Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » The Vampires of Salem » Saturday: Villa Amborsius Viviano
The Vampires of Salem
Saturday: Villa Amborsius Viviano
De tijd gaat slomer dan de streekbus die de studenten oppikten om weer af te zetten voor het schoolhek. Zora en Georg hadden van elkaar afscheid genomen wanneer de laatste linksaf moest slaan naar de jongensvleugel. Georg had gezegd haar vast wel weer te zien tijdens de schooluren. Het meisje had haar schouders opgehaald en waarschijnlijk gemompeld, om dan haar eigen kant op te gaan.
Zora zit in kleermakerszit op haar bed met haar gedachte nog bij vanochtend. Automatisch bewegen haar vingers over het stofje op haar schoot met haar naald en draad in de linkerhand. In vloeiende bewegingen stikt ze de twee eindes aan elkaar.
Sinds de Lola-incident heeft de brunette haar kamergenoot niet meer gesproken. Bij terugkomst van de supermarkt was Pilou er nog niet, maar dat duurde niet lang. De blondine had de deur achter haar dicht geknald en haar tas in een hoek gesmeten. Eén blik gaf ze Zora en die was meer dan genoeg om alles wat haar dwars zat te vertellen. Het maakte Zora niet zeker over zichzelf. Normaal dacht ze alles te weten, misschien zelfs iets te betweterig, maar dat gaf ze nooit toe. Helemaal niet wanneer de hel is losgebroken tussen Zora en haar ouders, en dan vooral met haar moeder -die denkt alles te weten.
Fuck! De naald bereikt haar duim in volle snelheid door haar ingekapselde woede. Het rode vloeistof vloeit over haar huid. Woede trekt weg, en zo ook de kleur in haar gezicht. Zonder nog te kijken naar al dat bloed gooit ze het onafgemaakte kledingstuk van haar schoot, struikelt naar de badkamer met haar linkerhand voor haar mond om de nood in te dammen. Haar knieën raken net de witte tegels en alles komt met golven omhoog. In een meest onmogelijke houding probeert ze de verwonde duim uit haar zicht te houden, maar zelf met het hevige geluid van overgeven kan ze de bloeddruppels die de stenen raken niet uit haar gehoorstand krijgen.
Hier, laat me helpen. Zachte vingers strijken een haarlok uit het bezweten gezicht achter haar nek. De andere hand wrijft kalmerende cirkels op haar rug, waar het shirt klam tegenaan plakt. Ik snap nog steeds niet hoe heftig jij hier op reageert, maar dat zal ik waarschijnlijk nooit begrijpen. Wanneer de zieke het voor een moment weet binnen te houden staat Pilou op en rommelt achter haar rug in een lade onder de wasbak. De kraan gaat kort aan en dan is de kamergenoot weer terug. Een nat washandje dept haar duim schoon en een pleister bedekt het wondje.
Is alles weg? klinkt er gebroken uit de mond van de brunette, smakt kort bij het proeven van de vieze smaak op haar tong, wat haar bijna weer boven de toilet laat hangen.
Nu wel. Pilou glimlacht, wat niet wordt gezien, bij de laatste veeg met het washandje over de besmeurde witte vloer. Snel gooit ze de vieze lap in de wasmand wanneer Zora zich omdraait met haar kont op de vloer.
Dankje. Man, elke keer denk ik, dit is de laatste keer, en toch blijf ik er ziek van worden. Ik ben officieel triest. De handen van de donkerharige schuiven moedeloos voor haar gezicht. Ze zucht een paar keer diep in- en uit. Ik ga niet naar dat verdomde feest, wat iedereen ook gaat denken, verandert ze van onderwerp, nog steeds verstopt. Al dat neppen gedoe ga ik niet trekken.
Pilou gaat nu ook op de grond zitten. Haar ogen staan op stand bezorgd. Haar hand wrijft over de knie van haar zieke kamergenoot.
Je weet dat ik alleen maar bla, bla en bla hoor, hm? Het zal geweldig zijn. En als je niet gaat, dan breng ik je er persoonlijk heen. Misschien laat Bill me blijven. Zijn naam op haar tong voelen laat haar opgewonden op haar onderlip bijten. Wat zou ze graag voor zijn feestjes uitgenodigd worden. Als een heer haar een drankje aanbieden. Haar naar de dansvloer leiden met zijn slanke hand op haar onderrug, om haar dan galant in zijn dans mee te nemen. Ze zou een prachtige galajurk dragen met luxueuze sierraden die haar zongekleurde huid versieren. Dit al om iets te zijn in zijn aanwezigheid, want evenaren is verre van mogelijk.
Een gemixte zucht van verlangen naar de begeerde jongeman en afschuw naar haarzelf komt in een kleine stoot vrij. De aandacht van de blondine is terug gericht naar het meisje voor haar, die, net zoals haar nog geen seconden geleden, teruggetrokken is in haar eigen wereld. De warrige bruine ogen kijken dwars door haar heen. Pilou kan zich alleen maar afvragen wat achter dat mooie gezichtje gebeurt.
Zora is gedwongen door de bloedincident terug te denken aan haar zus, wat altijd schijnt te gebeuren na het zien van de afstotelijke kleur. Het zijn niet-chronologische flitsen, maar het eindigt altijd bij dat ene beeld. Het bloederige beeld. Het beeld van haar geliefde zuster, wat naar haar mening te weinig hardop is verteld en zichzelf nog steeds van verwijt, verstijfd in de sneeuw met ogen die hemel zou kunnen opensplijten.
Het doet haar hart ongecontroleerd hameren tegen haar ribbenkast met een schokkerige ademhaling gevolgd. De identieke bruine ogen van haar zus veranderen in twee helder blauwe die met een bezorgde twinkeling de haren doornemen. Zoras pupillen verkleinen in een normale grote.
Alles oké? Het is niet meer dan een fluistering. Woordeloos knikt de brunette en maakt aanstalten om op te staan. Haar kamergenoot begrijpt de hint en recht snel haar rug om het meisje ruimte te geven.
Het gaat. Ik voel mij alleen niet zo lekker. Het is geen leugen, de fobie voor bloed en de vreselijke herinneringen van haar zus heeft haar misselijk gemaakt -en vooral leeg. Alleen beide weten ze dat het ook een te simpele manier is om onder het feestje uit te komen.
En daarom besluit Pilou de sombere sfeer door te breken met een speelse kneep in de bovenarm van haar vriendin en zegt: Een aspirientje en wat cola doet wonderen. Kom, we gaan uitzoeken wat je aantrekt.
Kwaad, maar vooral beschaamd zit Zora op het randje van haar bed, haar vuisten gebald op haar schoot. Na een heftige discussie heeft Pilou het voor elkaar gekregen een jurk over de donker harige hoofd te trekken. Het is een zwart, dat is haar enige geluk, strapless stofje die los over haar smalle lichaam valt, iets boven haar knieën. Haar flatjes zijn bordeauxrood met een hint paars er doorheen, op ieders neus is een veter in een strik geknoopt. Het enige wat van haarzelf is, is de blazer die dezelfde kleur draagt als de schoenen.
Ik voel me belachelijk, preveld ze met hangende mondhoeken, haar ogen gefocust op de, nog steeds, gespannen vuisten. Als ze mij uitnodigen, dan kunnen ze ook verwachten dat ik als mij kom!
Doe niet zo kinderachtig, je ziet er prachtig uit! Als ik jou was had ik een jurk aangetrokken die als een tweede huid voelde. Dit moet niet zo erg uit je comfortzone zijn, de jurk is een tent! Nou pak de roos, dat is je uitnodiging, en ga er heen. En waag het om te ontsnappen aan de avond door jezelf helemaal dronken te voeren! Ik wil morgen namelijk elk detail horen! Pilous gemanicuurde nagel wijst streng naar het meisje.
