Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Until Death Do Us Apart » 15: Curious Niall
Until Death Do Us Apart
15: Curious Niall
Ik weet niet wat ik eigenlijk had verwacht. Misschien wat sneaky spion werk. Of infiltreren. Of misschien zelf een pistool, om een Panther uit te schakelen. Maar ik had zeker niet verwacht dat we drie dagen zouden gaan niksen, terwijl mijn vader enkel aan de telefoon zat en Mark de hele dag door in het tuintje bezig was. Ja, ik had dat gat gemaakt voor een vijver en dus niet voor een doodskist.
Drie dagen waren verstreken en er was werkelijk waar nog niets gebeurd. Geen overvallen, geen vreemde busjes en geen nieuwe briefjes. Volgens mijn vader wisten de Panthers nog niet dat ik hier was, iets wat een goed teken was. Want als ze niet wisten dat ik hier was, waren ze me ook nog niet komen ontvoeren en was er dus nog geen reden tot paniek. Niet dat ik hem geloofde, ik bedoel, als de Panthers zo gevaarlijk waren als we dachten, moesten ze ons toch allang op het spoor zijn? Moesten ze toch überhaupt weten dat ik weg was? Hoewel alles koek en ei leek, hield Zayn me 24/7 in de gaten, wat aan alles te merken was. Hij ging nog net niet met me mee naar het toilet.
We zaten met zijn vijven voor het huisje op het grasveld. Niall tokkelde wat op zijn gitaar en we zongen wat liedjes. Gewoon relaxed, alsof er niets aan de hand was.
‘’Waarom zit hij toch steeds aan de telefoon?’’ Vroeg Liam toen mijn vader al telefonerend op de veranda ging staan. We hielden ons allemaal stil en keken enkel naar mijn vader, maar we konden er niets wijzer uit worden. Eigenlijk wilde ik hem afluisteren - ik was ervan overtuigd dat de jongens dat ook wilden - maar we zaten te ver weg om iets te horen.
‘’Ik heb geen idee, maar wil het best weten.’’ Zei Louis, terwijl hij een hap van zijn appel nam. De anderen knikten, ikzelf incluis. Het voelde best wel vreemd. De Panthers hadden sinds ik en de jongens hier waren nog niets van zich laten horen, terwijl dat dreig briefje toch echt duidelijk had gemaakt dat er haast achter zat. Tenzij het allemaal een loze grap was. Nee, dat kon echt niet zo zijn. Anders had mijn vader hier niet aan mee gewerkt. Alles klopte, behalve het deel dat de Panthers zich zo afzijdig hielden. Tenzij..
‘’Wat nou als ze ons al de hele tijd in de gaten houden?’’ Mijn redenering overviel de jongens, Niall in het bijzonder. Hij stopte met tokkelen en keek geschrokken om zich heen, waarna hij zijn angstige blik op mij richtte.
‘’Je bedoeld.. Hier? Nu?’’ Zijn stem trilde een beetje en een bedrukkend gevoel rustte op mijn borst bij het idee dat ik zojuist Niall bang had gemaakt.
‘’Ja, nou, ik zeg niet dat het zo is..’’ Ik had er meteen spijt van dat ik mijn gedachten had uitgesproken. Iedereen maakte zich nu onnodig zorgen, er was ten slotte nog niets gebeurd.
‘’Misschien moeten we eens wat rond kijken? Gewoon, voor het geval dat?’’ Vroeg Niall zachtjes.
‘’Niemand gaat hier weg.’’ We schrokken alle vijf op van een stem die rechts van ons vandaan kwam, vanuit het bos. Mark liep met een schep over zijn schouder op ons af, met een grijns van oor tot oor.
‘’Schrokken jullie?’’ Wat ontkennend gemompel steeg op, alhoewel iedereen wist dat ze wel degelijk waren geschrokken. Ik snapte niet hoe Mark zo snel hier kon staan, hij was nog geen vijf minuten geleden in het tuintje bezig. Ik keek langs hem heen en volgde met mijn blik zijn voetstappen, die recht uit het bos kwamen. Nieuwsgierigheid nam in me toe en ik nam mezelf voor later vandaag aan één van de jongens te vragen om met me mee te gaan zijn spoor te volgen. We zaten hier al veel te lang stil, het was tijd voor actie. Als hun dat niet deden, dan wij zelf wel. Hoe moesten we anders ooit veilig naar huis gaan? De gedachte aan thuis was vrij pijnlijk, hoewel mijn vader hier wel was. Ik had mijn moeder niet meer gesproken sinds ik die ochtend naar Louis was gegaan om te repeteren. Mijn vader had me duidelijk gemaakt dat hij haar op de hoogte zou brengen, maar ik wist niet zo goed of ik hem wel kon geloven. Hij had de afgelopen jaren niets van zich laten horen, waarom zou hij dat nu ineens wel doen?
Mark stak zijn schep in de grond en leunde tegen de stok aan, terwijl hij een sigaret opstak. De rook blies hij in kringetjes de lucht in, het leek alsof hij diep nadacht.
Ik wilde net aan hem vragen waarom mijn vader de hele tijd aan het telefoneren was, toen Zayn me op mijn schouder tikte.
‘’Wil je even mee lopen?’’ Me ervan bewust dat we nu werden aangestaard door de anderen, knikte ik nonchalant. ‘’Ja hoor.’’ Zayn stond op en ik volgde zijn voorbeeld, waarna ik achter hem aanliep. Het kleine laagje sneeuw kraakte onder onze gympen en ik voelde hoe het tempo van mijn hartslag iets versnelde. Dit zou de eerste keer worden dat Zayn en ik weer eens alleen waren, met zijn tweeën. Tot voorheen werden we aldoor geflankeerd door Louis, Niall of Liam. Ik keek even achterom, maar ze zaten nog precies waar ze een paar seconden geleden ook zaten. Niall was weer op zijn gitaar gaan tokkelen en Louis at nog vrolijk van zijn appel. Liam zat wat te praten met Mark. Ik begon me net af te vragen waarom Niall zijn gitaar in godsnaam mee had gesleept, toen twee sterke handen me bij mijn arm pakten en me mee sleurden naar de achterkant van het huisje. Ik werd tegen de houten muur aangedrukt, zo’n twee meter van het raam vandaan. De geur van Zayn’s aftershave drong mijn neus binnen en maakte me een beetje licht in mijn hoofd. Ik keek in zijn hazelnoot bruine ogen die speels twinkelden, deze blik herkende ik uit duizenden. En het was één van mijn favorieten. Zayn’s gezicht was vijf centimeter van de mijne verwijderd en zijn warme adem kietelde op mijn huid. Hij bracht zijn hand naar mijn wang en streelde deze zachtjes met de topjes van zijn vingers, terwijl hij met een diepe stem fluisterde:
‘’Ik mis het, Harry.’’ Ik keek hem met een halve glimlach aan en zijn ogen begonnen nog meer te twinkelen. Natuurlijk, hij kende mijn blik ook.
Hij bracht zijn lippen naar de mijne en kuste ze zacht, waarbij hij zijn vingers via mijn wang naar mijn hals liet glijden en ze via daar door mijn nek haren liet gaan. Ik kon nauwelijks bewegen doordat hij zijn hele lichaam tegen de mijne aandrukte, iets wat prettig aanvoelde. Ik had Zayn’s warmte en liefde gemist, net zoals onze privé momenten. Als iemand ons zou betrappen… Ik wilde niet bij de gevolgen van dien nadenken, net zo min als dat ik iemand dat aan wilde doen. De jongens hadden het al moeilijk genoeg, stel dat ze dit zouden ontdekken…
Mijn overdenkingen werden afgekapt door Zayn’s tong die zich gewillig in mijn mond liet glijden. Ik sloot mijn ogen en wurmde mijn armen onder zijn lichaam vandaan, zodat ik ze onder zijn shirt kon laten glijden. Hij huiverde even onder mijn ijskoude aanraking, maar drukte daarna zijn lichaam nog dichter tegen dat van mijn aan en plaatste zijn rechter been tussen mijn benen, zodat hij met zijn kruis langs met heup schuurde. Zijn aanrakingen zorgden ervoor dat ik steeds meer naar hem verlangde, terwijl hij zijn lippen voorzichtig van de mijne haalde en ze vervolgens in mijn nek plantte. Hij bewoog zijn lippen verder naar boven en kreunde zachtjes in mijn oor. Ik hield mijn hoofd iets naar achteren en bewoog mijn handen verder onder zijn shirt. Zijn lippen vonden opnieuw de mijne en hij wilde zijn handen ook onder mijn shirt plaatsen, toen gekraak onze aandacht trok. Als op de automatische piloot lieten we elkaar los en keken we om ons heen, terwijl het gekraak luider werd. Nog geen seconde nadat we onze kleren recht hadden getrokken, kwam Niall’s hoofd tevoorschijn. Hij had zich om de hoek van het huisje gebogen en keek ons vragend aan. ‘’Ik eh, ik wilde even checken of jullie oké waren.’’ Zei hij een klein beetje verlegen. De enige vraag die door mijn hoofd spookte, was of hij ons gezien had. Nee - dat was onmogelijk. Ik wisselde snel een blik met Zayn, waarna we naar Niall toeliepen en zeiden dat we net klaar waren. Hij vroeg niet waar we het over hadden gehad, maar ik nam mezelf voor om ze te vertellen over de voetsporen van Mark, die ik zo graag wilde volgen. We konden net zo goed met z’n allen gaan.
Er gebeurde toch niets.
Reacties:
Haha ik hoop stiekem dat Niall dat wel allemaal zag. Snel verder!
snel verder