FanFic.nl

The Boy [schrijvend]

5 ~ Ik Hou Van Jou

Jason keek mij aan met zijn prachtige blauwe ogen en boorde diep in de mijne. Hij was even stil en zei daarna, 'iemand die allang naar jou zoekt.' 'Naar mij?' vroeg ik verbaasd. 'Ja.' 'Waarom dan?' 'Omdat jij speciaal bent, alleen weet je dat nog niet.' 'Hoe ben ik speciaal dan? Ik ben gewoon, net als alle andere uit mijn gezin.' 'En daar heb je het mis,' zei hij. 'Hoe weet je dit eigenlijk? Hoe weet je wie ik ben? En hoe wist je mij te vinden? Je belde gister nog aan bij mijn huis zei Cher maar zij wist ook niet waar ik was!' 'Cher?' 'Dat meisje die om je naam had gevraagd in het park?' 'Oh zij.' 'Nou? Vertel op.' Mijn warme gevoel was uit mijn lijf gezakt en ik voelde me koud. Ik bibberde en hij legde zijn jasje om mij heen. Opeens begon het te regenen. Ik had niet gemerkt dat donkere wolken over de lucht waren verspreid tijdens onze wandeling. Ik rende naar de grot en Jason volgde mij. Ik ging zitten in het zand en hij plofde neer naast mij. 'Leg maar eens uit,' zei ik nog een keer. Hij keek me verdrietig aan en ging op zijn rug liggen, 'dat mag ik niet, dat kan ik niet. Dan breng ik je alleen maar in gevaar, en dat wil ik zeker niet.' 'Waarom niet?' vroeg ik. 'Omdat..omdat... Ik verliefd op je ben.' 'Maar je kent me niet?' 'Jawel, ik ken je wel.' 'Bewijs het!' daagde ik hem uit. 'Je houdt van de zon, je kan goed zingen, je dagdroomt veel, je houdt zielsveel van je familie en je houdt niet van oorlogen en worteltjes.' Ik ging nu ook liggen. 'Hoe weet je dat?' vroeg ik met droge keel.
Ik keek hem aan en hij mij. Hij kwam dichterbij en zoende me op de mond. Ik voelde eerst een lichte tinteling en daarna zoende ik terug. Het was alsof hij mijn adem wegnam. Het leek even alsof hij een soort gouden gloed om zich heen had en ik voelde de energie door onze lijven stromen. We zoende weer en het voelde als vuurwerk. Er schoot een gedachten door mijn hoofd maar ik probeerde het weg te duwen. Ik wou alleen maar met Jason zoenen, niks liever dan dat op dit moment. Toen hij zich weg trok fluisterde hij in mijn oor dat hij van mij hield. Ik zei, 'ik ook van jou.' Ook al kende ik hem nog maar net, het voelde al zo vertrouwd. De gouden gloed verdween en ik knipperde met mijn ogen. Ik had het me vast verbeeld.

Nadat ik thuis kwam was het al vier uur 's middags. Toen de regen eenmaal was gestopt had hij mij naar het huisje gebracht. We hadden geen afspraak gemaakt wanneer we elkaar weer zouden zien maar hij had me wel zijn nummer gegeven.
Tijdens het avondeten was ik afwezig met mijn gedachten. Mijn moeder vroeg opeens, 'gaat het wel Rose?' Ik schrok uit mijn gedachten en antwoorde, 'ja hoor, alleen een beetje moe van de zeelucht en alle zon.' 'Daar kan je inderdaad moe van worden, de zeelucht zorgt ervoor dat je snel uitput en de zonnestralen maken je lui en zorgen ervoor dat je energie verliest waardoor je ook moe wordt.' "Mijn broertje moet altijd redenen geven voor dingen anders vindt hij het niet kloppen," dacht ik, 'nou, laat hem maar eens de liefde van mij voor Jason uitleggen en de chemie die we hebben." Ik begon te glimlachen om het idee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.