FanFic.nl

Schaakspel

Schaakspel

‘Mat!’ riep Zayn, terwijl hij zijn paard verplaatste. Zijn enige overige paard: zijn andere lag verslagen naast het speelbord. Harry staarde naar zijn witte speelstukken, piekerend over een manier om Zayns uitspraak te omzeilen. Louis zat naast hem, staarde eveneens naar de stukken. Ook Jade deed haar uiterste best, riep toen uit dat ze een oplossing gevonden had, en verplaatste een witte loper zodanig, dat Zayns tweede paard ook van het bord gevaagd werd. Een glimlach vormde om haar lippen en ze kreeg een beteuterde blik van de tegenpartij, bestaande uit Floor en Zayn. Liam en Danielle zaten op de grond en praatten een beetje, vielen af en toe stil, praatten dan weer verder. Het zag er in de eerste instantie best gezellig uit, als Josh weggedacht werd. Hij zat ook op de grond, met zijn rug tegen de muur net als Danielle en Liam, maar hij zei geen woord, staarde voor zich uit en was niet terug naar aarde te krijgen. Onmogelijk. Louis verkeerde in eenzelfde soort staat. Minder heftig, maar ook hij was niet echt voor rede vatbaar. Hij steunde zijn team ook niet echt. Slechts voor de schijn zat hij aan tafel, of om Harry in de gaten te houden. Iets in die richting.
‘Ik snap jullie niet,’ sprak Josh vanaf de vloer. ‘We zitten midden in een strategisch schaakspel, hebben net één van onze dierbaarste stukken verloren, en jullie gaan gewoon door met een schaakspel middenin een schaakspel. Worden jullie niet misselijk van jezelf?’
‘We kunnen beter allemaal op de grond gaan zitten, jongens,’ zei Jade. ‘Laten we allemaal voor ons uit gaan staren en langzaam wegkwijnen, dat zou Niall gewild hebben.’
‘Wat weet jij daar nou van?’ riep Josh uit, terwijl hij overeind kwam. ‘Je kende hem helemaal niet. Je weet niet hoe hij was en wat hij gewild zou hebben. Alles wat jij weet, is wat er op internet staat en wat de pers over hem verspreid. Allemaal leugens. Je kent alleen maar leugens!’
‘Oh ja?’ vroeg Jade ijskoud. ‘Hoe weet ik dan dat jij zeven maanden geleden aan hem hebt bekend dat je gevoelens voor hem hebt? Hoe weet ik dan, dat hij toen zei dat het niet uitmaakte, maar dat hij er niets mee kon omdat het niet wederzijds was? Heeft het in de krant gestaan dat hij je toen omhelst heeft, en een kop thee voor je heeft gezet? Het was vast op het nieuws, afgelopen maand, toen hij bekende dat hij zich bedacht had. Of niet? Volgens mij ook niet. Jij bent hier degene die niets weet, Josh. Helemaal niets. Ze zijn een stuk grondiger dan je denkt en ik zou maar oppassen, want ze zullen niet aarzelen het tegen je te gebruiken.’ Iedereen in het vertrek was stilgevallen. De schaakstukken stonden er vergeten bij, alle ogen waren op Jade gericht. Haar gezichtsuitdrukking was koud, emotieloos. Ze vertelde wat ze wist en daarbij veranderde iets aan haar. Het joeg Harry angst aan. Hij kon het niet aan als ook zij zich tegen hen zou keren, maar Jade merkte niets en na een korte adempauze ging ze onverstoord verder: ‘Denk je dat ze jou gekozen hebben omdat je de drummer van de band bent? Dat staat op internet, klopt. Maar dan hadden we net zo goed één van de andere bandleden binnen kunnen halen, is het niet? Waarom denk je dat we Danielle hebben binnengehaald en niet Andy? Omdat zij Liam verder kan drijven, lieverd. Waarom hebben we jou binnengehaald en niet gewoon Nialls broer? Nou? Waarom? We weten een stuk meer dan je denkt, Josh, en het spel is een stuk harder dan je denkt. Ik zou maar oppassen voor ik met beschuldigingen ging slingeren.’
‘Jade,’ fluisterde Floor ontzet. Ze was enigszins wit weggetrokken.
‘Wat?’ vroeg Jade. ‘Denk je nou echt dat ze je sparen als je je mond houdt? Ik dacht het ook, in het begin. Hoopte het. Maar als dat de bedoeling was, zouden ze nooit gedaan hebben wat ze gedaan hebben. Lily was ziek, dat weet ik, dat weet jij ook, en ik weet ook dat ze zich hiervoor opgegeven had. Omdat het geld naar haar familie gaat. Typisch, vind je niet? Ik ook. We weten waarom ze dit gedaan heeft. Heel even geloofde ik zelfs dat het een pop was, in de woonkamer, maar dat was het niet. Ze was echt. Maakte niet uit, ze had toch niet lang meer te leven, dus het was begrijpelijk. Eliza was een ongeluk, daar kon niemand iets aan doen. Ongelukken gebeuren. Mensen gaan nou eenmaal wel eens dood, vallen wel eens van de trap. Kathryn was ook afspraak. We wisten dat ook zij toch al niet heel lang meer had. Daarom hebben we haar aangewezen.’ Ze wendde zich tot Harry: ‘Niet omdat we erover gesproken hadden met elkaar, maar omdat het al die tijd al de afspraak was. Zij die hier zijn om geld binnen te halen voor hun families, die gaan als eerste. Onderdeel van het contract. Waarom denk je dat we zo schrokken, toen je zei dat je een tweede slachtoffer had gemaakt? Omdat we werkelijk dachten dat er bondgenootschappen waren? Nee, natuurlijk niet. Omdat we bang waren dat je iemand te pakken had gekregen, die eigenlijk bedoeld was om weer vrij te komen. Maar goed, ook dat was in zekere zin een ongeluk. Ik heb die hele nacht geen oog dichtgedaan, alleen maar geluisterd naar eventueel geluid. Er moest toch iets gebeuren, dacht ik. En er gebeurde ook iets, want ik heb voetstappen gehoord. Vanochtend dacht ik, dat alles goed zou zijn. Dat ze hun excuses aan zouden bieden en toe zouden geven dat het allemaal een grap was, en dat we dan naar huis mochten. Maar nee. In plaats daarvan spoorden ze ons aan. Het heeft geen zin, Floor. We kunnen blijven liegen, maar we schieten er niets mee op. Alles is opgezet en ze kunnen het net zo goed weten. Ik weet niet of het is omdat het uit de hand gelopen is - hoe gaan ze ooit rechtvaardigen wat er met Cynthia is gebeurd? - maar dit is geen spelletje meer. Er komt geen goed einde meer. Niet als we ons mond houden, niet als we praten. Zo simpel is het.’
Harry keek haar ontzet aan. ‘Wat?’ bracht hij uit, bijna tegelijkertijd met Floor die Jades naam nog een keer uitstootte.
‘Wat denk je nou?’ vroeg Jade haar. ‘Dat ze ons vergeven? Dat ze Niall weer tot leven wekken, en Cynthia en Deborah? En Lily en Kathryn ook maar meteen, als we toch bezig zijn. Ze hebben vast één of ander medicijn gevonden. We zitten niet in een film, Floor. Het is echt, het is allemaal echt en we kunnen maar beter vechten voor een goed einde, anders komt het er niet.’
‘Dat is niet de afspraak!’ riep het meisje uit.
‘Nee, dat is inderdaad niet de afspraak. Wat wil je eraan doen? Ze aanklagen? Veel succes vanuit het hiernamaals. Ik ga proberen hier levend uit te komen.’ Ze stond op en liep richting de deur, maar Harry riep haar terug. ‘Doe niet zo stom, Jade,’ verweet hij haar.
‘Hoezo, stom? Je wil toch niet zeggen dat jij ook in het happy ending gelooft?’
‘Nee, vanaf het moment dat die gozer zijn pistool op Lou richtte al niet meer. Maar ik weet wel dat jij pas daarnet besloten hebt dat je niet meer volgens de regels gaat spelen, dus je hebt nog geen plan uitgedacht. Nu hals over kop naar buiten rennen is zelfmoord. Als jij je realiseert dat er iets niet in de haak is, realiseren zij zich dat intussen ook. Dan is het menens nu, en is er geen tijd meer voor stomme fouten.’ Jade schudde haar hoofd, kwam teruggelopen en nam futloos plaats in de stoel. Ze zakte enigszins onderuit en keek glazig naar een punt in de verte. Alsof ze de hoop opgegeven had, realiseerde Harry zich, en hij kreeg de neiging er iets aan te doen. Wist niet wat.
‘Is het de bedoeling dat dit uitgezonden wordt?’ doorbrak Zayn de stilte.
‘Wat?’ vroeg Harry.
‘Gewoon, zoals ik het vraag. Is het de bedoeling dat dit op televisie uitgezonden gaat worden? Ze kunnen er klauwen met geld mee verdienen: One Direction in een levensecht spookhuis.’
‘Origineel was dat de bedoeling, ja. We dachten eerst ook dat er een contract van een bepaalde soort was getekend, maar naarmate het spel vorderde, leek ons dat steeds minder waarschijnlijk. Zeker toen Harry daadwerkelijk met een plan kwam. We weten niet hoe het precies zit,’ zei Floor.
‘Je weet heel goed hoe het zit,’ wierp Jade tegen. ‘Ze hebben het ons haarfijn uitgelegd. De jongens weten van niets, anders is het niet leuk. De vraag over het contract is bij onze vergadering ook gesteld, die wierven ze weg. “Nee natuurlijk niet, stel dat er iets fout gaat,”� zeiden ze en wij lachten erom, want we dachten dat het een grap was.’ Floor schudde haar hoofd.
‘Jawel,’ ging Jade tegen haar ongesproken protest in. Floor verborg haar gezicht in haar handen en begon zachtjes te snikken. Niemand deed er iets aan. Iedereen keek alleen maar toe, met stomheid geslagen.
‘Weten jullie waar de uitgang is?’ vroeg Harry.
‘Nee,’ zei Floor.
‘Ja,’ zei Jade. ‘In de eetzaal, achter het schilderij, maar daar komen we nooit doorheen. Het is niet te openen vanaf deze kant. Dat is ons ook verteld. “Dus daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken, laat ze maar rustig rondscharrelen,”� zeiden ze tegen ons.’
‘Misschien omdat het wel kan, en ze het risico niet willen lopen?’ vroeg Zayn.
Jade haalde haar schouders op. ‘Als jij het wil proberen,’ zei ze, op een toon die aangaf dat ze er alles behalve vertrouwen in had.
‘Hoelang zijn jullie hier al?’ vroeg Harry, meer omdat jij antwoord wilde hebben op de vraag die hij al zo vaak gesteld had, dan omdat het hem nog interesseerde.
‘Een uurtje voor jullie, zoiets,’ zei Jade.
‘Loopt de klok in de woonkamer goed?’
‘Waarom zou hij niet goed lopen?’
‘Gewoon, het kan toch dat een seconde op die klok net iets langer of korter duurt dan een echte? Dan verandert de lengte van de dagen en daarmee ons ritme en zouden ze de dagen naar gelieven langer of korter kunnen maken. Korter, zou ik persoonlijk gokken, om het spannend te houden. Niet dat het echt iets uitmaakt, ik vroeg het me gewoon af.’
Jade haalde haar schouders op en daarmee viel het stil. Niemand zei nog iets, wist nog iets te zeggen. Floor was nog steeds overstuur, Jade zag er nog steeds verloren uit, Josh gaapte haar met open mond aan, Liam en Danielle zaten dicht tegen elkaar op de grond, beiden met angstige blikken op hun gezicht. Louis staarde naar de schaakstukken en Zayn leek als enige een beetje bij zijn positieven te zijn. Harry volgde Louis’ blik naar het schaakbord, zag hem de witte koning sierlijk neerleggen. ‘Schaakmat,’ fluisterde hij, zachtjes de angstige stilte doordringend. Daarna stond hij op en verliet hij de kamer. Niemand reageerde, iedereen was teveel bezig met het verwerken van alle nieuwe informatie. Ongemerkt viel de deur in het slot.

Reacties: