FanFic.nl

Mana Sama....

Seeing A Girl Packing....?

Kazuno zit weer eens gek te doen, zoals altijd....

Ik zwijg, zoals gewoonlijk....

Ik heb toch niks zinvols te zeggen....

Na een tijdje begint hij echt raar te doen, het begint me te irriteren....

Ik hoef niet melk uit iemands neus te zien komen....

Ik sta op en loop naar de kleedkamer....

Over 2 uur hebben we een concert....

Ik bekijk mezelf in de spiegel....

Waarom kan ik niet van mezelf houden....?

Er zijn zoveel fans, die beweren dat ze allemaal het meest van me houden....

Maar waarom kan ik dat zelf niet....?

Waarom kan ik niet van mezelf houden....?

Ik snap het gewoon niet....

Die ene vraag blijft zovaak door mijn hoofd dwalen....

Ik spuit nog wat haarlak in mijn zwarte, hangende stekels....

Straks weer een concert, eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in....

Waarom zou je eigenlijk betalen, om iemand een beetje op zijn gitaar te zien tokkelen....?

Veel dingen gaan er door mijn hoofd heen....

Als ik mijn ogen sluit, zie ik ineens een lichtflits, een soort scene uit een film....

Ik zag een meisje, kleren inpakken....

Ze had een lijstje in haar handen, en vinkte af wat ze al had ingepakt....

Ik bleef doelloos in de spiegel staren, het stukje over dat meisje was alsof een roes, een dagdroom....

In de dagdroom zuchtte het meisje, ze was moe, ik wilde haar helpen, maar besefte dat dat niet ging....

Ik was zo in de droom, dat ik niet merkte dat Kazuno achter me stond; 'Boe!'

Ik schrok me te pletter, maar liet het niet zien aan mijn gelaatsuitdrukking....

Rustig bleef ik zitten, tot ik wat gekalmeerd was....

Kazuno: 'Waar dacht je aan, Mana....?'

Ik keek hem aan, maar antwoordde niet....

Kazuno: 'Je moet eens in de realiteit leven, Mana.... En niet in die dromen van je blijven hangen....'

Ik knikte langzaam....

Ik wist heus wel dat hij gelijk had, maar hoe ik nu leefde, was ik gelukkig, gewoon lekker met mij nhoofd in de wolken, en niemand die er ook maar iets van wist....

Soms voelde ik me heus wel eenzaam....

Maar dan pakte ik meestal mijn gitaar, en begon ik daar wat op te tokkelen....

Vele teksten zaten in mijn hoofd, ik had er een dagboek met een stevig slotje voor gekocht....

Ik had veel van die boekjes, voor alles wel iets....

Ik had er 1 voor gedachten, meningen, verhalen, gedichten, zelfverzonnen songteksten, dromen, tekeningen, ....

Die an gedachten en meningen gebruikte ik nauwelijks, ik was gek op het voekje van het verhaal....

Het ging over een meisje, ze was verliefd, maar ze vechtte ertegen, want haar hart zou niet nog een tegenslag aankunnen....

Al was ze de moiste van allemaal, niemand keek naar haar om in een positieve weg, enkel en alleen door haar style....

Vrienden had ze niet echt, ze woonde op een kerkhof, wachtend totdat iemand haar kwam redden van de duisternis....

Ergens vond ik het eng, omdat ik steeds dingen zag, die gebeurden in dat verhaal....

Ik was bang dat het echt zou uitkomen....

Uit die vrees schreef ik de laatste tijd bijn alleen maar dat het meisje veel geld verdiende....

Iedere dag hoopte ik voor haar dat ze haar droom werkelijkheid kon maken....

Ik had haar nog geen naam gegeven, want ik had iedere keer weer hetzelfde gevoel dat ik haar ooit op een dag tegen zou komen....

Ik hoop dat ik haar dan kan helpen....

Langzaam zak ik weer weg in mijn gedachten, mijn eigen wereldje....

Kazuno gaf nog niet op; 'Heb je zin om mee een spelletje te spelen....?'

Ik schudde langzaam mijn hoofd....

Kazuno probeerde iets te bedenken; 'Mee gaan wandelen dan....?'

Ik gaf toe, en knikte in stilte....

Langzaam stond ik op, en keek ik naar buiten....

Het was goed weer, niet te warm, niet te koud....

Mijn jas had ik niet nodig, dus we liepen in stilte naast elkaar naar buiten....

Ik keek naar de lucht, de bomen, de stenen van het pas waarop we liepen, de prachtige vijver, de waterlelies die sierlijk op de bladeren die hen ondersteunden lagen....

Er was zo veel te zien....

Zoveel prachtigs dat de natuur heeft gecreeerd....

Ik kon er uren naar blijven kijken....

Ik merkte hoe moe ik was....

Enkel nog een ocncert, en dan kon ik heerlijk in de tourbus slapen....

Ik stopte even met lopen, ik zag een kettinkje liggen, het was een omgedraaid Gotisch kruis....

Kazuno zag dat ik iets in mijn handen had; 'Hey, Mana, wat heb je gevonden....?'

Ik stak mijn hand op, zodat hij het kettinkje kon zien....

Kazuno kwam naar me toe, en pakte het over; 'Mooi....'

Ik knikte langzaam, en keek naar de kerktoren....

Kazuno volgde mijn blik; 'Je hebt elijk , Mana.... We moeten terug.... Het concert begint zo....'

We liepen terug naar het concertgebouw....

Daar stond Juka met een bezorgde blik; 'Waar waren jullie nou....!? Het concert begint zo....!'

Kazuno sterlde hem gerust; 'Rustig....! We zijn er nu toch....!? We waren even aan het wandelen in het park hiernaast.... Niks aan de hand dus.... Waar is de rest....?'

Juka keek om zich heen; 'Die zijn zich al aan het installeren in de concertzaal.... Wat heb j vast, Mana....?'

Ik haalde het kettinkje tevoorschijn, en gaf het aan Juka....

Hij bestudeerde het grondig; 'Mooi.... Hoe kom je eraan....?'

Toen ik geen antwoord gaf, en enkal naar het kettinkje zat te staren, gaf Kazuno maar antwoord; 'Hij heeft het gevonden.... Op het pad in het park....'

Ik knikte langzaam....

Ik zag de verdruetuge blik in Juka's ogen....

Ik heb hem al eens tegen Kazuno horen zaggen dat hij het zo jammer vond dat ik nooit sprak...

Ik vond het erg voor hem dat hij er zo'n moeite mee had, maar je kan beter te weinig zeggen dan te veel....

Ik liep zwijgend naar de kleedkamer....

De spiegel liet me weer mijn spiegelbeeld zien....

Ik spoot er een dikke laag haarlak overheen, zodat het wazig werd....

Ik haatte mezelf....

Waarom was ik geen meisje....!? Zoals mijn ouders hadden gewild....!?

Ik had ze al jaren niet meer gezien....

Ik vroeg me af hoe het nu met hen ging....

Mijn vader was altijd al heel erg streng voor me geweest....

Er kon altijd wel iets beter....

Ik was nooit goed genoeg voor hem....

Mijn moeder's mening heb ik nooit geweten, ze durfde sowieso niet tegen hem in te gaan....

Mijn ouders hadden liever een meisje gehad....

Toen ik nog in Malice Mizer zat, kleedde ik me als een Lolita-meisje....

Eerst praatte ik nooit omdat mijn stem niet paste bij het uiterlijk van een meisje, mijn uiterlijk dus....

Maar nu heb ik gewoon geleerd om te zwijgen....

Nu heb ik er zelfs geen plezier meer in om iets te vertellen....De bandleden hoorden me enkel iets mompelen tijdens een interview, maar dat ook alleen maar wanneer het echt nodig was....

Als we met heel Moi Dix Mois waren, deed meestal Juka het woord voor me....

Maar als ik alleen moest, nam ik vaak Kazuno mee, of een vertrouwensperstoon....

Ik vond het fijn om te weten dat ik hen kon vertrouwen....

Ze waren er echt altijd voor me....

Dat zeiden ze iedere avond voor het slapengaan....

Vaak wilde ik dan iets terug zeggen, maar als ik dan hun afwachtende blikken zien, hou ik wijselijk mijn mond....

Ik pakte mijn gitaar, en speelde wat liedjes...

Na een tijdje kwam Juka weer aangelopen....

Meteen toen hij binnenkwam, keek ik hem aan....

Juka keek me vriendelijk aan, zoals gewoonlijk; 'Kom je? We gaan op....!'

Ik stond langzaam op, en keek nog eens in de spiegel....

Wat haatte ik mezelf....



sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb hem extra lang gemaakt^^

maar kmoest weg nsoww ><

reacties?

x

M|M

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.