FanFic.nl

The Boy [schrijvend]

4 ~ Hij

Ik liep de trap af en voelde een rilling. Het kon door de wind komen maar iets zei me dat dat niet zo was. Door de rilling verloor ik mijn balans en viel ik van de laatste treden van de trap. Ik sloot mijn ogen en verwachtte het ergste. Ik vroeg me af na hoeveel seconden ik het zand zou raken, ik viel en voelde opeens iets warms. Ik dacht dat het het zand was maar het voelde zacht aan. Ik deed mijn ogen open en keek recht in de helder blauwe ogen van een jongen. Ik stotterde, 'dankjewel,' en probeerde weer op te staan. Ik was erg wankel maar hield me stevig vast aan zijn schouder. Toen ik recht op stond en wat was bij gekomen keek ik hem eens goed aan. Ik stond aan de grond genageld en was verbaasd om wie het was. Ik keek hem goed aan en hij mij. Opeens zei hij, 'gaat het? Je viel opeens.' "Oh wat heeft hij een lieve stem," dacht ik bij mezelf. 'J...ja.. het gaat wel.' Ik werd verlegen en begon te blozen. Ik keek naar mijn tenen terwijl hij me nog eens goed bekeek. Ik voelde zijn ogen over mijn lichaam gaan en hij gaf een goedkeurend knikje. 'Geen verwondingen. Dat is mooi,' zei hij, 'dan was ik dus op tijd. 'Ik schopte mijn slippers uit en voelde het zand tussen mijn tegen glijden. 'Loop je met mij mee?' vroeg hij terwijl hij mij aankeek. Ik staarde in zijn ogen en hij bleek het te begrijpen.
We liepen zweigend naast elkaar door het water met onze voeten. 'Bedankt,' zei ik plotseling. 'Voor wat?' vroeg hij. 'Mij redden,' zei ik terwijl ik doorliep en niet naar hem keek. Mijn gezicht was nog steeds rood van schaamte en ik durfde hem nog niet aan te kijken. Hij stond opeens stil en probeerde me aan te kijken, 'geen dank hoor.' We liepen weer verder en we waren bijna bij mijn huisje toen hij vroeg, 'mag ik je wat laten zien?' 'Tuurlijk.' We liepen verder het strand af en klommen over rotsen heen de bocht om bij de klif. Om de bocht heen zag ik het mooiste strand wat ik ooit had gezien. Het was een klein strandje met nog helderder water dan het andere strand. Prachtige schelpen lagen in het zand en er was een inham in de rots die een grote schaduw creerde, een soort kleine grot. Ik liep naar het strand toe en zag dat het verlaten was. "Dus niemand weet dat dit hier is?" vroeg ik me af. 'Mooi hé?' vroeg hij oprecht. Ik was verbijsterd en zei niks. Ik knikte alleen maar. Hij pakte mijn hand en keek me aan. Het voelde goed en ik kreeg opeens een warm gevoel door mijn hele lichaam stromen. Vlinders in mijn buik en een glimlach op mijn gezicht. Het voelde alsof we zo al uren stonden maar het was maar heel eventjes. Ik keek hem aan en zei, ' wie ben jij eigenlijk Jason?'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.