FanFic.nl

Only you.[Eind]

Hoofdstuk 27. Special.

Ik kon het niet geloven, dat alles nu zo ineens over was. Elke ochtend als wakker werd, wou ik mijn ogen niet openen, ik hield ze gewoon gesloten, hopend dat Tinsley ze zou openen. Dat ze haar fluweelzachte lippen op die van mij zou zetten. Dat ze me met haar prachtige stem zou zeggen dat ik moest opstaan, omdat ik naar de studio moest. Maar elke keer als ik de wekker voor de 5e liet sluimeren opende ik mijn ogen, en elke keer was ze daar niet. Mijn enige troost was Roxi...
Ze leek veel op Tinsley, maar ook een beetje op mij. Ze was prachtig, werkelijk het mooiste kindje dat ik ooit had gezien.
In tegenstelling tot andere baby's was ze muisstil 's nachts, als huilde was ze ziek, of was er echt iets aan de hand.
Ze had een bepaalde oogkleur, dat geen enkel ander kind had, dat wist ik zeker. Je zag Blauw, Bruin, Groen en als je goed keek zat er een Rode gloed overheen.
En als ze lachte, er gebeurde alleen maar mooie dingen als ze gelukkig was.
Eerst maakte ik me zorgen, omdat ze zo snel groeide en omdat ze niet vaak huilde, maar de dokter zei dat ik me nergens druk om hoefde te maken. Roxi was heel bijzonder. En juist omdat ze zo bijzonder was, was iedereen zo gek op haar.
Ik hield haar weg van de media, ik wou niet dat ze er bij betrokken raakte. Dat zou misschien invloed hebben op haar leven. Soms, lukte het de paparazzi toch om een foto te maken. Maar dat was dan niks bijzonders.
Jaren verstreken, eigenlijk was ''One Direction'' een beetje over, wij werden ook een dagje ouder, we hadden nu inmiddels 4 albums uitgegeven en 4 tours gehad. Ik had genoeg geld om de rest van mijn leven van te leven, en als ik iets nodig had zocht ik ergens een extra baantje.
Roxi zat inmiddels al op de basisschool. Ze vond het geweldig om te leren, was altijd bezig met dat soort dingen, ik had geen idee van wie ze het had.
Haar haren waren stijl en donkerbruin van kleur. Het was echt zo'n meisje die je voor het eerst zag en waar je meteen voor op je knieën ging.
'Pap.' fluisterde ze in mijn oor.
'Pap, wakker worden.' zei ze.
Ik knipperde met mijn ogen en draaide me om. Vrolijk zat ze op mijn bed, in kleermakerszit. Haar ogen straalden en ze had een grote glimlach op haar gezicht.
'Goedemorgen lieverd.' zei ik en ik ging rechtop zitten.
'Weet je welke dag het vandaag is?' vroeg ze hoopvol.
Natuurlijk wist ik dat, ik had net zo naar deze dag uitgekeken als zij. Het was de dag dat ik haar het gelukkigst zag.
Ik deed alsof ik nadacht.
'Woensdag?' vroeg ik en ik wachtte op haar bevestiging, die ik kreeg door dat ze knikte.
'Maar het is een speciale woensdag.' zei ze en ze ging van mijn bed af en liep erom heen, zodat ze nu aan mijn kant van het bed kwam.
'Nou wat is er dan zo speciaal aan?' vroeg ik met een glimlach.
'Het is mijn verjaardag!' zei ze vrolijk.
'Ach ja mijn kleine meisje word al weer 10.' zei ik.
Ze glimlachte en knikte bevestigend.
'En ik ben geen klein meisje meer, ik wil je iets laten zien.' zei ze.
Mijn glimlach verdween. Ik wist precies wat ze bedoelde.
'Kom.' zei ze en ze trok aan mijn hand.
'Ik kom al, wacht even.' zei ik.
Ik sloeg mijn dekbed van me af en liep met haar mee.
Het was een warme zomerochtend. Omdat Roxi zo vrolijk was zag de wereld er zo vrolijk uit. Maar ik maakte me zorgen om wat ze me wou laten zien, ik hoopte zo dat er niks zou gebeuren.
'Nu, ik wil niet dat je boos word, of bang, want pap, ik weet wat ik doe.' zei ze.
'Beloof me dat je niks zal zeggen.' vroeg ze.
Ik keek haar twijfelend aan.
'Pap.' waarschuwde ze me.
Ik zuchtte.
'Oke dan, maar niet te gevaarlijk.' zei ik.
' Het is niet gevaarlijk pap, het is anders, maar niet gevaarlijk.' zei ze.
Ze stak haar wijsvinger in de vijver die achter haar stond. Heel geconcerteerd keek ze naar het water.
Ze haalde haar vinger er weer uit, heel voorzichtig. Het water vloeide voorzichtig met haar mee.
'Ik weet echt niet hoe je het doet Roxi, maar ik vind het eng.' zei ik met een bezorgde blik.
Ze liet het water weer in de vijver vallen.
'Het is niet eng.' zei ze.
'Het is gewoon water.' zei ze met een glimlach.
Ik zuchtte en glimlachte terug.
'Ik begrijp dat je het heel leuk vind om te goochelen, maar doe je wel voorzichtig? Ik wil echt niet dat je iets overkomt.' zei ik.
Ze zuchtte en draaide met haar ogen.
'Ik weet het, ik weet het, het is geen goochelen sorry.' verontschuldigde ik me.
Ze glimlachte en viel in mijn armen.
'Ik ben zo vrolijk pap.' zei ze.
'Ik ook meisje. Ik ook.' zei ik.
Ik zal haar nooit iets laten gebeuren.

Reacties: