FanFic.nl

Triangle Holmes

H1: Rockstar hell

13 jaar later, Berlin

Met een zonnebril op zijn hoofd loopt hij op zijn gemakje naar de achterdeur van de Columbia Halle. Hij voelt warme lucht in zijn nek en begint te glimlachen. Hij weet dat het vroeg is, maar weet ook dat zijn dochter het leuk vindt om met haar vader de lege concerthal te bekijken. Als hij bij de deur is, zet hij haar op de grond. Ze knippert een paar keer met haar ogen en kijkt glimlachend naar haar vader.
'Gute Morgen, papa.'
'Lekker geslapen?' vraagt hij haar. Het vierjarig meisje knikt heftig en haar halflange blonde haren schieten alle kanten op. De achtentwintig jarige jongeman zakt door zijn hurken en probeert haar haar weer goed te doen. Als het haar weer goed zit, gaat hij weer recht staan en haalt een sleutel uit zijn broekzak en roffelt deze in het slot van de grijze deur. Wanneer deze deur opengaat, schiet snel naar het alarm die al begint te rinkelen. Het vijfcijferig nummer is gelukkig makkelijk te onthouden en tikt deze ook gelijk in met zijn zwartgelakte nagels. Hij loopt terug naar de dichtgevallen deur om zijn dochter op te halen.
'Zullen we?' vraagt hij haar glimlachend. Het meisje staat recht en loopt achter haar vader aan. Ze lopen beide zwijgend door de witte hal van de backstage ruimte naar het podium dat eindelijk klaar is voor van avonds gebruik.
Als ze het podium opkomen ziet hij dat alles al klaar staat. Het drumstel van zijn drummer. De gitaren standaards van zijn tweelingbroer de gitarist en die van zijn bassist en dan precies in het midden van het podium zijn microfoonstandaard. Meteen loopt hij er naar toe en ziet zijn dochter naar het randje van het podium gaan en gaat erop zitten. Even kijkt hij schaapachtig naar zijn dochter en klemt dan zijn rechterhand om de microfoon. Als hij zijn ogen sluit ziet hij nog net door zijn wimpers iets op vloer liggen van de zaal. Zijn adem stokt even en opent zijn ogen als hij zich op het geval concentreert. Een hoge gil komt er uit mond als hij merkt wat er in de zaal ligt.

De banden van de zwarte Volvo komen piepend tot stilstand voor de Columbia Halle. De ronkende motor wordt uitgezet en een jonge vrouw van rond de zesentwintig stapt uit de dure auto. Met een blauwe baggy broek aan en een zwart topje aan loopt ze op haar gympen naar de hal.
Om eerlijk tegen haarzelf te zijn, is ze nog nooit in een concerthal geweest. Wanneer ze de hal betreedt voelt ze zich nietig. Zo zou iedereen zich toch voelen in zo'n grote zaal. Plaats voor 3500 mensen en backstageruimte nog niet eens meerekent.
'Sher, hier zijn we!' roept een bekende mannen stem. Het bezichtigen van de zaal zal dan maar een andere moeten gebeuren. Lester Früer de hoofd van politie is een oude bromsnor, maar zonder hem zouden ik en mijn twee zuster nooit bij de politie zijn gekomen. Als ze naast hem gaat staan ruikt ze de zware mannengeur die hij op heeft.
'En wie is deze grote jongen, Les?' vraagt ze als ze naar de man op de grond kijkt en tegelijk rubberhandschoentjes uit de achterzak van haar broek vist.
'Mike Nieves, 48 jaar, En...' 'Uit Engeland als ik me niet vergis.' Lester geeft een grom als teken dat ze gelijk heeft. 'Zo te zien is hij van achter aangevallen, want er is verder geen teken van tegenstand. Hij is gegrepen bij zijn nek van een dunne touw of...' Ze doet een paar stappen opzij. Met de witte handschoen nog in haar handen pakt ze het zwarte ding op van de grond. '... een gitaarkabel.' maakt Lester haar zin af als hij de zwarte kabel ziet. Met de kabel nog in haar handen loopt ze naar het podium en via het trappetje gaat ze op het podium staan. 'Van wie is deze gitaarkabel!' schreeuwt ze vanaf het podium.
'Sher Lock Holmes!' schreeuwt Lester boos naar haar tegen. 'Kom van dat podium af, onmiddellijk!' Ze gelooft dat ze Lester nog nooit zo rood heeft zien worden. Ze haalt haar schouders op en gaat op het podium zitten. Zelfs vanaf hier hoort ze hoe Lester diep zijn woede uitblaast.
'Wat is er met die kabel?' vraagt een jongeman met lang zwart haar gebonden in kleine vlechtjes.
'Moordwapen.' Hij slikt even en kijkt vies naar de zwarte kabel.
'Je mag um hebben.' fluistert argwanend.
'Van jou?' vraagt ze nieuwsgierig. Hij knikt even.
'Dit is toch niet te geloven' zucht hij. 'We hebben veel meegemaakt, maar dit...' hij schud zijn hoofd.'Dit slaat echt alles. Wie zou dit toch tegen ons willen doen? Mike was goede man.' Zijn handen balt hij in vuisten. Ze merkt dat zijn ogen rood beginnen te worden, maar door zijn nagels in zijn handpalmen te boren, probeert hij deze in in te houden.
'Wie heeft hem gevonden?' Haal ik hem uit zijn eigen gedachte. Zijn reebruine ogen kijken me bezorgd en wijst met zijn duim naar een lange jongen op een stoel met kort wit grijs haar. 'Mijn broertje.' is zijn enigste antwoord. Ze knikt kort naar de jongeman en gaat dan van het podium af om op het broertje af te stappen. In de weg ernaar toe geeft ze de kabel aan de eerste de beste politieagent die ze tegenkomt en verschrikt opkijkt als ze de kabel in zijn handen drukt.

'Sorry, mag ik even?' vraagt ze aan de politieagente die hem een warme kop thee geeft. Ze kijkt even op knikt en loopt dan weg. De jongen kijkt niet op en roert verder in zijn kopje. 'Jij hebt Mike gevonden?' 'Moet jij niet eens nieuwe schoenen kopen?' antwoord hij grof terug en kijkt op van haar schoenen naar haar ogen. Dezelfde reebruine ogen als die van zijn broer. Hij kijkt haar met diepe verlies aan. 'Ja, ik heb Mike gevonden.' zucht hij en neemt een slok van hete thee. Al snel verslikt hij zich en proest de thee op de vloer. 'Lisa.' komt er hoestend uit. Ze bekijkt hem is goed. De wallen onder zijn ogen zijn zelfs onder de dikke laag make-up die draagt te zien. Door de manier van zijn reactie en de naam die hij me geeft, weet ze al meer dan genoeg.
'Waar is ze?'
'Backstage.' hij kucht nog een paar keer en wuift met zijn arm naar de backstageruimte. 'Ik had tegen haar gezegd dat ze backstage moest blijven, maar door deze hectiek ben ik haar bijna vergeten.'
'Is okay. Ik haal haar wel even.' hij knikt even kort en drukt dan zijn lange zwartgelakte vingers tegen zijn slapen. Voor zover ze kan, geeft ze hem een bemoedigend glimlachje en loopt terug naar het podium. Zelf begrijpt ze niet precies waarom ze zijn dochter gaat halen. Normaal gesproken roept ze wel iemand om dat voor haar te doen, maar iets in haar zei dat ze het beter zelf kon doen. Zelfs de namen de twee broers weet ze nog niet eens. Laat staan wie ze zijn, maar nu gaat ze wel even zijn dochter halen. Hoe oud zou Lisa zijn? Drie, vier jaar op z'n minst. Vier jaar zal het meest logisch zijn. Enkel op die leeftijd zou je een kind alleen kunnen laten.
Als ze het zwarte gordijn aan de rechterzijde wegtrekt, ziet ze snel iets in haar ooghoeken wegschieten.
'Lisa?' om het hoekje waar ze het meisje heeft zien wegschieten, komen blonde haren tevoorschijn. 'Je vader heeft me gevraagd je te komen halen.' verlegen komt het meisje tevoorschijn. Zoals ze al had gedacht is het blonde meisje nog maar net vier jaar oud. Sher steekt haar hand uit en het verlegen meisje, Lisa neemt het beet. 'Alles is okay.' laat ze het meisje weten. Lisa knikt rustig en laat haar losse armpje omhoog. Van weten en zien weet ze dat ze het meisje nu wel moet optillen. Zelf had ze nooit gedacht dat ze dit ooit zou doen. Een kind in haar armen houden is het laatste waar ze zich druk om maakt om eerlijk te zijn. Rustig loopt ze met het kind terug naar de zaal. Als ze om het hoekje kijkt ziet ze de vader van het kind niet meer op de stoel zitten en is verder ook nergens te bekennen in de rest van de zaal. Zijn broer daarentegen staat nog precies op de zelfde plek met waar ze hebben staan praten. 'Waar is je broer?' vraagt ze dan maar aan hem. Hij kijkt een beetje verschrikt op uit zijn gedachten.
'Sorry? Wat?' is dan ook zijn vraag.
'Waar is je broer. Ik heb Lisa.' Ze geeft Lisa een klein zetje onder haar kont om aan te duiden dat ze een kind in haar armen heeft.
'O, hij moest naar de wc. Geef maar.' hij doet gebaar dat het oke is om Lisa aan hem over te nemen.

Na ongeveer tien minuten is hij nog steeds niet terug en ze merkt dat de jongen waarbij ze nu eindelijk de naam van weet, Tavin Kantz, ook lichtelijk zenuwachtig begint te raken.
'Zal ik even een kijkje nemen.' neem ik mezelf maar voor. Hij knikt lichtjes.
'Ik loop wel mee.' is zijn antwoord en hij zet Lisa op het randje van het podium. 'Ben zo terug. Braaf zij hé.' hij geeft haar klopje op haar bovenbeen. Als ze knikt als teken dat ze het begrepen heeft, geeft hij haar ook nog een kus op haar voorhoofd, die vlug wegveegt met de mouw van haar vest als hij omdraait. Sher kan het zich niet veroorloven om nu in de lach te schieten, dus een lichte grijns blijft toch op haar gezicht te staan. 'Wat is er?' vraagt Tavin haar als ze hem kort in de ogen aankijkt.
'Ze veegde je kus weg met haar mouw.' fluistert ze in zijn oor als ze richting de wc's lopen. Hij slaat met een glimlach zijn ogen neer.
'Typisch Lisa.' komt er grinnikend uit zijn mond. Zonder erbij na te denken duwt Sher tegen de witte deur van de mannen-wc en schrikt als ze de broer van Tavin, Wille Kantz, op de vloer van de wc ziet liggen.

Reacties:

Lotteimy zei op 4 jan 2014 - 13:42:
Mooi geschreven! En een leuk verhaal (: