FanFic.nl

Triangle Holmes

Proloog: Leave

Een zucht verlaat zijn mond als hij naar zijn drie kleinkinderen kijkt. Hij had nooit kunnen denken dat hij eigenlijk een normaal mens is. Een mens met gevoelens. Hij had nooit gedacht hij voor Molly zou vallen, trouwen en twee kinderen zou krijgen en tot de dood bij elkaar zouden blijven. Het klonk allemaal zo gewoon. Zo saai. Maar het is nu wel gebeurt.
'Vader? Gaat alles nog goed?' De stem van zijn zoon klinkt zacht. Rustig draait hij zich om. Zelfs zijn gedachten laten hem door het dolle heen gaan en niet eens meer voor plezier. Zijn ogen spitten het lichaam van zijn tweede zoon af. Bezorgd. Hij haatte die blik. Gelukkig gaf Mycroft die blik nooit, maar hij wist dondersgoed dat zijn broer altijd bezorgd om zijn jongere broertje bleef.
'Gaat goed.' mompeld hij om van het gezeik af te komen. Rustig loopt hij naar zijn oude versleten en ingezakte stoel van vroeger. Maar voor hem zit het nog als gegoten. Met vermoeide ogen bekijkt hij zijn flat nog eens goed. Alles staat nog precies als vroeger. TV uit. Keukentafel en bureau prop vol met oude documenten. Muren behangen met verscheidene souverniers uit prehistorische collectesitems. Gekregen en ontvangen. En dan die stoel. De stoel van zijn eerste echte vriend. Zijn partner. Doctor John Watson. Het was jammer dat Watson eerder moest gaan dan hijzelf. Zijn stoel werd nog altijd bezet, maar dan door zijn kinderen. Nu ook weer. Zijn zoon gaat recht tegenover hem zitten. In Watsons stoel.
'Vader?' begint Benjamin voorzichtig te praten. Er is al een tijdje iets dat hij moest vertellen en nu is daar eindelijk de waarheid. Benjamin zucht nog éénmaal voordat zijn woordenvloed komt. 'Vader. Isa en ik hebben besloten om te vehuizen. Weg uit London, uit Engeland. We willen een rustigere leefomgeving hebben voor de kinderen. ' eindelijk de pauze van zijn woordenvloed. Verhuizen? Weg uit Engeland? Ach, het moest een keer van komen.
'Boring!' komt er meer als een grom uit dan een zeur. Zelfs zijn stem is niet meer hetzelfde dat het geweest was. Gelukkig weet zijn zoon beter.
'Nu, dan gaan we maar. Doe rustig aan en bel als er iets is.' Langzaam staat Benjamin op om hem zoals gewoonlijk een kus op zijn wang te kunnen geven.
'Ja, ja, ja! Ga nu maar. Ik heb nog veel te doen!' Benjamin glimlacht een keer naar hem en dan komt de drieling op hem afgestormpt om hem gedag te zeggen. Hij zal ze missen, zijn kleinkinderen. Drie dochter uit één cel. Wie had dat ooit gedacht.
'Doei, opa!' roepen ze tegelijk als ze bij de deur zijn. Een naam die hij verafschuwt, maar weet dat het bestaat en er nooit onderuit zal komen. Als de deur dicht slaat hoort hij een bekende stem achter hem.
'Duitseland, hum. Een mooie land. In iedergeval vindt mijn vader. Ben er zelf namelijk nooit geweest.' Zelfs zijn stem is het zelfde als die van zijn vader. Net als de fancy Sir Max schoenen die hij aanheeft. Rustig draait hij zich om en ziet de jonge Moriarty achter hem staan. De lichtblauwe shirt met print erop past totaal niet bij de lakschoenen die hij aan heeft. Het enigste antwoord dat hij terug geeft aan Junior is een diepe snuif met een daarop volgend anwoord: 'Moet jij niet je eigen kind ophalen van de crechè?' Moriarty gaat rustig op de stoel van Watson zitten en haalt zijn schouders.
'Een paar minuten wachten maakt ook niet veel uit. Ben je de deal nu al vergeten?' een lichte grijns komt er op Junior te staan en haalt een handschoen uit zijn rechter broekzak. Ah de deal. Hoe kon hij deze vergeten. Hij had het kunnen zien aankomen en merkt nu ook gelijk dat hij een daagje ouder begint te worden. Misschien maar beter ook. Na het verliezen van zijn beste vriend en zijn vrouw en nu ook zijn eigen zoon met de drie kleinkinderen is er hier verder niets om voor te blijven. Zijn andere zoon ziet hij toch niet vaak. Hij wordt wakker geschrokken uit zijn gedachten als hij de zwarte revolver voor zijn ogen verschijnen. 'Doe jij het of zal ik het voor je doen?' op de manier hoe Junior praat heeft hij er blijkbaar zin in. Als hij zijn vingers om de revolver slaat laat Junior het los. Het zware geval licht lekker in zijn handen. Het is lang geleden dat hij een pistool in zijn handen had. Voelt goed als hij eerlijk tegen zichzelf moest zijn. Hij haalt diep adem voordat hij zijn laatste woorden tegen de zoon van zijn aartsrivaal vertel: 'Jack Junior Moriarty, weet dat je niet veel beter ben dan je vader?'
'Ach, wie zal het nu nog kunnen navertellen? Ik denk niet dat jij dat nog zult doen.' Lachend om zijn eigen grap gaat hij weer in de versleten bruine stoel zitten, maar niet voor lang.
'Moriarty, ik wil graag deze deal afhandelen, maar wel graag alleen als je het niet erg vindt.'
'Ach natuurlijk niet, mijn vriend. Geniet van de stilte zal ik maar zeggen.' Met een grinnik en een wuif staat hij weer op en loopt terug naar het achterraam vanwaar hij altijd naar binnen komt. Dit zal ook de laatste keer zijn dat Moriarty door die raam naar binnen zal komen. Hij hoort hoe Junior de stap zet op de vensterbank. Het klinkt luider dan het eigenlijk was. Ook zijn hartslag dreunde door zijn lichaam. Zijn tijd zit er nu ook echt aan te komen. Met de revolver in zijn recher hand zet hij het ding tegen de zijn slaap. Hij sluit zijn ogen en hoort hoe Moriarty zijn huis verlaat. Moriarty heeft gewonnen en daar zal het bij blijven.

Een schot door het huis van 221B Baker Street in London. Sherlock Holmes is overleden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.