FanFic.nl

Mana Sama....

Somewhere.... A Place I Don't Know....

De priester stond voor me, trots met de 2 GSM’s in z’n handen….

Het waren gelukkig niet van die ingewikkelden, maar gewone simpele klappers van Samsung….

We zaten naast elkaar op de bank ze uit te proberen….

Na een tijdje hadden we het allebei door, en vertelde de priester dat ik een maandabonnement had, en ik onbeperkt kon bellen en sms-sen, omdat de rekening daarna pas zou komen….

Ik glimlachte lief naar hem; ‘Danku….’

De priester legde zijn hand plechtig op mijn voorhoofd, terwijl hij op zijn knieeen recht voor me ging zitten; ‘God, mag dit kind van uw behulpzaamheid mogen genieten….

Ze heeft ue huis altijd goed verzorgd, al bijna heel haar leven lang…. Ze heeft Uw huis des Gods nooit belastigd, of beschadigd…. Ze is een goed mens, ze heeft al die jaren gespaard om iemand te gaan helpen…. Al die jaren heeft ze zelf haar geld verdiend…. Ze heeft nooit geklaagd over hoe zwaar haar leven is, of is geweest…. Nooit heeft ze iemand lastig gevallen met al haar problemen, die ze ongetwijfeld heeft…. Steun haar, en help haar haar weg te vinden, en op het juiste pad te blijven…. Laat het leven haar toe lachen, en laat haar haar ware vinden…. Iemand die voor haar zorgt en van haar houdt…. Ik bid voor haar…. En dat zal ik iedere dag blijven doen, totdat ze terug is….’ Na dat allemaal gezegd te hebben, gaf hij me een kus op mijn voorhoofd….

Ik sloot mijn ogen; ‘Danku…. Danku voor alles….!’

De priester glimlachte; ‘Kom je alsjeblieft snel terug, m’n kind….?’

Ik keek opzij; ‘Ik hoop het wel…. Maar het ligt aan hoe het gaat lopen…. Maar ik hoop het wel….’

De priester keek vertrouwd in mijn ogen; ‘Wees alsjeblieft voorzichtig, ik weet niet of er Demonen buiten deze muren zijn, en ik wil je echt niet kwijt….! Je bent als een dochter voor me, die God mij heeft geschonken, en ik hoop dat ik hieraan goed doe….’

Ik boog met mijn hoofd voor hem; ‘Ik zal op mijn hoede zijn…. Niemand zal mij zo vrij zien als ik hier thuis ben….’

De priester gaf me weer een kus op mijn voorhoofd; ‘Ga nu…. Hier heb je de oplader van je GSM, verlies het niet….!’

Ik knokte, en stond op; ‘Tot gauw, vader….’

Er druppelde tranen over de priester zijn wangen, hij was geraakt door wat ik zei, ik had hem nog nooit eerder “Vader”� tegen hem gezegd….

Eerst ging ik nar de buurvrouw, om de jurk af te leveren….

Nog voor ik aan kon kloppen, deed ze glimlachende de deur open; ‘Dag meisje…! Gaat alles goed?’

Ik boog een beetje, om “Ja”� te zeggen….

Ik toonde haar de jurk, haar mond viel open van verbazing; ‘Wow! Nu al!? Ik heb hem gisteren pas besteld!?’

ik boog weer, zonder iets te zeggen….

Buiten de kerkmuren sprak ik nooit, zelfs niet als ik met de priester op stap was….

Gelukkig begreep hij dat volkomen, en broeg hij me dan nooit een vraag waar ik echt antwoord op moest geven….

De vrouw betaalde, en ik liep voor de laatste keer naar de prachtige zwarte hengst, dat me al zo lang gediend heeft….

Ik bekeek zijn bespierde lichaam….

Hij was sterk….

Een lange reis zou hij wel aankunnen….

Maar ik vreesde dat hij me hiermee niet kon helpen, niet deze keer….

Het paard was echt precies iets voor mij, hij was groot, prachtig, pikzwart, gespiers, kalm, sterk, zorgzaam, opvliegend en lief….

Als hij vond dat iemand te dicht bij me in de buurt kwam, maakte hij zich groot, en ging hij dreigend voor die persoon staan….

Ik noemade hem altijd Shadow, de eigenaars hadden hem nooit een naam gegeven, omdat ze er toch niks mee konden beginnen….

Waarom heb ik nooit begrepen….

Bij mij was hij altijd kalm, en vriendelijk….

De eigenares kwam naar buiten, weer even opgewekt als altijd; ‘Meisje! Het! Wat een verassing! Alles goed?’

Ik boog instemmend, om “Ja”� te zeggen….

De vrouw was altijd al aardig tegen me geweest, ze zegt steeds tegen me dat ik altijd bij haar terecht kan, als er wat is….

Al maakte ik er nooit gebruik van, het gaf me toch een fijn gevoel….

Ik glimlachte zwakjes naar haar, en wendde me weer tot Shadow….

De vrouw keek toe; ‘Je wilt hem meenemen, heah….? Neem hem maar, je mag hem hebben, wij kunnen er toch biniks mee…. Jij bent de enige waarvan hij houdt, en waardoor hij rustig wordt…. Hij mag hier natuurlijk altijd blijven staan, en zijn spulletjes en de koets mag je dan ook hebben, wij zullen hem wel eten blijven geven, je hebt al genoeg gedaan voor ons, bijna al mijn kleren zijn door jou gemaakt….! Je verdient het’

Ik keek de vrouw dankbaar aan; ‘Wow…. Danku….!’

De vrouw omhelsde me; ‘Graag gedaan meid!’

Ze liet me los, ik keek weer bedenkelijk naar Shadow; ‘Zou hij kunnen reizen tot Munchen….?’

De vrouw glimlachte; ‘Tuurlijk! Met gemak! Hij is jaren eleden helemaal tot Portugal geweest, al lopend, dat kan hij makkelijk aan, zolang je maar blijft galopperen, van stappen wordt hij lui, en als hij lui is, voelt het bij hem aan alsof hij moe is…. Maar als je de hele dag blijft galopperen is er niks aan de hand!’

Ik glimlachte, ze had gelijk, hij zou het met gemak aankunnen; ‘Maar hij kan nergens overnachten….?’

De vrouw glimlachte; ‘Toen hij naar Portugal reisde, sliep hij gewoon in een bos, met een deken over zich heen…. Hij is niet zo moeilijk daarin….!’

Ik gaf een kusje op zijn neus; ‘Zullen we dat dan maar eens proberen, Shadow….?’

Het dier schraapte enthousiast over de grond met zijn grote hoef, en keek vertrouwd in mijn ogen…. Dat was dus een duidelijke “Ja!”�

De vrouw grinnikte; ‘Wacht hier…. Ik haal zijn spullen wel….!’

Ik boog lichtjes, en vroeg me af waarom ik net zoveel gezegd had….

Shadow duwde zijn neus tegen mijn wang aan, alsof hij wilde zeggen dat het niet erg was….

Ik knuffelde hem liefdevol….

De vrouw kwam terug met het prachtige zwarte leren zadel en het fijne hoofdstel, dat enkel uit een paar leren touwtjes bestond, en een groot zilver bit….

Ik pakte het gauw van haar over, en legde het op het zwarte ijzeren hek, met punten aan de bovenkant, net zoals op het kerkhof….

De vrouw liep haastig terug, terwijl ik het hek binnenstapte….

Niemand anders kon dit, zonder door Shadow aangevallen te worden….

Bij mij bleef hij rustig, en kwam hij uitnodigend naar me toe….

De vrouw kwam terug, ze had reistassen vast, je kon ze aan het zadel vastmaken….

In haar andere hand had ze borstels, ze waren perfect om mee te nemen, niet te groot, niet te klein….

De vrouw legde alles neer, en begon de tassen aan het zadel te knopen; ‘Pak jij maar je spullen, ik doe dit wel!’

Ik haalde mijn spullen, de priester liep mee terug….

Ze pakten alles in, terwijl ik Shadow borstelde, en alvast zijn hoofdstel aandeed….

Het zware zadel moest ik ook alleen doen, omdat niemand bij hem kon komen….

Het was echt gek, Shadow ging meteen op zijn buik liggen, toen hij het zadel zag….

Ik legde het op zijn rug, en streelde hem even dankbaar door zijn manen….

Hij stond weer op, ik singelde hem aan, en veegde het zand van zijn buik af….

De priester wenkte me om naar hem toe te komen….

Toen ik bij hem kwam, legde hij mijn zwarte lange satijnen mantel, met een prachtige grote kap over mijn schouders, ik deed de sluiting dicht, zodat hij niet zo snel zou afwaaien….

Daarna richtte ik me weer tot Shadow, hij zakte meteen door zijn voorbenen, en legde zich daarna op de grond, zodat ik makkelijker op kon stappen….

Ik glimlachte, en zette me op het paard….

Na zachtjes aangespoord te hebben, galoppeerde hij sierlijk het hek uit….

Op weg naar iets onbekends….

Een plek die we nog nooit hadden gekend, nog nooit hadden gezien….



reactions?

x

M|M

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.