FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Twelve

‘Rustig maar Zoey, ik meende wat ik zei. Als Laurens ooit nog eens een kutopmerking maakt stap ik in de eerste de beste trein naar Eindhoven om hem in elkaar te slaan.’zei Joy.
‘En anders kom ik wel.’zei Diana.
‘Gezellig, dan gaan we met z’n allen Laurens slaan. Ik kan er wel mee leven hoor.’zei Ruby met een glimlach. Maar het duurde toch wel weer een tijdje voordat ik zijn opmerkingen achter me kon laten.
‘Zoey, vergeet die hele gast nou. Alsjeblieft?’vroeg Diana. Ik knikte.
‘Bedankt jongens. Ik had niets durven zeggen.’mompelde ik.
‘Daar zijn we toch vriendinnen voor?’zei Ruby. Tegen de tijd dat we weer thuis waren was ik Laurens weer vergeten.
‘Hebben jullie de pizza?’vroeg mama terwijl ik de deur achter ons dicht deed.
‘Jup. Hoe laat eten we? Jullie? We?’vroeg Ruby.
‘Denk jij nog aan iets anders dan eten?’vroeg Joy. Ze leek heel geïrriteerd, maar als je beter keek zag je dat Joy gewoon een grapje maakte. Ruby zag dat ook en stak als antwoord haar tong uit.
‘Heb je toevallig honger Ruby?’vroeg mama. Ruby werd rood.
‘Misschien.’zei ze twijfelend. Diana en Joy rolden over de grond van het lachen. En dat terwijl het helemaal niet grappig was. Voor mij was het iets minder, want ik moest over hen heen lopen omdat ik de pizza’s op het aanrecht moest leggen.
‘Get out of my kitchen ladies!’riep mijn moeder lachend. Aangezien Diana en Joy nog steeds niet in staat waren om op te staan pakte we Ruby en ik ze bij hun voeten en sleepten ze naar de woonkamer. Daar trokken Diana en Joy zich letterlijk aan de bang omhoog. Diana kreeg het niet voor elkaar om te blijven staan. Ze zakte door haar benen heen en belande weer op de grond. Daardoor viel Joy ook weer op de grond. En lachen dat ze deden? Niet te filmen. Ik en Ruby gingen op de bank zitten en genoten van eersterangs plaatsen van deze lachfilm.
‘Zijn ze nog steeds bezig?’riep mijn moeder vanuit de keuken.
‘Jup.’antwoordde ik.
‘Zitten de pizza’s al in de over?’vroeg Ruby. Ik gaf Ruby een por in haar zij.
‘Subtiel Ruby. Zeer subtiel.’
‘Maar ik heb honger!’Ruby rolde lekker lang met haar r alsof ze een vliegtuig was.
‘Oke, het gaat weer.’zei Diana terwijl ze de tranen uit haar ogen veergde.
‘Waarom lachten jullie eigenlijk?’vroeg Ruby nieuwsgierig.
‘Oke, ik ga kijken of ik het kan zeggen zonder te lachen.’zei Joy.
‘Gaat ze niet lukken.’zei Diana op een betweterig toontje.
‘Stil Diana. Oke, toen we in de winkel waren zag ik een of ander tijdschrift met een mankini. En toen we naar buiten liepen zagen we Laurens. Die twee dingen koppelde ik toen Joy en ik hier naar binnen liepen. Dus mompelde ik iets over Laurens in een mankini. Joy hoorde dat en viel op de grond van het lachen. Toen pas besefte ik wat ik had gezegd en ik zag het al helemaal voor me. En toen viel ik ook op de grond van het lachen. Daarna stuurde je moeder ons de keuken uit en sleepten jullie twee ons de woonkamer in en vanaf daar ken je het verhaal wel denk ik. Zie je wel Joy, het lukte prima zonder te lachen!’Joy was weer in lachen uitgebarsten. En ze was niet de enige.
‘Meiden, waarom lachen jullie allemaal? Zo grappig was het helemaal niet!’
‘O jawel!’lachte ik. ‘Hij heeft zo’n ding echt een keer aangehad!’
‘Serieus?’vroeg Diana verbluft. Aangezien ik zo hard aan het lachen was dat ik niet meer kon praten knikte ik maar.
‘O. Die zag ik niet aankomen.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.