FanFic.nl

Songfanfics

Best Friends

Het plan was uit het niets gekomen. Half januari had Milo tijdens een oersaaie wiskundeles een briefje doorgegeven waarop stond “Een oproep aan jullie alle zes! Bedenk iets leuks om deze zomer te doen, zodat we iets hebben om naar uit te kijken! Dit weer maakt mij depressief!”�
Ik wierp een blik door het beregende raam en draaide me om naar Milo. Die zat aan het tafeltje achter mij en met zijn wang tegen zijn wiskundeboek keek hij met een mistroostige blik naar buiten.
“Dit is het. De zondvloed. We gaan er allemaal aan!”� had hij gekreund en vervolgens met een dramatisch gebaar zijn kap over zijn hoofd getrokken en zijn handen in zijn nek gevouwen, alsof het gebouw op instorten stond.
Het papiertje was de hele klas rondgegaan, we zaten maar met z’n zevenen in de klas dus dat ging snel, en in geen tijd was het weer bij Milo terechtgekomen. Die had er een blik op geworpen en zijn gezicht was meteen opgeklaard. Ik pikte het papiertje en ontcijferde Paolo’s kriebelige handschrift. Een roadtrip, stond er. Het voorstel werd van oor tot oor gefluisterd en iedereen ging akkoord. Best handig, als je maar met zeven mensen in een klas zit en je ook elkaars beste vrienden bent. Die zelfde avond begonnen we alles te plannen. De zomer zou een stuk sneller komen dan we dachten, nu we een leuk vooruitzicht hadden…
“Dit is de laatste.”� zuchtte Lila en trok haar tas uit de koffer van het rammelende minibusje dat Aaron voor de hele zomervakantie van zijn oom geleend had. Ik liet mijn ogen over ons kleine groepje glijden en grinnikte bij mezelf. We waren een vrij ongewone verzameling. Milo, blond, knap en ongelooflijk homo. Noël, de hyperactieve voetballer. Paolo, de kleine Italiaan en zoals de cliché het voorschrijft een echte versierder. Lila, de rust zelve, onafscheidelijk van haar schrijfblok. Aaron, opvallende rode haarbos, en de droogste humorist van het westelijk halfrond. Harley, mijn beste vriendin, leeft met haar hoofd in de jaren ’80. En ik natuurlijk. Irene.
Noël en Aaron begonnen meteen de tent op te zetten en Milo en Paolo rolden de luchtmatrassen uit en grepen elk een voetpomp. Harley, Lila en ik ontfermden ons over de boodschappen die we hadden ingeslagen in een dorpje dat we twee uur eerder gepasseerd waren. Dit was onze vierde stop op onze roadtrip. Ons einddoel was Barcelona en we waren nu net Avignon gepasseerd. Het schoot niet geweldig op, maar dat was ook niet de bedoeling. We reden langzaam en kampeerden steeds een paar dagen op dezelfde plek voor we verder reden.
“Dit is veel te lastig in de volle zon. Ik ga me verplaatsen, als ik teveel zweet gaat mijn t-shirt stinken.”� zuchtte Milo en sleepte de luchtmatras en de pomp aan de kant. Paolo, die al lang zijn shirt had uitgetrokken, rolde met zijn ogen en begon onvermoeibaar aan een tweede luchtmatras. De tent stond al half rechtop en Noël worstelde nog met een hoop touwtjes die in elkaar verward zaten.
“Wie die touwtjes vanochtend heeft opgerold, verdient een medaille voor knopen leggen. Ik krijg ze niet meer uit elkaar.”� gromde hij en rukte gefrustreerd aan een uiteinde.
“Noël, jij hebt die touwtjes zelf opgerold, ik heb het je zien doen.”� klonk Aarons stem gedempt vanonder het tentzeil.
“Oh ja.”� De voetballer krabde even in zijn haar en zuchtte. “Dan was ik duidelijk niet wakker genoeg om te zien wat ik deed.”� Lila grinnikte en gaf hem een zet.
“In excuses verzinnen ben je echt onverslaanbaar, Nolle.”� lachte ze en gebruikte bewust de bijnaam die hij haatte. Noël grijnsde wraakzuchtig terug en trok het feloranje waterpistooltje tussen zijn broeksband uit. Hij had het kinderspeeltje bij het begin van de reis gekocht en kreeg er duidelijk niet genoeg van om ons allemaal op onbewaakte momenten nat te spuiten. Lila dook weg achter de half opgezette tent en Noël maakte aanstalten om haar te volgen, maar kreeg plots een leuker doelwit in de gaten. Harley zat op haar knieën over een koelbox gebogen met de dopjes van haar mp3 diep in haar oren. Ze had haar slippers uitgeschopt en liep rond in haar minishort en een indigoblauw shirt met felgekleurde verfspatten. Haar donkerbruine haar zat samengebonden onder een bandana met sterren en haar lippen waren bloedrood, zoals altijd. Noël giechelde en richtte zijn wapen op het meisje, dat nog steeds nietsvermoedend mee neuriede met haar jaren ’80-hits. Ze gilde en viel achterover toen de waterstraal haar midden in haar gezicht raakte.
“Noël! Ben jij helemaal gek geworden, ik schrik me dood!”� Noël, Lila en ik schaterden van het lachen terwijl Harley haar gezicht droogwreef met de boord van haar shirt. Daarna legde ze dramatisch haar hand op haar borstbeen.
