me aan.
'Ik weet dat je het weet Scott!En ik heb de hele dag de tijd.' zei ik.
'Ik niet. En ik weet het echt niet!' zei hij.
'Ik geloof je niet!' riep ik nog een keer.
'Kom mee naar me huis, ik laat het je zien!' zuchtte hij.
'Daar heb ik niks aan Scott, je kan hem net zo goed ergens anders verstopt hebben!' riep ik.
'Je brengt me naar hem toe!' beval ik hem.
'Wat zie jij toch in hem?' vroeg hij.
'Waarom moet jij dat nou weer weten?' vroeg ik verbaasd.
Hij zuchtte draaide met zijn ogen.
'Ik breng je naar hem toe.' zei hij.
Ik keek hem verbaasd aan.
'Serieus?' vroeg ik.
'Ja, maar jij laat de politie niet komen!' waarschuwde hij me.
'Oke oke, die komen niet.' zei ik.
Ik reikte mijn hand aan. Waardoor hij kon opstaan. Gelijk draaide ik zijn hand op en knoopte ik hem aan de andere.
'Meen je dit nou? Vertrouw je me niet?' vroeg hij.
'Natuurlijk vertrouw ik je niet sukkel!' zei ik .
'Nu lopen!' beval ik hem terwijl ik mijn tas van de grond pakte.
'Je hoeft niet zo bod te doen hoor.' zei hij.
'Ik vertrouw je niet, zoals ik al zei.' zei ik.
Zo liepen we een tijdje, op weg naar de plek waar Niall was, hoopte ik.
'Hier is het.' zei hij toen we voor een container kwamen te staan.
'Wacht, waarom breng je me er nu wel heen?' vroeg ik.
Hij zuchtte.
'Omdat ik weet dat ik door dit toch alleen maar verder in de problemen kom.' zei hij.
'En omdat ik weet dat jij hier ongelukkig van word.' zei hij.
Verbaasd keek ik hem aan.
'Laat je me voortaan dan ook met rust?' vroeg ik.
'Laat je ons met rust?' herstelde ik mezelf.
Hij knikte.
Ik keek hem nog eens verbaasd aan.
'Weet je dat zeker?' vroeg ik.
Hij knikte nogmaals.
'Okee...' zei ik een beetje vaag.
'Maar jij opent de deur!' beval ik hem.
'Maak je dan eerst mijn handen los?' vroeg hij.
Voorzichtig maakte ik het touw los. Hopend dat alles goed zou gaan.
'Maak het open.' beval ik.
'Ik ga al.' zei hij zuchtend.
De garagedeur ging open.
Niall zat op een stoel vast gebonden. Hij keek op, zijn ogen werden groot toen hij mij zag.
Van vreugde rende ik op hem af.
En voor ik het wist was de garagedeur al weer gesloten.
Boos liep ik naar Niall toe. Voorzichtig trok ik het tape van mijn mond.
'Wat doe jij nou!?' was het eerste wat hij zei.
'Ook hallo.' zei ik en ik gaf een kusje op zijn warme lippen.
'Maar....Scott...en..' zei hij verward.
'Rustig maar Niall.' zei ik.
'Rustig?' vroeg hij bang.
Ik ging achter zijn stoel zitten en begon de knopen los te maken.
'Tinsley, dat ik hier zit is niet zo erg, maar jij...' zei hij.
'Niall. Rustig.' zei ik half lachend.
'Tinsley zeg alsjeblieft dat je weet wat je doet.' zuchtte Niall.
'Ik weet wat ik doe.' zei ik terwijl ik de knopen bij zijn voeten losmaakte.
'Ah, Dankje Tins.' zei hij terwijl hij weer opstond.
Zonder enige waarschuwing pakte ik Niall beet en zoende ik hem.
'Ik heb je zo gemist Nialler. Ik ben zo geschrokken.' zei ik en ik legde mij hoofd op zijn borst. Mijn armen sloot ik om zijn lichaam.
'Wat is er eigenlijk gebeurd?' vroeg ik bang. Ik keek hem aan.
'Ik ging weg om... Dat doet er niet toe, maar toen ineens werd ik vanachter ''aangevallen'' en toen werd alles zwart.' legde hij uit.
'Dus je zag niemand?' vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd.
'Oh Niall, ik was zo bang.' Ik legde mijn hoofd weer op zijn borstkas.
Hij gaf me een kusje op mijn kruin.
'Ik snap dat je me gemist heb Tins, en dan je geschrokken bent, maar hoe wil je hier uit komen?' vroeg Niall bezorgt.
'Oh ja, tuurlijk.' zei ik.
Ik liet hem los en liep naar de deur.
'Hoe wil je eruit komen?' vroeg Niall.
'Dacht je echt dat ik zomaar de container zou inrennen zonder een plan te hebben? Ik ken Scott langer dan vandaag!' zei ik lachend.
Verbaasd liep Niall naar me toe.
'Dus wat heb je gedaan?' vroeg hij.
'Zijn sleutel afgepakt.' zei ik terwijl ik de sleutel in het slot stak, draaide en de deur een bevestigende klik gaf.
'Mijn slimme meisje.' zei hij trots en hij wreef over mijn haren.
Ik trok de garagedeur open.
'Zo. Dat is ook weer geregeld.' zei ik.
Ik pakte mijn schooltas van de grond en liep de frisse lucht in. Niall liep achter me aan.
'Wat had je eigenlijk als verrassing?' vroeg ik.
Niall zuchtte.
'Die verrassing krijg je later wel.' zei hij en hij keek naar de grond.
'Wat is er Nialler?' vroeg ik, omdat hij zo treurig keek.
'De hele verrassing is nu toch al verpest.' zuchtte hij.
'Totdat jij weg ging, was het leuk.' lachte ik.
Hij glimlachte , maar er liep een traan over zijn gezicht.
Ik stond stil, waardoor hij ook stil stond.
'Niet huilen.' zei ik en ik veegde de traan weg.
'Je snapt me niet Tinsley. Scott verpest echt altijd alles.'
Ik voelde dat hij boos was. Hij kneep even zachtjes in mijn hand.
'Het is nu goed toch?' vroeg ik.
'De volgende keer komt hij weer met een of ander vaag iets.' zei hij.
Hij schudde zijn hoofd.
'Zo kan ik toch niet op tour gaan?' vroeg hij zuchtend.
'Tuurlijk wel. Ik zal voorzichtig zijn oke?' zei ik en ik gaf hem een kusje.
Hij zuchtte nogmaals.
'Maak je nou maar niet te druk. Kom we gaan terug naar de jongens, om ze te verrassen .' zei ik en ik liep verder. Niall liep teleurgesteld met me mee.
Ik had geen idee waarom hij zo deed. Maar ik was blij dat ik hem weer terug had.
Karma zou Scott nog wel pakken.

Reacties: