FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 25. Done.

Niall Horan POV
Ik keek met open mond naar de lege plek en probeerde mezelf te kalmeren.
Misschien was ze er nog gewoon niet. Moest ze nog wat regelen voor ze naar het vliegveld kwam. Misschien had ze een verrassing voor me, of was ze iemand onderweg tegen gekomen.
Ik sloot mijn ogen - en mond - en haalde een keer diep adem. Het kwam wel goed. Ik zou gewoon wachten, en dan zou ze naar de toe komen, vrolijk. Zoals altijd.
Toen ik net weer een beetje gekalmeerd was begon mijn telefoon te trillen.
Ik had een sms van Tinsley.
Smekend om een beetje goed nieuws opende ik het bericht.
Niall, kom alsjeblieft naar het park.
X Tinsley.
Fronsend keek ik naar het smsje. Ik wist nu nog steeds niet of er iets goeds of iets slechts aan de hand was. Maar ik twijfelde er niet om.
Ik schudde mezelf wakker en begon mijn weg naar het park. Rennend, dwars door al het verkeer heen. Normaal zou ik dat levensgevaarlijk vinden, maar nu boeide het me echt niet.
Mensen gilden naar me.
Ik wist niet precies of dat was omdat ik Niall Horan was of omdat ik dwars door de rode stoplichten heen rende, mensen aan de kant duwde en door de auto's die zoals gewoonlijk in de fille stonden heen zigzagde.
Het zou makkelijker zijn geweest als ik door een dorp had heen gerend, maar uiteindelijk was is in het park.
Hijgend zocht ik naar Tinsley. Mijn ogen gingen langs de mensen, maar nergens was zij te bekennen. Ik liep rustig en keek naar iedereen die voorbij liep. Iedereen. Eigenlijk had ik me wel voor mijn kop kunnen slaan. Ik kon Tinsley herkennen uit duizend andere mensen. Doordat ik nu naar iedereen keek verloor ik ook nog eens tijd.
Uiteindelijk vond ik haar ergens waar bijna geen hond kwam.
Ze stond tegen een boom aan en je kon zelfs van afstand zien dat ze gehuild had.
Bezorgt liep ik op haar af.
'Tinsley wat is er?' vroeg ik terwijl ik voor haar ging staan.
'Oh, hoi Niall.' zei ze verlegen.
'Tins.' zei ik en ik pakte haar handen.
Ze trok ze terug en keek me met een bedroeft gezicht aan.
'Wat is er?' vroeg ik opnieuw.
Er stroomden tranen over haar wangen. Ze draaide haar hoofd weg.
'Je kan altijd alles tegen me zeggen.' zei ik.
'Weet ik.' snikte ze.
Ze veegde haar tranen weg en ging rechtop staan.
'Niall...' begon ze.
Ik pakte haar handen, deze keer mocht ik ze wel vast houden.
'Ja?' vroeg ik.
'Het spijt me zo.' zei ze.
'Wat spijt je?' vroeg ik.
Het deed me zeer om haar zo te zien.
Ze nam een grote hap adem.
'Ik verdien dit allemaal niet.' zei ze en ze keek naar de grond.
'Wat je verdient het niet?' vroeg ik.
Ik had echt geen idee waar ze het over had. Ik hield van haar, natuurlijk verdiende ze dit.
'Vertel me nou gewoon wat je bedoeld.' zei ik, een beetje ongeduldig.
Ze keek me verdrietig aan.
'Niall, ik weet niet zeker of de baby van jou is.'
Ik keek haar aan. Wist niet wat ik moest doen of moest zeggen. Ik stond gewoon even verstijfd. Of het nou van verdriet was of teleurstelling. Ik wist het niet.
Maar na een paar minuten drong het tot me door. Woede borrelde in me op. Ik trok mijn handen terug en draaide me om, zonder ook maar een woord te zeggen.
'Niall alsjeblieft. Laat me het uitleggen.' smeekte Tinsley. Ze liep huilend achter me aan.
'Zoek het uit.' zei ik en ik liep stevig door.
Tinsley bleef huilend achter. Boos liep ik de mensen langs, de meisjes die me na wezen, de honden die piepend achter me aan liepen om een beetje aandacht.
Ik liep rechtstreeks naar het One Direction huis. Ik had nu geen behoefte om naar mijn eigen huis te gaan. Eigenlijk was het mijn huis niet eens meer, zij mocht het hebben.
Ik gooide de deur achter me dicht.
De jongens keken verbaasd toe hoe ik de trap op stapte.
'Niall? Waar is Tinsley?' vroeg Louis.
'Weet ik niet. Het boeit me ook niet.' antwoordde ik.
Ik liep naar mijn kamer en gooide opnieuw de deur achter me dicht.
Boos liet ik me vallen op mijn bed.
Het beertje dat ik tussen de kussens had ingezet viel om.
Ik pakte het op en keek ernaar. Het was het beertje dat ik voor haar gewonnen had op de kermis, een half jaar geleden. 9 maanden geleden, precies.
Er was alleen een ding anders aan.
Ik had het hartje dat het beertje vast had eraf geknipt en dat het opgedraaid, en er natuurlijk weer opnieuw aangenaaid, maar dan met de andere kant, de lege kant. Er stond nu een andere tekst.
Deze had ik er dan niet zelf opgenaaid, ik was niet zo slim. Ik had het geprobeerd, maar het was mislukt. Daarom had de moeder van Tinsley me geholpen. Die was daar net iets handiger in.
Wil je met me trouwen? Spelde het gouden sierlijke draad.
Het was de bedoeling dat ze het zou vinden in het park, tussen de rozen. Daarom was ik ook weggelopen. Tinsley was alleen in paniek geraakt omdat ik niet terug kwam. Was niet echt een van mijn beste plannen.
Er werd op mijn deur geklopt.
'WAT!?' schreeuwde ik boos.
'Kan ik binnenkomen?'
Het was de stem van Liam.
'Nee!' zei ik boos.
Toch ging de klink naar beneden er werd de deur open gedaan.
'Liam! Rot op!' riep ik boos.
'Ik wil met je praten.' zei hij.
'Ik niet met jou!' antwoordde ik boos.
Liam luisterde niet. Hij kwam mijn binnen en sloot de deur.
Ik zuchtte.
'Wat kom je doen?' vroeg ik.
'Wat is er?' vroeg hij.
'Niks, hoezo?' antwoordde ik.
'Niks? Waar is Tinsley?' vroeg hij en hij ging bij me op bed zitten.
Ik haalde mijn schouders op terwijl ik aan het beertje frummelde.
Onder de tekst had ik een stukje opengeknipt en weer heel los dicht genaaid. Als je aan het draadje trok, kwam er een ring uit.
Ik trok hem eruit en mikte de knuffel op de prullenbak die tegenover mijn bed stond. Ik gooide hem er in een keer in en stond op.
'Wat ga je doen?' vroeg Liam.
'Dit terug brengen naar de winkel waar ik het gekocht heb.' zei ik terwijl ik weg wou lopen.
'Wacht! Ik snap er echt niks meer van, wat is er aan de hand tussen jullie?' vroeg Liam me.
'Weetje Liam, niet elke relatie is zo perfect als die van jou en Danielle.' zei ik geïrriteerd. Ik opende de deur en liep de kamer uit.
Liam liep verbaasd achter me aan.
'Wat is er aan de hand tussen jullie twee? Waarom hebben jullie ruzie?' vroeg hij.
'Oh we hebben geen ruzie hoor.' zei ik. De ander jongens waren er ook aan komen lopen.
'Wat is er dan?' vroeg Liam boos.
'Niks,' zei ik.
'Niall! Kap nou eens met zo stom te doen en vertel ons gewoon wat er aan de hand is!' beval Liam me.
'Wil je weten wat er aan de hand is?Tinsley is vreemd gegaan, dat is wat er aan de hand is.' schreeuwde ik boos.
Liam fronste naar me.
'Dat klinkt niet als Tinsley.' zei hij.
Zuchtend draaide ik me om en liep ik de voordeur uit.
'Maar Niall, je kunt haar toch niet zo alleen laten?' vroeg Harry die naar de deur liep en me achterna keek.
'Jawel.' schreeuwde ik boos terug.
'Niall! Open je ogen eens!' riep Liam boos en hij liep achter me aan.
'Dat had ik inderdaad eerder moeten doen.' antwoordde ik.
'Prima. Dan zoek ik het uit.' zei hij.
'Je doet maar.' zei ik geïrriteerd.
Liam draaide om en liep richting het park, dat de andere kant op was.
Ik was er definitief, klaar mee.

Reacties: