FanFic.nl

whore.

two.

"Het komt wel goed." zegt Nienke, en wrijft over mijn rug. Maar zelf weet ik ook wel dat het niet goed komt. Ik plak een glimlach op mijn gezicht en sta op. Nienke verbaasd achterlatend loop ik naar de badkamer. Ik gooi een plas water in mijn gezicht, en kijk in de spiegel. "Aaaah." gil ik hard, als ik niet mijn eigen gezicht maar het gezicht van Bram zie. "Wat is er?" vraagt Nienke bezorgd, en verschijnt in de deuropening. Ik schud een keer met mijn hoofd, om alle gedachtes eruit te krijgen, en kijk weer in de spiegel. Dit keer zie ik wel mijn eigen hoofd. "Niks." zeg ik zachtjes, en ga op de rand van het bad zitten. "Gaat het wel goed?" vraagt ze, en knielt voor mij neer. "Ja, ik ik.." hakkel ik. "Ik denk de laatste tijd gewoon te vaak aan de dingen die de afgelopen tijd zijn gebeurd." zeg ik en zucht. "Je moet er niet over nadenken, je kunt er toch niks tegen doen." zegt ze, en legt haar hand op mijn knie. "Ik zou echt niet weten wat ik zonder jou zou moeten doen." zeg ik, en knuffel haar. "Dan moest je waarschijnlijk alleen de huizen langs." zegt ze lachend. Een kleine glimlach vormt zich rond mijn lippen. "Als we morgenavond geen klus hebben, zullen we dan morgenmiddag de stad in gaan?" vraagt ze, terwijl ze mij loslaat. "Oké." zeg ik, en sta op. "Hoe laat is het?" vraag ik haar, als ik de badkamer uitloop. "Half vier." zegt ze. "Oké." mompel ik. "Zullen we ons eten zo gaan halen dan?" vraagt ze. "Is dat al klaar?" vraag ik. "We hebben vanavond een vroege klus, dus het zal wel moeten." zegt ze, en komt de badkamer ook uitgelopen. "Hoe laat?" vraag ik. "We moeten er tussen half zes en zes uur zijn." zegt ze, en glimlacht flauwtjes. "Misschien zijn we dan wel op tijd klaar." zeg ik hoopvol.

"Ga jij het halen, of moet ik het doen?" vraagt ze. "Haal jij maar." zeg ik, bang dat ik Michael tegenkom. "Oké. Doe je een beetje voorzichtig nu, dadelijk komt Michael weer." zegt ze, en neemt de pasjes mee. "Ja hoor." zeg ik, en glimlach flauwtjes. "Tot zo." zegt ze, en verdwijnt. Ik sta op, en loop een rondje door de kamer. Wat kan ik nu gaan doen? vraag ik mezelf af. Mijn aandacht wordt getrokken door een briefje op het bureau. Voorzichtig loop ik naar het bureau toe. Ik kijk om mij heen, maar er is niemand binnen. Ik loop naar de deur toe, doe hem dicht, en loop weer naar het bureau. Daar ligt het adres voor vanavond. B. Kaulitz - T. Kaulitz - G. Listing - G. Schäfer. Bahnhoffstrasse 19. Loitsche. Geen verder contact, eenmalig. staat er op het briefje. Fijn. Vier mensen, en ook nog eens twee familie. Familie, dat loopt altijd uit op ruzies. Misschien wordt het vanavond wel twee-twee. Dat ik er twee moet vermaken, en Nienke ook. Daar heb ik echt geen zin in. Alleen naar Nienke kijken geeft mij al hoop, maar dat kan niet als we opgesplitst worden. Mijn ogen worden vochtig, maar ik laat geen tranen vallen. Ik haal een keer diep adem, en loop terug naar het bed. Ik ga onder de dekens zitten, met mijn rug tegen de muur aan. De dekens trek ik helemaal over me heen. "Ik ben er weer." hoor ik Nienke ineens roepen. Ik gooi de dekens van me af, en ga recht zitten. "Wat is het vandaag?" vraag ik, en kijk naar het tasje. "Spaghetti." mompelt ze. "Gadverdamme." mompel ik. "Ik weet het." zegt ze, en gaat naast mij op bed zitten. Ze doet de tas open, en geeft mij een bakje. De saus zit helemaal tegen het plastic dekseltje aangeplakt. Ik probeer het zo goed mogelijk open te maken, maar mijn handen zitten toch helemaal onder. "De volgende keer iets voorzichtiger doen." zeg ik grijnzend. "Ja sorry, ik wou weer snel terug. Michael stond mij heel eng aan te kijken." zegt ze, en glimlacht. "Maakt niet uit joh. Ik ben allang blij dat jij het gehaald hebt." zeg ik snel. "Als beloning mag je een paar hapjes extra van mij." zeg ik, en houd het bakje voor haar neus. "Nee bedankt, ik heb hier genoeg aan." zegt ze lachend. "Als we morgen naar de stad gaan, gaan we ons zelf even goed volproppen met lekker eten, en met toetjes." zeg ik grijnzend. "Ja, doen we." zegt ze lachend. "Stom dat je hier nooit toetjes krijgt." voegt ze eraan toe. Ik knik, en begin langzaam te eten. Het smaakt echt heel vies. Van dat voorverpakte eten, dat net in de magnetron opgewarmd is. "Smaakt het?" vraag ik grijnzend. "Nee, dat van jou wel?" vraagt ze. Ik schud nee. "Ruilen?" zeggen we tegelijk, en beginnen te lachen. Ik krijg haar bakje voor mijn neus, en zij de mijne. Het is precies hetzelfde eten, maar nu smaakt het toch anders, lekkerder. Het klinkt misschien heel raar, maar dit is de lol die wij hebben.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.