De fluweelblauwe roos ligt naast Zora op bed. Zonder te kijken schuift haar hand dichterbij om met haar vingers over de doorns te glijden. Voorzichtig omsluit ze de bloem. Oké. Ik zal het niet laat maken. Ze wacht de reactie van haar kamergenoot niet af en sluit de deur zachtjes achter haar rug. Dan pas komt het besef dat ze helemaal geen idee heeft waar het huis van de beruchte leerlingen is gevestigd. Ze wilt zich omdraaien om te vragen aan Pilou of zij het weet, maar haar hand blijft boven de deurknop zweven als haar ooghoeken een gedaante bemerken aan haar rechterkant.
Een lange, tengere jongen met witblond haar leunt met zijn zijde tegen de muur. Ze herkent de jongen als één van De Zeven en weet zijn naam naar boven te halen. Andreas.
Mijn opdracht is om je naar het feest te begeleiden. Deze kant op alsjeblieft. Hij zet zich galant af met zijn handen in de zakken van zijn pantalon en loopt voorop. Stilletjes volgt de brunette, neemt zijn voorkomen in haar op; in een net, donkergrijs pak en zijn haar gebonden in een lage staart met een zijde, rode lint. De jongen lijkt te gloeien in de donkere gangen van de school, die om dit tijdstip alleen nog maar belicht wordt door het licht boven de nooduitgangen.
Beneden op de oprijlaan, voor het grote fontein waar Zora in een fotomoment haar en Lola ziet zitten als de avond daarvoor, staat een zwarte Mercedes met geblindeerde ramen op haar te wachten. Andreas heeft de deur voor de passagieren geopend als uitnodiging om erin te stappen. Een twijfel sijpelt door Zoras lichaam. Ze duwt het weg met de gedachte dat er vast om een reden een auto is geregeld, dat het anders waarschijnlijk een goede avondwandeling gaat zijn -en daar staat ze ook niet op te wachten.
Ze neemt achterin plaats. Er zit privacyglas tussen haar en de blonde jongen in, die de auto bestuurt. Met een diepe ademstoot rust ze met haar voorhoofd tegen de deurraam. Het koele glas smoort het brandende gevoel in haar onderbuik. Ze kan het niet plaatsen, het gevoel, het heeft iets weg van het gevoel die oploopt precies voor je een podium opgaat met een groot publiek. Een soort zenuwen. Ja, dat is het beste waar Zora het mee kan vergelijken. Maar waarom ze hier mee loopt is nog niet helemaal bekend. Het kan zijn omdat ze zo meteen mensen gaat ontmoeten, onbekende mensen. Ze weet al niet hoe ze normaal met Pilou en Lola moet omgaan, laat staan met wildvreemde. Wat voor een houding wordt er van haar verwacht? Ze heeft vaker exclusieve feesten bijgewoond waarvoor haar ouders voor waren uitgenodigd. Geen één heeft ze ooit leuk gevonden. Het meisje werd omringt, verstikt, door snobistische mensen. Het hoofdonderwerp was altijd geld en wie het meest ervan bezat. Er werd hartelijk om elkaar gelachen, maar ondertussen het achter de ellebogen hebben. Ze heeft die wereld nooit gesnapt, en zal ze diezelfde wereld over enkele ogenblikken opnieuw betreden? In eerste instantie heeft Zora al geen goed beeld van De Zeven Leerlingen, juist omdat iedereen zo hoog over ze praat. De brunette heeft altijd al moeite gehad dezelfde kant op te bewegen als de massa. Maar ergens, een klein deel van haar lichaam, hoopt dat ze niet zijn zoals ze beschreven worden. Van wat ze heeft gezien tijdens de lunch die ze heeft gedeeld met de beeldschone leerlingen en de korte ontmoeting met de jongen en zijn zwarte vlechten, waren ze best oké. Toch?
De stilstand van de auto laat haar gedachtebubbel knappen. Verward kijkt ze door het getinte glas waar ze de blonde jongen al ziet staan om de deur voor haar te openen. Schaapachtig kijkt ze om haar heen bij het uitstappen, weet nu nog steeds niet waar hier is.
Lang kan ze er niet over stilstaan als Andreas een beweging maakt met zijn hand wat vertelt voorop te gaan. Dankbaar knikt Zora, luistert afwezig naar het geluid wat afkomt van haar schoenzolen die over het kiezelpad lopen. Haar gehoor neemt af wanneer er geen sparren meer zijn die het zicht blokkeren. Als vervanging ziet ze een riante villa. Bekleed in barok is ze een overweldigende verschijning. Tweezijdige symmetrie, rijke versieringen en goddelijke onderwerpen op de muur maakt de Siciliaanse stijl zo bekent. Dankzij haar kunstliefhebbende ouders weet ze al dit.
De voordeur bestaat uit twee deuren van honing eiken, beiden met uitgesneden versieringen. Ademloos kijkt Zora bij de laatste traptrede omhoog naar de onmenselijke opening. Het moet minstens twee meter breed en drie hoog zijn!
Een bleke hand omsluit de rechter deurklopper, wat een eng demonisch wezentje blijkt te zijn die op een horizontale staaf bijt, en duwt de massieve deur open. De verwachte tegensputter van de scharnieren blijft uit. Zora geeft een laatste blik aan de demon die haar bijna lijkt aan te staren en laat zich dan naar binnen begeleiden.
Binnen is zoals de buitenkant haar al heeft ingelicht; eveneens bekleed in barok. Het geeft haar het gevoel in een tijdmachine gestapt te zijn die haar naar de zeventiende eeuw heeft gestuurd. Dan pas hoort ze het warme geluid van pratende mensen, dansende voeten en de muziek. Het stelt Zora gerust geen bijpassende klassieke muziek te horen, maar normale eigentijdse lawaai. De leerling kijkt links van haar waar Andreas staat, die ze voor een moment helemaal vergeten was. Verbazing is van haar gezicht af te lezen wanneer ze zich bedenkt dat het de tweede keer is vanavond dat hij niet is opgemerkt door haar, terwijl zijn schoonheid juist zo aanwezig is.
Laat mij je jas opbergen. Er is bijna geen druk van zijn vingers te voelen op haar lichaam wanneer hij haar jas van haar schouders af laat glijden. Hij legt de winterjas over zijn rechterarm en vraagt haar geduld te hebben zodat hij het naar de garderobe kan brengen.
Nu Zora alleen staat in de hal merkt ze pas op hoe groot het is. Links staan twee donkerbruine sofas met een ronde salontafel er tussen in. Diepblauwe rozen staan mooi te wezen in een karaffen vaas. Het laat haar kort naar beneden kijken, naar haar eigen roos, en besluit hem erbij te voegen.
Andreas is nog steeds niet terug. De leerling kijkt naar de andere kant van de hal die vanaf daar veranderd in een lange gang. Aan het einde brandt zwak licht, waar het geluid van leven afkomst. Maar Zora vangt een ander geluid op in haar rechteroor. Fronsend kijkt ze naar rechts, ziet een trap die met een fijne bocht naar links omhoog klimt. De marmeren tegels zijn bekleed met een roodfluwelen overloper. De trap veranderd in een open tussenverdieping die zich splits naar een andere gang en een smalle overloop met een stenen reling die met de hoeken van het huis meebeweegt tot de voordeur. Zora realiseert zich dat dit de weg is naar het kleine balkonnetje die ze bij aankomst als dakkapel boven de voordeur zag uitsteken.
Haar lichaam volgt de muziek. Vingertoppen glijden over de stenen reling van de trap bij elke stap. De tweede verdieping word verlicht door kaarsen in kandelaars die aan de muur zijn bevestigd. Haar dromerige ogen proberen elk detail van het prachtige interieur op te nemen. De twee stoelen in de gang, beide met een sierlijk motief op de bekleding. De koperen, of misschien zelfs gouden?, deurklinken waarvan de uiteinde als dode herfstbladen naar beneden krullen. Goudgelen sierkwasten aan gordijnkoorden die de donkergroenen, zware gordijnen vast hebben gebonden tegen de muur zodat Zora door de volgende opening kan lopen.
Oh. Mijn. God. De muziek heeft haar naar een prachtige balzaal geleidt. Er hangt een overweldigende sfeer in de ruimte. Mensen praten, lachen en dansen, genieten simpelweg van elkaars aanwezigheid. Het lijkt verre van op de feestjes van haar ouders. Deze mensen zijn jong en bruisend.
Vergroten ogen zijn vast gepleisterd aan het plafond. Deze is concaaf, betegeld met aarde tinten, goud, wit en zelfs een lichte vorm van roze. Het is betoverend. Het laat haar zonder weg te kijken door de menigte manoeuvreren, met tussendoor een rondje om haar as bij het gevoel iets van het meesterwerk gemist te hebben.
Een frisse tocht tegen haar blote benen is wat haar uiteindelijk doet wegkijken. Gesloten gordijnen bewegen door de wind geruisloos over de vloer. Zora scheidt de stoffen van elkaar om haar hoofd er doorheen te steken. Het is een balkon vol feestgangers die op de tuin uitkijkt. Een prachtige fontein, wel stukken kleiner dan die van haar school, wordt met geellicht verlicht. Een mooi gevormde vrouw leunt tegen een rots, met een been opgetrokken. Ze heeft een emmer in haar hand waar het water uitstroomt.
Aan beide zijdes van het balkon zijn trappen, om bij de tuin te komen, die met een hoekige bocht naar binnen vormen. Zora ziet aan de rechterkant nog een smal trappetje die verder naar boven gaat. Het wekt nieuwsgierigheid op, vooral omdat het juist niemand lijkt te interesseren. De enkele trees brengen haar naar de bovenste laag; een dakterras. Haar ogen vergroten voor de zoveelste keer. Er heerst een kalmte. De muziek heeft moeite om op deze hoogte te komen, er blijft niet meer over dan een vaag achtergrondgeluid. De hemel is inktzwart, wordt versierd door enkele sterren, maar de maan is nergens te vinden. Stenen bankjes zitten aan de grond gevestigd met de rug tegen de reling die net iets onder de borst komt. De brunette neemt op een van hen plaats, wel waar ze nog een beetje zicht heeft op de tuin waar gedanst wordt. Mechanisch glijden de toppen van haar vingers over de bladeren van een klimopplant, die door de jaren heen de reling grotendeels heeft weten te bedekken. Een kleine glimlach ligt op haar lippen.
Een stukje van een blad wordt afgescheurd bij het voelen van koude vingers op haar hals.
Oké, dit is echt een vreselijke cliffhanger, zelfs ik weet dat! Maar anders bleef ik maar verder schrijven en dan bestond het hfst waarschijnlijk uit zevenduizend worden... Hope you liked it. Love your comment! <33
Reacties:
van mij mogen je stukken nog wat langer worden hoor, daar heb ik totaal geen probleem mee. Ga je snel weer verder?
xx
Die beschrijvingen zijn echt NIET erg. Dat is juist wat dit verhaal zo mooi maakt, alles wordt zo beschreven dat je het echt voor je kan zien. (:
Snel verder! <3
Gaat ze zich verontschuldigen voor de beschrijvingen. Die zijn juist prachtig!
En ja. Die cliffhanger! Ãâ Trouwens. Zevenduizend woorden is niet erg, hoor. Ik denk haast dat het of Bill of Tom is die achter haar staat.
En haii. Zora reageert écht heavy op bloed. Dat vind ik zo leuk aan dit verhaal, de achterliggende gedachte. Hun zijn vampiers, zij haat bloed. GAAT FOUT.
Nou, ik vind dat je snel verder moet posten! Omdat je ons zo'n ongelooflijke cliffhanger geeft! Alvast gelukkig nieuwjaar trouwens. (:
VEEL TEKST! YES!
Even lezen.
...ik had best nog wel 7000 woorden kunnen lezen o.o Snel meer? WAT EEN CLIFFHANGER YASMINE. I am not amused. ):
En wat een mooie mooie mooie beschrijvingen van de villa! <3
Snel meer? Pleaaase?
het is geen rot cliffhanger.. het is een cliffhanger die je doet verlangen naar meer. Daarom ga ik nu ook snel verder lezen