“Mijn hart! Dit is zeker tien jaar korting op mijn leven! Dat waag je geen tweede keer!”� Noël spoot nog snel een paar druppels tegen haar benen en borg het plastic speeltje toen weer veilig op.
“Als de kinderen klaar zijn met spelen, ik kan wel wat hulp gebruiken.”� zei Aaron terwijl hij zijn hoofd onder de rand van het zeil stak. “Die tent zet zichzelf niet op, hoe jammer ik het ook vind.”�
Een uur later stond ons kamp voor de vierde keer overeind.
“We worden hier handig in.”� knikte Lila en keurde nog snel even de inrichting van onze gigantische tent waar we maar net met z’n zevenen inpasten.
“Inderdaad, helemaal niet slecht.”� voegde Paolo eraan toe. “Ik zou wel eens gewend kunnen raken aan dat matrassen oppompen. Goed voor de conditie.”�
“Spreek voor jezelf.”� hijgde Milo. “Ik plak helemaal. Volgende keer zet ik de tent wel op, dan kan Noël zich eens de longen uit zijn lijf pompen. Hij is de sportman, niet ik. Mijn benen kunnen dit niet aan.”�
“Je bedoelt dat jouw Armani-shirtjes niet tegen zweet kunnen.”� grijnsde ik en Milo gaf me een ijzige blik over de rand van zijn Dior-zonnebril, zijn lippen afkeurend samengeknepen en één hand in zijn zij.
“Wat insinueerde jij daar, juffrouw Irene?”� vroeg hij met zijn hoogste en meest verwijfde stemmetje.
“Niets hoor, juffrouw Mila.”� grinnikte ik en weerde een klap af. Hij snoof hooghartig en schudde zijn haren achterover, de late zonnestralen toveren er glittertjes in. Ja, Milo is onze diva, hij heeft er dan ook de gepaste ‘kuren’ voor, maar dat mag want zo kennen we hem.
Het werd later en het begon langzaam aan te schemeren. We zaten allemaal om het kleine vuurtje heen dat Aaron had gemaakt.
“En de Here zei, laat er licht zijn, en er was licht.”� had hij gegrijnsd toen hij de aanmaakblokjes in brand had gestoken. Een kampvuur in het wild was vreselijk illegaal, maar hier was in de verste verten geen mens te bekennen, en Aaron wist wat hij deed. We hadden zelfs een emmer water klaarstaan, voor het geval het eens echt zou misgaan. En daarbij, zonder kampvuur moesten we ons eten koud opeten en dat was ook niet ideaal.
“Geef toe, dit is pas leven.”� smakte Paolo gelukzalig en propte de rest van het gloeiend hete worstje in één keer in zijn mond. Ik glimlachte en keek de kring rond. Zes bekende silhouetten hadden zich tegen elkaar in het gras genesteld, bordjes op hun schoot of naast zich op de grond. Een fles goedkope witte wijn ging van mond tot mond en het schemerlicht zette alles in een oranjeroze gloed.
“Ik heb geen zin om in oktober naar de hogeschool te gaan.”� pruilde Harley. “Dat klinkt veel te serieus, dan gaan we geen tijd meer hebben voor dit soort dingen.”� Lila keek met geschrokken ogen op van haar schrijfblok en gaf de doemdenker een schop tegen haar knie.
“Zeg geen stomme dingen, Harley. Je denkt toch niet dat wij elkaar ooit uit het oog zouden verliezen?”� vroeg Lila met een geïrriteerde ondertoon in haar stem. Harley haalde enkel haar schouders op.
“Dat kun je nooit weten. Zo’n dingen gebeuren wel vaker.”� zei ze stil. Ik schoof wat dichter naar haar toe en trok plagerig aan een paar krullen die onder de bandana uitpiepten.
“Dat zijn zorgen voor later.”� suste Noël. “Voorlopig gaat niemand ergens heen.”�
“Letterlijk. Want ik heb de sleutels van het busje.”� probeerde Aaron de sfeer te breken. Met succes, want Harley grinnikte zacht. Milo stootte haar aan met zijn schouder en liet zich achterover in het gras vallen.
“Volgens mij maken jullie je zorgen om niets. Wij zijn te hecht om daar ook maar iets te laten tussenkomen. Zeker na deze zomermaanden! Dus ik stel voor dat we allemaal ontspannen.”�
“Voor één keer heeft Milo gelijk.”� zei Paolo. “Kijk toch eens om je heen! Ik kan me niet voorstellen dat deze zomer ooit eindigt.”�
Daarmee was alles gezegd en het gesprek werd wat luchtiger. Ik staarde in de vlammen en dacht na over wat Paolo gezegd had. Ik wist dat hij gelijk had. Dit waren de dagen die eeuwig zouden duren. Ze zouden ons verbinden, als een onzichtbare band. Zelfs al zouden we elkaar minder vaak zien na deze maanden, het zou nooit langer dan een seconde duren om de draad weer op te pikken waar we ham hadden achtergelaten. Hier.
Onze eindeloze zomer zouden we met ons meedragen, die dagen die alleen wij zevenen deelden, dagen van vriendschap, plezier, geluk, samenhorigheid, onvolwassenheid, melancholie om wat voorbij was en ongeduldigheid om wat zou komen. Maar vooral de dagen waarin we een klein beetje afscheid moesten nemen van elkaar. Een heel lang afscheid, dat zo mooi en vrolijk moest worden dat het geen afscheid meer leek, maar slechts een veel te lange en lege pauze tot onze volgende ontmoeting.
We waren net achttien en we wisten nog niet veel van de wereld. Maar wat kon de wereld ons schelen? Wij hadden elkaar, en we hadden onze zomer.

Reacties: