FanFic.nl

Inside my mind || Criminal minds

01.4

De uren later, toen iedereen wakker was en we weer op het politiebureau waren, leek het alsof het nooit gebeurd was. De dader liet nog steeds niet meer van zich horen, maar we deden ons best om een volgende tragedie te vermijden. Iedereen werkte de klok rond om de moordenaar te kunnen pakken voor overmorgen, wanneer hij ongeveer zou toeslagen als hij zijn plannen niet wijzigde. Kort nadat Garcia ons op de hoogte had gebracht dat de telefoon van een van de slachtoffers ingeschakeld was, stuurde Hotch Spencer en Emily erop uit om het te gaan onderzoeken. Zelf nam hij Rossi en Morgan mee naar de familie van het laatste slachtoffer om nog enkele vragen te stellen. Ik bleef achter om JJ gezelschap te houden, die nu ze zwanger was en in haar laatste maand was niet meer alleen mocht gelaten worden van haar vriend, Will. Ik begreep hem, als ik een man zou zijn en mijn vriendin hoogzwanger, zou ik ook niet graag hebben dat ze bleef werken of alleen was.
"Zijn we allemaal blind of is die relatie een nieuwtje?" vroeg ze met een glimlach op haar lippen.
"Blind,' zei ik plagend. "Neen, het is niet echt een nieuwtje, maar we willen het gewoon nog een beetje stilhouden, weet je wel? Als het dan misloopt is het wat pijnlijk als jullie het zouden weten." Ze knikte begrijpend en nam dan de telefoon op, die tijden mijn antwoord was beginnen klagen. Ik wist niet wie het was, maar het leek ernstig.
"Reid en Prentiss hebben een adres gekregen, vraag me niet van wie en zouden graag hebben dat je al eventjes ging kijken. Zij zijn ook onderweg."
"Oké, ik vertrek."

In de auto was het heerlijk rustig, de wind waaide door her raampje naar binnen, de radio speelde een CD waar ik enorm van hield, maar Spencer haatte. La bohème van Charles Aznavour liet een triestige sfeer achter in de cabine maar dat maakte e niet zo bijzonder veel uit. Zolang ik van de muziek kon genieten as het goed. Op het dashboard lagen boeken uitgestrooid. De jongen met de gestreepte pyjama lag het dichts bij het stuur, aangezien ik die laatst nog gelezen had. Het voelde raar om in mijn eigen auto te kunnen rondrijden terwijl ik nog aan een zaak werkte, maar misschien ook goed. In plaats van het vliegtuig te nemen, had ik mijn spullen in de wagen gezet en was ik gereden. Spencer had het raar gevonden, maar ik zei dat ik de tijd voor mezelf nodig had, om enkele dingen op een rijtje te zetten. Tegen de tijd dat de anderen aangekomen waren, zat ik ongeveer halverwege, wat niet zo heel erg was. Via telefoon briefte Spencer me over de verwikkelingen en het nieuws dat Garcia hen gegeven had.

Tegen de tijd dat ik bij het appartementsblok aankwam, was er nog steeds genen teken van Spencer of Emily, wat niet echt zo verbazend was, gezien het feit dat het me maar één liedje geduurd had om er te geraken. Een beetje op mijn hoede en met mijn wapen getrokken baande ik me een weg door het doolhof van gangen tot ik aan het juiste appartement kwam. Binnen was er geen teken van leven, of toch niet veel. De deur stond op een kier, waardoor ik net twee gestaltes kon zien staan. Plotseling weerklonk er een gil, geen gewone, oppervlakkige gil, maar een echte gil van angst.
Hoewel ik er zelf niet echt gerust op was, duwde ik de deur open en liet ik mijn instinct de bovenhand nemen. Met een trap van mijn voet vloog het geweer dat de man vast had in een boog naar de grond, waar het veilig, ver van de man neerkwam. De UnSub, verbaasd door mijn plotselinge optreden baande zich een weg naar buiten, waarop ik de vrouw verplichtte om naar beneden te gaan en op mijn collega’s te wachten, die niet meer lang op zich zouden laten wachten. Als een speer rende ik achter de man aan, die richting het dak liep. Toen hij zag dat ik hem op de trappen achtervolgde, steeds hoger en hoger lopend, tot we beiden doodop waren en op het dak stonden, gevaarlijk dicht bij de rand.
“Halt!”� riep ik, wapen op zijn gezicht gericht. “Blijven staan of ik schiet.”� Hier lijkt hij enkele seconden over na te denken. Beneden hoor ik hoe Spencer en Prentiss aankomen en de vrouw hen uitlegt wat er in het appartement gebeurt is.

In een klein moment van aandacht die verslapt, lijkt de man zijn kans te zien. Hij neemt een aanloop en springt van het ene dak naar het andere, de grote afstand amper overbruggend. Hij bengelde aan de rand van het dak, klaar om de verpletterend duik te nemen, op de grond te vallen en plat als een pannenkoek op de grond neer te komen. Ik had maar een kans om hem achterna te gaan. Een enkele kans en die nam ik. Ik zweefde enkele seconden door de lucht, waarna ik hard op het dak terecht kwam. Hier leek Rainey door teleurgesteld te zijn. Ik had je zo graag tegen de grond zien slagen, mijn olijfje. Haar woorden werden overstemd door de pijn in mijn been, de pijn die zo erg was dat ik niet meer op mijn been kon staan. De UnSub gilde van angst, bang om te pletter te storten en te sterven, het voorgoed zwart te zien worden.
“Olivia!”� riep Spencer achter me. “Weet je wel hoe verdomd gevaarlijk dat was? Het had je dood kunnen worden!”�
“Spence! Ik denk niet dat we hier nu over moeten praten,”� zei ik, de pijn verbijtend terwijl ik naar de UnSub krabbelde. “We hebben hier een UnSub die bijna neervalt.”� Ik moest half over de rand gaan hangen om de man te kunnen houden. Het gewicht trok me mee naar beneden, hoewel ik mijn best deed vol te houden. De man’s vinger glipten uit de mijne. Het ene moment hing hij nog aan mijn handen, het andere viel hij gillend naar beneden, een val waarin hij mij meetrok. Mijn benen raakten de rand, waarna ik de duisternis inviel, recht naar beneden, recht naar mijn dood.

Reacties: